de summa rerum cum Thimbrone acie disceptarunt: magnoque inito conflictu, multis eorum interemptis, Thimbro victoriam est consecutus. Tum Cyrenæi, cæsis in acie cunctis ducibus, Mnasiclem Cretensem cum aliis quibusdam exercitui præficiunt. Thimbro victoria elatus, portum Cyrenensem obtinet, et quotidie Cyrenem oppugnat. Bello tandem in longum protracto, Cyrenæi commeatus inopia laborantes, inter se dissidere cœperunt: et plebs viribus superior opulentos urbe pepulit. Qui patria amissa partim ad Thimbronem, partim in Ægyptum perfugerunt. Qui in Ægyptum se receperunt, Ptolemæo ad reducendum se permoto, cum validis peditum et classiariorum militum copiis, duce Ophella Macedone reversi sunt. Quorum audito reditu, qui cum Thimbrone erant exules noctu se illis adjungere festinabant: sed re detecta, trucidati sunt omnes. Tum plebis Cyrenaicæ ductores, territi exulum reditu, pace cum Thimbrone inita, conjunctis viribus cum Ophella confligentes, debellati sunta. Thimbro in fuga ab Afris quibusdam bigas agentibus comprehensus, ad Epicydem Olynthium, cui Teuchiram urbem curandam Ophellas commiserat, adductus est. Eum Teucheritæ, Ophella permittente, flagellis cæsum in Cyrenensium portum de cruce suspendendum miserunt. Cyrenæis vero adhuc seditionem moventibus ipse Ptolemæus accessit; rebusque omnibus constitutis, domum renavigavit. Perdiccas regem Philippum regiasque copias secum habens, in Ariarathen Cappadociæ regulum, quod Eumeni Cardiano ibi imperare jusso non cessisset, expeditionem suscepit. Magnas Ariarathes tum popularium tum exterorum copias sibi comparaverat : triginta peditum quindecim millia equitum sub vexillis habens. Duobus præliis commissis, Perdiccas victor quatuor millia interfecit, et supra sex millia vivos in potestatem accepit, inter quos ipse etiam Ariarathes fuit. Hunc omnesque propinquos excarnificatos in crucem egit. Victis autem incolumitate con cessa, postquam res in Cappadocia constituisset, satrapiam Eumeni (prout in partitione destinatum erat) gubernandam tradidite. Eumenes urbes commissit amicis suis, iisque præfectos cum præsidiis imposuit. Judices ibidem et procuratores, quos sibi visum fuit, reliquit; nihil in his se ingerente Perdicca. Inde una cum Perdicca remeavit: quod tribuit ejus observantiæ, et ne abesset ab aula. Perdiccas et rex Philippus, relicta Cappadocia, in Pisidiam profecti; duas urbes, unam Larandæorum, Isaurensium alteram, evertere decreverunt. Nam hæ, vivente adhuc Alexandro, Balacrum Nicanoris filium, ducem illis ac satrapam designatum, occiderant. Larandæorum itaque urbem prima incursione subigunt: et trucidatis puberibus, aliisque sub corona venditis, urbem solo æquant. Isaurenses obsessi, incensa urbe, se cum opibus cremant. Milites quibus diripiendam urbem Perdiccas concessit, flamma restincta, multum argenti aurique reperiunt. A Cappadocibus factum incendium hoc, victo Ariarathe, refert Justinus, et eum secutus Orosius. Iollas Antipatri filius et Archias e Macedonia ad Perdiccam venerunt, adducta in uxorem illi Nicæa Antipatri filia. Eam Perdiccas, priusquam res ipsius confirmatæ erant, jam antea desponderat. Sed posteaquam regias copias regnique administrationem et tutelam adeptus erat; Cleopatram Philippi filiam et germanam Alexandri sororem, Eumene Cardiano inprimis suadente, matrimonio sibi jungere constituit. Interim vero, quo facilius ab Antipatro supplementum tyronum ex Macedonia obtineret, et ne conatibus suis reluctantem illum haberet, Nicæam duxit: Alcetæ fratris præcipue consilio ad nuptias illas inclinatus". Cynna quoque Philippi filia et Alexandri soror (sed non ex eadem matre) filiam suam Adeam, quæ postea Eurydices cognomen tulit, Philippo Aridæo uxorem adducebat. Diodor. cum Arriano, et Plutarcho in Eumene, et Appiano in Mithridaticis pag. 175. d Plutarch. 1 Lib. 13. cap. 6. e Diodor. ann. 2. Olymp. 114. Diodor. et Arrian. cum Justino, lib. 13. cap. 6. Cynnam vero Perdiccas et frater ejus Alcetas occiderunt. Unde Macedonum seditione orta, ad eam sedandam Perdiccas filiam ipsius Aridæo, matrimonio conjungendam procuraviti. Perdiccas ex Cilicia ablegavit Eumenem, verbo ad suam provinciam, revera ut confinem Armeniam a Neoptolemo commotam in potestate retineret. Quem Eumenes, quamvis animi tumore inflatum, blandis verbis elaboravit in officio continere. Eumenes phalangem Macedonum inflatam et ferocem inveniens ex provincialibus manum equestrem collegit; vectigalia eis remittens, et immunitatem dans. Equos etiam emit, quos distribuit iis quibus ex comitatu suo maxime fidebat: largitionibus animos eorum inflammans, corporaque itineribus faciendis ac laboribus exercens. Unde exiguo spatio equites non minus 6360. ab eo coacti sunt1. 