Sayfadaki görseller
PDF
ePub

Expositio precum porrecta

mum ea est tua dignitas, is virtutum splendor, ea nominis existimatio, ut multorum ad te oculos conversurus sis, qui, si te abstinere ab illis novitatibus conspexerint, ne ipsi quidem, tuo tam illustri confirmati exemplo, adduci ad eas ullo facto consectandas poterunt. Ac Omnipotentis Dei misericordiam per D. N. Iesum Christum imploramus, ut propitius esse Ecclesiae his temporibus velit, quoque te ipsum in tantis angustiis constitutum suâ gratiâ soletur ac sublevet: eiusdem auspicem apostolicam benedictionem tibi, ven. frater, in nostrae etiam eximiae caritatis confirmationem amantissime impertimur.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die 11. februarii MDCCLXXXII., pontificatus nostri anno VII.

XXXVIII.

Eligit S. Annam in patronam civitatis et dioecesis S. Pauli in America Lusitana.

PIUS PP. VI.

ad futuram rei memoriam.

§ 1. Nuper ad preces dilectorum filiorum sacræ Con- rum capituli et cleri civitatis et dioecesis gregationi Rituum, et tenor Sancti Pauli in America Lusitana a condecreti ab ea e gregatione venerabilium fratrum nostro

rum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium sacris ritibus praepositorum editum fuit decretum, tenoris qui sequitur: « S. Pauli in America Lusitana - Electa nuper a capitulo, et clero civitatis, et dioecesis Sancti Pauli in America Lusitana Sancta Anna Beatae Mariae Virginis matre in patronam et protectricem praedictae civitatis et dioecesis, modo ex parte eiusdem cleri pro confirmatione praedictae electionis sacrorum rituum congregationi humillime supplicatum fuit; et sacra eadem congregatio, accedente etiam reverendissimi Episcopi assensu, ad mei infrascripti secretarii relationem, attento quod huiusmodi electio serVatis servandis et iuxta praescriptum in decreto san. mem. Urbani PP. VIII. edito legitime facta fuerit, eamdem confirmavit et approbavit, praedictaeque Sanctae Annae Beatae Mariae Virginis matris sic in patronam et protectricem electae, festivitati praerogativas omnes sanctorum patro

norum et protectorum festis competentes attribuit atque concessit.

Die XXVIII. maii MDCCLXXII.
Loco + Signi.

L. Card. ARCHINTO praefectus

C. AIROLDI S. R. C. Secret. »

decretum au

§ 2. Cum autem, sicut memorati clerus Confirmatur ac universitas et homines nobis subinde ctoritate apoexponi fecerunt, ipsi decretum huiusmodi, stolica. quo firmius subsistat, apostolicae confirmationis nostrae patrocinio communiri plurimum desiderent, Nos specialem ipsis exponentibus gratiam facere volentes, et eorum singulares personas a quibusvis excommunicationis et interdictj, aliisque ecclesiasticis censuris, sententiis et poenis quovis modo et quacumque de causa latis, si quas forte incurrerint, huius tantum rei gratia absolventes et absolutos fore censentes, supplicationibus eorum nomine nobis humiliter porrectis inclinati, decretum praeinsertum auctoritate apostolica tenore praesentium approbamus et confirmamus, illique inviolabilis apostolicae firmitatis robur adiicimus; salva tamen semper in praemissis auctoritate memoratae Congregationis Cardinalium.

§ 3. Decernentes easdem praesentes literas semper firmas, validas et efficaces existere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere, ac illis, ad quos spectat, et in futurum spectabit, plenissime suffragari; sicque in praemissis per quoscumque iudices ordinarios et delegatos, etiam causarum palatii apostolici auditores, iudicari et definiri debere, ac irritum et inane, si secus super his a quoquam, quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari.

clausula subtum irritans.

lata et decre

[blocks in formation]

PIUS PP. VI.

