in perpetuum acceptantur. His porro statutis obstare nolumus quin ea servari debeant, quae Benedictus XIV. (constitutione 25. Tom. 2. Bullarii sui, Ex quo dilectus) luculenter docet, circa Sacerdotes, qui ad Religiosum aliquem ordinem transire volunt. III. Enixe hortamur Praesules omnes hujus Provinciae ne concedant facultates sacra munera exercendi Sacerdoti aliunde venienti, nisi afferat testimoniales seu dimissoriales literas Praesulis, cui proxime subditus fuerat, auctoritate firmatas: nec etiam concedant eas facultates Sacerdoti hujusmodi, si absque causa sufficienti distulerit ultra sex menses Praesulem eligere cujus auctoritati et jurisdictioni in petuum subjaceat. Hoc autem decreto nolumus derogare privilegiis a S. Sede quibusdam Religiosis Societatibus, et Missionariis Apostolicis concessis. per IV. Quum repugnet legibus et consuetudini Ecclesiae bonoque animarum regimini pluribus Sacerdotibus simul ex aequo concedere auctoritatem pastoralem regendi eamdem Ecclesiam, aut Districtum; et quum magna nata sit confusio et discordia in hac provincia, pluribus Sacerdotibus simul sibi vindicantibus hujusmodi auctoritatem pastoralem ex aequo exercendam, absque ulla ab alterutro dependentia : statuimus et decernimus unumquemque Praesulem debere, quamprimum commode poterit, designare iis in locis, in quibus plures Sacerdotes forsan requirantur unum singulorum locorum Pastorem, cui adjutor unus vel plures in suo munere obeundo adsignari poterunt, prout Praesuli ipsi visum fuerit. In iis vero locis in quibus specialis nulla hujusmodi dispositio a Praesule facta fuerit, statuimus Sacerdotem, qui post latum hoc Decretum primus deputatus fuerit a Praesule ad id munus obeundum, habendum esse Pastorem alios autem Sacerdotes postea deputatos, adjutores ejus habendos, donec aliter Praesul ipse statuerit. V. Quum saepius Aeditui laici abusi sint jure sibi a civili potestate tributo, in magnum Religionis detrimentum, non sine Fidelium scandalo, optamus maxime nullam in posterum erigi Ecclesiam aut consecrari, nisi fuerit Episcopo in cujus Dioecesi erigenda est, in cultum divinum, et utilitatem Fidelium, instrumento scripto adsignata, quandocumque id fieri poterit: Regularium etiam privilegiis sartis tectis servatis, secundum ea quae a Jure Canonico et Romanorum Pontificum constitutionibus decreta sunt. Hoc tamen Decreto nihil innovare volumus in ea ratione agendi quam in sua Dioecesi Episcopus Carolopolitanensis jam ser vat. VI. Quoniam graves ortae sunt turbae, diversis temporibus, in hac Provincia, laicis hominibus, praesertim Aedituis, sibi perperam assumentibus Jus-patronatus, et (quod magis mirandum est) jus institutionis ad Ecclesias seu Missiones, adeo ut Pastores, seu Missionarios sibi eligere vellent, etiam invito Episcopo, eosque retinere in pastorali munere contra Episcopi voluntatem; vel eos quos Episcopus probaverat rejicerent, vel dimittere ag grederentur, vel muneris sui exercitium impedire, subsidiis ad vitae sustentationem subductis, seu aliqua quavis ratione, quorum conatibus nonnulli Sacerdotes sinistros ob fines favisse aliquando noscuntur: Literis Apostolicis S. M. Pii PP. VII, et Leonis XII, ac Sac. Congreg. responsis inhaerentes, hoc nostro Decreto declaramus repugnare prorsus doctrinae et disciplinae Ecclesiae jus illud a laicis assumptum instituendi, seu dimittendi Pastores: et insuper declaramus nullum jus-patronatus cujuscumque generis quod Sacri agnoscant Canones, competere nunc alicui personae, laicorum Congregationi, Aedituorum coetui, seu aliis quibuscumque personis, in hac Provincia. Declaramus etiam stipendia, seu subsidia quaecumque, quae solent a fidelibus tribui, vel