Sayfadaki görseller
PDF
ePub

nione.

pectoribus evomunt, illimes credendi fontes corrumpunt, et religionis fundamenta convellunt. Abominabiles facti in studiis suis, sedentesque in insidiis clam e pharetra iacula educunt, quibus in obscuro sagittent rectos corde. Quod est tam divinum, tam sanctum, et vetustissima omnium temporum religione consecratum, a quo impias continuerint mentes, et in quo oppugnando linguas suas tamquam gladium

que integritati satis esse consultum, quod duo interveniant alter ab Archiepiscopo alter ab Inquisitore delegati ecclesiastici viri.

Semper enim § 5. Sed cuius roboris, quaesumus, erit eorum prævalebit sen- auctoritas? quid ab iis afferetur momenti ad reiitentia laicorum ciendos, vel typis evulgandos libros, quibus doctricensorum prae ecclesiast opi- nae ad fidem et disciplinam spectantes contineantur ? Quantumvis enim libere suam sententiam proferant, haec si adversetur sententiae saecularium censorum (quibus tamen de talibus doctrinis ne hiscere quidem liceret), semper tamen in deputatorum saecularium erit arbitrio laicorum potius censorum probare sententiam, et typis permittere librum aliquem imprimi, quem sacri ministri erroneum, et futurum fidelibus scandalo, contra saeculares ministri ab omni labe purum iudicaverint. Hinc inter utriusque potestatis ministros pro sua quosque sententia digladiantes, rixae et contentiones, sacerdotium inter et imperium amarae conquestiones atque discordiae magno cum religionis et ipsius quoque reipublicae detrimento.

Ad quae a- § 6. Quamobrem ad haec avertenda mala nihil rertenda mala praestabilius, carissima in Christo filia nostra, hortatur impe- quam eorum quae usque ad hanc diem experte suratricem reginam ne aliquid mus bene consulta nihil prorsus movere in ditione innorari sinat Mediolanensi, ubi ad librorum examen atque cenpraescriptis in suram nihil opus est amplius, quam ut exacte serConciliis Lateventur regulae iamdiu a duobus generalibus conranensi et Triciliis Lateranensi et Tridentino praescriptae, et ab dentino. eo Archiepiscopo, qui magnum est Mediolanensis Ecclesiae ornamentum, S. Karolo Borromaeo in provincialibus Synodis summopere commendatae. lis enim regulis praesertim Principum praedecessorum tuorum quoque usque ad hanc diem patrocinio roboratis, ipsa docuit experientia nihil esse salubrius, nihil ad coercendam evulgandorum librorum licentiam accommodatius. Itaque existimamus numquam melius te, carissima in Christo filia nostra, tuo religionis et catholicae fidei conser vandae zelo satisfacere posse, quam cum auctoritatem tuam impenderis, ut, quae de imprimendis libris prudentia summa sapientissimi Episcopi in memoratis conciliis constituerunt, sancte et accurate custodiantur. Nam nova moliri, incertum quo sint evasura et plerumque periculosum; vetera mutare, quae ipsa experientia conducilia et utilia quantam laudem habere possit, ipsa regia maiestas tua iudicaverit. Denique, ut in eo scribendi finem faciamus, quo in his literis nostris spectavimus; nullam quaesumus in hac re mutationem fieri patiatur regia maiestas tua; sic enim servatis Ecclesiae antiquis regulis tuum in religionem amorem expleveris, et a Christo Domino eiusque sponsa Ecclesia, quae sola est doctrinae meritorumque magistra, uberrimum gloriae meritorumque fructum retuleris. Tibique carissima in Christo filia nostra, quam paterni animi nostri praecipua caritate prosequimur, apostolicam benedictionem amantissime impertimur.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die XXXI. ianuarii MDCCLXVII., pontificatus nostri anno IX.

non exacuerint? Cucurrerunt primum adversus Deum erecto collo, et armati pingui cervice contra omnipotentem roborati sunt. Impiorum deliramenta toties fracta e cineribus excitantes, Deum ubique praedicantem, et quotidie in oculos incurrentem denegant, non ex obtusa ingenii acie, sed solo depravatae voluntatis consilio; vel Deum ipsum desidem et otiosum effingunt, cuius nec providentiam colant, nec

Dilecto filio nostro Iosepho tit. S. Mariae supra Minervum S. R. E. presbytero Cardinali Puteobonello nuncupato Archiepiscopo Mediolanensi,

CLEMENS PAPA XIII.

