Sayfadaki görseller
PDF
ePub

Idem affirmat doctor Doutournier, idem et alter peritus Paulus Garat testatur.

Frustra autem obiicitur illud, quod nempe una obstetrix in iudicando ab aliis dissenserit et quod medici aliquas lacinias in Mariae muliebribus deprehenderint. Nam, advertit patronus, obstetrix Maria Seylan negativum testimonium dedit et solum contenta est suam propriam inscientiam confiteri.

Quod si medici, urget orator, lacinias deprehenderunt, eas esse sunt testati, ut nullam coitus suspicionem admittant. Verum, pergit orator, peritis in arte fides omnino adhibenda; ita inter alios Gratianus (Discep. for. cap. 572; n. 18) ait: « Peritorum relationi iuratae standum est, et iuxta illorum votum, quamvis partes contradicant, debet index sententiam proferre ».

Eoque magis, quod lacinias, quas medici explorando deprehenderunt, natura infuisse, affirmat orator, cum cognitores periti nullam cicatricem invenerint. Iamvero apud omnes constat, hymene discisso, cicatricem nullo umquam spatio evanescere posse. La guarigione, ait Maschka (med. leg. caratt. very, vol. 3. p. 132), non mena mai ad una restitutio in integrum, ma secondo la grandezza estensione della lacerazione, lascia una breccia o una intaccatura, i cui margini in seguito del processo di cicatrizzazione diventano col tempo più saldi e più resistenti del rimanente imene ». Quum ergo medici cicatricem non invenerint: « Il n'y a pas de tissu de cicatrisation » ex hoc deducit advocatus, haud veretrum in lacinias sed naturam, hymenem secuisse. « L'imene può offrire delle piccole intaccature congenite, la cui conoscenza è necessaria per non confonderle colle conseguenze della deflorazione ».

Insuper matrimonii non consummationem orator probat ex testimonio spectatissimorum testium, qui deponunt se tempore non suspecto audivisse, quod matrimonium ob viri culpam consummatum non fuerit. Hisce positis, aliquas adducit epistolas, quas actrix matri misit nuptiali itinere per

durante. Haec documenta maximi facienda sunt, affirmat orator, quia prolata fuerunt tempore minime suspecto, quando nempe coniuges de matrimonio solvendo nullimode cogitabant.

Revera, narrat patronus, Mussiaco relicto, coniuges ipsa nuptiarum die sub vesperum Burdigalam petierunt, ibique quatriduo commorati sunt. Hisce diebus, quod coniuges non coiverint, duae epistolae, quas actrix ad matrem misit, demonstrant. - (Bordeaux 5 Iunii 1895). « Je comprends maintenant que je ne suis pas encore vraiment mariée; cette première nuit ne m'a rien appris ». — (10 Juin 1895). « Je voudrais bien te voir en ce moment pour te demander des conseils sur certaines choses que je ne puis t'écrire. Paul me disait ces jours-ci, que lorsque je serai de retour à Moissac, je pourrai porter ma fleur d'oranger aussi bien que n'importe quelle jeune fille, et il m'en a donné l'explication, tout en me demandant mon consentement, que j'ai donné avec empressement: il m'a dit que c'était pour m'éviter des fatigues pendant le voyage ».

Nec, Parisiis per quindecim dies coniuges commorantes, matrimonium consummasse, aliae epistolae clare demonstrant.« (Paris ce 12 Juin 1895). Tu me dis, chère maman, que je dois obéissance à mon mari: je le comprends bien ainsi et n'ai jamais songé à m'opposer à quoi que ce soit, qu'il exigerait de moi: et malgré les répugnances que j'aurais pu éprouver pour cela, j'y aurais consenti, si luimême ne m'avait proposé d'attendre la fin de notre voyage ».

Idipsum ad matrem scribebat insequentibus diebus (12 et 21 Juin), dum Parisiis commorabatur: « Pour une chose ou pour l'autre nous n'avons pu encore faire ce que tu sais: Paul a l'air de ne pas trop savoir comment s'y prendre: moi non plus et nous sommes assez embarrassés: je me demande comment font ceux qui le font la première nuit de noces ».

Quod si coniuges iter agentes non coiverunt, constat eos nec in patria coivisse. Narrat defensor, quod Mussiaci quatuor circiter dies apud socrum mansit Paulus cum uxore.

Mox, Mussiaco repente recedens, Tolosam ivit: nec amplius ad uxorem reversus est. Maria, cum ad virum advolasset, et ab eo repelleretur, inauditam eius inhumanitatem per epistolam conquesta est. In hac etiam epistola Maria matrimonii inconsummationem confirmavit. (Moissac ce 3 Juillet). Le lendemain matin je vous ai proposé de faire ce qui aurait dû avoir lieu entre nous depuis longtemps (et que, vous le savez très bien, je ne vous ai jamais refusé même la première nuit, je le jure devant Dieu)..... Vous avez refusé avec une certaine brusquerie de ton qui m'a douloureusement frappée »

Haec iuxta patronum satis superque demonstrant matrimonium consummatum non fuisse; quod si quaeratur causa, cur sponsi non coiverint, in hoc orator totam culpam in virum confert, quippe qui temporaria aut perpetua infirmitate ad coeundum impediretur.

Hoc revera probat, tum quia vir coniugalem copulam in dies differre praetendebat, tum ex eiusdem singulari contumacia, tum ex depositione duorum spectabilium testium, qui de viri potentia satis dubitant.

