BAIONEN. Beatificationls et Canonizationis Ven. Servi Dei Michaelis Garicoïts Sacerdotis Fundatoris Congregationis Presbyterorum SS. Cordis lesu.

In pago Ibarre regionis Vasconicae a probis piisque coniugibus Arnaldo Garicoïts et Gratianna Etcheberry ortum habuit praefatus Servus Dei Michael Garicoïts, die 15 Aprilis an. 1797. Ab ipsa infantia curis parentum ad religionem excultus pronum ostendebat animum ad sacra peragenda. Missus ad Iturense Seminarium philosophiae addiscendae vacavit; translatus deinde in Maius Seminarium civitatis Aquarum Augustarum vulgo Dar, theologiae curriculum absolvit. Sacerdotio praeditus die 20 Decembris 1823, et in adiutorium datus parocho loci, cui nomen Cambo, inibi per biennium sacri ministerii partes explevit cum spirituali profectu tum incolarum tum aliorum e vicinis et etiam remotis paroeciis illuc confluentium. Anno 1834 exeunte, post plurimas difficultates feliciter superatas, ad opem ferendam Ecclesiae Praesulibus in excolenda vinea Domini, in Betharram presbyterorum sodalitatem a SS. Corde Iesu nuncupatam fundavit; quae, ipso praeside, Apostolicae Sedis sanctione decorata ita paullatim increvit, ut in plures civitates ac dioeceses etiam Americae Meridionalis praeclara beneficia protenderit. Hic Dei Famulus, Episcopo ita disponente, per triginta septem annos a confessionibus et consiliis fuit quibusdam domibus Instituti Filiarum Crucis, vulgo Sororum S. Andreae. Tandem die festo Ascensionis Domini anno 1863 repentino morbo correptus et a Viatico sumendo impeditus, sacramentis poenitentiae et extremae unctionis munitus, in domo praedicti loci Betharram ex hac vita placidissime migravit. Vix evulgato obitus nuncio, omnes repleti sunt moerore ac praecipue Baionensis Antistes, quo praeeunte et sermocinante, solemne funus celebratum fuit. Interim sanctitatis fama quam Michael in vita sibi comparaverat, post obitum aucta et iugiter perseverans magis in dies augetur. Quare adornato super eadem fama Processu Ordinario in ecclesiastica Curia Baionensi et ad Sacram Rituum Congregationem delato, quum obtenta iam fuerit Apostolica dispensatio tum ab interventu et voto consultorum tum a lapsu decennii, rogante hodierno causae Postulatore, Rio P. Mauro Maria Kaiser, Ord. Praedic., nomine etiam Rmi Episcopi Baionensis et universae sodalitatis presbyterorum a SS. Corde Iesu, atque attentis permultis litteris postulatoriis Emorum S. R. E.

Cardinalium, Rmorum Sacrorum Antistitum, Praepositorum Generalium Ordinum vel Congregationum religiosarum, aliarumque personarum ecclesiastica vel civili dignitate praestantium, Emus et Rmus Dñus Cardinalis Caietanus Aloisi-Masella, huiusce causae Relator, in Ordinario Sacrae ipsius Congregationis Coetu, subsignata die ad Vaticanum habito, sequens dubium discutiendum proposuit: « An sit signanda Commissio Introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur?» Et Emi ac Rmi Patres Sacris tuendis Ritibus praepositi, omnibus accurato examine perpensis, auditoque voce et scripto R. P. D. Ioanne Baptista Lugari, Sanctae Fidei Promotore, rescribendum censuerunt:« Affirmative seu signandam esse Commissionem si Sanctissimo placuerit ». Die 9 Maii 1899.

