anno 1825 praeceptorem per obitum amisit. Inde a patre Barcinonem missus artem textoriam speciali industria et peritia didicit. Morem gerens genitori, suae etiam vocationi consulebat, artem exercens et studiis vacans. Interim vitae periculum passus, et, auxiliante Beatissima Virgine, incolumis servatus, perfectioris status ingrediendi consilium aperuit patri, quo annuente, annum aetatis vigesimum secundum agens, Barcinone relicta, Vicum se contulit, ubi inter Seminarii alumnos cooptatus litteris sacrisque disciplinis decem annos impendit. Per diversos ordinum gradus ascensus, die 13 Iunii anno 1835 sacerdotio ornatus est, et in Festo S. Aloisii Gonzagae primum sacrum devotissime litavit. Sacerdotis et oeconomi parochi muneribus in patrio oppido Sallent egregie functus, Catalauniam Provinciam atque insulas Canarias sacris expeditionibus peragrandas suscepit, studio iugiter incensus animarum salutis provehendae. Anno 1849 Vici Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B. M. V. Congregationem, de religiosa et civili societate benemerentem, instituit; quae deinceps ab Apostolica Sede approbata in Hispania atque in aliis nationibus propagata est. Verum paulo post Dei Famulus Romani Pontificis voluntati parens, die 6 Octobris anno 1850 Archiepiscopus S. Iacobi de Cuba consecratus est. Adhibita opera tredecim Sacerdotum et duodecim Sororum. S. Vincentii de Paulo quos secum adduxerat, insulam illam excolere sategit. Quum pastorali regimini nuncium dare excogitaret, a Regina confessionibus audiendis electus in Hispaniam revertitur, a qua tamen ex Summi Pontificis mandato cubanam ecclesiam regere pergit, donec die 13 Iulii anno 1860, in locum Servi Dei alio Archiepiscopo Cubano suffecto, Antonius Archiepiscopus tit. Traianopolitanus renunciatur. Muneri sibi delato ita satisfecit ut ipsa aula regia et Matritensis civitas eius benefacta expertae sint. Devotionem erga Ecclesiam et Apostolicam Sedem pluries ostendit Famulus Dei, praesertim in Sessionibus Oecumenici Concilii Vaticani. Tandem Roma Fontem Frigidum profectus, ibi post duos menses nervorum tremore correptus est; atque, ingravescente morbo, per manus Superioris Generalis suae Congregationis P. Iosephi Xifré Sanctissimo Viatico refectus, die 24 Octobris anno 1870 obdormivit in Domino. Interim quum ex tabulis processualibus ordinariis exhibitis constare videretur tum de concursu cleri et populi ad funus et sepulchrum Servi Dei, qui in templo Vicensi suae Congrega

tionis quiescit, tum de fama sanctitatis, virtutum et miraculorum, in vita et post obitum, magis in dies crebrescente, ad instantiam Rmi P. Hieronymi Batlló, Procuratoris Generalis praedictae Congregationis Missionariorum et huiusce Causae Postulatoris, attentisque litteris postulatoriis aliquorum Emorum S. R. E. Cardinalium et plurium Rmorum Sacrorum Antistitum, necnon Capitulorum, Ordinum, Congregationum ac Piarum Communitatum utriusque sexus una cum privatis personis ecclesiastica vel civili dignitate praestantibus, Emus et Rmus Dñus Cardinalis Miecislaus Ledochówski, eiusdem Causae Relator in Ordinario Sacrorum Rituum Congregationis Coetu subsignata die ad Vaticanum habito, sequens dubium discutiendum proposuit: « An sit signanda Commissio Introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur? » Et sacra eadem Congregatio, omnibus maturo examine perpensis, auditoque voce et scripto R. P. D. Ioanne Baptista Lugari, Sanctae Fidei Promotore, rescribendum censuit: « Affirmative, seu signandam esse Commissionem, si Sanctissimo placuerit». Die 28 Novembris 1899.

Quibus omnibus Sanctissimo Domino Nostro Leoni Papae XIII per infrascriptum Cardinalem Sacrae Rituum Congregationi Praefectum [relatis, Sanctitas Sua sententiam Sacrae ipsius Congregationis ratam habens, propria manu signare dignata est Commissionem Introductionis Causae praefati Ven. Servi Dei Antonii Mariae Claret, Archiepiscopi Traianopolitani, die quarta Decembris eodem anno.

L. S.

C. CARD. MAZZELLA, S. R. C. Praefectus.

DIOMEDES PANICI, S. R. C. Secretarius.

EX S. CONGREGATIONE CONCILII

PARISIEN.

NULLITATIS MATRIMONII

Die 2 Aprilis, 20 Aagusti 1898, et 28 Ianuarii 1899.

Sess. 24, cap. 1, De reform. matr.

COMPENDIUM FACTI. Ioachina Maria marchionissa De Lonze de Lisbor, vidua de Laska, post plures annos Parisiis transactos, domicilium Londinum transtulerat, ubi cum filiabus commorabatur. Inter has filias erat Henrica, natu minor, quae educationis causa perficiendae post aliquot annos, anno nempe 1887, iterum Lutetiam Parisiorum repetiit et, post paucos dies apud amitam Sophiam Fries transactos, ingressa est domum Sororum ab Assumptione, in paroecia vulgo d'Auteuil sitam, ut inter alumnas adscriberetur.