Non potiam dipartirci dal sentimento uniforme dei nostri predecessori e dalla disciplina della Chiesa di non approvare ei matrimonii fra parti ambedue eretiche, o se una sola sia cattolica e l'altra eretica, e molto meno quando siavi bisogno di dispensa di gradi. La materia è assai ovvia e, oltre alle tante prescrizioni che si hanno tutte uniformi contro questi sagrileghi matrimonii, vi è la speciale proibizione ingiunta dal Pontefice Clemente XI. nel 1710 ad un di lei predecessore Arcivescovo di Malines riferita da Benedetto XIV. nella sua lettera al Primate, Arcivescovi e Vescovi della Polonia li 29 giugno 1748 che forma la costituzione 51 nel tomo II. del suo Bollario dell' edizione Romana. Dice egli, che il lodato Clemente XI.: « Man>> davit inhiberi per literas Archiepiscopo » Mechliniensi ne ullas omnino licentias >> aut dispensationes impertiretur pro ma> trimoniis inter contrahentem catholicum » et alterum haereticum celebrandis, nisi » abiuratio haeresis reipsa praecessisset; >> theologos autem, qui contra huiusmodi » praxim opinati fuerint, acriter admonen> dos decrevit » (1).

Da questo sistema, che ha in base il pericolo della perversione della parte cattolica, specialmente se l'eretica sia la donna, come sugli esempii cavati dalli sagri libri della disobbedienza di Adamo per gli allettativi di Eva, della idolatria di Salomone per gli artifizii delle sue mogli, della perversità di Acabbo per le persuasive di Jezabelle sua consorte, dottamente riflette il Card. Bellarmino nell'epistola 35 fra le sue familiari, ove considera che: « Ea siquidem » est natura foeminarum, ut multo faci»lius sit ut ipsae viros pertrahant ad er» rorem, quam ut viri eas perducant ad » veritatem ; e perciò da questo sistema, dicemmo, non sappiamo partirci noi, perchè non dobbiamo.

Bensi non vogliamo nè tampoco accrescere a lei, nè a codesti altri Vescovi le angustie, nè tirare sopra di loro quelle critiche conseguenze, di cui credono temere a ragione, e perciò, per quello che si attiene al punto delle semplici licenze, diremo quanto disse il citato Benedetto XIV. in una sua lettera responsiva al Vescovo di Breslavia li 27 settembre 1750. Non po

tere con atto positivo approvare la concêssione delle dispense fra gli eretici, e fra questi ed i cattolici, poter però dissimulare, aggiungendo che la nostra scienza e tolleranza dee bastare per assicurare la sua coscienza, giacchè nella materia di cui si tratta, non s'incontra opposizione nel gius divino o naturale, ma solamente nel gius ecclesiastico. Quanto ora facciamo, ci protestiamo a piedi del Crocefisso di fario unicamente per evitare i maggiori danni della nostra S. Religione, conchiudendo con insinuarle, doversi in ogni modo da lei procurare che il male non si dilati.

E noi a tutto questo aggiungiamo, che di più prescrisse questa S. Congregazione del Concilio, uniformemente al giudizio del mentovato Papa Benedetto, nella istruzione trasmessa sopra i matrimonii misti che si fanno in cotesti stati di Olanda, nella quale furono esortati e segnatamente avvertiti i Vescovi, i Vicarii Apostolici, i parrochi, i missionarii e tutti i ministri della Chiesa: << Ut catholicos utriusque sexus ab > huiusmodi nuptiis in propriarum anima> rum perniciem ineundis, quantum pos» sint, absterreant, easdemque nuptias omni » meliori modo intervertere atque efficaci» ter impedire satagant: » Come si legge nella detta istruzione che è dopo la costituzione 33 nel tomo del suddetto Bollario Benedettino.

