Sayfadaki görseller
PDF
ePub

Augeatur vobis salus vitaque perennis. Iam quondam fidelis mentem impatiens furor cum ferocitatis obstinatione et procaci elatione conturbabat animum; propter multorum exprobationem aliqua valenti conatur exprimere stilo, aliqua diro edissere eologio. Ammiror multum cuiusdam nimiam mentis furentiam. Irascitur ei qui ab illo avertere iram Dei nititur propter humilitatis formam; minatur ei qui pro eo Domini misericordiam deprecatur, inmemor mitissimi vocem, qui, cum pateretur, non comminabatur, qui pro illo lacrimas fudit, quas forsan ipse non emittit. Onerat adhuc crimen et cumulat, cum ipse sit inplicabilis. Quid surdæ aures salutaria ammonita non audivit, quid cæci oculi non vident penitentiæ iter? Quid percussa mens et aliænata remedia vitalia non recipit? Non recordans beati sententiam Gregorii, qui in dialogis refert, qui duplicavit pœnam iunioribus, quomodo ipse constrictus postea in manicis ferreis detinebatur; ubi præcedebat disciplina, sequebatur et venia. Aliquando legebatur aliquod elencum, divina promente voce: Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram (a). Scimus creaturæ Dei conpassionem debere, bellum conviciis de imagine Dei et interioris hominis, scimus quamplurima perlectu, quamvis intellectui et moribus non adheserint. De similitudine audiamus aliqua: summus conditor, qui hominem ad similitudinem suam creavit, est caritas, est bonus et iustus, patiens et mitis, mundus et misericors et cetera virtutum insigna quæ de eo leguntur ; ita homo creatus est ut caritatem haberet, ut bonus esset et iustus, ut patiens atque mitis, sive mansuetus, mundus et misericors foret; quas virtutes quanto plus quisque in se habet, tanto propius est Deo, et maiorem sui conditoris gerit similitudinem. An excedit menti quod commoti discipuli dixerunt ad Ihesum : Domine, vis ut ignis veniat de celo et consumat illos? Et ipse misericorditer conversus conpescuit vecordiam eorum dicens : Nescitis cuius spiritus estis (b). Quando omnipotentissimus in celo et in terra cum blanda ammonitione voluit suos mitigare sequaces, quid superbit terra et cinis, qui non vult cognoscere conditionem suæ naturæ et originem prosapie suæ, et potius vult imitari servum nequam, qui conservos suos non desiit vapulare, quam propitium Deum qui nos omnes suo pretioso sanguine redemit? Melius est

(a) Genes., I, 26.

(b) Evang. sec. Luc., IX, 51, 55.

bonis actibus sequi Deum quam malis consequi diabolum. Homo linguosus et temerarius in verbo suo odibilis est. Certe ille mansuetus est ad intelligendum Dei verbum, qui cum patientia et humilitate studet verum proferre responsum. Mansuetum diligit Deus, turbolentum repellit a se. Quantum enim quis in leni[tate] ac patientia cordis fuerit, tantum in corporis puritate et lucidior in anima coram Deo proficiendo solet esse.

LXI.

INCIPIT INDICOLORUM SALUTEM.

Domino præstantissimo et insigni karissimo patri prædicto illi episcopo, ille omnium servorum Dei famulus vesterque, ut ita dixerim, mansuetus, id est quasi manu vestra nutritus, servulus tantillus, æterne perennitatis in Domino Ihesu Christo orat et optat salutem. Solent plerumque de fonte caritatis etiam fluere verba salutationes; nunc vestra melliflua epistola, omni procul dubio auro obrizo dilectior, ad memoriam reducit quanta bona quantaque humilitate de vobis, magistro et pedagogo meo, amatori vestro 1, quem etiam nunc intercessorem vestrum 2, ubicumque est, nullatenus dubito.

LXII.

ITEM ALIA.

Domino sancto et venerabili patri illi, ille una cum ceteris famulis ac fidelibus vestris die noctuque oratoribus in sancta religione degentibus, in dilectione Dei Patris et aspersione sanguinis Ihesu Christi Sanctique Spiritus amore salutem. Notum ergo sit vobis, venerabilis pater, quod omne quæ commendastis et qualiter fieri iussistis peracta a nobis et vobis bene placita fieri, Deo opitulante, credimus. Incolomem venerabilem intimare dignemini vestram.

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small]

stantissimo præsuli atque reverentissimo patri apostolico a Deo et hominibus honorato, illius vilis vualvicola, fidelis tamen ex intimo corde serviens et in omnibus bene cupiens vester, æternæ coram Deo gloriæ veraciter salutem. Denique quasi proni prostrati ante sacra vestigia vestra humiliter nos commendamus sacris orationibus vestris, suppliciter deprecantes quatinus nostri coram Deo et sanctis eius et apud beatos apostolos memoriam vel semel habere dignemini. Nos vero una cum omnibus nobis a Deo subiectis, non solum cum ecclesiasticis viris, sed et cum alia plebe sancta Dei, pro vestra vita æterna et salute et pro longeva bona vestra prosperitate in hoc seculo divinam clementiam iugiter imploramus. Dei omnipotentis maxima clementia nobis largire dignetur longevis temporibus ad utilitatem sanctæ Dei ecclesiæ vel etiam desiderantissima nobis prosperitate vestra (a) ad augmentum christiani populi bonam et beatam prosperitatem vestram semper audire, quod nostrum est deprecare. Vestram tamen magnam clementiam et carissimam paternitatem humiliter deprecamur quatinus sacrosanctis litteris vestris desiderantissimam nobis sospitatem vestram nobis sepius letificare certos facere dignetur reverentia vestra, quam nobis divina pietas in omni bono proficientem et crescentem multis annis concedere dignetur.

