criminibus, quæ "misdemeanors” audiunt, advocatus a judice dabatur; in facinoribus præcipuis, quæ scilicet pœnam mortis merentur, et etiam in furto parvo, jure Anglico nulla erat advocati copia; sed legibus nostris fit facultas utendi advocati opera.1 Decet advocatum eam non denegare, præsertim ei qui videtur injuria accusatus: “Erue eos qui ducuntur ad mortem; et qui trahuntur ad interitum liberare non cesses. Sed et atrocissimi facinoris manifeste reo non est deneganda, quum pœna nonnisi post judicium legitimum sit subeunda.3

112

139. Pauperibus omnibus ad jus suum manifestum prosequendum advocati opera deesse non debet, præsertim quum plurium utilitates facile queant promoveri : cæterum non tenetur advocatus ad magnas subeundas impensas ut illis consulat. Eorum jura certa qui sibi comparat parva pecunia, justitiam plane violat, et ad restituendum

tenetur.

140. Peccant advocati qui tituli vitium discentes ex muneris sui exercitio, ea utuntur notitia, ut, aliena opera, rem sibi comparent, client arte quadam et dolo ereptam. Peccant etiam qui clientibus falsò suadent titulum esse vitiosum, litisque exitum incertum, ut in se jus transferatur modico pretio.

§ VI. DE OBLIGATIONIBUS OFFICIALIUM FORENSIUM.

141. Omnes officiales forenses tenentur ad sufficientem comparandam notitiam suorum munerum, ut iis rite fungantur, ne sua imperitia aliis sint detrimento, nam "imperitia culpæ adnumeratur.'

994

(1) The law restricting the aid of counsel on indictments still prevails in England. It has generally been repealed in the U, S. and as is believed much to the benefit of the community, and without the evils apprehended in England." Chitty, adnotatio 33 in Blackstone, l. iv. n. 34. "In all criminal prosecutions, the accused shall enjoy the right to a speedy and public trial, and to have the assistance of counsel for his defence," Art. vi. Amendments to Const. U. S. (2) Prop. xxiv. 11.

(3) "Let the circumstances against a prisoner be ever so atrocious, it is still the duty of the advocate to see that his client is convicted according to those rules and forms, which the wisdom of the legislature has established as the best protection of the liberty and the security of the subject." Chittii adnotatio 23, in Blackstonium, l. iv. n. 357.

(4) Dig. 1. 1. tit. xvii. de Regulis juris, n. 132.

Cavendum etiam ne mercedem ampliorem ea quam statuit lex, vel consuetudo recepta, exigant: nam excessus restituendus foret, utpote cum injuria dantis exactus. Varia sunt officialium publicorum et forensium nomina, varianturque munia, pro locorum diversitate.

142. Referens dicitur qui sub tribunali sedens breviter notat et refert quæ a testibus dicuntur, vel quæ afferuntur instrumenta, et causæ merita, ut judicium feratur. Peccat autem si sua negligentia, vel inscitia, vel partium studio, aliquid minus accurate referat.

143. Secretarius juramentum ministrat, instrumenta litis in scrinio servat, judicis sententiam transcribit, et authentica tradit partibus documenta. Fidelis sit et accuratus oportet, et utrique contendenti

æquus.

144. Procurator clientis sui nomine comparet, et omnia parat litis instrumenta, quibus advocatus possit rem gerere. Apud nos advocatus junior hæc obit munia, et utrumque munus idcirco idem habetur. Quæ igitur de advocato dicta sunt, procuratori etiam accommodari possunt.

145. Scriba pleraque apud nos instrumenta conficit, quibus ferum proprietas transferatur, vel quis ad aliquid præstandum se obliget. Debet igitur callere rationem ea conficiendi ut lege valeant, et pro more diligens de titulo instituere examen in scriniis publicis, ut noscatur utrum ex omni parte validus sit.

146. Tabellio, seu notarius, operam præsertim impendit cambialibus præsentandis-ut acceptentur et solvantur, et protestationem facit, quæ publicam obtinet fidem, ea non fuisse acceptata, vel soluta.1 Hæc protestatio exigitur quando de externis cambialibus agitur, ut lis deinceps rite instituatur: externa autem plerumque censentur quæ a cive alicujus Status ad civem in altero Statu versantem diriguntur. In Louisiana notarius conficit testamenta: et ubique instru

(1) "The certificate of a foreign notary, under his hand and seal of office, of the presentment by him of a bill or note, for acceptance or payment, and of his protest thereof for non-acceptance or non-payment, is received in all courts, by the usage and under the courtesy of nations, as presumptive evidence of the fact." Kent's Comm. vol. iii. lec. xliv. n. 94, note.

