Sayfadaki görseller
PDF
ePub

De altera quaestione seu de celebratione missarum conventualium, illud advertit in primis; canonicos ad has missas celebrandas iure nostro per vices adstringi (const. Bened. XIV. Cum semper oblatas); ita ut nulli nulla prorsus de causa huic muneri se subtrahere fas sit. Hac de re irrita facta est constitutio, quae hoc munere canonicorum aliquos liberarat (Albinganen. diei 27 Apr. 1844). Item mandatum ne hoc Capituli Decanus sua vice eximeretur (Squillacen. diei 17 Martü 1739; Tolentina diei 26 Maii 1714: lib. 64 decret.).

Nec dubium, quin has missas celebrantibus a Capitulo merces debeatur, instat orator. Nam de hoc saepissime iudicatum: et praeceptum ut, si reditus haud esset in hanc mercedem erogandus, ipsa merces ex distributionibus detraheretur. Revera fuit ita repositum huic quaestioni, seu dubio: An Vicarii Ecclesiae cathedralis Monasteriensis missam conventualem pro benefactoribus gratis applicare teneantur, seu potius illis pro hac applicatione stipendium debeatur a Capitulo solvendum in casu? » rescriptum fuit: • Negative ad primam partem, affirmative ad secundam; ex massa conficienda prudenti iudicio Episcopi per contributam ex reditibus omnium praebendarum » (Monasterien. diei 10 Ian. 1846; Paderbonen. diei 24 Ian. 1864). Et Benedictus XIV constit. Cum semper oblatas, cavit: « Aliarum pariter Ecclesiarum exceptio fuit, quod missa conventualis non semper a canonicis aut dignitatibus celebretur, sed aliquando etiam a beneficiatis aut mansionariis, quod minus aequum videtur pro missae celebratione omni eleemosyna carere, quae unde desumi valeat ignoratur; huic tamen rei graviter consultum est demandando, ut ea desumatur ex massa distributionum ».

Quibus praenotatis, proposita fuerunt diluenda

Dubia

I. An et quomodo quinque canonici ad participationem massae choralis admittendi sint in casu.

Et quatenus affirmative.

II. An et quomodo providendum sit pro praeterito tempore quoad participationes a quinque canonicis amissas

in casu.

III. An quinque canonici admittendi sint ad celebrationem missarum conventualium congruo attributo stipendio

in casu.

RESOLUTIO. Sacra C. C. re disceptata sub die 28 Ianuarii 1899 censuit respondere: Ad primum negative; ad secundum provisum in primo; ad tertium, negative.

BAIONEN.

DISPENSATIONIS MATRIMONII.

Die 18 Martii 1899.

Sess. 24. cap. 5. de ref. matr.

COMPENDIUM FACTI. Labente anno 1895, mensis Iunii die 4, Maria ad formam Tridentini Concilii, advocato Paulo matrimoniali foedere coniuncta est in parochiali Ecclesia, pagi vulgo Moissac.

Solemniis nuptiarum celebratis, sponsi voluptuario itineri, ceu de more, se commiserunt, atque Burdigalam primum, mox Lutetiam Parisiorum petierunt. At hoc coniugium, quod lubenti animo utraque pars contraxit, haud felicem exitum habuit. Coniuges enim ab ipsa prima nuptiarum nocte communione thalami usi sunt; sed vel ob mulieris defectum, prout vir iuratus coram iudice laico affirmat, vel, ex mulieris attestatione, ob viri impotentiam, videtur quod matrimonium consummatum non fuerit.

Intra viginti dies sponsi, itinere absoluto, Mussiacum redierunt et apud uxoris matrem se receperunt. Verum nondum hebdomada transacta, exortis inter eos dissidiis, vir uxori valedixit, non amplius reversurus. Quinimo apud civile tribunal suam uxorem in ius rapuit, petens divortii sententiam, quam in favorem utriusque coniugis lata fuit.

Tunc Maria, parentum hortatu, ad Supremum Pontificem confugit, exoptans ut secum dispensare dignaretur super matrimonio rato et non consummato. Ablegatae preces, ceu de more, ad Ordinarium Baionensem remissae fuere, ut processum tam super non consummatione, quam super causis dispensandi conficeret.

Revera Curia Baionen. constituto tribunali, Mariam audivit, testes septimae manus excussit, quos inter aliqui ex officio vocati fuerunt, et mulierem physico virginitatis experimento, primum per tres obstetrices, mox vero per medicos submisit. Vir quoque trina citatione vadatus fuit, sed mandato iudicis parere renuit.

Hisce omnibus expletis, Iudex Baionensis acta S. C. mittens, sequentia animadvertit: « S'il m'était permis d'exprimer mon sentiment sur le point délicat, qui a fait l'objet de mon instruction, j'oserais déclarer qu'à mes yeux, la non consommation du mariage n'est pas douteuse ».

Disceptatio synoptica.