LXIV.

[Sine rubrica.]

Dilectissimo et indissolubili caritatis nodo amplectabili, divina procurante gratia, summo pontifici illi, ille inmeritus præsul incontaminatam perennis gloriam ac salutem. Nos enim semper vestri recordamur in precibusnostris, rog amusque vos ut memores sitis nostri in precibus vestris.

LXV.

[Sine rubrica.]

Divinis muneribus ditato omniumque virtutum genere nobilissimo seu cum summo cordis gaudio nominando illi patri, ille

(a) Les mots desiderantissima nobis prosperitate vestra sont superflus et doivent être supprimés pour l'intelligence de la phrase; s'ils de

vaient être conservés, il faudrait au moins les placer avant les mots vel etiam.

supplex vester in Domino salutem perspicuam. Sincerrima sunt namque inter absentes comercia litterarum, ut qui se mutuis conloquiis non valent confortari, invicem saltim per epistolæ stilum vicissim se intueantur, et quod locorum separat longarum divisio, iungat unanimitas inscribendi. Ceterum commendans me quippe sacris ac Deo dignis precibus vestris, simulque notum faciens, teste Deo existente, id ipsum a parvitate nostra pro vestra sospitate indesinenter perfici.

LXVI.

DE AMICITIA.

Acceptis igitur a bonitatis vestræ sacratissimis syllabis mellifluo calamo salubriter promptis gratulanterque perlectis, mens nimirum refert[a] mea eructuans inquit: Quam dulcia faucibus meis eloquia tua, Domine (a). Pro his namque seu muneribus diversorum scematum pulcherrima largitate etiam et pro salubri textu epistolæ ultra omnem seculi decus magnificas infilatus vestri rependimus grates, postolantes prorsus enixe sanctissimam caritatem vestram ut nostri nostrorumque memores in sacratissimis precibus vestris apud Deum sedulo esse dignemini.

LXVII.

[Sine rubrica.]

Domino reverentissimo viro apostolico sanctæ Dei ecclesiæ præsuli, immo totius huius provinciæ gubernatori, vestræ dilectionis unicus filius in Deo Christo salutem. Ut optime novit sagax prudentia vestra, æstas transiit, cauma recessit, autumnus advenit, hiemps propinquat, holera tabescunt, fronde[s] flavescunt, abeuntibus ciconiis irundines ire disponunt, herba iumentorum deficit; idcirco necessitas conpellit nobis exire paupertasque urguet me, defitiente herba, ut dictum est, pabulo iumentorum eundo et redeundo emere. Ergo mandate nobis per missum sive per epistolam seu quod fari veneræmur ipsi propius aliquantulum vel aliubi, quatinus lætos oculos, lætam faciem vultumque angelicum vestrum quivissem videre. Sin autem, ut prælibatum est, voluntatem vestram innotescite, quam non

(a) Psalm. CXVIII, 103.

solum equitando, verum etiam nudis pedibus currendo, implere in omnibus fideliter parati sumus. Nec promptiorem quempiam nobis invenire potestis nec fideliorem in omnibus. Igitur his vestra non nostra fiat voluntas. Valeat sublimitas vestra omnisque familia identidem; ut valeatis oro et semper opto.

LXVIII.

[Sine rubrica.]

Indissolubili vinculo individuæ sincerrimæque caritatis alis amplectendo illi, ille humilis terrigena in dulcedine vere caritatis salutem.

LXIX.

[Sine rubrica.]

Reverentissimo pontifici amabilique in Christo fratri illi, christicolarum Domini servulus, quamvis non electione meritorum, tamen divina annuente gratia sanctæ Dei ecclesiæ vernacula, in rosifluo Christi sanguine et in mysterio sacræ redemptionis salutem deposcimus et gloriam. Dilectionis vestræ mellifluas litteras, caritate conscriptas, fide sigillatas, omni procul dubio thesauro gratiores, grata suscepi dextera et læto legebam animo, intellegens in eis vestram paternitatem velle aliquam nostri memoriam habere. Unde uberrimas inpendimus grates, quum nomen vestrum apud confratres et consuffraganeos nostros radicitus cordis scriptum firmiter retinetur. Simili enim modo de nobis agere reverentiam vestram petimus.

LXX.

[Sine rubrica.]

Summe venerationis sublimato illi patri, ille, quamvis exiguus et vilis, tamen devotus serviens vester. Conlatum vobis honorem dignitatis a Domino longeva prosperitate manere iugiter exopto, quatinus velut alto capite bene valente in corpore inferiora membra rite, Deo donante, utilius regantur. Nunc vero humiliter quasi prostratus pedibus vestris commendo me gratiæ vestræ atque piis orationibus vestris, quatinus mei misericorditer memorare dignemini.

« ÖncekiDevam »