Sayfadaki görseller
PDF
ePub

tratar de la paz entre los Príncipes; necessarium, tractationem videlo que por cierto hicimos con sumo licet pacis inter Principes, incuidado, y con toda caridad y esmero cubuimus, et quidem omni de nuestra parte. Testigo nos es Dios, animi studio, omni pietate, ac en cuya clemencia confiábamos, cuan- diligentia. Testis est nobis Deus, do nos expusimos á los peligros de la cujus freti clementia nosmetipvida y del camino. Testigo nos es sos itineris, et vitæ periculos nuestra propia conciencia, que en nada exposuimus. Nostra testis conspor cierto tiene que reprehendernos, ó cientia, quæ nihil habet in hac por haber omitido, ó por no haber re quidem, in quo nos arguat, buscado los medios de conciliar la paz. aut prætermissæ, aut non quæTestigos son tambien los mismos Prín- site ad pacificandum occasionis. cipes, á quienes tantas veces, y con Principes ipsi testes, quos tam tanta vehemencia hemos suplicado por sæpe, tamque vehementer Nunmedio de Nuncios, cartas, Legados, tis, litteris, Legatis, monitis, horavisos, exhortaciones, y toda especie tatu, precibusque omnibus obsede ruegos, que depusiesen sus ene- craveramus, ut simultates deponemistades, se confederasen, y ocurrie- rent, ut societatem coirent, ut sen unidos con sus providencias y au- christianæ reipublicæ in maxisilios á socorrer la república cristiana, mum, et propinquum jam adducpuesta en el mayor y mas inminente te discrimen, communibus studiis, peligro. En fin, testigos son aquellas et subsidiis, opitularentur. Jam vigilias y cuidados, aquellos trabajos verò testes illæ vigilia, atque que dia y noche afligian nuestro áni- curæ, illi diurni, nocturnique mo, y aquellos graves y frecuentísi- animi nostri labores, gravesque mos desvelos que hemos tenido por solicitudines, quas ob hanc rem, esta causa y objeto sin que aun to- et causam plurimas jam suscepidavía hayan tocado el fin que han pre- mus: nec tamen ad optatum tendido nuestros designios y disposi- exitum nostra consilia, et acta ciones. Tal ha sido la voluntad de adhuc perducta sunt. Ita enim Dios; de quien sin embargo no deses- visum Domino Deo est: quem peramos que mirará alguna vez con tamen non desperamus aliquando benignidad nuestros deseos. Nos por optata nostra benigniùs respeccierto, en cuanto ha estado de nues- turum. Ipsi quidem, quantum tra parte, nada hemos omitido de in nobis fuit, nihil, quod esset cuanto era correspondiente á nuestro nostro Pastorali officio debitum, Pastoral cficio. Y si hay algunos que in hac re omisimus. Quod si qui interpreten en siniestro sentido estas sunt, qui actiones pacis nostras nuestras acciones de paz; lo sentimos in aliam interpretentur partem; por cierto; mas no obstante en medio dolemus quidem, sed tamen in de nuestro dolor damos gracias á Dios dolore nostro gratias Deo omniomnipotente, quien por darnos egem- potenti agimus, qui ad exemplo y enseñanza de paciencia, quiso plum, et doctrinam patientia que sus Apóstoles se tuviesen por dig- nostræ suos voluit Apostolos hanos de padecer injurias por el nombre beri dignos, qui pro nomine Jesu,