Quibus omnibus Sanctissimo Domino nostro Leoni Pp. XIII per infrascriptum Cardinalem S. Rituum Congregationi Praefectum relatis, Sanctitas Sua sententiam S. ipsius Congregationis ratam habens, propria manu signare dignata est Commissionem Introductionis Causae Venerabilis Servi Dei Michaelis Garicoïts, fundatoris Congregationis Presbyterorum SS. Cordis Iesu, die decimaquinta eiusdem mensis et anni.

L. S.

C. CARD. MAZZELLA, S. R. C. Praefectus.

DIOMEDES PANICI, S. R. C. Secretarius.

EX S. CONG. S. R. U. INQUISITIONIS

DUBIA: An facultates omnes habituales cum illis quae conceduntur pro casuum determinato numero Locorum Ordinariis transeant ad eorundem successores.

Beatissime Pater,

Decreto S. R. et U. Inquisitionis die 24 Novembris 1897 statuitur << facultates omnes speciales habitualiter a Sancta Sede Episcopis aliorumque locorum Ordinariis concessas, non suspendi vel desinere ob eorum mortem vel a munere cessationem, sed ad successores Ordinarios transire ad formam et in terminis decreti a Suprema hac Congregatione editi die 20 Februarii 1888 quoad dispensationes matrimoniales ».

L

Verumtamen infrascriptus Vicarius Capitularis, sede vacante Dioeceseos N. N., ad omne dubium tollendum pro suae conscientiae tranquillitate, ad Sanctitatis Vestrae pedes humiliter provolutus postulat ut declarare dignetur:

I. Utrum sub illis verbis facultates omnes speciales habitualiter a Sancta Sede Episcopis aliorumque locorum Ordinaris concessas, comprehendantur facultates omnes speciales a Sancta Sede Ordinariis concessae, quibus utuntur quoties voluerint, licet ad praefinitum tempus; cuiusmodi sunt facultates de Poenitentiaria dictae, reductionis missarum etc.

II. Utrum facultas benedicendi et delegandi ad sacra paramenta benedicenda, quae Episcopis fuerit concessa, transeat etiam ob eorum mortem vel a munere cessationem ad successorem Vicarium Capitularem, quamvis Episcopali dignitate non insignitum.

III. Utrum sub iisdem verbis facultates omnes speciales habitualiter a Saneta Sede Episcopis..... concessas comprehendantur etiam facultates, quibus dumtaxat uti valent pro determinato casuum numero, ut sunt facultates dispensandi a sacrae ordinationis titulo, pro definito ordinandorum numero.

IV. Et quatenus ad aliquid horum negative, quaenam sit interpretatio illius adverbii habitualiter.

Et Deus etc.

Feria IV, die 3 Maii 1899.

In Congregatione Generali ab Emis et Rmis DD. Cardinalibus in rebus fidei et morum Inquisitoribus Generalibus habita, propositis suprascriptis dubiis, praehabitoque RR. DD. Consultorum voto, iidem EE. ac RR. Patres respondendum mandarunt : Ad I. II. et III. Affirmative."

Ad IV. Provisum in praecedentibus.

Sequenti vero feria VI, die 5 eiusdem mensis et anni, in audientia a SS. D. N. Leone Div. Prov. Pp. XIII. R. P. D. Assessori impertita, SSmus D. N. resolutionem EE. et RR. Patrum approbavit.

I. Can. MANCINI S. R. et U. I. Notarius.

DUBIUM: An Locorum Ordinarii valeant dispensare in articulo mortis ab Impedimentis matrimonialibus cum illis qui vixerunt in concubinatu, et dein se separarunt.

Beatissime Pater,

Vicarius Capitularis Dioecesis N..N. ad pedes S. V. provolutus quae sequuntur exponit:

Decreto S. R. et U. Inquisitionis diei 20 Februarii 1888, Sanctitas Vestra benigne annuit pro gratia, qua locorum Ordinarii dispensare valeant, sive per se, sive per ecclesiasticam personam sibi benevisam, super impedimentis publicis matrimonium dirimentibus, cum iis qui in gravissimo mortis periculo constituti, et quando non suppetit tempus recurrendi ad Sanctam Sedem, iuxta leges civiles sunt coniuncti, aut alias in concubinatu vivunt, ut morituri in tanta temporis angustia in faciem Ecclesiae rite copulari et propriae conscientiae consulere valeant.

