Sayfadaki görseller
PDF
ePub

aliquos statutos esse dies cùm christiani omnes singulari, ac rara quadam significatione gratos, et memores testentur animos erga communem Dominum, et Redemptorem pro tam ineffabili, et planè divino beneficio (1), quo mortis ejus victoria, et triumphus repræsentatur. Ac sic quidem oportuit victricem veritatem de mendacio, et hæresi triumphum agere; ut ejus adversarii in conspectu tanti splendoris, et in tanta universæ Ecclesiæ lætitia positi, vel debilitati, et fracti tabescant, vel pudore affecti, et confusi aliquando resipiscant.

CAP. VI. De asservando sacræ Eucharistia sacramento, et ad infirmos deferendo.

Consuetudo asservandi in sacrario sanctam Eucharistiam adeò antiqua est, ut eam sæculum etiam Nicæni concilii agnoverit. Porrò deferri ipsam sacram Eucharistiam ad infirmos, et in hunc usum diligenter in ecclesiis conservari, præterquam quòd cum summa æquitate, et ratione conjunctum est, tum multis in conciliis præceptum invenitur, et vetustissimo catholicæ Ecclesiæ more est observatum. Quare sancta hæc

(1) I Corinth. 15. Hebr. 2.

los cristianos testifiquen con singulares y exquisitas demostraciones la gratitud y memoria de sus ánimos respecto del dueño y Redentor de todos, por tan inefable, y claramente divino beneficio, en que se representan sus triunfos, y la victoria que alcanzó de la muerte. Ha sido por cierto debido, que la verdad victoriosa triunfe de tal modo de la mentira y herejía, que sus enemigos á vista de tanto esplendor, y testigos del grande regocijo de la Iglesia universal, ó debilitados y quebrantados se consuman de envidia, Ó avergonzados y confundidos vuelvan alguna vez sobre sí.

CAP. VI. Que se debe reservar el sacramento de la sagrada Eucaristia, y llevar á los enfermos.

Es tan antigua la costumbre de guardar en el sagrario la santa Eucaristía, que ya se conocia en el siglo en que se celebró el concilio Niceno. Es constante, que á mas de ser muy conforme à la equidad y razon, se halla mandado en muchos concilios, y observado por costumbre antiquísima de la Iglesia católica, que se conduzca la misma sagrada Eucaristía para administrarla á los enfermos, y que con este fin se conserve cuidadosamente en las iglesias. Por este motivo establece

el santo Concilio, que absolutamente debe mantenerse tan saludable y necesaria costumbre.

CAP. VII. De la preparacion que debe preceder para recibir dignamente la sagrada Eucaristia.

Si no es decoroso que nadie se presente á ninguna de las demás funciones sagradas, sino con pureza y santidad; cuanto mas notoria es á las personas cristianas la santidad y divinidad de este celeste Sacramento, con tanta mayor diligencia por cierto deben procurar presentarse á recibirle con grande respeto y santidad; principalmente constándonos aquellas tan terribles palabras del Apóstol san Pablo: Quien come y bebe indignamente, come y bebe su condenacion; pues no hace diferencia entre el cuerpo del Señor y otros manjares. Por esta causa se ha de traer á la memoria del que quiera comulgar el precepto del mismo Apóstol Reconózcase el hombre á sí mismo. La costumbre de la Iglesia declara que es necesario este exámen, para que ninguno sabedor de que está en pecado mortal, se pueda acercar, por muy contrito que le parezca hallarse, á recibir la sagrada Eucaristía, sin disponerse antes con la confesion sacramental; y esto mismo ha decretado este santo

(1) I Corinth. 11. (2) I Corinth. 1.

Synodus retinendum omninò salutarem hunc, et necessarium morem statuit.

CAP. VII. De præparatione, quæ adhibenda est, ut dignè quis sacram Eucharistiam percipiat.

