İnfertil Hastalarda Uygulanan ICSI Yönteminin İmplantasyon Üzerindeki Etkilerinin Değerlendirilmesi

İnfertilite 1 yıl boyunca düzenli ve korunmasız cinsel ilişki olmasına rağmen gebe kalamama durumu olarak tanımlanır. Çiftlerin yaklaşık %80-85’inde bu süre içinde gebelik oluşurken, %15’inde ise gebelik elde edilemez. Kadınlarda yaşa bağlı olarak fertilitede azalma gözlenir, bu yüzden 35 yaş üzerindeki hastalarda 6 aylık sürede gebelik oluşmazsa infertilite tanısı konur ve tedavi sürecine geçilir. İnfertilite teşhisi konulan hastalarda uygulanan bazı teknikler bulunmaktadır. Bu teknikler IUI (İntrauterin inseminasyon), klasik IVF (İn vitro Fertilizasyon), ICSI (İnratsitoplazmik sperm enjesiyonu) dir. Tüp Bebekte uygulanan bu teknikler folikül sayısı, hastanın sperm morfolojisi ve kalitesine göre değişiklik gösterebilmektedir. Klasik IVF yöntemi uygulanan infertil hastalarda elde edilen döllenmiş yumurta sayısı ICSI işlemi yapılan hastalara göre daha az olduğu görülmektedir. Fertilizasyon işleminden sonra gelişen embriyolar embriyo kalite sınıflandırması yapıldıktan sonra embriyo transfer işlemi gerçekleştirilir. ICSI işlemi uygulanan hastalarda embriyo gelişimi daha fazla olduğundan elde edilen kaliteli embriyo sayısı ile orantılı olduğu görülmektedir. Böylece klasik IVF uygulanan hastaların embriyo gelişimi daha düşük olması implantasyon oranını da düşürmektedir. ICSI işlemi mikromanipülatör yardımı ile mikroskop altında daha kaliteli sperm seçim işlemi sunduğundan fertilizasyon oranını artırmakta olup daha çok embriyo gelişimi sağlamaktadır. Böylece elde edilen veriler sonucunda klasik IVF uygulanan hastaların ICSI işlemi uygulanan hastalara göre kaliteli embriyo gelişiminin az olmasından dolayı implantasyon oranını da büyük ölçüde etkilediği görülmektedir.