Sayfadaki görseller
PDF
ePub

ó que es mas conveniente dejar de bautizarlos, que el conferirles el Bautismo en sola la fe de la Iglesia, sin que ellos crean con acto suyo propio; sea excomulgado..

CAN. XIV. Si alguno dijere, que se debe preguntar á los mencionados párvulos cuando lleguen al uso de la razon, si quieren dar por bien hecho lo que al bautizarlos prometieron los padrinos en su nombre, y que si respondieren que no, se les debe dejar á su arbitrio, sin precisarlos entre tanto á vivir cristianamente con otra pena mas que separarlos de la participacion de la Eucaristía, y demás Sacramentos, hasta que se conviertan; sea excomulgado.

De la Confirmacion.

CAN. I. Si alguno dijere, que la Confirmacion de los bautizados es ceremonia inútil, y no por el contrario, verdadero y propio Sacramento; ó dijere, que no fué ό antiguamente mas que cierta instruccion en que los niños próximos á entrar en la adolescencia, exponian ante la Iglesia los fundamentos de su fe; sea excomulgado. CAN. II. Si alguno dijere, que son injuriosos al Espíritu Santo los que atribuyen alguna virtud al sagrado crisma de la Confirmacion; sea excomulgado.

CAN. III. Si alguno dijere, que el ministro ordinario de la santa

rebaptizandos; aut præstare omitti eorum Baptisma, quàm eos non actu proprio credentes baptizari in sola fide Ecclesiæ; anathema sit.

CAN. XIV. Si quis dixerit, hujusmodi parvulos baptizatos, cùm adoleverint, interrogandos esse, an ratum haberevelint, quod patroni eorum nomine, dum baptizarentur, polliciti sunt; et, ubi se nolle. responderint, suo esse arbitrio relinquendos; nec alia interim poena ad christianam vitam cogendos, nisi ut ab Eucharistiæ, aliorumque Sacramentorum perceptione arceantur, donec resipiscant; anathema sit.

De Confirmatione.

et

CAN. I. Si quis dixerit, Confirmationem baptizatorum otiosam cæremoniam esse, non potiùs verum, et proprium Sacramentum; aut olim nihil aliud fuisse, quàm catechesim quamdam, qua adolescentiæ proximi fidei suæ rationem coram Ecclesia exponebant; anathema sit.

CAN. II. Si quis dixerit, injurios esse Spiritui Sancto eos, qui

sacro Confirmationis chrismati virtutem aliquam tribuunt; anathema sit.

CAN. III. Si quis dixerit, sanctæ Confirmationis ordi

[blocks in formation]

que sea, presuma admitir y retener à un mismo tiempo, contra lo establecido en los sagrados cánones, muchas iglesias metropolitanas ó catedrales, en título, ó por encomienda, ni bajo cualquiera otro nombre; debiéndose tener por muy feliz el que logre gobernar bien una sola con fruto y aprovechamiento de las almas que le están encomendadas. Los que obtienen al presente muchas iglesias contra el tenor de este decreto, queden obligados á renunciarlas todas (á excepcion de una sola que elegirán á su voluntad) dentro de seis meses, si pertenecen á la disposicion libre de la Sede Apostólica, y si no pertenecen, dentro de un año. Á no hacerlo así, ténganse por el mismo hecho dichas iglesias por vacantes, á excepcion de sola la última que ob

tuvo.

CAP. III. Confiéranse los beneficios

solo á personas hábiles.

Los beneficios eclesiásticos inferiores, en especial los que tienen cura de almas, se han de conferir á personas dignas, hábiles, y que puedan residir en el lugar del beneficio, y ejercer por sí mismas el cuidado pastoral, segun la constitucion de Alejandro III, que principia Quia nonnulli, publicada en el concilio de Letran; y otra de Gregorio X, en el general de Leon, que principia Licèt canon. Las

nentia præfulgens, plures metropolitanas, seu cathedrales ecclesias in titulum, sive commendam, aut alio quovis nomine contra sacrorum canonum instituta, recipere,et simul retinere præsumat: cùm valdè felix sit ille censendus, cui unam ecclesiam benè, ac fructuosè, et cum animarum sibi commissarum salute regere contigerit. Qui autem plures ecclesias contra præsentis decreti tenorem nunc detinent, una, quam maluerint, retenta, reliquas infra sex menses, si ad liberam Sedis Apostolicæ dispositionem pertineant, aliàs infra annum dimittere teneantur. Alioquin ecclesiæ ipsæ, ultimò obtenta dumtaxat excepta, eo ipso vacare censeantur.