(2) Ibidem.

(3) "In Buckner v. Finley & Van Lear, 2 Peters' U. S. Rep. 586, it was decided, that bills of exchange drawn in one state, on persons living in another, were to be treated as foreign bills." Ibidem.

mentis quæ ab aliquo Statu ad alterum mittuntur fidem facit testimonio suo et sigillo. Peccat verò si testetur aliquid falsi, vel injustam exigat mercedem.

147. Apparitor est qui judicis mandata partibus vel testibus annuntiat, et publica auctoritate homines, vel eorum bona capit. Debet fideliter munus exequi, nec aspere vel crudeliter aliquem tractare.

CAPUT VI.

DE OBLIGATIONIBUS DUCUM ET MILITUM.

148. GRAVITER peccant quicumque vi vel fraude milites conscribunt, quod præsertim contingit homines inebriando ut ad nomina danda militiæ inducantur. Debent idcirco, si valeant, eos solvere vinculo quod sui non satis compotes sibi injecerunt. Urgente necessitate quandoque coguntur cives publica auctoritate ad stipendia facienda, quod quidem licet.

149. Duces peccant milites aspere tractando, et crudeli nimis imperio regendo temperare enim oportet severitatem disciplinæ morum humanitate, ne exulcerentur animi. Invigilare tamen debent ne crimina impune patrentur cum innoxiorum hominum damno: ideoque peccant, si sua culpa milites laxent vitiis habenas, et aliena diripiant, vel vim inferant innocuis. Peccant etiam si negligant victum congruum iis suppeditare, et stipendia. Grassante bello præsertim curandum ne quid oneris inique imponatur civibus, quod rerum conditio non postulat, et ut æque distribuatur pro virium ratione. Hospitium idcirco militibus adsignandum, quando necessarium visum sit, apud cives, numeri et virium proportione servata. Severissime vetandum ne innoxios lædant, vel regionem populentur. In pugna ipsa duces decet animo et virtute omnibus præire, quamvis non debeant se temere objicere discrimini, ne turma careat duore. Nihil autem nimis periculosum injungendum est militi, nisi ob manifestam necessitatem: nec certamen temere ineundum, sed omni studio consulendum est militum vitæ. Erga hostes uti licet virtute aut dolo, nam: "virtus an dolus quis in hoste requirat?" celare sua consilia, itinera inchoare quæ perficere nequaquam volunt, et

alia quæ dicuntur stratagemata, ut hostis incautius se gerens, vel deceptus, vincatur: hæc scilicet ex consuetudine intelliguntur esse artes militares, quibus si quis fallatur, sibi imputare debet. Fidem autem hostibus datam nullatenus frangere licet; aut bellandi rationem quam servant gentes omnes, violare.

150. Milites duci obedire debent in universis quæ spectant militiam, salva divina lege. Ideo debent stationem servare, inimicum aggredi, et fortiter pugnare, cum vitæ discrimine: nequeunt autem aliquid injussi facere, licet in suorum utilitatem et hostium detrimentum, nam præstat ut servetur disciplina necessaria, quam ut arbitrio cujuscumque utilitas quæratur cum damni periculo. Peccant autem qui contra ducis vetitum damnum hostibus,' multo magis qui concivibus suis, vel genti amicæ inferunt. Nil extra veniam ducis debent auferre, neminique ultra bellandi licentiam vim facere. "Neminem concutiatis," inquiebat Joannes, militibus sui muneris limites indicans," neque calumniam faciatis : et contenti estote stipendiis vestris."2

151. Milites qui sine licentia ducis discedunt ad tempus ab exercitu peccant: qui autem penitus castra deserunt gravioris peccati rei sunt, et pœnæ gravissimæ obnoxii. Cæterum qui jam e potestate ducis evaserunt, et aliò migraverunt, cogendi non sunt ad redeundum, quum tanta eos maneat pœna, quam nemo sponte pati censendus est. Pœnitentibus igitur de fide fracta venia indulgetur absque reditus necessitate.

152. In bello manifeste injusto non licet stipendia facere: at tot esse possunt rationes cur bellum licite geratur, quamvis ex injustitia forsan occasio ejus sit orta, ut plerumque excusantur milites duci obtemperantes.

(1) Cap. Miles, xxiii. qu. v.

(2) Luc. iii. 14. μηδενα διασεισητε, μηδε συκοφαντήσητε. In verbum prius scribit Bloomfield: "It is equivalent to, and indeed formed from the Latin concutere, which has been proved to have the signification to extort money by dint of threats. Διασείειν imports extortion by threats of violence; συκοφαντείν that by threats of unjust accusation, false information."

VOL. I.-35