nia, præsertim nostræ camera apostolicæ et congregationis de propagandâ fide militari vi arbitrioque subjecta: nobis proptereà, quæ vellemus, aut vulgandi typis, aut alio perscribendi libertas adempta rationes administrationis, justitiæque publicæ perturbatæ atque impedita; sollicitati, fraude, dolo, quibusvis malis artibus subditi ad conflandas copias, civicorum militum nomine nuncupatas, et in legitimum principem rebelles, et ex subditis ipsis audacissimi quique et perditissimi Gallico Italicoque lemnisci tricoloris insigni donati et tamquam clipeo protecti, impunè hac illacque nunc coacta manu, nunc soli grassari et in quævis flagitia contrà Ecclesiæ Ministros, contrà Gubernium, contrà omnes bonos erumpere, aut jussi, aut permissi; ephemerides, seu, ut aiunt, folia periodica, frustrà reclamantibus nobis, typis Romæ imprimi et in vulgus exterasque regiones emitti cœpta, injuriis, identidem dicteriis, calumniis, vel in pontificiam potestatem dignitatemque referta. Nonnullæ declarationes nostræ, quæ maximi momenti erant et manu ipsâ nostrâ, aut administri siguatæ et nostro jussu affixæ ad consueta loca fuerant, inde vilissimorum satellitum manu, indignantibus ac ingemiscentibus bonis omnibus evulsæ, discerptæ, proculcata; juvenes incauti aliique cives in suspecta conventicula legibus, æque civilibus, atque Ecclesiasticis sub pœnâ etiam anathematis à prædecessoribus nostris Clemente XII, et Benedicto XIV prohibitæ severissimè, invitati, dilecti, cooptati: administri et officiales nostri complures cum urbani tunc provinciales integerrimi, fidissimique vexati, in carcerem conjecti, procul amandati; conquisitiones cartarum scriptorumque omnis generis in secretis Pontificiorum, magistratuum conclavibus, ne excepto quidem primi administri nostri penetrali violenter factæ ; tres ipsi primi administri nostri à secretis status, quorum alterum alteri sufficere coacti fuimus, ex ipsis nostris ædibus abrepti; maxima demum Sanctæ Romanæ Ecclesiæ Cardinalium, collateralium scilicet, ac cooperatorum nostrorum pars, è sinu, ac latere nostro, militari vi avulsa atque alio deportata. Hæc sanè aliaque non pauca contrà jus omne humanum atque divinum ab invasoribus nefariè attentata, audacissimèque perpetrata notoria sunt vulgò, quare ut in iis enarrandis, explicandisque opus sit immorari. Neque nos omisimus, ne connivere, aut quoquo modo assentiri videremur, de singulis acriter firmiterque pro muneris nostri debito expostulare. Tali modo omnibus nos jàm forte et dignitatis ornamentis, et præsidiis auctoritatis spoliati, omnibus adjumentis ad explendas officii nostri imprimisque sollicitudinis omnium Ecclesiarum partes necessariis destituti, omni demum injuriarum, molestiarum, terrorum genere vexati, excruciati, oppressi, atque ab utriusque nostræ potestatis exercitio quotidie magis præpediti, post singularem exploratamque Dei optimi maximi providentiam, fortitudini nostræ, administrorum, qui supersunt, prudentiæ, subditorum nostrorum, fidelitati, fidelium denique pietati debemus unicè, quod earum ipsarum potestatum simulacrum quoddam, ac species aliqua hactenus remanserit. « At si ad vanam atque inanem speciem temporalis nostrâ in almâ hâc urbe, finitimisque provinciis potestas redacta fuerat, in floridissimis Urbini, Marchiæ et Camerini provinciis nobis fuit per hoc tempus penitus sublata; at manifestæ huic, sacrilegæque tot statuum Ecclesiæ usurpationi solemnem protestationem opponere, sic contrà injusti, illegitimique gubernii seductiones carissimos illos subditos nostros præmunire, data venerabilibus fratribus nostris earum provinciarum episcopis instructione, non prætermisimus. Gubernium autem ipsum quam non est cunctatum? Quam festinavit ea factis comprobare, ac testata facere, quæ in instructione illâ ab ejus essent religione expectanda prænuntiavimus ? Occupatio direptioque patrimonii Jesu Christi, abolitio religiosarum