qui pax nostra est, (Actor. 5, de Jesucristo, que es nuestra paz. Y & 2. Cor. 11.) contumeliam pa- aunque en aquel nuestro congreso, y terentur. Verum in illo congres- coloquio que se tuvo en Niza, no se su, colloquioque nostro, quod pudo, por nuestros pecados, efectuar Nicea habitum est, etsi, peccatis una verdadera y perpetua paz entre nostris impedientibus, inter duos los Príncipes; se hicieron no obstante Principes vera, et perpetua pax treguas por diez años y esperanzados non potuit confici; induciæ ta- Nos de que con esta oportunidad se men decennales factæ sunt: qua- podria celebrar mas cómodamente el rum opportunitate nos sperantes sagrado concilio, y ademas de esto et sacrum concilium commodiùs efectuarse la paz por la autoridad del celebratum iri, et deinde ex con- mismo; insistimos con los Príncipes cilii auctoritate perfici posse pa- en que concurriesen personalmente á cem; apud Principes institimus él, condujesen los Prelados que tenian ut et ipsi venirent ad concilium, consigo, y llamasen los ausentes. Mas et Prælatos suos præsentes duce- habiéndose escusado los Príncipes en rent, absentesque accerserent. Qui una y otra instancia, por tener á la cum de utroque se excusassent, sazon necesidad de volver á sus reinos, quod et ipsis redire in regna sua y ser debido que los Prelados que hatum necesse esset, et Prælatos, bian traido consigo, cansados del caquos secum habuissent, itinere, mino, y apurados con los gastos, atque impendiis fessos, atque ex- descansasen, y se restableciesen; nos haustos, recreari, et refici opor- exhortaron á que decretásemos otra teret; nos hortati sunt, ut aliam proroga para la celebracion del conciquoque prorogationem temporis lio. Como tuviésemos alguna dificultad habendi concilii decerneremus. en concederla, recibimos en este meQua in re concedenda cum esse- dio tiempo cartas de nuestros Legamus aliquantum difficiles, litteras dos que estaban en Vincencia, en que interim à Legatis nostris, qui nos decian, que pasado ya, con muVincentia erant, accepimus, cho, el dia señalado para principiar el transacto jam, et longiùs præte- concilio, apenas habia venido á aquerito concilii ineundi die, unum lla ciudad uno ú otro Prelado de las vix, aut alterum ex externis na- naciones extrangeras. Con esta nueva, tionibus Prælatum Vincentiam se viendo que de ningun modo se podia contulisse. Quo nuntio accepto, celebrar en aquel tiempo, concedimos cum videremus eo tempore nulla á los mismos Príncipes que se difiriese jam ratione haberi concilium pos- hasta el santo dia de Pascua, y fiesta se, ipsi Principibus concessimus, próxima de la Resurreccion del Señor. ut differretur tempus agendi con- Las Bulas de este nuestro precepto, y cilii usque ad sanctum Pascha, decreto sobre la dilacion, se expidiediemque festum futuræ Dominicæ ron y publicaron en Génova el 28 de Resurrectionis. Cujus nostri præ- Junio del año de la Encarnacion del cepti, expectationisque decreta Señor 1538: y con tanto mayor gusGenua, anno Incarnation. Dom. to convenimos en esta demora, cuanM. D. XXXVIII. IV. Kalend. Julii to los dos Príncipes nos prometieron

que enviarian sus embajadores á Roma para que ventilasen y tratasen en ella con Nos mas cómodamente los puntos que quedaban por resolver para la conclusion de la paz, y no se habian podido evacuar todos en Niza por la brevedad del tiempo. Ambos soberanos nos habian tambien pedido por esta razon, que precediese la pacificacion á la celebracion del concilio; pues establecida la paz, seria sin duda el mismo concilio mucho mas útil y saludable á la república cristiana, Šiempre por cierto han tenido mucha fuerza sobre nuestra voluntad, las esperanzas que se nos daban de la paz para asentir á los deseos de los Príncipes; y estas esperanzas las aumentó sobre manera la amistosa y benévola conferencia de ambos soberanos entre sí, despues de habernos retirado de Niza; la cual entendida por Nos con extraordinario júbilo, nos confirmó en la justa confianza de que, llegásemos á creer que al fin Dios habia oido nuestras oraciones, y aceptado nuestros deseos por la paz; pues pretendiendo y estrechando Nos la conclusion de , y siendo de dictámen no solo los dos Príncipes mencionados, sino tambien nuestro carísimo en Cristo hijo Ferdinando, rey de Romanos, de que no convenia emprender la celebracion del concilio á no estar concluida la paz, y empeñándose todos con Nos por medio de sus cartas y embajadores, para que concediésemos nuevas prorogas, é instando con especialidad el serenísimo Cesar, demostrándonos que habia prometido á los que estan separados de la unidad católica, que interpondria con Nos su mediacion para que se tomase algun medio de concordia; lo que no se podia hacer cómodamente antes de su