CAP. II. Habilibus dumtaxat personis beneficia conferantur.

Inferiora beneficia ecclesiastica, præsertim curam animarum habentia, personis dignis, et habilibus, et quæ in loco residere, ac per se ipsos curam ipsam exercere valeant, juxta constitutionem Alexandri III, in Lateranensi, quæ incipit : Quia nonnulli; et aliam Gregorii X, in generali Lugdunensi concilio, quæ incipit: Licèt canon, editam,

conferantur. Aliter autem facta collatio, sive provisio, omninò irritetur : et Ordinarius collator pœnas constitutionis concilii generalis, quæ incipit: Grave nimis, se noverit incursurum.

CAP. IV. Plurium beneficiorum retentor contra canones, iis privatur.

Quicumque de cætero plura curata, aut aliàs incompatibilia beneficia ecclesiastica, sive per viam unionis ad vitam, seu commendæ perpetuæ, aut alio quocumque nomine, et titulo contra formam sacrorum canonum, et præsertim constitut. Innoc. III, quæ incipit: De multa, recipere, ac simul retinere præsumpserit : beneficiis ipsis, juxta ipsius constitutionis dispositionem, ipso jure, etiam præsentis canonis vigore, privatus existat.

CAP. V. Plura beneficia curata obtinentes Ordinario suas dispensationes exhibeant, qui de vicario ecclesiis provideat congrua portione fructuum assignata.

Ordinarii locorum quoscumque plura curata, aut aliàs incompatibilia beneficia ecclesiastica obtinentes, dis

colaciones ó provisiones que no se hagan así, irrítense absolutamente; y el Ordinario que las haga, sepa que incurre en las penas del decreto del concilio general, que comienza: Grave nimis.

CAP. IV. El que retenga muchos beneficios contra los cánones, queda privado de ellos.

Cualquiera que en adelante presuma admitir y retener á un mismo tiempo muchos beneficios eclesiásticos curados, ó incompatibles por cualquiera otro motivo, ya por via de union mientras dure su vida, ya de encomienda perpetua, ó con cualquiera otro nombre y título, y contra la forma de los sagrados cánones, y en especial contra la constitución de Inocencio III, que principia De multa; quede privado ipso jure de los tales beneficios, como dispone la misma constitucion, y tambien en fuerza del presente cánon.

CAP. V. Los que obtienen muchos

beneficios curados exhiban sus dispensas al Ordinario, el cual provea las iglesias de vicarios, asignándoles congrua correspondiente.

Obliguen con rigor los Ordinarios de los lugares á todos los que obtienen muchos beneficios eclesiásticos curados, ó por otra causa

incompatibles, à que presenten sus dispensas. Si no se las presentaren, procedan segun la constitucion de Gregorio X, publicada en el concilio general de Leon, que comienza Ordinarii la misma que juzga el santo Concilio deberse renovar, y en efecto la renueva; añadiendo además, que los mismos Ordinarios den completa providencia aun nombrando vicarios idóneos, y asignándoles correspondiente congrua de los frutos, á fin de que no se abandone de modo alguno el cuidado de las almas, ni se defrauden, aun en lo mas mínimo, los mismos beneficios, de los servicios que les son debidos; sin que à nadie favorezcan las apelaciones, privilegios ni exenciones, cuales quiera que sean, aunque tengan asignados jueces particulares, ni las inhibiciones de estos sobre lo mencionado.

[merged small][merged small][ocr errors]

pensationes suas exhibere districtè compellant: et aliàs procedant juxta constitut. Greg. X, in generali Lugdunensi concilio editam, quæ incipit: Ordinarii: quam eadem sancta Synodus innovandam censet, et innovat; addens insuper, quòd ipsi Ordinarii etiam per idoneorum vicariorum deputationem, et congruæ portionis fructuum assignationem omninò provideant, ut animarum cura nullatenus negligatur, et beneficia ipsa debitis obsequiis minimè defraudentur: appellationibus, privilegiis, et exemptionibus quibuscumque, etiam cum judicum specialium deputatione, et illorum inhibitionibus in præmissis nemini suffragantibus.

CAP. VI. Quæ beneficiorum uniones validæ censeantur.

Uniones perpetuæ à quadraginta annis citra factæ, examinari ab Ordinariis, tamquam à Sede Apostolica delegatis, possint et quæ per subreptionem, vel obreptionem obtentæ fuerint, irritæ declarentur. Illæ verò, quæ à dicto tempore citra concessæ, nondum in toto, vel in parte sortitæ sunt effectum, et quæ

« ÖncekiDevam »