Sayfadaki görseller
PDF
ePub

proclamatum est; quando ea coepta fuit cum maioris campanae pulsu, et tormentorum explosione; sed non abstersum animis praesagium brevi finiendae laetitiae, per ipsiusmet Regis praeproperam mortem.

III. lesuitae porro Domus Professae, die 1, 11 et ш Novembris, ingenti et extraordinario altaris totiusque ecclesiae apparatu, parentaverunt fidelibus animabus ducum militumque, qui pro fide ac religione pie ac fortiter victrices animas ad Zentham posuere. Verba sunt tituli decurrentis per quatuor latera sublimis mausolei, media in ecclesia militariter instructi; ad cuius angulos stabant vivacissime expressae et speciosissime ornatae virtutes quatuor, titulo respondentes: Fides, religio,

PIETAS, FORTITUDO.

Spectabilior etiam erat summi altaris ornatus, ubi per partes exprimebatur oratio Ecclesiae ex Missa funebri sub Offertorio, pro Animabus fidelium Regi gloriae supplicantis. Ibi namque in vacuo sublatae ad tempus tabulae loco, ante grandem pretiosamque Dominici Corporis hierothecam, sub his verbis: Domine Iesu Christe, Rex gloriae, repraesentabatur purgantium in flammis animarum ergastulum, et huic subiiciebatur: Libera animas omnium fidelium defunctorum de poenis inferni. Cetera iam coeptae deprecationis verba, utrimque ad stylobatas et in pensilibus supra portas laterales odeis legebantur, aptata historiis biblicis accurate effigiatis: et de profundo lacu, Iosepho de cisterna educto; Libera eas de ore Leonis, Danieli Prophetae, ante unam stylobatarum efficto; Ne absorbeat eas tartarus, Ionae emergenti de ventre ceti; Ne cadant in obscurum, Petro, quem Angelus de carcere educebat solutis manuum pedumque vinculis. Ex eadem quoque parte cernebantur subvolantes e Purgatorio animae, post Archangelum Michaelem, iuxta istud: Sed signifer Sanctus Michael repraesentet eas in lucem sanctam, in qua supra altaris

fastigium sedebat Sanctissima Trinitas, cincta Sanctorum Patriarcharum et Prophetarum choro; itaque alludebatur ad ultima sacrae comprecationis verba : Quam olim Abrahae promisisti et semini eius. Erant qui voluissent haec quoque omnia una in tabula, sicuti factum alias a sculptore, exprimi; sed simul tam multa vix poterat una charta capere; et, ut potuisset, omittendum fuisset mausoleum quod stabat in ecclesia media, aeque dignum exprimi. Tribus, ut dixi, diebus accurrentem devote populum res ea detinuit, inter continuata Sacrorum officia, dum dies Veneris esset Sanctorum Omnium, Sabbatum Fidelium Animarum, Dominica Communionis generalis. Quanta autem fuerit eo tempore devotio populi, colligitur ex numero sacrarum Particularum, inter communicantes distributarum, plus quam duodecim millium.

[merged small][ocr errors][merged small]

I-IX. Obitus devotae Virginis Annae de Torres. X. Adventus Regis unius Americani. XI. Amburbalia post Pentecosten solemniori et ampliori circuitu acta. XII-XX. Machinarum eatenus circumduci solitarum ratio. XXI-XLI. Hippodromiae eas secutae descriptio. XLII-XLV. Item Guldarum.

ACTA PRIORA.

I. QUARTUM iam annum Antverpiae degebat devota Virgo, ANNA DE TORRES, cum annos nata xxxv et vir menses, ipsos hic finivit, communi eam cognoscentium opinione Sancta; unde et vulgo nuncupabatur HEYLIG ANNEKEN. Quam id merito, probat vita, biennio post mortem ad publicam aedificationem vernacule vulgata, cuius haec brevis epitome sit :

Habuit illa perquam nobiles piosque parentes, D. Ferdinandum de Torres, Murciensem, in Principis Nassavii familia Bruxellis educatum, deinde, sicut et fratres sui fuerunt, egregium in castris Hispanicis militem; sed mortuum tribus mensibus prius quam Anna ipsa nasceretur anno M.DC.LXXII, die XI Iunii, Dominica infra Octavam Venerabilis Sacramenti, cui deinde tam pie affecta ipsa fuit. Mater, ex Luxemburgensi comitatu eiusdemque Aulae gynaeceo accepta, Aldegundis Alexandrina a S. Maria dicebatur; quae, ex marito undecim prolibus susceptis, posthumo eo faetu levata, dumtaxat triennium supervixit et parvulam reliquit commendatam pio Luxemburgi Sacerdoti, proavunculo suo, eiusque sorori. Hi eam, ad omnem virtutem quasi factam a natura, apud se habuerunt usque ad annum aetatis circiter xix; quando experiri coepit ea quae, trimulae apparens, defuncta mater multa per reliquam vitam toleranda praedixerat.

