Sayfadaki görseller
PDF
ePub

PARISIEN.

DISPENSATIONIS MATRIMONII.

Die 18 Martii 1899.

Sess. 24. cap. 5. De ref. matr.

COMPENDIUM FACTI. In parochiali ecclesia sub titulo Sancti Aloysii d'Antin, dioecesis parisiensis, Ioanna, 27 annos tunc nata, die 14 Martii 1896 matrimonium rite iniit cum quodam Eugenio, causidico, 38 annos agente.

Postridie nuptiarum sponsi rei coniugali operam dare conati sunt, sed matrimonium haud consummasse videntur, et licet tentamina pluries iterassent, haec semper in irritum. cessisse coniuges asserunt. Verum in assignanda causa, cur sponsi non coiverint, ipsi inter se non concordant; quandoquidem mulier hoc impotentiae viri, siphilitico morbo laborantis, adscribit, dum vir adversam suae uxoris voluntatem incusat, quae ad prolem evitandam coniugale debitum semper recusavit.

Cum exinde dissensiones inter ipsos exortae fuerint, vir coniugalem domum deseruit, non amplius reversurus, et apud laicum tribunal in ius rapuit Ioannam, petens sententiam divortii, quod revera dumtaxat in mulieris favorem fuit

concessum.

Interea mulier sperans se libertatem etiam coram Ecclesia consequuturam, ex consilio Curiae Parisiensis, ad SS. Principem supplicem misit libellum postulans, ut suum matrimonii vinculum dissolveretur, ex eo quod ratum tantum et non consummatum manserit. Emus Archiepiscopus Parisiensis, cui a S. Congregatione preces remissae fuere, per iudicem delegatum ad iuris tramites conficere curavit processum ac Romam acta transmittens, haec S. C. C. significanda esse duxit: « Ex his patet non consummatum fuisse matrimonium..... Vir nobis speciali modo a Revmo Archipresbytero Ecclesiae Metropolitanae commendatus est. Illum credimus impotentem. Uxor quamvis a testibus mariti

sit accusata, nobis satis gravis ac religiosa visa est, ut eius voluntati non consummationem matrimonii non tribuamus ».

Disceptatio Synoptica.

DEFENSIO MULIERIS. Actricis patronus, qui matrimonii inconsummationem ostendere satagit, adnotat in themate omnia ea argumenta et adminicula concurrere, quae iuxta communem canonistarum doctrinam et receptam iurisprudentiam, in huiusmodi causis ad moralem certitudinem de non secuta consummatione gignendam requiritur. Et primo hoc probat ex iurata coniugum depositione. Sane mulier deposuit: « Dès la première nuit Monsieur P. essaya de devenir mon mari, ce fut en vain; il recommença les jours suivants et assez souvent pendant les vingt-et-un jours, où nous avons fait ménage commun et partagé le même lit; ce fut toujours sans le moindre résultat.... Oui, j'affirme formellement qu'il n'y a pas eu consommation. J'accepte d'en faire la preuve en me soumettant à une expertise médicale ».

Idipsum affirmat vir, qui ait: « Je jure devant Dieu que le mariage n'a pas été consommé ». Sciscitanti autem iudici huius inconsummationis causam, subdit: « Madame acceptait très bien les caresses et les embrassements, mais des qu'il s'agissait de l'acte conjugal proprement dit, elle se dérobait brusquement, et me renversait ».

Quod si vero coniuges in assignanda non secutae consummationis causa discordes fuerint, cum alter alterum criminetur, hoc, iuxta oratorem, ipsi substantiae quaestionis non officit. Quandoquidem, ait, satis intelligitur cur illae ex ore viri prodierint circa inconsummationis causam assertiones, eo nempe fine ut defectum potentiae vir obtegeret, ludibria vitaret, et proprio prospiceret honori. Quinimo, advertit patronus, coniugum discrepantiam in assignanda inconsummationis causa rei nostrae non parum prodesse ad excludendam collusionem, dum pari consensione instant pro dispensatione obtinenda.

Idipsum orator probat ex iurato septimae manus testimonio; omnes enim testes, tum ex officio, tum ab utraque parte producti, gravitate praestantes et aliqui sacerdotali decore insignes unanimiter deponunt non solum circa religionem ac veracitatem coniugum, sed et propriam persuasionem demonstrant, quod matrimonium numquam fuerit consummatum.

Sane oratricis mater firmiter tenet matrimonium non fuisse consummatum ex virilium inertia, quam veteri morbo siphilitico adscribendum esse arbitratur. Domina Juliot testatur, duos post menses a celebratis nuptiis actricem sibi plerisque continuo declarasse inconsummatum mansisse matrimonium propter viri impotentiam, addens: « Je suis convaincue de la sincérité et de l'honorabilité de Madame Jeanne ».

Et, aliis omissis, idipsum affirmat parochus Hurteaux, qui ait: « Oui, personellement je suis convaincu de la non consommation, parce que ces dames (actrix eiusque mater) me l'ont affirmé à un moment non suspect... Il me semble que s'il y a une responsabilité, elle revient bien au mari, quia viri amicus - m'a dit que parmi les amis de Mr. P., un certain nombre le regardaient comme impuissant. Il avait fait la vie, avait couru beaucoup, et maintenant ne pouvait plus.... du reste il était intéressé à garder la réserve afin de ne pas s'avouer impuissant ».