Nè a tale avvertimento si oppone, nè può avere inteso di opporsi mai S. M. I. coll' ordine emanato, come quegli che si è espresso con pubbliche dichiarazioni, desiderare il mantenimento della religione » cattolica, che è la sola che può render » beato l'uomo, e il di cui ingrandimento » e propagazione sono il più caro dovere » e cura più premurosa della M. S. »

Dalle citate parole della lettera di Benedetto XIV. avrà ella compreso parlarsi di dispense verificabili, non meno quando si tratta di matrimonii semplici fra parte cattolica ed eretica, quanto dei gradi di parentela, nei quali fossero i contraenti fra loro congiunti.

E per verità il caso, su cui il Papa interloqui nel 1750 col Vescovo di Breslavia, concerneva le dispense dagli impedimenti di grado, sulle quali si spiegò, come abbiamo riferito, a termini di tolleranza in seguito di scienza precedente. Ma questo è quello, che non potiamo far noi, perchè

(1) Vide vol. III., p. 372 ep. Ad tuas manus, et const. Magnae nobis admirationis.

nell'ipotesi d' allora la pratica di dispensare nel dato luogo dai gradi nei matrimonii misti era inveterata, e qui si tratta d'introduzione affatto nuova, alla quale si oppone la massima seguitata in altri casi più. recenti dai nostri predecessori e da noi stessi cioè che, essendo la dispensa una grazia, questa è riservata ai fedeli che vivono sotto l'obbedienza della Chiesa; onde non deve stendersi agli eretici che, non riconoscendo l'autorità della Chiesa, si rendono perciò indegni di simile indulgenza, o tutto al più potrà la dispensa del grado concedersi dai Vescovi in qualche caso particolare, che non sia più stretto di quelli compresi nella formola, e vi concorra causa urgente e pubblica, e non di privato interesse o di appassionato trasporto dei contraenti.

Peraltro, rapporto a questi impedimenti di parentela, speriamo che codesti Vescovi potranno vivere tranquilli per l'avversione, che S. M. I. ha dichiarato avere alle dispense dai gradi.

Passando ora all' altro punto dell' assistenza voluta dei parrochi cattolici ai matrimonii misti, diciamo che se premessa la succennata ammonizione alla parte cattolica per distorla da matrimonio illecito, nondimeno persista nella volontà di contrarlo, e si prevegga che il matrimonio infallibilmente seguirà, potrà il parroco cattolico prestarvi la sua materiale presenza con dovere osservare le seguenti cautele.

Prima, che non vi assista in luogo sagro, nè con alcun sagro indumento, nè reciti alcuna ecclesiastica preghiera sopra dei contraenti, nè in verun modo li benedica.

Seconda, che esiga la dichiarazione in iscritto dal contraente eretico, in cui si obblighi con giuramento, presenti due testimonii che dovranno anche essi sottoscriversi, di permettere all' altro contraente l'uso libero della cattolica Religione, e di educare in essa tutta la prole nascitura senza distinzione di sesso, come prescrisse la defunta Imperatrice Maria Teresa all' articolo 4 delle sue lettere del 20 feb. 1751 pei matrimonii da farsi in Trieste fra i Greci dissidenti ed uniti, onde volendo ora S. M. che i figli si educhino tutti nel protestantismo, quando il padre sia protestante, dovranno farsi alla M. S. le più patetiche rappresentanze sulle lagrimevoli conseguenze di tale adempimento, con mettergli in vista l'opposta accennata ordinazione dell' augusta sua genitrice.

Terza, che il contraente cattolico faccia pur egli la sua dichiarazione sottoscritta da lui e da due testimonii, in cui si riprometta con giuramento, non solo di non abbandonare la cattolica sua Religione, ma di educare in essa la prole tutta nascitura, e di procurare efficacemente la conversione. dell' altro contraente non cattolico.