Si non decet ad sacras ullas functiones quempiam accedere, nisi sanctè; certè, quò magis sanctitas, et divinitas cœlestis hujus Sacramenti viro christiano comperta est, eò diligentiùs cavere ille debet, ne absque magna reverentia, et sanctitate ad id percipiendum accedat; præsertim cùm illa plena formidinis verba apud Apostolum legamus (1): Qui manducat, et bibit indignè, judicium sibi manducat, et bibit, non dijudicans corpus Domini. Quare communicare volenti revocandum est in memoriam ejus præceptum (2): Probet autem se ipsum homo. Ecclesiastica autem consuetudo declarat, eam probationem necessariam esse, ut nullussibi conscius peccati mortalis, quantumvis sibi contritus videatur, absque præmissa sacramentali confessione ad sacram Eucharistiam accedere debeat. Quod à Christianis omnibus, etiam ab iis sacer

dotibus, quibus ex officio incubuerit celebrare, hæc sancta Synodus perpetuò servandum esse decrevit; modò non desit illis copia confessoris. Quod si, necessitate urgente, sacerdos absque prævia confessione celebraverit, quamprimùm confiteatur.

Concilio observen perpetuamente todos los cristianos, y tambien los sacerdotes, á quienes correspondiere celebrar por obligacion, á no ser que les falte confesor. Y si el sacerdote por alguna urgente necesidad celebrare sin haberse confesado, confiese sin dilacion luego que pueda.

CAP. VIII. De usu admirabilis CAP. VIII. Del uso de este admihujus Sacramenti.

Quoad usum autem, rectè et sapienter Patres nostri tres rationes hoc sanctum Sacramentum accipiendi distinxerunt. Quosdam enim docuerunt sacramentaliter dumtaxat id sumere, ut peccatores: alios tantùm spiritualiter, illos nimirum, qui voto propositum illum cœlestem panem edentes, fide viva,quæ per dilectionem operatur, fructum ejus, et utilitatem sentiunt: tertios porrò sacramentaliter simul, et spiritualiter : hi autem sunt qui ita se priùs probant,et instruunt(1), ut vestem nuptialem induti, ad divinam hanc mensam accedant.

In sacramentali autem sumptione semper in Ecclesia Dei mos fuit, ut laici à sacerdotibus communionem acciperent; sacerdotes autem celebrantes seipsos

(1) Matth. 2.

rable Sacramento.

Con mucho razon y prudencia han distinguido nuestros Padres respecto del uso de este Sacramento tres modos de recibirlo. Enseñaron, pues, que algunos lo reciben solo sacramentalmente, como son los pecadores; otros solo espiritualmente, es á saber, aquellos que recibiendo con el deseo este celeste pan, perciben con la viveza de su fe, que obra por amor, su fruto y utilidades; los terceros son los que le reciben sacramental y espiritualmente á un mismo tiempo; y tales son los que se preparan y disponen antes de tal modo, que se presentan á esta divina mesa adornados con las vestiduras nupciales. Mas al recibirlo sacramentalmente siempre ha sido costumbre de la Iglesia de Dios, que los legos tomen la comunion de mano de los sacerdotes, y que los sacerdotes cuando celebran, se comulguen á

sí mismos: costumbre que con mucha razon se debe mantener, por provenir de tradicion apostólica. Finalmente el santo Concilio amonesta con paternal amor, exhorta, ruega y suplica por las entrañas de misericordia de Dios nuestro Señor á todos, y á cada uno de cuantos se hallan alistados bajo el nombre de cristianos, que lleguen finalmente á convenirse y conformarse en esta señal de unidad, en este vínculo de caridad, y en este símbolo de concordia; y acordándose de tan suprema majestad, y del amor tan extremado de Jesucristo nuestro Señor, que dió su amada vida en precio de nuestra salvacion, y su carne para que nos sirviese de alimento; crean y veneren estos sagrados misterios de su cuerpo y sangre, con fe tan constante y firme, con tal devocion de ánimo, y con tal piedad y reverencia, que puedan recibir con frecuencia aquel pan sobresubstancial, de manera que sea verdaderamente vida de sus almas, y salud perpetua de sus entendimientos, para que confortados con el vigor que de él reciban, puedan llegar del camino de esta miserable peregrinacion à la patria celestial, para comer en ella sin ningun disfraz ni velo el mismo pan de Ángeles, que ahora comen bajo las sagradas especies. Y por cuanto no