DEFENSIO MULIERIS. Primum argumentum pro inconsummatione matrimonii patronus eruit ex iurata oratricis assertione; ait enim: « De fait le mariage n'a pas été consommé: lui-même après deux ou trois essais infructueux, m'a avoué chaque fois, qu'à ce moment là il ne pouvait pas. Avant la première fois il m'expliqua lui-même clairement comment se consommait le mariage: ce que j'ignorais jusqu'alors. Je compris bien ce qu'il me disait, et je me prètai sans aucune résistance à ce qu'il fallait pour la consommation. Je me rendis bien compte que l'organe génital de mon mari recevait des excitations: mais néanmoins il n'avait pas l'énergie de me pénétrer: c'est alors qu'il me dit chaque fois, sans autre explication: « Je ne puis pas en ce moment ». En me reportant à ces circonstances, j'ai la certitude absolue, que je n'ai pas été pénétrée ». Idipsum actrix affirmat iudici laico, coram quo a viro reconventa fuit.

Cui iuratae assertioni absolute credendum est, inquit; agitur enim de puella, optimis moribus imbuta ac religiosissima, cuius laudes testes omnes in coelum extollunt et quae illa Iudici asseruit, absque minima dubitatione credunt.

Neque verendum est actricem insidias S. C. C. innexuisse, quia sperat matrimonii solutionem sibi profuturam. Etenim, notat orator, Maria ad alias nuptias, his diremptis, haud animum intendit, quandoquidem ea, gravibus nunc oppressa malis, ut se Deo devoveat, favorabile sibi responsum expectat: « Je repéterai que mon but principal en demandant la dispense de mon mariage c'est d'entrer en religion. Même avant le mariage j'avais certains attraits pour la vie religieuse. Ces attraits n'ont fait que se fortifier et dominer dans mon cœur ». Ceterum, subiungit orator, quod nunc Maria de matrimonii inconsummatione coram iudice affirmat, id postridie nuptiarum, id saepius dum nuptiale iter faciebat, tempore nempe minime suspecto, matri scribens affirmavit.

Quod si ex adverso obiiceretur quod Maria in sua depositione quodammodo dubitare videatur de matrimonii non consummatione, cum dicat: « Je crois que le mariage n'a pas été consommé »; respondet advocatus praefata verba haud infirmare depositionem actricis circa inconsummationem. Nam ipsa paulo post detecta dubitatione, fortius se viro coivisse pro certo negavit.

Insuper idipsum patronus probat ex ipsa confessione viri, qui licet in ecclesiastico tribunali contumax fuerit, tamen coram iudice laico expresse uxori non coivisse affirmat: « J'affirme que pendant toute la durée de la vie commune ma femme s'est constamment refusée avec répugnance à l'accomplissement du devoir conjugal ».

Paulum vero matrimonii inconsummationem confitentem suspicari non licet, dicit orator, tum quia ipse, tempore non suspecto, eadem fassus est, tum quia in suam iacturam veritatem proderet.

Revera Paulus, post coeundi conatus, spe deiectus la

Acta, Tom. XXXII. fasc. CCCLXXIII.

2

mentari solebat: « A Bordeaux, ait Maria, il s'écria: c'est inutile; le monde entier s'y mettrait, que je n'y parviendrai pas». ». Et in epistola a Maria ad matrem missa, sponsis nuptiale iter facientibus, legitur: « Paul me disait ces joursci, que lorsque je serai de retour à Moissac, je pourrai porter ma fleur d'oranger aussi bien que n'importe quelle jeune fille ».

In suam iacturam vero vir iurasset, ait orator, quandoquidem hic, ab uxore accusatus, quod ob suam impotentiam matrimonium non consummasset, coram iudice omni ope contendebat, ut uxorem mendacio convinceret. Hinc, si uxori coiverat, ut proderet veritatem, sua quodammodo utilitas suadebat.

Nec dicatur, Paulum matrimonii inconsummationem id temporis simulasse, ut expeditius, ea uxori imputata, divortium persequeretur. Nam, respondet orator, illud gallicae leges sinunt, qualibet vel levissima causa repudium remittere queant. Quare, iuxta oratorem, ortum cum uxore dissidium, ut Pauli voti compos fieret, divortium petere satis erat. Et re vera quod Mariae obiiciebatur, id iudex laicus haud perspectum habuit, et ob orta tantummodo dissidia divortium decrevit.

Gradum faciens patronus ad argumentum ex virginitatis exploratione depromptum, notat quomodo in physico examine ad unguem omnia S. C. C. mandata servata sunt. En autem quod obstetrices et medici cognitores de Mariae virginitate opinati sunt: « J'ai constaté, ait obstetrix Maria Mollard, que la membrane hymen est très dilatable; mais elle n'a pas été détruite: il n'existe pas de caruncules myrtiformes ». Et Maria Mailhac: « L'orifice est irrégulier et présente à l'un de ses bords une échancrure, qu'on pourrait prendre pour une déchirure, si ce n'était l'absence complète de caruncules myrtiformes qui sont la conséquence des rapports conjugaux. J'ai constaté la chose à la vue et surtout au toucher. La membrane hymen existe. Ma conviction est qu'il n'y a pas eu de rapports »,

« ÖncekiDevam »