Quarta, che rapporto alle proclamazioni volute dall' ordinazione Cesarea, che dai Vescovi si apprendono per atti più civili che sagri, rispondiamo, che siccome sono preordinati alla futura celebrazione del matrimonio, e per conseguenza contengono una positiva cooperazione al medesimo, che trascende i limiti di semplice tolleranza, non potiamo accordare che si facciano, e quindi dovrà anche su di ciò ricorrersi a S. M., acciò voglia almeno in questa parte disobbligare i parrochi da detti proclami, e specialmente in luogo sagro.

Tutti i regolamenti, che abbiamo fin qui divisati, sono cavati dalle istruzioni date in simili casi dai nostri predecessori, dalle quali tanto meno potiamo allontanarci, in quanto che questi matrimonii vogliono introdursi di nuovo in paesi ove il popolo è del tutto o nella massima parte cattolico, ed anche a fronte della detestazione, in cui generalmente sono queste nozze nei vicini stati di Olanda.

Rimane infine a parlarsi su di un punto, su cui sebbene non siamo espressamente interpellati, crediamo non doverlo dissimulare come troppo contingibile in pratica, ed è, se volendosi il contraente cattolico da poi accostare ai sagramenti vi debba essere ammesso. Al che diciamo, che, se il medesimo si mostrerà pentito della peccaminosa sua congiunzione, potrà concederglisi, premettendo alla confessione una sincera protesta di procurare la conversione del coniuge eretico, di rinnovare la promessa di educare la prole nella religione ortodossa, e di riparare lo scandalo dato agli altri fedeli. In concorso di tali condizioni non ripugniamo, che la parte cattolica sia fatta partecipe dei sagramenti etc.

Crediamo di avere abbastanza soddisfatto alle edificanti di lei premure, e degli altri Vescovi suoi convicini.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die XIII. iunii MDCCLXXXII., pontificatus nostri anno VIII,

[ocr errors]

XL.

Dionysii Michaelis Giarve Episcopi Aleppensis Syrorum electionem in Patriarcham Antiochenum eiusdem nationis confirmat, eum absolvens a vinculo Aleppensis Ecclesiae, eique imponens fidei professionem Orientalibus praescriptam et emissionem consueti fidelitatis iuramenti (1).

Michaeli Giarve nuper Episcopo Aleppensi in Patriarcham Antiochenum Syrorum electo, salutem et apost. benedictionem, PIUS EPISCOPUS

servus servorum Dei.

Romani Pontificis, quem Pastor ille caelestis et Episcopus animarum potestatis plenitudine sibi traditâ Ecclesiis praetulit universis, solicitudo requirit, ut circa cuius

libet Ecclesiae statum sic vigilanter excogitet, sicque prospiciat diligenter, quod per eius providentiam circumspectam nunc per simplicis provisionis officium, quandoque vero per ministerium translationis accommode prout personarum, locorum et temporum qualitas exigit, atque Ecclesiarum ipsarum utilitas persuadet, Ecclesiis singulis pastor accedat idoneus et pastor providus deputetur, qui populum sibi commissum salubriter dirigat et informet, ac bona Ecclesiae sibi credita non solum gubernet utiliter, sed multimodis efferat incrementis.

§ 1. Sane patriarchali Ecclesiâ Antiochenâ Syrorum, quam Georgius III. Ignatius denominatus, dum viveret, detinebat, post deplorabilem ipsius Georgii in schismate defuncti obitum vacante, cum fide dignis relatibus compertum habuerimus Antistites quatuor Syrae nationis clerum universum et laicos plerosque Mardenses eiusdem Syriaci ritus Iacobitarum erroribus diu in

(1) Ex Tab. S. Cong. de Prop. Fide. Ex act. vero consistor. seq. pro hist. transcribimus.