Nunc vero in hac civitate N. N., nonnulli concubinarie viventes prolem genuerunt, et postea, relicto contubernio, iam iam graviter aegrotantes, cum eadem persona, cum qua in concubinatu vixerunt, ad prolem legitimandam, vel mulieris famam aut damnum reparandum, vel ad scandalum tollendum, vel ad propriae conscientiae consulendum, matrimonium contrahere desiderant.

Hisce praehabitis, suprascriptus Vicarius Capitularis Sanctitati Vestrae dubia, quae sequuntur enodanda proponit:

I. Utrum sub citato decreto S. R. et U. Inquisitionis diei 20 februarii 1888 etiam comprehendi valeant aegroti in mortis periculo constituti, qui actualiter non vivunt in concubinatu, sed tamen in eo vixerunt, prolemque genuerunt quam legitimare oportet?

II. Utrum comprehendi etiam valeant aegroti, qui actualiter non vivunt, sed tamen vixerunt in nefario concubinatu, quin prolem genuerint, vel genita iam obierit?

Et Deus etc.

Feria IV, die 3 Maii 1899.

In Congregatione Generali Sacrae Romanae et Universalis Inquisitionis, propositis suprascriptis dubiis, rite perpensis omnibus tum iuris tum facti rationum momentis praehabitoque RR. DD. Consultorum voto, Emi ac Rmi DD. in rebus fidei et morum Generales Inquisitores respondendum censuerunt:

Detur Decretum fer. IV, diei 17 Septembris 1890 latum super dubio proposito ab Archiep. Compostellan.

Porro huiusmodi dubium ita se habebat: « Utrum vi decretorum diei 20 februarii 1888 et 1 martii 1889 valeant Ordinarii per se vel per parochos dispensare super impedimentis.... in articulo mortis constitutos, licet matrimonium civile quod vocant non celebraverint, nec vivant in concubinatu? - Emi PP. respondendum mandarunt: Negative ».

Feria vero VI, die 5 eiusdem mensis Maii SSmus D. N. Leo div. prov. PP. XIII in audientia R. P. D. Assessori S. O. impertita, habita hac de re relatione, resolutionem Emorum PP. approbavit et confirmavit.

I. Can. MANCINI S. R. et U. Inq. Not.

DUBIUM: An valida sit Ordinatio, in qua, omissa prima et secunda manuum impositione, cum verbis sacramentalibus, omnia impleta sunt ante instrumentorum traditionem.

Beatissime Pater,

Episcopus N. N., ad pedes S. V. provolutus, humillime exponit quod sequitur:

In ordinatione cuiusdam Presbyteri, mensibus abhinc cir citer quatuor, per inadvertentiam praetermisit utramque manum super caput ordinandi imponere et manum dexteram extensam teneri dum legeret exhortationem Oremus fratres charissimi ; quae omnia postea supplevit, quod et fecerunt presbyteri adstantes, una cum repetitione exhortationis. Nunc vero dubitat utrum haec fecerit ante Orationem Eraudi nos et Praefationem peractas: affirmat autem presbyter assistens, licet cum quadam dubitatione, oratorem, dicto Flectamus genua et ante orationem Exaudi nos haec omnia fecisse.

Eapropter Episcopus orator pro conscientiae suae tranquillitate humillime petit, utrum posset quiescere, et quatenus negative, quid sit faciendum?

Feria IV, die 3 Mai 1899.

In Congregatione Generali ab EEmis ac RRmis DD. Cardinalibus in rebus fidei et morum Generalibus Inquisitoribus habita, proposito suprascripto dubio, praehabitoque RR. DD. Con