factæ, publicatæque sunt. Atque hanc dilationem eo propensius fecimus, quòd pollicitus est nobis uterque Princeps legatos suos Romam ad nos se missurum, ut ea quæ ad perfectionem pacis reliqua essent, neque Niceæ ob brevitatem temporis potuerant omnia confici, Romæ commodiùs coram nobis agerentur, et tractarentur. Et ob hane rationem etiam à nobis ambo petierunt, ut hæc pacificationis procuratio concilii celebrationi præponeretur; cum ipsum concilium, pace facta, multò deindè utiliùs, et salutariùs christianæ reipub. futurum esse. Semper enim hæc pacis spes nobis injecta, Principum nos voluntatibus assentiri hortata est. Quam spem vehementer auxit, post discessum à Nicea nostrum, ipsorum duorum Principum inter se benevola, amicaque congressio: quæ, maxima nostra cum lætitia à nobis intellecta, confirmavit nos in bona spe, ut tandem aliquando nostras preces apud Deum exauditas, et vota pacis accepta esse crederemus. Hanc igitur pacis conclusionem cum et expeteremus, et urgeremus; nec solum duobus antedictis Principibus, verum etiam charissimo in Christo filio nostro Ferdinando, regi Romanorum, videretur, actionem concilii, nisi pace facta, suscipi non oportere ; cunctique à nobis per litteras, suosque oratores contenderent, ut alias rursus temporis prorogationes faceremus; præcipuè autem instaret serenissimus Cæsar, promisisse se demonstrans iis, qui à Catholica unitate dissentiunt, se operam suam apud nos interpo

siturum, ut aliqua concordiæ ratio iniretur; quod ante suam in Germaniam profectionem aptè non posset fieri: Nos, eadem semper spe pacis, et tantorum Principum voluntate adducti, cum præsertim Cerneremus, ne ad dictum quidem Resurrectionis festum alios Prælatos Vincentiam convenisse, prorogationis nomen jam fugientes, quod tam sæpè frustrà fuerat repetitum; celebrationem generalis concilii ad nostrum, et sedis Apostolicæ beneplacitum suspendere maluimus: itaque fecimus, et de suspensione hujusmodi litteras ad singulas supradictorum Principum decima die Junii M. D. XXXIX. dedimus, sicut ex illis perspicuè potest intelligi. Ea itaque suspensione necessario per nos facta, dum tempus illud magis idoneum à nobis, pacisque aliqua conclusio expectatur, quæ et dignitatem postea, frequentiamque Concilio, et christianæ reipublicæ præsentiorem salutem erat allatura; christianæ intereà res in deterius quotidie prolapsæ sunt, Hungaris, rege ipsorum mortuo, Turcam vocantibus; Ferdinando rege bellum in eos movente; Belgis ad defectionem à Cæsare ex parte quadam incitatis: cujus defectionis comprimendæ causa per Galliam amicissimè, et cum rege christianissimo concordissimè, magno benevolæ inter eos voluntatis indicio, transiens in Belgas serenissimus Cæsar, et illinc deinde in Germaniam profectus, conventus Germaniæ Principum, et civitatum, tractandæ ejus, quam dixerat, concordiæ causa habere cœpit.

viage á la Alemania; persuadidos Nos con la misma esperanza de paz que siempre, y por los deseos de tan grandes Príncipes; viendo principalmente que ni aun para el dia asignado de la fiesta de Resurreccion habian concurrido á Vincencia mas prelados, escarmentados ya con el nombre de próroga, que tantas veces se habia repetido en vano; tuvimos por mejor suspender la celebracion del Concilio general á arbitrio nuestro, y de la sede Apostólica. Tomamos en consecuencia esta resolucion, y despachamos nuestras letras á cada uno de los mencionados Príncipes, fechas en 10 de Junio de 1539, como claramente se puede ver en ellas. Hecha pues por Nos de necesidad aquella suspension, mientras esperábamos tiempo mas oportuno, y algun tratado de paz que contribuyese despues á dar magestad y multitud de Padres al Concilio, y remedio mas pronto y saludable á la república cristiana, de un dia en otro cayeron los negocios de la cristiandad en estado mas deplorable; pues los úngaros, muerto su rey, llamaron á los turcos: el Rey Ferdinando les declaró la guerra; una parte de los flamencos se tumultuó para rebelarse contra el César, quien pasando á sujetarlos á Flandes por la Francia, amistosamente, con gran conformidad del rey cristianísimo, y con grandes indicios de benevolencia entre los dos, y de allí á la Alemania, comenzó á celebrar las die tas de sus Príncipes y ciudades, con el objeto de tratar la concordia que habia ofrecido. Pero frustradas ya todas las esperanzas de paz, y pareciendo tambien que aquel medio de procurar y tratar la concordia en las dietas era mas eficaz para suscitar mayores turbulencias que para sosegarlas;

