EX S. CONGREGATIONE INDICIS

DECRETUM

Quo duo damnantur opera a Lizzocci et Maggioni edita. Feria III, die 12 Decembris 1905.

Sacra Congregatio Emorum ac Rmorum S. R. E. Cardinalium a SSmo Domino Nostro Pio Papa X Sanctaque Sede Apostolica Indici librorum pravae doctrinae, eorumdemque proscriptioni, expurgationi ac permissioni in universa christiana republica praepositorum et delegatorum, habita in Palatio Apostolico Vaticano die 12 Decembris 1905, damnavit et damnat, proscripsit proscribitque, atque in Indicem librorum prohibitorum referri mandavit et mandat quae sequuntur opera:

ONIELLO LIZZOcci, Nuovi orizzonti filosofici, ossia avviamento a nuovi studi di filosofia. Pistoia, G. Flori e C. 1904. Dr. FRANCO MAGGIONI, Questioni delicate. Roma, Forzani e C. 1904.

Itaque nemo cuiuscumque gradus et conditionis praedicta opera damnata atque proscripta, quocumque loco et quocumque idiomate, aut in posterum edere, aut edita legere vel retinere audeat, sub poenis in Indice librorum vetitorum indictis.

ANTONIUS VOGRINEC, decreto S. Congregationis, edito die 3 Iunii 1904, quo liber ab eo conscriptus notatus et in Indicem librorum prohibitorum insertus est, laudabiliter se subiecit.

Quibus Sanctissimo Domino Nostro Pio Papae X per me infrascriptum Secretarium relatis, Sanctitas Sua decretum probavit, et promulgari praecepit. In quorum fidem etc. Datum Romae die 13 Decembris 1905.

L. S.

Andreas Card. STEINHUBER, Praefectus.

Fr. Thomas Esser, Ord. Praed., a Secretis.

.

EX S. CONGREGATIONE CONCILII

ABELLINEN.

DISPENSATIONIS AB IRREGULARITATE

Dispensatur ab irregularitate clericus cum dextero crure artificiali.

Supplex libellus. Acolythus Ernestus Guerriero, dioe<ceseos Abellinensis, in aetate 25 annorum constitutus ac tenui investitus beneficio, cum a. 1902 ad Subdiaconatum promovendus esset, gravi morbo in genu dextero correptus, cruris amputationem sufferre debuit; cui defectui nunc supplet crure artificiali ita affabre elaborato, ut nedum ullam praeseferat extrinsecam deformitatem, verum etiam peragere queat absque incommodo omnes corporis motus, ipsa inclusa genuflexione. Quare petit dispensationem super praefata irregularitate ut ad maiores Ordines promoveri valeat.

Episcopus, rogatus ut super oratoris qualitatibus tum moralibus tum intellectualibus referret, necnon audiret caeremoniarum magistrum et iudicium medici periti exquireret, testatur praefatum clericum «bonis moribus ac pietate, communi ingenio scientiaque sufficienti praeditum, in Ecclesia Dei non inutilem ministrum fore, bono exemplo bonisque operibus fideles aedificaturum ». Caeremoniarius autem, peracto examine, deponit acolythum Guerriero omnes sacras caeremonias in Missae celebratione praescriptas exacte, absque ulla admiratione aut populi scandalo peragere, exceptis dumtaxat genuflexionibus a consecratione ad communionem inclusive, quibus tamen per profundas inclinationes supplere potest. Duo insuper periti medici, quamvis non iurati, ab Ordinario deputati testantur oratorem in praesentiarum bona gaudere valetudine, neque periculum adesse quod morbus iteretur.

Animadversiones. Corpore vitiati, praesertim vero quando mutilatio est insignis, a ministerio altaris sunt ar

Acta S. Sedis, Vol. XXXVIII, fasc. 6.

22

cendi, quum prohibeantur a iure canonico, nimirum cap. 1 2 et 3 de corp. vitiat., necnon cap. 2 de cleric. aegrotante, quia << nec secure propter debilitatem, nec sine scandalo propter deformitatem hoc (Missae sacrificium) fieri posse confidimus ». Hinc est quod plura extent exempla denegatae dispensationis; ita in Patavina 27 Apr. 1861 dispensatio denegata fuit clerico, qui deformatam habebat dexteram manum, licet pollex et index essent integri; in Pampilonen. 22 Novembr. 1856, et in Policastren. 21 Martii 1863 gratia non fuit. concessa ob defectum sinistrae manus; necnon in Bergomen. 21 Nov. 1903, in qua simile indultum denegatum fuit clerico, cui ob contractum morbum amputati fuerant duo pedes per ligneum instrumentum substituti.