ob loca, quae in Ecclesiis occupant ; vel ob servitium, quod Ecclesiis, seu Missionibus Sacerdotes impendunt; vel ut fundus ad Ecclesiam aedificandam comparetur; vel ut Ecclesia extruatur (quae subsidia plerumque tribuuntur collatitia stipe, et nulla assignata Ecclesiae certa dote) nullum jus tribuere, quod a Sacris Canonibus agnoscatur. VII. Insuper vehementer urgemus omnes hujus Provinciae Praesules ut Religioni, paci Ecclesiae, et Sacerdotalis ordinis dignitati consulant, saltem facultates statim revocando, vel ab omni sacro munere suspendendo, quoadusque post integram poenitentiam et satisfactionem, ipsis Praesulibus visum in Domino fuerit, quemcumque Clericum qui aliquatenus usurpationis hujusmodi fabricator, seu ei con sentiens fuerit, prout a Tridentinis Patribus est statutum. VIII. Praeterea, si plebs aliqua, seu Congregatio, seu Aedituorum coetus seu alii quicumque aggressi fuerint aliqua ratione contra Praesulis voluntatem in Ecclesia quacumque retinere Sacerdotem aliquem qui qui a Praesule non fuerit approbatus, vel cujus facultates fuerint ablatae, vel qui suspensus fuerit (quamdiu non fuerit a legitimo Superiore rehabilitatus); vel si Congregatio illa, seu Aedituorum coetus molestiam inferat in suo munere obeundo alicui Sacerdoti sacrum munus exercenti cum Praesulis approbatione, aut subducat vel retineat consuetum subsidium ad illius sustentationem Praesules urgemus omnino, ut tum demum interdicant ipsorum Ecclesiam (quoadusque tanto malo remedium afferatur), cum cetera omnia remedia inutilia esse appareat. Hortamur etiam omnes Praesules in hac Provincia, ut saepe saepius Administratoribus rerum temporalium, quae ad Ecclesiasticos et pios usus destinentur, proponant, et inculcent, et executioni demandari curent, quae a Concilio Tridentino in hanc rem sunt sanctissime decreta. Sess. 22. in cap. 11. De Ref. IX. Quum Sacrarum Scripturarum Depositi, a Domino Ecclesiae commissi, fidelis custodia, ab Episcopis requirat, ut totis viribus adnitantur ne verbum Dei, hominum fraude, vel incuria adulteratum, Fidelibus praebeatur: omnes hujus Provinciae animarum Pastores vehementer hortamur, ut ea omnia quae in re tanti momenti a S. Conc. Trident. decreta, a Summis Pontificibus, praesertim a Leone XII, et a Pio VIII. fel. rec. in suis literis Encyclicis commendata, atque ab Illmo ac Revño Joanne Carroll, Archiepiscopo Baltimorensi una cum Episcopis aliis hujus Provinciae, in Conventu habito anno 1810, statuta fuerunt, semper prae oculis habeant: Biblia ab Acatholicis vitiata a suis ovibus arceant, et nonnisi ex probatis Versionibus, atque editionibus, Verbi Dei pabulum incorruptum illis desumere permittant. Statuimus igitur ut Duacensis Versio, quae in omnibus Ecclesiis quarum Fideles Anglice loquuntur recepta, et a praedecessoribus nostris usui fidelium merito proposita est, omnino retineatur. Curabunt autem Episcopi ut juxta exemplar probatissimum ab ipsis designandum, omnes tum Novi, tum Veteris Testamenti Duacensis Versionis editiones, in posterum, emendatissime fiant, cum adnotationibus , quae ex Sanctis Ecclesiae Patribus, vel ex doctis Catholicisque viris, tantum, desumptae sint. X. Quum vehementer optemus, ut, , quatenus fieri poterit, per nostram Provinciam accurate serventur quae salubriter in Rituali Romano praescripta sunt, utpote quae venerandae antiquitatis exemplo, et Apostolicae Sedis nituntur auctoritati; et ut tollantur abusus seu suppleantur omissiones ortae ex priorum temporum difficultatibus; injungimus omnibus Sacerdotibus in hac Provincia degentibus, ut studeant Ritualis regulas accurate servare. Eum in finem quaedam inde desumpta in memoriam revocamus : |