[blocks in formation]

communicarent. Qui mos(1), tamquam ex traditione Apostolica descendens, jure, ac meritò retineri debet. Demùm verò paterno affectu admonet sancta Synodus, hortatur, rogat, et obsecrat per viscera misericordiæ Dei nostri, ut omnes, et singuli qui christiano nomine censentur, in hoc unitatis signo, in hoc vinculo charitatis, in hoc concordiæ symbolo jam tandem aliquando convcniant, et concordent; memoresque tantæ majestatis, et tam eximii amoris Jesu Christi, Domini nostri (2), qui dilectam animam suam in nostræ salutis pretium, et carnem suam nobis dedit ad manducandum; hæc sacra mysteria corporis, et sanguinis ejus ea fidei constantia, et firmitate, ea animi devotione, ea pietate, et cultu credant, et venerentur, ut panem illum supersubstantialem frequenter suscipere possint, et is verè eis sit animæ vita, et perpetua sanitas mentis, cujus vigore confortati, ex hujus miseræ peregrinationis itinere ad coelestem patriam pervenire valeant (3), eundem panem Angelorum, quem modo sub sacris velaminibus edunt, absque ullo velamine man

(2) Joann. 6; (3) Psalm. 77.

ducaturi. Quoniam autem non est satis veritatem dicere, nisi detegantur, et refellantur errores; placuit sanctæ Cynodo hos canones subjungere, ut omnes jam, agnita doctrina catholica, intelligant quoque, quæ ab illis hæreses caveri, vitarique debeant.

De sacrosancto Eucharistiæ

sacramento.

CAN. I. Si quis negaverit, in sanctissimæ Eucharistiæ sacramento contineri verè, realiter, et substantialiter corpus, et sanguinem unà cum anima, et divinitate Domini nostri Jesu Christi, ac proindè totum Christum; sed dixerit tantummodò esse in eo, ut in signo, vel figura, aut virtute; anathema sit.

CAN. II. Si quis dixerit, in sacrosancto Eucharistiæ sacramento remanere substantiam panis, et vini, unà cum corpore, et sanguine Domini nostri Jesu Christi; negaveritque mirabilem illam, et singularem conversionem totius substantiæ panis in corpus, et totius substantiæ vini in sanguinem, manentibus dumtaxat speciebus panis, et vini; quam quidem conversionem catholica Ecclesia aptissimè Transubstantiationem appellat; anathema sit.

basta exponer las verdades, si no se descubren y refutan los errores; ha tenido à bien este santo Concilio añadir los cánones siguientes, para que conocida ya la doctrina católica, entiendan tambien todos cuáles son las herejías de que deben guardarse, y deben evitar.

Del sacrosanto sacramento de la Eucaristia.

CAN. I. Si alguno negare, que en el santísimo sacramento de la Eucaristía se contiene verdadera, real y substancialmente el cuerpo y la sangre juntamente con el alma y divinidad de nuestro Señor Jesucristo, y por consecuencia todo Cristo; sino por el contrario dijere, que solamente está en él como en señal ó en figura, ó virtualmente; sea excomulgado.

CAN. II. Si alguno dijere, que en el sacrosanto sacramento de la Eucaristía queda substancia de pan y de vino juntamente con el cuerpo y sangre de nuestro Señor Jesucristo; y negare aquella admirable y singular conversion de toda la substancia del pan en el cuerpo, y de toda la substancia del vino en la sangre, permaneciendo solamente las especies de pan y vino; conversion que la Iglesia católica propísimamente llama Transubstanciacion; sea excomul

gado.

« ÖncekiDevam »