Septimae manui mulieris testes a viro inductos plene consonare animadvertit orator. Sane Anna Braun, ancilla Domini P., a iudice interrogata, an ipsa aliquid sciat circa huius matrimonii non consummationem, fatetur: « Oui, c'est à ma conviction que le mariage n'a pas été consommé. Madame P. n'aime pas son mari, et c'est à elle que s'attribue la responsabilité de la non consommation. La première nuit elle a voulu, puisque son mari s'est approché trois fois; mais après elle ne l'a plus voulu ». Idipsum testatus est Dominicus Georgius Rocher: « Pour moi, d'après toutes les confidences que j'ai reçues, j'ai la conviction que le mariage

Acta, Tom. XXXII. faso. CCCLXXIV.

n'a pas été consommé ». Nec aliter testatur Dominus Arfridus Bonneau, viri amicus, qui matrimonium non esse consummatum cognovit ex ore ipsius P.

Verum, prosequitur, haud opus est in testium depositione insistere, cum praesto sit evidens physicum argumentum ex duorum medicorum inspectione in corpore Ioannae, iuxta S. C. C. instructionem adamussim expleta. Sane Doctor A. Ferrand iuratus deponit: « L'examen des organes génitaux donne les résultats suivants: Les grandes lèvres écartées laissent voir l'orifice vaginal de dimensions restreintes obturé par une membrane hymène intacte à orifice central, et à bords un peu épaissis, mais sans aucune trace de rupture ». Unde concludit: « Que certainement l'acte du mariage n'a pas été consommé ».

Huic depositioni consonat alter iudicialis cognitor Boucquoy, qui, praevio muliebrium examine, sub fide iuramenti affirmat: L'absence de toute trace de déchirure de la membrane hymène, ou de cicatrices; les conditions d'étroitesse et de résistance des parois vaginales m'ont semblé en rapport avec ce qui m'avait été dit par cette jeune femme des relations qu'elle avait eue avec son mari; d'où je conclus qu'il n'y a pas eu entre les deux époux des rapports conjugaux régulièrement établis, et qu'il y a tout lieu de croire que le mariage n'a pas été consommé ».

Dispensandi autem causas quod attinet, primam atque gravissimam esse, ait defensor, probabilem viri impotentiam ad coeundum, cum non deficerent gravia huius impotentiae indicia. Sane, ait mulier: « Il était incapable d'avoir presque aucune érection. Il me demandait de l'exciter par des caresses intimes, et lorsqu'il s'approchait de moi, l'érection cessait immédiatement, l'éjaculation était instantanée et précédait l'intromission ». Verum grave dubium viri impotentiae constituere urgentissimam causam ad dispensandum, advertit Card. De Luca (de matrim. par. 2, dis. 1, n. 8).

Alteram rationem adducit patronus ex mutuo coniugum assensu in dispensatione petenda, quo in casu canonistae

communiter docent leviorem quamlibet rationem, dummodo non incongruam, admitti: Cosci de separ. thor. lib. 1, cap. 16, n. 29. Iamvero etiam vir dispensationem efflagitat, aiens: « Je demande pour mon compte la dispense du mariage ». Tandem tertiam causam deducit ex animorum aversione, nullaque spe pacis conciliandae, quod ad dispensandum gravissimum profecto censetur. Revera Ioanna a iudice interrogata utrum consensura esset ad maritale contubernium redintegrandum, respondit: « Maintenant il est impossible de reprendre la vie commune; le divorce est prononcé et la situation, d'ailleurs, reste la même ». Idipsum affirmat vir, qui fatetur: « La réconciliation est désormais et plus que jamais impossible ».

His omnibus accedit periculum incontinentiae, in quo misera versatur actrix adhuc iuvenis et iugalis vitae cupida. Quod magis magisque augetur, si attendatur grave discrimen in quo post civile divortium iam pronuntiatum constituta sit.

ANIMADVERSIONES DEFENSORIS SACRI VINCULI. Ex adverso vinculi Defensor ex officio, praemissa factorum narratione, in primis asserit inter contendentes aliquod pactum intercessisse, ex quo facile suspicari licet, coniuges inter se collusisse et fraudes contra sacramenti sanctitatem molitos esse. Conqueritur tamen huius pacti exemplar non invenisse in actis; sed ad rem affert depositionem ipsius Pauli matris, quae percontata a iudice: « Y a-t-il eu divorce civil? A quelle date a-t-il été prononcé, en faveur de qui, pour quels motifs? respondet: « Oui, il y a été prononcé vers la fin de 1896, en faveur de la femme. Celle-ci n'avait consenti à déposer sa demande qu'à la condition 1. que le divorce serait prononcé aux torts du mari; 2. qu'il payerait le frais; 3. qu'il payerait les frais de l'annullation du mariage religieux; 4. qu'il consignerait, à cet effet, une somme de cinquante mille francs (50000) qui fut en réalité déposée chez Monsieur Hyver, notaire à Paris ».

Insuper, ad meritum quaestionis descendens, in primis

« ÖncekiDevam »