Patriarchatus Antiocheni Syrorum, qui pluribus abhinc saeculis a Iacobitis occupatus fuerat, postremus Patriarcha fuit Georgius III. Ignatii nomine appellatus, acerrimus catholicorum persequutor, qui mortem oppetiit in schismate anno MDCCLXXXI. Eodem vitâ functo, cum quievisset aliquantulum Syra catholicorum natio, Dionysius Michael Giarve Episcopus Syrus Aleppensis, eorumdem catholicorum consilio, et S. Congregatione de Propaganda Fide annuente, Mardin hodiernam Patriarcharum sedem se contulit, ibique, Deo opitulante, Antistites quatuor Iacobitas, Gratiam, Abrahamum, Moysen et Gregorium Psciara Episcopum Hierosolymitanum, clerum universum Mardensem Iacobitarum, et laicos plerosque eiusdem civitatis ad catholicam fidem traduxit. Hinc nuper conversi cum reliquo clero catholico rite convocati in monasterio Mardensi, ut moris est, praefatum Praesulem Dionysium Michaelem Giarve Episcopum Aleppensem in Patriarcham Antiochenum Syrorum unanimi consensione elegerunt, qui primus post schisma fuit Patriarcha catholicus actualis seriei. Quibus peractis, electores et ipse electus Patriarcha, nec non Iosephus IV. Patriarcha Chaldaeorum Diarbekiae, Petrus Eleazarus Archiepiscopus Armenus Mardensis, aliique cum Mesopotamiae, tum Aleppi et Constantinopolis missionarii, supplicibus datis literis SSmo D. N. Pio PP. VI., et S. C. de Propaganda Fide, eâ, qua par est, humilitate Sanctitati Suae supplicarunt, ut electionem seu postulationem eiusdem electi seu postulati Dionysii Michaelis Episcopi admitteret, et suprema suâ auctoritate confirmaret, ac Pallii honorem ipsi concederet, afferendo legitimas causas, quibus ad Urbem accedere praepediebatur. Totum negocium S. Congregationi de Propagandâ Fide discutiendum Sanctitas Sua commisit; qua consulente pro confirmatione et sanatione defectuum etiam substantialium quatenus opus esset, suo decreto, diei 1. septembris MDCCLXXXIII., Sanctitas Sua ad praefatae electionis confirmationem devenit et in consistorio secreto, habito die xv. decembris eiusdem anni, seq. allocut. est professus:

ALLOCUTIO

VENERABILES FRATRES,

Iucundum nobis accidit, venerabiles fratres, habere aliquid, quod vobiscum communicemus ex Orientali Ecclesia ad nos perlatum, quae quanto longioribus distat intervallis, tanto magis nos excitat ad ipsius status cognoscendam constituendamque rationem. Ex quo primum Michael Giarve repudiatis Monophysitarum erroribus catholicam fidem professus est, numquam postmodum destitit sanctum, quod susceperat, urgere propositum, nobisque ac nostrae de Propagandâ Fide Congregationi magis in dies satisfacere tam amplis suae in religione constantiae pietatisque testimoniis, ut cum iam duobus annis Aleppensis Ecclesiae administrationi praefuisset, deinceps nos ipsum in eum episcopatum suo nomine regendum eveheremus. Statim excitatus est Ignatii schismatici Patriarchae ipsum eiusque clerum populumque persequendi furor; ac tum ad ceteras virtutes suae ille fortitudinis adiunxit exempla, ut nec laboribus, nec sumptibus, nec vinculorum etiam angustiis vinci potuerit. Cum brevi Patriarchae obitus intervenisset, ob tam late diffusam actionum suarum famam coactus pene fuit ab Episcopis, clero, ac primoribus populi in locum Mardin, patriarchalem nimirum sedem, se transferre: quo cum advenisset, catholicae Ecclesiae schismaticos quamplurimos opera suâ studioque coniunxit. Huius adventus sui certiorem fecit nostram hanc de Propaganda Fide Congregationem, ipsique paullo post nunciavit, se esse in Syrorum Patriarcham electum, adversantibus nequidquam aliquot e schismaticis, cum quatuor Episcopi nuper ad fidem a se conversi, ac Mardinensis clerus multique e populo sibi essent suffragati. Alias porro misit literas solemnem suam de more celebratam in Patriarchatus thronum evectionem referentes, ac orantes, ut electio haec confirmaretur, sibique Pallium Patriarchale transmitteretur. Haec postulata precibus suis prosecuti sunt, praeter quatuor illos Episcopos multosque missionarios, Ioseph IV. Chaldaeorum Patriarcha, et Petrus Eleazarus Armeniorum Mardinensis Archie