Nos resolvimos á volver á adoptar el antiguo remedio de celebrar concilio general; y esto mismo ofrecimos al César por medio de nuestros Legados, Cardenales de la santa Romana Iglesia; y lo mismo tambien tratamos última y principalmente por su medio en la dieta de Ratisbona, concurriendo á ella nuestro amado hijo Gaspar Contareno, Cardenal de santa Praxedes, nuestro Legado, y persona de suma doctrina é integridad porque pidiéndosenos por dictámen de aquella dieta lo mismo que habíamos recelado antes que habia de suceder; es á saber, que declarásemos se tolerasen ciertos artículos de los que estan apartados de la Iglesia. hasta que se examinasen y decidiesen por el Concilio general; no permitiéndonos la fe católica cristiana, ni nuestra dignidad, ni la de la sede Apostólica que los concediésemos; mandamos que mas bien se propusiese abiertamente el Concilio para celebrarlo cuanto antes. Ni jamas tuvimos á la verdad otro parecer ni deseo, que el que se congregase en la primera ocasion el Concilio ecuménico y general. Esperábamos por cierto que se podria restablecer con él la paz del pueblo cristiano, y la unidad de la religion de Jesucristo; mas no obstante deseábamos celebrarlo con la aprobacion y gusto de los principes cristianos. Mientras esperábamos su voluntad; mientras observábamos ⚫este tiempo recóndito, este tiempo de su aprobacion, ¡ó Dios! nos vimos últimamente precisados á resolver, que todos los tiempos son del divino beneplácito, cuando se toman resoluciones de cosas santas y conducentes á la piedad cristiana. Por tanto viendo con gravísimo dolor de nuestro corazon, que se empeoraban de dia en dia los

Sed cum, spe pacis jam deficiente, ille quoque modus curandæ in conventibus, tractandæque concordiæ ad majores potius discordias concitandas aptus esse videretur; inducti fuimus ad pristinum Concilii generalis remedium reverti: idque per Legatos nostros S. R. E. Cardinales ipsi Cæsari obtulimus; quod etiam postremò, et præcipuè in Ratisponensi conventu egimus; cum illic dilectus filius noster, Gaspar tit. s. Praxedis, Cardinalis Contarenus, summa doctrina, et integritate Legatum nostrum ageret. Nam cum, id quod ne accideret antea veriti eramus, ex ejus conventus sententia peteretur à nobis, ut ab Ecclesia dissentientium quosdam articulos tolerandos declararemus, quod per œcumenicum Concilium illi excuterentur, et deciderentur: idque nobis, ut concederemus, neque christiana, et Catholica veritas, neque nostra, et sedis Apostolicæ dignitas permitteret; palam potius concilium, ut quàm primum fierit proponi mandavimus. Neque verò in alia umquam sententia, et voluntate fuimus, quam ut primo quoque tempore Concilium ææcumenicum, et gene-` rale congregaretur. Sperabamus enim ex eo et pacem populo christiano, et christianæ religionis integritatem posse recuperari: verumtamen id cum bona gratia, et voluntate christianorum Principum habere volevamus. Quam voluntatem dum expectamus; dum observamus tempus absconditum (Salm. 68.), tempus beneplaciti tui, ò Deus! aliquando tandem decernere compulsi sumus, omne

« ÖncekiDevam »