3683. Antipater et Craterus in Græcia Ætolis bellum intulerunt. Quos cum Crateri milites per hyemem in locis nive conspersis perdurare cogerent: commeatus inopia extremum in discrimen veneruntTM. Perdiccæ munera Sardes ad Cleopatram Eumenes atulit: cum jam Perdiccæ esset decretum, Nicæa Antipatri filia repudiata, ejus in locum Cleopatram ducere. Id Menander Lydia satrapa Antigono, qui amicitiam cum Antipatro colebat, significavit". Cumque Antigonum Perdiccas calúmniis et criminationibus iniquis oppressum occidere statuisset: ille, quasi contra objecta se crimina defensurus esset, præ se ferebat. Interim fuga clam adornata cum familiaribus Demetrioque filio, naves Atticas noctu ingressus in Europam, ut cum Antipatro se conjungeret, contendito. Cum Aristander Telmissensis vates, a Diis sibi revela 1 Arrian. apud Phot. ubi Cynane appellatur; quæ ab eodem Arriano in lib. 1. de rebus Alexandri pag. 5. Cyna, atque a Diodoro ad ann. 1. Olymp. 116. et Athenæo in lib. 13. cap. 2. Cynna est nominata. tum finxisset, eam terram quæ Alexandri corpus exciperet felicissimam et ab hostium incursionibus in perpetuum futuram liberam: de eo potiundo inter Macedonum duces, Perdiccam inprimis et Ptolemæum, magno studio est certatum3. A Perdicca suis negotium datum erat, ut Ægas illud deportarent. Sed Aridæus qui illud apud se servabat, contra Perdiccæ voluntatem cum eo ad Ptolemæum profectus est; a Babylone per Damascum in Ægyptum iter faciens. Qui sæpenumero licet a Polemone Perdiccæ familiari impeditus, pervicit tamen, re ex animi sui sententia gesta'. Aridæus igitur, biennio in funeris apparatu insumpto, (cujus magnificentia a Diodoro copiose describitur) e Babylone corpus Alexandri deportavit: ingente opificum et aliorum qui vias aperirent et pompam deducerent multitudine comitante. Ptolemæus vero cum exercitu ex Ægypto Syriam usque obviam processit, acceptumque corpus Macedonico ritu Memphi condidit; et inde paucis post annis Alexandriam transtulit", quam tamen translationem a filio ejus Ptolemæo Philadelpho factam fuisse, Pausanias significat*. Perdiccas in Cappadocia congregatis amicis et ducibus, utrum in Macedoniam agmen movendum, an prius in Ptolemæum arma expedienda essent, deliberandum proposuit. Quibusdam placebat bellum in Macedoniam transferri: sed magis in rem visum est ab Ægypto incipere, ne in Macedoniam profectis Asia a Ptolemæo occuparetur. Eumeni igitur, præter provincias quas acceperat, Caria, et Lycia, et Phrygia a Perdicca sunt adjectæ partisque illius Asiæ, quæ inter Taurum montem et Hellespontum jacet, præfectura illi est commissa. Copiarum etiam quæ in Cappadocia et Armenia erant dux cum summo imperio creatus, Craterum et Antipatrum opperiri, locisque ad Hellespontum occupatis, transitum eorum prohibere jussus est. Alectæ quoque fratri suo, et Neoptolemo Per p Ælian. lib. 12. cap. 64. Arrian. apud Phot. t Pausan. Attic. In. Attic. Vid. Strabon, lib. 17. VOL. IX. 9 Pausan. in Attic. * Diodor. ann. 3. Olymp. 114. u Curt. lib. 10. cap. ult. D diccas præcepit, ut Eumeni in omnibus parerent; Eumenem vero voluit pro suo agere arbitrio. Clito cura classis est tradita Cilicia Philotæ adempta, Philoxeno data. Ipse vero Perdiccas Damasco profectus, quo speciosiorem causam expeditioni prætexeret, regem Aridæum et Alexandrum puerum Alexandro Magno et Roxane genitum in exercitu habuit, et cum eis Ægyptum versus, adversus Ptolemæum dimicaturus, iter instituity. Cum Antipater et Craterus ab Antigono audivissent Perdiccam, accepta in matrimonium Cleopatra, cum exercitu in Macedoniam tanquam regem ad imperium illis adimendum esse venturum: pace cum Etolis protinus facta, Polysperchontem Græciæ et Macedoniæ præposuerunt; ipsi vero e Chersoneso Hellespontum trajecerunt, trajectus custodibus clam per legatos deceptis. Legatos etiam ad Ptolemæum, Perdiccæ maxime infensum ipsisque amicum et iisdem insidiis appetitum, de societate jungenda mitti placuit. Missi sunt et ab his ad Eumenem ac Neoptolemum, Perdiccæ obnoxios, legati: quibus Neoptolemus quidem assensus est, Eumenes vero minime". Alcetas, cum Macedonibus quibus præerat, expeditionem in Antipatrum et Craterum suscipere aperte abnuit: Neoptolemus vero, invidia adversus Eumenem stimulatus, non modo clam cum illis societatem est pactus, verumetiam insidias Eumeni struxit, et prodere exercitum ejus voluit. Quam rem cum præsensisset Eumenes, cum proditore decernere prælio necesse habuit: magnaque strage facta, impedimenta illius cepit, et reliquam multitudinem sibi adjunxit; magno bonorum ex Macedonibus virorum numero copias suas adaugens. Neoptolemus cum 300. equitibus ex acie elapsus, ad Antipatrum et Craterum profugit. Ab illis ad Eumenem legati missi, qui inducerent eum ut transiret ad ipsos, retentis provinciis suis, acceptisque insuper ab ipsis aliis. Quo respondente, prius vitam se quam fidem relicturum: in duas partes exercitum diviserunt. Cum una Ciliciam versus progressus est An y Diodor. Justin. lib. 13. cap. 6. Arrian. Plutarch. et Æmil. Prob. in Eumene. Pausan. in Attic. * Diodor. Justin. lib. 13. cap. 6. Arrian. |