domorum, ejectio è claustris virginum sacrarum, profana tio templorum, frena licentiæ passim soluta, contemptus ecclesiasticæ disciplinæ, sacrorumque canonum, promulgatio Codicis aliarumque legum non modo sacris ipsis canonibus, sed evangelii etiam præceptis, ac divino juri adversantium, depressio ac vexatio cleri sacræque episcoporum potestatis laicali potestati subjectio, vis illorum conscientiæ multimodis illata, violenta denique eorum è cathe dris suis ejectio et exportatio, aliaque hujus generis ausa nefaria, aut sacrilega contrà libertatem, immunitatem et doctrinam Ecclesiæ in nostris illis provinciis æque admissa statim, ut pridem in aliis locis omnibus, quæ in potestatem ejus gubernii venerunt; hæc præclara nimirum sunt pignora, hæc illustria monumento mirifici illius studii in Catholicam Religionem, quod nedum desinit jactitare ac polliceri. « « Nos verò tot amaritudinibus ab iis, à quibus minimè expectare talia debebamus repleti, omnique prorsus ratione conflictati, non tàm præsentem nostram, quàm futuram persecutorum vicem dolemus: sic enim nunc nobis propter increpationem Dominus modicum iratus est. Sed iterum reconciliabitur servis suis (Machab. 11, cap. 7, v. 33) : at qui inventor malitiæ factus est in Ecclesiam, is quomodò effugiet manum Dei? (Ibidem.) Non enim subtrahet personam cujusquam Deus, nec verebitur magnitudinem cujusquam quoniam pusillum et magnum ipse fecit, fortioribus autem fortiter instat cruciatio. (Sap., cap. VI.) Atque utinam possemus quocumque, vitæ etiam nostræ dispendio, æternam persecutorum nostrorum, quos semper dileximus, quos diligere ex animo non cessamus, perditionem amovere, salutem procurare! Utinam liceret nobis ab illà caritate et ab illo spiritu mansuetudinis (ad Corinth., cap. I, v. 21), ad quam nos natura comparavit et voluntas exercuit, et imposterum etiam, ut hactenus fecimus, parcere virga, quæ nobis in personâ Beatissimi Petri Apostoli pastorum principis ad correctionem, punitionemque deviarum et contumacium ovium, et ad aliorum exemplum terroremque salutarem simul cum custodiâ universi dominici gregis data est! « Sed jam non est lenitatis locus; tot sane ausa, quo spectent, quid sibi velint, quo eventura sint tandem, nisi iis satis maturè eo quo fieri potest modo occurratur, neminem nisi qui sponte cæcutiat latere non potest. Nemo item non videt ex alterâ parte nullam prorsus esse relictam spem, fore aliquandò ut eorum auctores, aut admonitionibus consiliisque sanari, aut precibus et expostulationibus placari Ecclesiæ possint. His omnibus neque aditum jamdiu, neque auditum præbent, neque aliter respondent, quam injurias injuriis cumulando, ac fieri profecto non potest, ut Ecclesiæ aut tamquàm filii matri pareant, aut tamquàm magistram discipuli auscultent, qui nihil non moliuntur, nihil non agunt, nihil non conantur nisi ut eam sibi tamquàm Domini ancillam subjiciant, subjectamque penitus evertant. -> addimus • Quid igitur restat jàm nobis, nisi socordiæ ignaviæque, aut fortasse etiam desertæ turpiter Dei causæ incurrere notam velimus, quam ut terrena omni postpositâ ratione, abjectâque omni prudentiâ carnis evangelicum præceptum exequamur. - Si autem Ecclesiam non audierit sit tibi tamquàm Ethnicus et Publicanus (collatione 18).. Intelligant illi aliquandò imperio ipsos nostro ac throno, lege Christi subjici. Imperium enim nos quoque gerimus, etiam præstantius, nisi verô æquum sit spiritum carni et Ecclesiam terrenis cedere. (Greg. Nazian., orat. 18, edit. Maurin.) Tot olim Summi Pontifices doctrinâ ac sanctitate præstantes ob unum etiam quandoque vel alterum ex iis criminibus, quæ anathemate à sacris Canonibus plectuntur, sic exigente Ecclesiæ causa contrà Reges et Principes contumaces ad hæc extrema descenderunt: verebimur ne nos eorum exemplum tandem sequi post tot facinora tàm nefaria, tàm atrocia, tàm sacrilega, tàm ubique cognita, tàm omnibus manifesta? Non ne