Interea Henrica diebus solemnioribus anni, uti assolet, Superiorissa permittente, domum amitae petebat, apud quam interdum etiam noctem transigebat. Tempore vacationum paschalium, dum puella cum amita se contulisset ad visendam Principissam Mathildem, ei occurrit quidam Germanus Bapst. qui statim Henricae pulcritudine captus de ea in matrimonio ducenda cogitavit. Huic matrimonio annuit Henrica, nec non eiusdem mater, quae civitate Londinensi, ubi domicilium habebat, Parisios advenit die 28 Maii an. 1888. Interea Henrica initio mensis Iunii monasterio valedixit et

Monitum. Veniam dabunt lectores si sequentem referendo caşum matrimonii ordinarios excedimus limites. Haud memoria extat, temporibus actis consimilem enodatam fuisse quaestionem apud S. C. Concilii, aut s. Rom. Rotam, aut apud S. C. S. Ufficii. Nunc enim agitur de resolvenda quaestione matrimonialian validum sit matrimonium contractum inter personas, quae habentes domicilium in loco, ubi lex Tridentina de forma matrimoniali hactenus promulgata non fuit, nuptias ineunt, absque praesentia proprii parochi, in loco ubi lex illa viget. Hinc S. C. C. diu agitavit casum propositum; quem tamen dimisit rescripto - requiratur votum duorum consultorum. Duo reapse scripserunt celebres canonistae, sed in diversam iverunt sententiam.

simul cum matre habitavit in quadam domo, intra fines paroeciae S. Petri de Chaillot, quam mater occasione matrimonii ad sex tantum hebdomadas conduxerat.

Post mensem, die nempe 7 Iulü 1888, in praedicta ecclesia S. Petri de Chaillot contractum fuit matrimonium, quin, uti videtur, nulla petita aut obtenta fuerit delegatio nec a parocho aut ordinario viri, nec a parocho aut ordinario mulieris.

Nuptiis absolutis, sponsi iter aggressi sunt, et postea una simul habitarunt in via « Faubourg St. Honoré » ubi vir suum habebat domicilium; mater vero iterum Londinum rediit.

At contra omnium expectationem hoc matrimonium haud felicem exitum habuit; siquidem discordiis exortis inter coniuges post septem annos mutuae cohabitationis, mulier non solum virum deseruit, ad eum non amplius reversura sed et divortium civile facile obtinere potuit. Dein alias nuptias inhians, edocta de sui matrimonii nullitate, ob clandestinitatis impedimentum, ad Curiam Parisiensem recursum habuit, expostulans ut matrimonium nullum declaretur ob defectum formae Tridentinae.

Curia Parisiensis processum confecit, atque mense Iulii praeteriti anni matrimonium nullum declaravit ob defectum formae Tridentinae. Ab hac sententia, appellationem movit Parisiensis vinculi defensor.

Disceptatio Synoptica.

DEFENSIO MULIERIS. Qui actricis iura tuenda suscepit, totam orationem hac ratiocinatione complectitur: in Galliis uti nulla habenda sunt matrimonia quibus adsistit sacerdos, qui nec est parochus vel Ordinarius proprius, nec licentiam proprii Parochi propriive Ordinarii obtinuit, nisi agatur de matrimonio vagorum. Atqui matrimonio ab Actrice contracto adstitit Sacerdos, qui non erat Parochus vel Ordinarius proprius, neque licentiam aut delegationem obtinuerat vel petierat a Parocho vel Ordinario proprio coniugum, neque

nupturientes uti vagi considerari possunt. Igitur matrimonium die 7 Iulii anno 1888 ab Henrica de Laska cum Germano Bapst in ecclesia S. Petri de Chaillot, adstante sacerdote Marbeau, initum, nullum et irritum dicendum est. Unde in duas partes suam orationem dispescit, quarum prima iuris est, altera facti.

de

Et ad quaestionem iuris pergens orator in primis notat, extra dubium esse in Galliis Tridentinum decretum Tametsi publicatum fuisse; ac proinde coniugia in hac regione contracta << aliter quam praesente parocho vel alio Sacerdote de ipsius. parochi seu Ordinarii licentia, et duobus vel tribus testibus» irrita esse. Omnibus pariter notum est, Parochum seu Ordinarium debere esse proprium, et proprium parochum vel Ordinarium, pro assistentia matrimonio praestanda, illum esse et dici, in cuius paroecia vel uterque, vel alteruter ex coniugibus domicilium vel quasi-domicilium habet. Hoc posito, orator ad mentem revocat doctrinam domicilii vel quasi-domicilii, quod ad normam iuris requiritur, ut validum matrimonium contrahatur. Et quoad quasi-domicilium, quo unice in casu nostro agitur, adnotat procurator, quod ad illud acquirendum duo sunt necessaria: factum commorationis et animus ibidem manendi per maiorem anni partem; quibus positis a primo instanti commorationis quasidomicilium contrahitur. Commoratio autem in parochia cum intentione permanendi per minus tempus, est simplex commoratio, non autem quasi-domicilium, de quo canones loquuntur. Sed quia nonnulli auctores, putant sufficere ad quasi-domicilium animum in. parochia permanendi per aliquot anni menses, et non requiri animum permanendi per maiorem anni partem; imo quia nonnulli censuerunt commorationem in loco per mensem constituere quasi-domicilium canonicum, has opiniones orator reiicit auctoritate S. Congregationis S. Officii. Siquidem in epistola, quam Card. Patritii nomine eiusdem S. Congregationis dedit ad episcopos Angliae et Statuum Foederatorum haec leguntur: « Ad constituendum verum quasi-domicilium...... duo haec simul