Dilecte fili,

salutem et apostolicam benedictionem.

Eum commo

net de evulgato rumore erigendi Mediolanitypographiam a

modo dependentem.

censura

§ 1. Ingruentibus in dies atrocioribus Ecclesiae Dei calamitatibus et aerumnis, ille nos gravissime conficit dolor, quod ipsi S. Matris filii talia moliantur, e quibus oriantur omnino necesse est malorum omnium, quae luctuosissima habentur et ma- laica tantumxima. Nunc enim quid apud vos designatur? Typographiam isthic a saeculari potestate institui non ex inani rumore sed certis auctoribus intelleximus: in qua omnis generis libri non amplius ab ecclesiasticis censoribus, sed ab iis tantum quos eadem laica potestas praefecerit, examinandi, te primario pastore, et haereticae pravitatis inquisitore inconsultis et insciis, imposterum excudantur.

§ 2. Quo quid Ecclesiae contumeliosius, quid gre gi dominico exitialius? cum a re typographica, unde doctrinae omnes longe lateque emanant in vulgus, illi amoveantur, quos orthodoxae fidei morumque custodes Ecclesia constituit. Postulare videbatur nostrorum iniquitas temporum, cum incredibili christianae religionis et catholicae fidei pernicie debacchatur quidvis opinandi effrenata licentia, ut ad luendam pietatis doctrinam ab Ecclesia duplicarentur excubiae. Ecce autem a saeculari potestate ipsa Ecclesia pellitur a custodia, et duo tantum censores adhibentur, quibus omnium approbandorum cuiuslibet argumenti librorum núllis circumscripta finibus datur facultas.

Quantum periculosum religioni sit, ecclesiasticos censores in re typographica removere.

§ 3. Quamobrem, dilecte fili noster, tua nunc ex- Archiepiscoprompta pietate opus est et animi fortitudine, tuum- pum hortatur que zelum et tuendae ecclesiasticae potestatis in ut veterem in hac re Ecclesiae hac re flagrantissimum studium ab episcopali virdisciplinam cutute tua maiorem in modum requirimns; ut tuo stodiat et vinconsilio et opere ad nihilum redigantur eiusmodi dicet. perniciosi conatus, quibus in extremum videtur adducta discrimen catholica fides, et universa christiana religio. Quid enim malorum non erit pertimescendum, si sacrum doctrinae depositum Romano Pontifici et primariis pastoribus traditum, vel ab eorum manibus laica potestas eripiat, vel iis adimat eiusdem sacri depositi custodiendi facultatem et copiam ?

runt Concilia

§ 4. De qua orthodoxae doctrinae incolumitate Quam sane diservanda, oecumenicae Synodi ac praesertim Late- sciplinam, reranensis et Tridentina vehementer sollicitae, sa- gulis datis, depientissimas de edendis in publicum libris regulas fendere caveprovidentia summa praescripserunt, quas omnes quamplurima, funditus deletas esse oportet, si censores et typo- et praesertim graphi a laica tantummodo potestate huic rei prae- Lateranense ac ficiantur, quorum facultas neque ab Episcopo, neTridentinum. que ab inquisitore pendeat; qui quoslibet libros quamcumque tradentes disciplinam suo arbitratu probent; quorum denique auctoritate ac permissu, inscia et inconsulta ecclesia, et, quod haud ita raro contigerit, etiam invita, praelo excusi libri in publicum prodeant.