Verum ex adverso S. Sedes, dicto defectu non obstante, ad benignius cum hisce clericis agendum inclinat, si hae duae praesertim circumstantiae verificentur, nempe vel quod defectus non impediat congruum Ordinis exercitium, vel quod deformitas sit talis quae non pariat scandalum aut admirationem in populo. Ita in Bergomen. 13 Iunii 1868 clericus indultum habilitationis ad sacros Ordines (quamvis cum clausula pro gratia in exemplum non afferenda) consecutus est, cui amputatus fuerat pes sinister, et facta fuerat substitutio per pedem fictitium authomaticum, licet eo utens paulisper claudicaret; item in Adrien. 11 Dec. 1875 clerico, cui crus cum parte coxae praecisum fuerat et ligneum instrumentum aptatum, rescriptum fuit: «Attentis peculiaribus circumstantiis pro gratia arbitrio et conscientiae Episcopi, facto verbo cum SSmo »; necnon in Mediolanen. 14 Apr. 1894 eadem gratia concessa fuit clerico qui, passus caesionem cruris sinistri, quamvis cum subrogato crure ligneo altaris gradus ascendere vel descendere valeret, tamen in genuflectendo difficultatem aliquam experiebatur, addita mente «ut Ordinarius ante gratiae concessionem certior et securus evaderet quod in usu

lignei cruris omne periculum irreverentiae in exercitio sacrorum Ordinum abesset ».

Atqui hae circumstantiae in proposito casu non videntur deesse. Praesto enim sunt testimonia sat laudabilia medicorum, Caeremoniarii ipsiusque Episcopi, qui insuper preces oratoris commendat; hinc eius ordinatio vertere in ecclesiae bonum et populi utilitatem dubitandum non videtur. Quin oggeratur contraria resolutio in Bergomen. 21 Nov. 1903 superius adducta; ibi enim agebatur de clerico pollenti ingenio et capacitate, quae vix dici poterat sufficiens, atque sacras caeremonias explere non poterat, quin aliquam admirationem aut scandalum inter fideles gigneret.

Rescriptum. S. C. Concilii, consideratis considerandis, die 26 Augusti 1905 respondere censuit:

Pro gratia, onerata Episcopi conscientia super necessitate aut utilitate ordinationis oratoris in bonum dioecesis, facto verbo cum SSmo.

Colliges. 1o. Corpore vitiati ab altaris ministerio arcentur, quia nec secure propter debilitatem, nec sine scandalo propter deformitatem sacrificium Missae litare valent.

2o. Attentis tamen peculiaribus circumstantiis, praesertim vero praeclaris clerici intellectualibus et moralibus dotibus necnon necessitate aut utilitate dioecesis, dispensatio benigniter largiri solet.

3o. In themate conceditur quidem petita habilitationis tia, sed circa eamdem Episcopi conscientia oneratur.

LUGDUNEN.

IRREGULARITATIS

gra

Ab irregularitate non dispensatur pro nunc Diaconus morbo epileptico laborans.

Supplices Preces. Diaconus Ioannes M. Aloysius Seive, annum 26 agens, Lugdunensis dioecesis, exponit quod, post

Diaconatus susceptionem, epileptico morbo correptus fuit, qui proinde eiusdem promotionem ad Presbyteratum prohibuit. Cum autem tractu temporis convulsiones morbi horis tantum nocturnis rariusque in dies evenerint; hinc dispensationem ab huiusmodi irregularitate exposcit. Oratoris instantiam Archiepiscopus Lugdunensis commendat. Petitioni adnexa invenitur attestatio medici periti, qui de meliori infirmi conditione deque probabili sanitatis recuperatione fidem facit.

Animadversiones. In primis videretur haud esse concedenda dispensationis gratia; tum quia sacri canones districte conclamant ab altaris ministerio arcendos omnino esse eos, qui epileptico morbo corripiuntur; tum quia desunt vel saltem non apparent in casu rationes sufficientes, quae semper de praxi requiruntur ad talem elargiendam dispensationem.

Primum evidentissime evincitur sive ex traditis in cap. 1, 2 et 3 de corp. vitiat., sive ex cap. 5 de cleric. aegrot., sive ex cap. 3, Dist. 33, sive praesertim ex can. 1, caus. 7, quaest. 2 in Decreto, ubi legitur: «Consulimus itaque ut, si frequenter hoc morbo (caduco) tangitur (presbyter), ab oblatione et Missarum celebratione modis omnibus, prohibeatur. Indecens enim est et periculosum ut in consecratione Eucharistiae morbo victus epileptico cadat. Si vero Dei misericordia convaluerit, quandoquidem non culpa sed infirmitas est in causa, eum sacrificare iam non interdicimus ». Cfr. Ferraris (Bibl. can., v. Irregularitas, n. 12), Reiffenstuel (Ius can., lib. 1, tit. 20, n. 19), Gonzalez (Comm. ad tit. De corp. vitiat.).

Quoad secundum vero constat in huiusmodi impedimentis S. Sedem non dispensare, nisi agatur in primis de evidenti necessitate seu utilitate ecclesiae, uti eruitur ex praxi H. S. C., et praesertim quando ille pro quo dispensatio petitur sit moribus valde commendabilis et non communi ingenio praeditus. Atqui utrumque in casu desideratur; etenim Ordinarii litterae commendatitiae nullum continent verbum de dioecesis necessitate seu utilitate, et nihil innuunt de moribus ac ingenii