nobis verendum est magis, ne jure ac meritò accusemur, qui sero id nimis, Hinc auctoritate Omnipotentis Dei, et Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, D Dum verô Ecclesiæ severitatis gladium evaginare cogimur, minimè tamen « calicem bibere, quem ipse bibere pro eâdem dignatus est, eum per viscera misericordiæ suæ obsecramus obtestamurque ut quas diu noctuque pro eorum resipiscentiâ ac salute orationes deprecationesque fundimus, ne despiciat atque aspernetur. Nobis certè nulla lætior illâ, nulla jucundior illucescet dies, qua videamus, divinâ nos exaudiente misericordiâ, filios nostros, à quibus tantæ nunc proficiscuntur in nobis tribulationum dolorisque causæ, paternum in sinum nostrum confugere, et in ovile Domini regredi festinantes. ⚫ Decernentes præsentes litteras et in eis contenta, quæcumque etiam ex eo, quod præfati et alii quicumque in præmissis interesse habentes, seu habere quomodolibet prætendentes, cujusvis statûs, gradûs, ordinis, præminentiæ et dignitatis existunt, seu aliâ specificâ et individuâ mentione digni illis contrà senserint, sed ad ea vocati, citati et auditi, causæque propter quas præsentes emanaverint, sufficienter adductæ, verificatæ et justificatæ non fuerint, aut ex aliâ quâlibet causâ, colore, prætextu, et capite nullo unquàm tempore de subreptionis, vel obreptionis, aut nullitatis vitio, aut intentionis nostræ, vel interesse habentium censuras, aut alio quocumque defectu notari, impuguari, infringi, retractari, in controversiam vocari, aut ad terminos juris reduci, seu adversùs illos aperitionis oris, restitutionis in integrum, aliudve quodcumque juris, facti, vel gratiæ remedium intentari, vel impetrari, aut impetrato, seu etiam motu, scientiâ et potestatis plenitudine paribus concesso et emanato quempiam in judicio, vel extrà illud uti, seu juvari ullo modo posse: sed ipsas præsentes litteras semper firmas, validas et efficaces existere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere; ac ab illis ad quos spectat et pro tempore quomodocumque spectabit, inviolabiliter et inconcussè observari, sicque et non aliter in præmissis per quoscumque judices ordinarios et delegatos etiam, causarum Palatii Apostolici Auditores et Sanctæ Romanæ Ecclesiæ Cardinales, etiam de latere legatos et Sedis prædictæ nuntios, aliosque quoslibet quâcumque præminentiâ et potestate fungentes et functuros, sublata eis et eorum cuilibet quâvis aliter judicandi et interpretandi facultate et auctoritate, judicari ac definiri debere, ac irritum et inane si secus super his à quoquam quâvis auctoritate scienter, vel ignoranter contigerit attentari. . Non obstantibus præmissis, ac quatenus opus sit nostræ et cancellariæ Apostolicæ regula de jure quæsito non tollendo, aliisque constitutionibus et ordinationibus Apostolicis, nec non quibusvis etiam juramento confirmatione Apostolicâ, vel quâvis firmitate alia roboratis, statutis et consuetudinibus, ac usibus et stylis etiam immemorabilibus, privilegiis quoque indultis, ac litteris Apostolicis prædictis aliisque quíbuslibet personis etiam quâcumque Ecclesiasticâ, vel mundanâ dignitate fulgentibus et alias quomodolibet qualificatis, ac specialem expressionem requirentibus, sub quibuscumque verborum tenoribus et formis, ac cum quibusvis etiam derogatoriarum derogatoriis, aliisque efficacioribus, efficacissimis et insolitis clausulis, irritantibusque et aliis decretis, etiam motu, scientiâ et potestatis plenitudine similibus et consistorialiter et alias quomodolibet in contrarium præmissorum concessis, editis, factis, ac pluries iteratis et quantiscumque vicibus approbatis, confirmatis et innovatis; quibus omnibus et singulis etiamsi pro illorum sufficienti derogatione de illis, eorumque totis tenoribus specialis, specifica, expressa et individua, ac de verbo ad verbum nihil penitus omisso et forma in illis tradita observata exprimerentur et insererentur præsentibus pro plene, et sufficienter expressis et insertis habentes, illis alias in suo robore permansuris ad præmissorum effectum hâc vice dumtaxat specialiter et expressè derogamus, ac derogatum esse volumus contrariis quibuscumque. . Cùm autem præsentes eædem litteræ ubique, ac præsertim in locis in quibus maxime opus esset nequeant tutè publicari, ut notoriè constat, volumus illas, INDULT POUR LA RÉDUCTION DES FÊTES. 