Archiepisco

stica hac disci

iustitiam vereantur. Animae vero nostrae originem et naturam ad imaginem supremi conditoris creatam, et paulominus ab Angelis minoratam, foeda prorsus et vesana opinandi licentia mortalem praedicant. Materiam sive creatam senserint, sive aeternam, et nulli causarum obnoxiam somniaverint, nihil tamen praeter illam in hac rerum universitate arbitrantur; vel coacti fateri spiritum cum materia existere, animam tamen ab hac coelesti conditione deturbant; nolentes intelligere, in hac ipsa, qua compacti sumus imbecillitate, spiritale quiddam et incorruptum inesse, cuius vi sapimus, agimus, volumus, quo et futura providemus, et intuemur praesentia, et praeterita recordamur. Alii vero, etsi probe sentiant, abigendam esse procul terrenarum caliginem rationum, et ab illuminatae fidei oculo depellendum mundanae sapientiae fumum; recondita tamen fidei mysteria, quae exuperant omnem sensum, humanis audent examinare ponderibus, et scrutatores facti maiestatis, opprimi non verentur a gloria. Irridetur simplicium fides, eviscerantur arcana Dei, quaestiones de altissimis rebus temere ventilantur; omnia sibi usurpat audax inquirentis ingenium, omnia scrutatur, fidei nihil reservans, et eidem detrahit meritum, dum in humana ratione quaerit experimentum. Nonne iis etiam necesse est indignari, qui turpissima et rerum et verborum obscoenitate severos et pudicos mores per summum scelus corrumpunt, execrabilem vivendi licentiam suadent mentibus incautorum, et pietati extrema inferunt dispendia? Quid, quod scripta sua conquisito quodam nitore et blanda orationis festivitate ac lenocinio inspergunt, ut quo facilius legentium animos pervaserint, eo altius veneno erroris inficiant? Sic imprudenti

§ 5. Quanti vero intersit, ne libri evulgentur, pum a defen- quos ecclesiastica potestas non antea probaverit, denda ecclesia illud exemplo esse potest, quod ubi examinandoplina haud de- rum qui praelo sint excudendi, nullus Ecclesiae resistere posse lictus est locus, maximam christiana religio et casuadet ob iusiu- tholica fides a teterrimis et flagitiosissimis libris randum ab eo acceperit cladem. Supervacaneum ducimus, dilecte emissum in pa fili noster, commemorare, quid cum episcopalibus storalis officii assumptione. mysteriis initiarere, de servanda in dominico grege catholicae doctrinae incolumitate Christo Iesu Domino nostro eiusque sponsae Ecclesiae sanctae promiseris; nec acriores cohortationis nostrae stimulos pietati tuae admovendos existimamus, ut omnes zeli tui nervos intendas, ad hanc depellendam, quae Ecclesiae imminet, foedissimam tempestatem. In proposita § 6. Illud autem esse te monitum volumus, ut defensione præ- dilectio tua et inquisitoris sollicitudo in hac re ita standa, coniun- procedant, ut neuter vestrum inscio altero et in

bus fel draconis in calice Babylonis propinant, qui suavitate sermonis illecti et obcoecati, toxicum, quo pereunt, non agnoscunt. Quis demum acerbissimo non conficiatur moerore, cum viderit infensissimos hostes, praetergressos quoscumque modestiae ac debiti obsequii fines, editis, nunc certo, nunc ementito praelio, contumeliosis libris, irruere in ipsam Petri sedem, quam Redemptor fortis Jacob posuit in columnam ferream et in murum aeneum adversus principes tenebrarum; hoc perdito fortasse adducti consilio, ut, ubi caput afflixerint, liberius Ecclesiae membra discerpant?

Ad tam dira

§ 2. Itaque, venerabiles fratres, quos mala evellenda Spiritus Sanctus posuit Episcopos regere futuraque im Ecclesiam Dei, et de singulari sacramento etorum Antistipedienda cunhumanae salutis edocuit, non possumus tum auxilium implorat. in tanta librorum depravatione, quin, quod nostrarum est partium, studia devotionis vestrae excitemus, ut, qui in partem pastoralis sollicitudinis vocati estis, in idem maiori quo potestis conatu conspiretis. Pugnandum est acriter, quantum res ipsa efflagitat, et pro viribus tot librorum mortifera exterminanda pernicies; nunquam enim materia subtrahetur erroris, nisi pravitatis facinorosa elementa in flammis combusta depereant. Dispensatores facti mysteriorum Dei, et armati illius potentia ad destructionem munitionum, satagite, ut creditae vobis oves, Christi sanguine redemptae, a venenatis hisce pascuis arceantur. Si enim necesse est a malorum hominum societate discedere, quod verba eorum multum proficiunt ad impietatem, et sermo eorum ut cancer serpit; quam vastitatem pestilentia efficiet librorum, qui apte compositi, et artificii pleni, manent perpetuo, et semper nobiscum adsunt, nobiscum peregrinantur, nobiscum domi sedent, et eorum penetrant cubicula, ad quae