II. Etenim cupida videndi primogenitum unicumque fratrem (nam decem parentibus praemortui erant) eatenus superstitem, strenuum militem etiam ipsum, eumque Namurci in praesidio esse intelligens, apud ipsum manere consensit, tali conditione, ut quibus iam apud proavunculum consueverat pietatis exercitiis, absque ulla rei familiaris cura liceret inhaerere. Ita cum legione fraterna Namurco Brugas transiit, ibique inveniens celeberrimum Sanguinis Dominici cultum, eidem coepit tam tenere affici, ut nihil frequentius cogitans quam Sponsi sui passionem, meruerit tandem, instar alterius Catharinae Senensis, fieri quasi viva Christi patientis imago. Sed priusquam hoc fieret, remigrandum ei cum fratre Namurcum fuit; qua urbe a Francis expugnata, ipsum cum suae cohortis reliquiis secuta est Lyram. Hic illam tam gravis corripuit morbus, ut collocanda fuerit in publico nosocomio, ubi ita se sanctimonialibus probavit, ut eam libenter suo coetui

fuissent aggregaturae, si animi teneritudo pati potuisset ipsam assistere morientibus absque deliquio animi, licet alias ad quaevis aegrorum ministeria promptissimam et validam satis. Interim quae antea parcissimi erat cibi ac potus, primum omni eo, praeterquam Eucharistico, abstinuit, a 1 Dominica Quadragesimae, totam illam ipsumque Paschale tempus prorsus ieiuna, usque ad festum S. Margaritae, id est totis xxш hebdomadis. Hoc cum omnes mirarentur, variis varia sentientibus, placuit ipsam sex continuis hebdomadis conclusam tenere, solam communionem sacram ei impertiendo, donec ad oppidum illud de more visitandum veniret Episcopus Antverpiensis qui rem tam insolitam discens, eam per se voluit examinare, coram Archidiacono et secretariis suis, item Capituli Lyrani Decano, Iesuitarum Rectore, et Guardiano Capucinorum; iussitque vini Rhenani aliquantulum, cum cochleari lactis saccharo admixti, sumere quod illa obedienter et humiliter faciens, nequivit retinere; sed cum magno totius corporis tormento mox coacta fuit revomere, prout alias ipsi aliquoties contigerat, volenti per se experiri num qua ratione aliquid retinere stomachus posset. Quamquam autem venerabiles illi viri unanimiter testarentur nihil a se deprehendi potuisse quod merito suspectum haberi de fraude humana vel diabolica posset; varii tamen de ea spargebantur rumores, etiam inter Religiosas hospitalarias, ad quas, videndae Annae causa, generis omnis et status homines multi veniebant; nec deerant qui a daemone possessam etiam in faciem obiectarent quod illa ferebat patienter, gaudebatque in hoc similis Sponso suo fieri. Erat tamen eidem perquam molestum oculis tam multorum exponi, et alloquiis fatigari. Itaque, mensibus circiter sex ita peractis, tentavit, saltem tertio vel quarto quoque die, modicum quid introsumere.

III. Sic Anna dimidium fere annum egit, quando Monasterii

illius Pastor decrevit ipsam ad se sumere, praeficiendam pauperibus puellis, quarum domi suae scholam gratuitam instituerat.

Verum minime potuit placere tumultuosa ista occupatio; precabaturque Deum, ut sibi de remedio opportuno prospiceret; nec fraudata desiderio suo est. Antverpiam enim invitata a piis personis, ipsam Lyrae visitantibus, post pauculorum dierum cius, in quo recepta fuerat, hospitii experimentum, fateri coepit, nihil sibi magis in votis esse, quam tali aliqua in domo, procul ab humanis oculis alloquiisque, solitarie degere, unique Deo vacare. Id audiens herus, Cathedralis ecclesiae phonascus, Sacerdos pius, eamdem in qua sex septemve noctes egerat cellam, ipsi humaniter obtulit. Neque mutationem improbavit nosocomii Lyrani Pastor, ipseque Antverpiam venit explorandae commoditatis causa; deinde non illibenter ipsam a se dimisit, instructam linea laueaque veste, et pia ad devotionem fovendam supellectile. Rediit ergo Anna Antverpiam die Martii anno M.DC.XCIV, sibique in assignato cubiculo aptavit altariolum, ante quod oraret, ipsum ornans icunculis Lyra allatis, quibus unice delectabatur. Conabatur autem hic, sicut iam coeperat, sumere subinde quidpiam. Verum hoc diu non licuit: nam a Dominica secunda Quadragesimae, cadente in diem vi Martii, usque ad ultimum vitae mensem, si quid conabatur per vim stomacho reluctanti ingerere, continuo revomere cogebatur, etiam cum copioso sanguine totiusque corporis convulsione; et hoc alias quoque ei evenit per Quadragesimam eamdem, praesertim feria quaque sexta usque ad Hebdomadam Sanctam. Tunc latus sinistrum, quod pridem ei vehementer dolebat, magna cum inflammatione intumuit; variisque frustra adhibitis medicamentis, ultro apertum, multum sanguinem effudit, non purulentum aut faetidum, ut ex carcinomatis solet, sed purum limpidumque. In

28

I

[blocks in formation]
« ÖncekiDevam »