haerentes, divina praeveniente gratiâ ac praestantissimo tui studio, ad Sanctae Romanae Ecclesiae sinum rediisse; nos, ne Patriarchalis Ecclesia praefata diutius vacationis exponatur incommodis, neque membra, quae requisiverunt sanitatem, prout de ipsâ Antiochenâ Ecclesiâ scripsit s. m. Innocentius Papa I. praedecessor noster, ab unitate corporis habeantur aliena, paternis eidem Ecclesiae ac solicitis studiis

piscopus. Ipse vero cum apud nos procuratorem constituit, quem ob sua merita plurimi facimus, ven. fratrem Ioannem Baptistam Miroudot du Bourg Babyloniae Episcopum, qui erat Aleppo Romam brevi profecturus, quique iam suis officiis ac studiis eum electionis successum non mediocriter provexerat. Incredibilis tum omnium fidelium animis emicabat consolatio, cum universi Patriarchatum illum post tot iam saecula ad catholicam communionem remigrasse mutuâ inter se gratulatione laetarentur. Vero enim simile est Syram illam nationem a Romanâ Ecclesiâ secessionem fecisse sub lacobo Baradeo Edessae Episcopo iam ab anno Christi quingentesimo quinquagesimo primo, ab eoque Iacobitarum nomen accepisse, secutumque esse Monophysitarum errores post Eutychetem et Dioscorum unam in Iesu Christo naturam agnoscentium. Ex eo tempore in Patriarchatum illum, quem Antiochenum nuncupabant, post Severum Acephalorum ducem Episcopi eisdem erroribus infecti succedebant, multis interea exortis in eâ natione sedium episcopalium divisionibus, donec his ipsis in unum iterum patriarchatum iam ab anno MDCC. coalescentibus, deventum tandem fuit ad Patriarcham Georgium III. sub Ignatii nomine ab omnibus agnitum ac receptum. Atque huic in suo schismate nuper mortuo, succedit nunc is ipse Michael Giarve, hactenus ob Aleppi sedem Dionysii nomen tenens, ex ipsâ modo Antiochenâ sede vocandus, ut mos illic viget, Ignatius. Eius electionis nuncium libenter excepit haec nostra Propagandae Fidei Congregatio, eique iam ad Ecclesias a schismate convertendas confirmandasque catholicas partes incumbenti subsidia non mediocria, nobis annuentibus, submisit. Verum his laetis initiis successus nequaquam pares sunt consecuti. Iacobitarum enim factio venali Turcarum favore subnixa, expulso Giarve, Matthaeum quemdam Episcopum suum in patriarchatum intrusit. Hinc catholicorum fuga, hinc, ne in persequentes inciderent, passim quaesita latibula. Non diu tamen hac schismatici sunt laetati victoriâ. Matthaeus ecclesias diripiens, ut promissis satisfaceret, non solum suorum a se abalienavit animos, sed Turcarum etiam odia poenasque non effugit. Multa hic accidisse narrantur, ven. fratres, ex quibus cum ipsius Giarve, tum plurimorum eius nationis catholicorum animi constantiam ac in perferendo virtutem possemus agnoscere, nec non et aliqua divinae in eos clementiae eiusque praesidii perspicua argumenta; ut omnino confidere valeamus, brevi reprimendos esse adversariorum adhuc furentium conatus, Deique causam ad optatum exitum perducendam. In hoc rerum statu cum Romam iam advenerit memoratus Babyloniae Episcopus, ac ab ipso Giarve legitime, ne Romam accederet, impedito, allatam nobis exhibuerit fidei professionem, a multis etiam illis Episcopis subscriptam, suoque gravissimo testimonio optimam ipsius Giarve, Episcoporumque ac presbyterorum; nec non et Syrorum catholicorum omnium voluntatem comprobarit, riteque petierit ab hac Sede eiusdem Giarve in patriarchatu confirmationem ac Pallii concessionem; nos his omnibus per Congre