consulto quidquam consilii capiat, vel aliquid moveat; sed paribus et consentientibus utriusque vestrum voluntatibus omnia a vobis fiant, quae in hac re facienda esse existimabitis. Quod ad nos attinet, Deo adiutore nihil nobis reliqui faciemus ad nostram adversus huiusmodi exitialia molimina potestatem auctoritatemque apostolicam exercendam; nec quidquam a nobis vos desiderare patiemur studii nostri et officii; quo in hoc gravissimo negotio et maximo, vester zelus, vestra pietas, vestra sedulitas et industria quam maxime adiuventur. Tibique, dilecte fili noster, intimo nostri cordis affectu apostolicam benedictionem peramanter impertimur.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die vII. maii MDCCLXVI., pontificatus nostri anno VIII.

cto labore cum inquisit, contra hæreticam pradendum esse invitatem, procesinuat.

improbo et occulto auctori aditus non pateret? Constituti ministri Christi in gentibus, ut sanctificetis Evangelium suum, perficite, laborate et, quantum in vobis est, opere et sermone succidite fallaciae stirpes, corruptos vitiorum fontes obstruite, insonate buccina, ne pereuntes animae de manu speculatoris requirantur. Agite pro loco, quem tenetis; pro dignitate, qua insigniti estis; pro potestate, quam a Domino accepistis. Praeterea, cum nemo possit ac debeat, ab huius tristitiae participatione secerni, et in tanto fidei et religionis discrimine una omnibus dolendi, una iuvandi communis sit ratio; avitam catholicorum principum pietatem, ubi res postulat, implorate; gementis Ecclesiae causam exponite; et amantissimos eius filios, de illa tot nominibus egregie semper promeritos, ad opem ferendam excitate; ut, quoniam non sine causa gladium portant, coniuncta sacerdotii et imperii auctoritate, perditos homines contra phalanges Israel pugnantes strenue compescant et eliminent. Ad vos, venerabiles fratres, potissimum pertinet stare pro muro, ne fundamentum aliud ponatur praeter id, quod positum est, et tueri sanctissimum fidei depositum, cuius custodiae in solemni inauguratione sacramento vos addixistis. Detegantur fideli populo vulpes, quae vineam Domini demoliuntur; moneatur, ne capi se sinat splendidis certorum auctorum nominibus, ne circumferatur nequitia et astutia hominum ad circumventionem erroris; unoque verbo, li

(1) Vide Ben. XIV. const. Postremo mense, Probe te meminisse. Cum Dux illico Pont. voci obtemperaverit, sequentem literam meritus est quae invenitur in Reg. lit. ad Principes.

Dilecto filio nobili viro Francisco Duci Mutinae,
CLEMENS PP. XIII.
Dilecte fili nobilis vir,
salutem et apostolicam benedictionem.

Mutinensem § 1. Opinionem de te nostram tua non fefellit ducem laudat religio; et cum ad nobilitatem tuam proximas lipro eximia il teras scriberemus, qui egregiam tuam voluntatem, lius religione. et obsequentissimi filii devotum in S. Matrem Ecclesiam animum tuum abunde novimus, pro certo habebamus, ubi primum eas literas accepisses, te incunctanter de gravissimo illo scandalo amovendo cogitaturum. Itaque lectis literis tuis, noli quaerere, dilecte fili nobilis vir, quanto triumphavimus gaudio, cum pietatem tuam eiusmodi esse recognovimus, qualem semper fuisse et esse recte iudicavimus. Vidimus quae tua sit satisfaciendi Ecclesiae studiosa voluntas, et de tua ipsius aeterna salute quam sollicita cura; qui ut in hac re securo incedas gradu, a nobis ipsis te monitum velis, quid tibi faciendum censeamus.