511 seu earum exempla ad valvas Ecclesiæ Lateranensis et Basilicæ Principis Apostolorum, nec non Cancellariæ Apostolicæ Curiæ generalis in Monte-Citorio et in Arce Campi floræ de urbe, ut moris est, affigi et publicari, sic publicatas et affixas omnes et singulos, quos illæ concernent, perinde arctare, ac si unicuique eorum nominatim et personaliter intimatæ fuissent. • Volumus autem, ut earumdem litterarum transumptis, seu exemplis impressis manus alicujus Notarii publici subscriptis et sigillo alicujus personæ in dignitate ecclesiasticâ constitutæ munitis, eadem prorsus fides ubique locorum et gentium tàm in judicio, quàm extrà illud, ubique adhibeatur, quæ adhiberetur ipsis præsentibus ac si forent exibitæ vel ostensæ. Datum Romæ apud Sanctam Mariam Majorem sub annulo piscatoris, die decimâ junii 1809, Pontificatus nostri anno X. V « PIUS PAPA VII. > INDULT du cardinal Caprara pour la réduction des FÊTES (1). « Nos Joannes Baptista, tituli sancti Honuphrii, sanctæ romanæ Ecclesiæ presbyter cardinalis CAPRARA, archiepiscopus sinus, sanctissimi Domini nostri Pii Papæ VII, et Sanctæ Sedis apostolicæ, ad primum Galliarum reipublicæ consulem à latere legatus, Apostolicæ Sedis, cui Ecclesiarum omnium sollicitudo à Domino nostro Jesu Christo imposita fuit, officium est, servandæ ecclesiasticæ disciplinæ rationem ità moderari, ut locorum ac temporum circumstantiis opportunè ac suaviter provideatur. Id præ oculis habens Sanctissimus Dominus noster Pius, divinâ Providentià Papa VII, ad cæteras animi sui curas quas pro gallicanis ecclesiis suscepit, eam quoque adjecit, ut, quid in novo hoc rerum ordine, quoad festos dies constituere opporteret, deliberandum sibi proponeret. Notum si quidem Sanctitati Suæ imprimis erat, in tantâ regionum latitudine quæ Gallicanæ reipublicæ territorium constituunt, non unam hâc in re, eamdemque consuetudinem viguisse, sed alios in aliis diœcesibus festos dies custoditos fuisse. Animadvertebat prætereà, populis qui ejusdem reipublicæ gubernio subjacent, magnam esse, post tantos bellorum eventus earum rerum reparandarum necessitatem, quæ ad commercium pertinent, ac vitæ usus; quibus quidem reparandis, propter interdictum diebus festis manuum laborem, eorumdemque dierum numerum, non ità facilis via pateret. Denique et illud, non sine magno animi dolore expendebat, non eâdem pietate ubique hisce in regionibus festos huc usque dies observatos fuisse; ut proptereà ob neglectam pluribus in locis festorum dierum religionem, non parvum in bonos piosque fideles scandalum dimaneret. His ergò omnibus perpensis, et maturè libratis, factum est, ut è re tùm christiana, tùm publica futurum judicaverit, si status quidam festorum dierum numerus (isque quo contractior fieri posset) in toto reipublicæ territorio retinendus constitueretur, ut et omnes qui iisdem legibus continentur, æqualitate firmatâ, eamdem disciplinam tenerent, et eorum dierum imminutione, quùm levari multorum necessitas, tùm facilior eorum qui reliqui fierent, observatio redderetur. Quare quùm ad hæc primi etiam reipublicæ consulis desideria et postulata accesserint, nobis uti ejusdem Sanctitatis Suæ à latere legato injunxit, ut de apostolicæ potestatis plenitudine, festorum dierum, iidem Dominici non sint, numerum ad eos tantùm in universo Galliarum reipublicæ territorio contracto esse declararemus, quos ad calcem indulti hujus enumerabimus, ità ut posthac (1) Voyez la traduction de cet INDULT, ci-dessus, page 406. |