consulere volentes, post deliberationem, quam de praeficiendo eidem patriarchali Ecclesiae Antiochenae personam utilem et fructuosam cum venn. fratribus nostris S. R. E. Cardinalibus habuimus diligentem, ad te Episcopum Aleppensem eiusdem ritus, quem venn. pariter fratres nostri Episcopi ac dilecti filii clerus et populus dicti ritus, iuxta eorum morem, ad praefatam patriarchalem Ecclesiam Antio

gationem de Propaganda Fide expensis ac probatis, auditâ eiusdem sententiâ, confirmationem electionis in Syrorum Patriarcham libenter impertiendam existimamus, ac Pallii honorem, quem per suum procuratorem flagitat, benigne concedendum, ut hunc in modum illi catholicae nationi unum legitimum constituatur caput, quod suâ curâ, suâ vigilantia, zelo, virtute praeesse gregi possit, novos constituere Episcopos ad illarum Ecclesiarum conservationem ac amplificationem.

Quid vobis videtur?

Auctoritate omnipotentis Dei, SS. Apostolorum Petri et Pauli ac nostrâ confirmamus et approbamus electionem in Syrorum Patriarcham rite factam de personá praedicti Michaelis Giarve, cum consuetis sanationibus a quocumque defectu etiam substantiali, quatenus opus fuerit, ac ab Aleppensi transferimus ad patriarchalem praefatam Ecclesiam, praeficientes eum in Patriarcham et Pastorem eiusdem nationis, prout in decreto et schedula consistorialibus exprimetur.

In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen.

In Append. Bull. de P. F. invenitur seq. ep. ad eundem Patriarcham, quam etiam pro historia transcribimus.

Dionysio Michaeli Giarve Patriarchae Antiocheno Syrorum electo Pallium concedit, ac formam iuramenti ab ipso in Pallii traditione praestandi exponit.

PIUS EPISCOPUS

servus servorum Dei,

Venerabili fratri nostro Dionysio Michaeli Giarve Episcopo nuper Alepensi in Patriarcham Antiochenum Syrorum electo, salutem et apostolicam benedictionem.

§ 1. Cum nos hodie Ecclesiae patriarchali Antiochenae Syrorum, certo tunc expresso modo Pastoris solatio destitutae de personâ tuâ nobis et ven. fratribus nostris S. R. E. Cardinalibus ob tuorum exigentiam meritorum accepta, de fratrum eorumdem consilio duxerimus apostolicâ auctoritate providendum, praeficiendo te illi in Pàtriarcham et pastorem, curam, regimen et administrationem ipsius Ecclesiae Patriarchalis Antiochenae Syrorum tibi in spiritualibus et temporalibus plenarie committendo, prout in nostris inde confectis literis plenius continetur, ac postmodum Pallium, insigne videlicet potestatis plenitudinis Pontificalis officii, ex parte tuâ fuerit a nobis per dilectum Franciscum Riganti Aulae nostrae consistorialis Advocatum cum eâ, qua docuit, instantia postulatum, nos tuis supplicationibus annuentes Pallium ipsum de corpore B. Petri Apostoli sumptum, per ven. fratres nostros Episcopos in illis partibus degentes tibi assignandum, per dilectum etiam filium ven. fratrem

« ÖncekiDevam »