Consilia eidem § 2. Itaque magistratum Mutinensem iubeas opraebet quod portet, duas illas parvulas et adultum illum iu

bros execretur, in quibus aliquid resideat, quod lectorem offendat, fidei, religioni, bonisque moribus adversetur et christianam non sapiat honestatem. In quo quidem plerisque vestrum intimo gaudio gratulamur, quod apostolicis inhaerentes institutis, et ecclesiasticarum legum strenui vindices omnia studia sua in hac avertenda peste fortes vigilesque contulerint, nec siverint simplices tuto dormire cum serpentibus. Nos certe, qui sollicitudine omnium ecclesiarum et salutis populi christiani angimur et distinemur, nulli parcentes labori, vestro etiam in tam gravi periculo adiuvari pollicemur. Deum interim in humilitate cordis nostri rogare non desinemus, ut det vobis auxilium de sancto ad declinandam insidiantium hostium calliditatem, et ministerii vestri partes cumulate implendas; et in optati eventus auspice:n vobis et gregi vestro apostolicam benedictionem amantissime impertimur.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die xxv. novembris MDCCLXVI., pontif. nostri anno ix.

LXI.

Cum Mutinensi Duce queritur Pont. quod duo puellae iudaeae a proprio patre Ecclesiae oblatae, et iudaeus alter adultus ad Cathecumenorum domum migratus, mutinensis magistratus iussu fuerint ad iudaeorum septa redacta (1).

daeum sine ulla mora ad cathecumenorum domum laicos adigere remittere; et eas quidem, ut illico per sacrum re- magistratus generationis lavacrum christianae aggregentur Ec- possit. clesiae, illum autem, ut per 40 dies ven. frater regensis Episcopus eius animum diligenter exploret, et siquidem hominem comperiat cupidum esse christianae religionis et disciplinae, salutari baptismate illum abluat; sin minus, ad iudaeorum septa iubeat reduci. Ad hoc praescriptum Ecclesiae abunde nobilitas tua satisfaciet, omnemque tibi eximes scrupulum, qui te in posterum male habeat; quod quidem maxime tibi est providendum: nam in hac re, quae sane gravissima est, quidquid reliquum tibi erit scrupuli, nimio acrius quam existimaveris, animum tuum adsidue fodiet. Ceterum, dilecte fili nobilis vir, videto, quaesumus, ne te absente magistratus saecularis tales res iudicandas suscipiat, de quibus ad Ecclesiam unice spectat iudicium. Nunc autem quod sanctissimis Ecclesiae legibus tam prompto pareas animo, dici vix potest, id tibi tantopere gratulemur; et nobilitati tuae Deum precamur ut maxime sit propitius, iisque omnibus, quae optas, divinae gratiae suae numine obsecundet; tibique, dilecte fili nobilis vir, quem in nostrae caritatis gerimus sinu, apostolicam benedictionem peramanter impertimur.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die xi. martii MDCCLXVII., pontificatus nostri anno IX.

Dilecto filio nobili viro Francisco

Mutinae Duci,

CLEMENS PAPA XIII.

Dilecte fili nobilis vir, salutem et apostolicam benedictionem.

De binarum § 1. Cum a ven. fratre Ioanne Maria puellarum oblatione a paren- Episcopo Regiensi, haud ita pridem accenem instituit, pissemus, iudaeum quemdam, cui nomen deque arbitra Elias Sonninus, considerato consilio certoiudaeos resti- que animo, parvulas duas filias S. Matri

ria illarum ad

tutione.

Agit de iudaeo adulto ad cathecumenorum

nostrae Ecclesiae sponte sua obtulisse, superabundavimus gaudio, manusque ad coelum sustulimus, gratias agentes Deo, quod acerbitatem quotidianae nostrae sollicitudinis et curae ex afflictis fere ubique catholicae Ecclesiae rebus ea lenire consolatione voluisset quamquam gaudium nostrum itemtidem stupore quodam intermittebat ex incomprehensibili Dei iudicio: qua enim gratia parvulis puellis sacro regenerationis lavacro oblatis porta coeli quodam modo aperiebatur, eiusdem gratiae fructum idem pater non potuit capere: qui Deo ab iudaica illum superstitione ad Jesu Christi fidem vocanti, obstinato animo restitit. Iussimus autem duas illas infantes a memorato Episcopo baptizari; cumque anxie illius literas expectaremus, quae nobis afferrent, eas sacro ablutas lavacro ad christianam Ecclesiam fuisse iam aggregatas, inopinato ac plane horribili nuncio sumus perculsi. Nobis enim rescripsit idem ven. frater, se inscio, ex improviso parvulas illas, magistratus Mutinensis iussu, cathecumenorum domo noctu extractas, et ad indaeorum septa asportatas, perfidi parentis curae et custodiae fuisse traditas.