Dispensandi autem causas quod attinet, non unam sed plures atque graves adesse, ait orator. Primam deducit ex animorum dissociatione, quae talis est, ut nulla reconciliatio sperari potest. Alteram invenit in probabili dubio nullitatis matrimonii ob viri impotentiam; quo adstante dubio, ut ait De Luca « dispensatio videtur potius quaedam administratio iustitiae ita prudentialiter sub alio titulo magis honesto more principis administratae » (Theat. ver. et iust. de mat. 1. XIV, disc. 9, § 8). Tandem alteram causam esse dicit, sanctioris status electionem, cui favet Ecclesia, quaque coniugibus qui nunquam coiverint, hanc optionem benigne concedit: « Post consensum legitimum de praesenti licitum est alteri ex coniugibus, altero etiam repugnante, eligere monasterium, dummodo carnalis commixtio non intervenerit inter eos » (Alexander III in cap. II de conv. coniug. 1. III, t. 32 decr.).

ANIMADVERSIONES DEFENSORIS S. VINCULI. Ex altera parte vinculi defensor animadvertit in primis coniuges concordes affirmare matrimonii inconsummationem, sed inter se discrepare dum facta narrant. Porro Paulus ait: « Je n'ai jamais pu seulement lui (uxori) soulever la chemise, elle m'a toujours repoussé, et elle a toujours opposé la résistance la plus énergique à mes tentatives pour consommer le mariage ». Versa vice Maria affirmat: « Si monsieur Paul n'a point consommé le mariage, c'est qu'il ne l'a point voulu ou ne l'a point pu ».

Verum, ait orator, in iudiciis non verba, sed monumenta attenduntur. At tantum abest ut Maria nedum in praesenti, sed vel in ipso iudicio civili aliquam vel levissimam impotentiae Pauli probationem producere potuerit, ut laicus magistratus quoad praetensam impotentiam sententiae inseruerit: « Il semble même que tout d'abord, même après la cessation de la vie commune, personne dans l'entourage de la dame Lauzeral n'en ait admis sérieusement l'hypothèse

».

Quinimo, prosequitur, ipsamet Maria impotentiam viri quam verbis venditat, excludit facto eloquentissimo. Profecto Maria statim atque cognovit Paulum, Tolosam perrexisse animo non amplius redeundi ad uxorem, Tolosam et ipsa profecta est; ibique iis illecebris virum ad se reducere conata est, quas nulla unquam uxor mehercule adhibuit. erga virum, quem experta est inutile lignum in coniugali palaestra.

Ex dictis vinculi defensor deducit, luce meridiana clarius non solum inter fabulas amandandam esse impotentiam Pauli, quantumvis temporalem, quantumvis unius diei, sed etiam veram coniugalis dissidii causam positam esse in secreto Mariae erga consobrinum suum Carrère amore.

Insuper orator ad memoriam revocat epistolam, quam uxor ad virum misit post eius discessum. Maria enim in hac epistola, tota in eo est, ut ostendat se vehementi in Paulum flagrare amore, nec quemquam alium cordi sibi esse praeter Paulum. Has notat inter alias phrases amatorias:

« Je vous aime... Ce n'était absolument que mon affection pour vous... Je vous ai bien montré mon affection... Toujours quelqu'un pensera à vous jusqu'à son dernier soupir; c'est moi... Je viens vous assurer d'une affection bien fidèle qui ne vous manquera jamais... Vous m'avez cru capable de vous caresser et de vous embrasser de cette manière tout en ne vous aimant pas et en aimant un autre ».

Idipsum ipsa Maria affirmat coram magistrato laico: « Ce n'est pas que mon mariage avec monsieur Paul m'eut été pénible ou contraire à mes secrets. Je l'avais épousé surtout pour faire plaisir à ma mère qui m'avait dit en effet, que si ce mariage n'avait pas lieu elle en mourrait, mais l'union qu'elle m'offrait ainsi ne me répugnait nullement et je l'avais acceptée volontiers. Quant à mon cousin, monsieur Carrère, j'avais eu pour lui autrefois une inclination secrète de toute jeune fille, que ni lui ni sa famille n'ont jamais connue et dont ma mère, que la désapprouva, a été la seule confidente. Je le voyais très rarement: à peine trois ou quatre fois par an. C'est mon mari qui provoqua la confidence que je lui fis à ce sujet, un peu plus tard, à Paris: nous nous promenions et il me disait que les jeunes filles n'étaient pas aussi naïves qu'elles paraissaient l'être, qu'il n'en existait pas une seule n'ayant pas eu, avant son mariage, une petite amourette. C'est alors que je lui repondis, vous avez peut être raison: ainsi, j'ai eu autrefois, pour mon cousin, une inclination d'enfant qui est maintenant tout-à-fait oubliée. Mait cette conversation eut lieu entre nous fort amicalement, et il me remercia même de ma confiance en lui. Monsieur Paul qui fait revivre aujourd'hui cette confiance et en dénature la portée, m'impute avec la même exagération >>.

En igitur, iuxta oratorem, contestatio litis Mariam inter et Paulum. Paulus ream gravis criminis facit Mariam cum sobrino Carrère perpetrati; Maria versa vice sustinet se cum consobrino Carrère innocenter egisse. Sed hic, ait vinculi defensor, maxime interest cognoscere causam, ob quam gra

« ÖncekiDevam »