§ 2. Quam indignitatem alia iudaeorum consequuta est, magistratu Mutinensi paridomum migra- ter adiutore, in Ecclesiam iniuria. Quidam arbitratu Mu- enim iudaeus ad catechumenorum aedes tinensis magistratus eiecto. confugerat, quem hebraei omnino mentis

to, et ab eadem

impotem dictitabant. Episcopus in eius dementiae, quam illi tantopere praedicabant, cognitione et examine versabatur, diligenterque hominem excutiebat, serio ne de amplectenda christiana religione cogitaret. Ecce autem, eodem pariter inscio et inconsulto Episcopo, magistratus Mutinensis ea nocte, quae noctem illam est proxime consequuta, cum memoratae duae parvulae infantes prope ab Ecclesiae sinu fuerunt abreptae, iudaeum illum ad hebraeorum habitacula reduci curavit.

cta fuisse chri

et Mutinensis

expostulat.

§ 3. Quae iniquissima duo iudicia, dis- Iniuriose ea faceptantibus hinc christiana Ecclesia, hinc stianae religioiudaica sinagoga, qui a te, dilecte fili no- ni demonstrat bilis vir, existimasset esse profecta, atro- ducis auxilium cem praeclarae religioni tuae et aequitati iniuriam faceret, nobis quidem minime dubium est, te insciente Mutinensem magistratum tam nullam habuisse rationem Ecclesiae, tam studiose favisse iudaicae perfidiac. Huius autem facti, de quo nemini unquam vel exiguo religionis sensu praedito indignabunda satis suppeditare potest. oratio, egregiae tuae pietatis erit funditus, si fieri potest, vel ipsam delere memoriam. Ad te confugimus, a te duas animas Iesu Christi sanguine redemptas, et per sacrum regenerationis lavacrum eidem sanctae matri, cui dono datae fuerunt, restituendas, quam maxime flagitamus. Qui tibi delectum facienti se exhiberet, et militiae vellet nomen dare, illum si quis malitiose a se suscepto consilio retraheret, cogitet, velimus, nobilitas tua, quam graviter ea de re iure quidem ac merito irasceretur. Ecclesiam pariter estimato, dilecte fili nobilis vir, iure indignare et conqueri, quod a suo sinu animae illae fuerint avulsae, quas vel ultronea sui ipsarum deditione, vel oblatione legitima suas propriasque iure censebat, iamiam per baptismatis sacramentum christianae militiae nomen daturas. At enim adulti illius iudaei cui mens integra non esset, improvida censenda est et inconsulta conversio: duarum itidem infantium oblationem inconsiderate factam inde quis recte iudicaverit, quod pater postridie quam filias Ecclesiae obtulit, factum mutavit, eamque oblationem infectam voluit. Ad hunc quidem modum in hac re disputant iudaei, iudaeorumque fautores, quibus magistratus Mutinensis omnem habuit fidem, nec prae sinagoga tanti esse christianam Ecclesiam estimavit, ut eius etiam rationes censuerit audiendas. Quo nihil iniuriosius, nihil absurdius, flagitante nimirum iudaica perfidia christianos iudices Ecclesiam indicta causa de sua quasi possessione deturbasse. Obstupescite coeli super hoc, et portae eius desolamini, verum de huiusmodi rebus solius est Ecclesiae iudicare.

§ 4. Illa enim iudaeum illum apud se diligentissime custodire debebat, ne cui

Ecclesiae prodicare tum de adulto iudaeo

prium erat iu

tum de puellis

de similibus iu

fraudi aut subversioni esset locus, eiusque voluntatem accuratissime explorare. Eas oblatis prout vero parvulas infantes a parente dono ac- diciis plura babentur exemceptas, ac propterea suas et proprias Ecclepla. sia iustissime possidebat, cui manus illud

Mutinensis Ducis religionem

juriam vindi

cet.

contra ius et fas minime ereptum oportuit. Satis enim notae sunt ecclesiasticae leges, quae praescribunt quid facto opus sit talibus in rebus, et innumera pene proferri possunt exempla, quae probant parvulos infantes ab iudaeis parentibus Ecclesiae oblatos, ipsius laicae potestatis auctoritate apud eamdem Ecclesiam fuisse retenta, etiamsi parentes ad superstitionem iudaicam remigrassent. Quae quidem exempli in longinquis regionibus nihil est opus conquirere, sed eorum memoriam in ipsis ditionis tuae locis, neque altius quam ab aetate illustris parentis tui facile potest nobilitas tua repetere. Nam in eadem Regiensi civitate anno MDCCXXXV. iudaea quaedam mater fuit, quae plures habebat filios. In his erat filia adulta aetate, quam christianae religionis revera cupidam, ut a sancto proposito averteret nefaria mater, se quoque ad Christi Ecclesiam aggregari velle simulavit. Cui simulationi maiorem ut adstrueret fidem ad catechumenorum domum commigravit, sexque alios ecclesiae obtulit filios suos, partim puerulos partim adultos, quos apud patrem in iudaeorum septis reliquerat. Cum autem scelestae foeminae patefacta fuerit simulatio, parentibus frustra magno clamore suos reposcentibus filios, pronuntiatum fuit puerulos baptizandos, et qui adulta essent aetate, eorum esse animum explorandum, num et ipsi christianam religionem vellent amplecti.

§ 5. Sed cui verus inest christianae reexcitat, ut is, ligionis amor, nihil est opus ecclesiasticas, exemplis etiam sepositis, Eccle- quibus tenetur, leges commemorare, aut siae illatam in- exempla adhibere, quibus tamquam stimulis excitetur. Summa huius rei huc tandem redit: animae sanguine Christi redemptae, adspirante divina gratia, dono dantur Ecclesiae, atque ita ex ore et faucibus inferni eripiuntur. Eas in potestate iudaeorum deserere, perinde est ac easdem aeternis poenis cruciandas ad inferos deturbare. Has a nobilitate tua nos summopere flagitamus, atque de religione tua ea est nobis opinio, ut de iis impetrandis arctam propemodum opem habeamus. Quod si postulata nostra (quod Deus prohibeat) repudiaveris, cogitato, quaesumus, dilecte fili nobilis vir, illum aliquando futurum diem, cum Iesus Christus Dominus gloriae, iudex vivorum et mortuorum, cuius nomen est super omnem principatum et potestatem, harum a le rationem animarum requiret quarum aeterna poena tibi imputabitur. Nos quidem cum de his nobilitatem tuam pro apo

stolico nostro munere admonemus, animam nostram liberavimus. Ipse autem videto apud aeternum iudicem quam excusationem sis allaturus, sed a pietate tua, dilecte fili nobilis vir, nihil nobis non pollicemur. Interea nobilitati tuae paterno animi nostri affectu apostolicam benedictionem peramanter impertimur.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die XXI. februarii MDCCLXVII., pontificatus nostri anno IX.

LXII.

Praefectis missionum Ordinis Minorum S. Francisci in Indiis Occidentalibus inter discretos seminariorum missionum huiusmodi recensentur, eisque post primum discretum locus assignatur.

CLEMENS PP. XIII.

ad futuram rei memoriam.

Praefecti harum missio

num nulla donabantur prae

praecedentibus

nis.

§ 1. Exponi nobis nuper fecerunt dilecti filii moderni praefecti missionum seminariorum Ordinis Minorum Sancti Franci- rogativa, ex sci, de observantia nuncupatorum, in par- constitut. apotibus Indiarum Occidentalium erectorum, stolicis et ordiquod licet ipsi tamquam deputati a venerabilibus fratribus nostris S. R. E. Cardinalibus negotiis Propagandae Fidei praepositis in dictis seminariis atque missionibus quoad spiritualia omnimodam gerant praefecturam, nihilominus neque a fel. rec. Innocentio Papa XI. praedecessore nostro in suis super statutis regimine ac gubernio seminariorum huiusmodi in simili forma brevis die VIII. maii MDCLXXXII. et die xvIII. iunii MDCLXXXVI., ac die XVI. octobris einsdem anni expeditis literis, neque a constitutionibus generalibus ordinis huiusmodi apostolica auctoritate confirmatis, eisdem exponentibus ullus assignatus fuit locus standi ac incedendi, tam in casu, quo ipsi operam dant missionibus praedictis, quam quoties extra missiones huiusmodi moram faciunt.

[blocks in formation]
« ÖncekiDevam »