stissimae, quae ad Occidentalem plagam, longe, lateque patent regiones, et in qua nunc quinque, Cincinnatensis scilicet, Bardensis, Detroitensis, Vicennopolitana, et Sanctiludovicensis dioeceses florescunt catholicis institutis, terra deserta, et invia, et inaquosa, et vasta, solitudines in iis, quae ad religionem spectant, remansissent, nisi Episcopales Sedes ibi erectae fuissent. His adducti rationibus, Sanctitatem Vestram supplices precati sumus ut novas Episcopales Sedes erigere dignetur in statu Mississipi, et Tennessee. Remanent etiam, Beatissime Pater, ad Occidentalem plagam regiones immensae. Catholici, qui tum ex Europa in Americam transnavigant, vel ex antiquioribus ipsius Americae provinciis, novas sedes quaerentes, ad occidentales migrant , gressus dirigunt ad territoria, quae inter superiorem Mississipium, et Missurium flumen continentur. Tres tantum abhinc annis, civitas Dubuque nuncupata condi coepit, et jam frequentes incolas numerat. Hic etiam novam dioecesim creandam Sanctitati Vestrae humiliter insinuamus. Aliae etiam formandae fuissent, si numerus sacerdotum, quos Sanctitati Vestrae ad Episcopale munus obeundum commendare possumus, ma. jor fuisset. Necessitas quidem urget, periculum procul dubio in mora: nam experientia constat, in novis istis regionibus, Sedes Episcopales in ipsis novarum societatum incunabulis erectas, et facilius et securius Ecclesias aedificare, et religionem modis omnibus promovere posse, tum ob minora ex parte secta riorum obstacula superanda, tum ob exiguas expensas ad comparandos situs, terras, et praedia pro Ecclesiarum, Seminariorum et Collegiorum aedificatione et sustentatione. His omnibus mature consideratis, futurum speramus, ut apud Sanctitatem Vestram praecipitationis censuram consilium nostrum non incurrat; futurum etiam speramus, ut Sanctitas Vestra precibus nostris aurem benignam porrigat atque nobis permittat, inter sacerdotum nomina, quos commendamus tanquam ad Episcopale munus idoneos, aliquos ex Regularibus, Congregationibusque inseramus. Nullatenus enim honori Cleri nostri saecularis derogare censemus, quum fatemur, ob exiguum horum numerum, ex communitatibus, sive regularibus, sive ecclesiasticis, aliquos commendandos: nullo enim nostro privato commodo adducti hoc humiliter petimus; solo Dei gloriae, et animarum salutis intuitu, id a nobis praestandum putamus. Agitur de munere Angelorum humeris formidando; agitur de testimonio a nobis juxta conscientiae dictamen dando ; agitur tandem de Ecclesiae honore, de ordinis nostri decore, quae omnia Sanctitati Vestrae quam maxime cordi esse minime dubitamus. Ši a regularium, vel ecclesiasticarum communitatum membrorum nominibus inter commendandos ad Episcopatum inscribendis nobis erit abstinendum, maximo Religionis detrimento, de Sedibus erigendis nil in posterum agendum erit, et etiam Sedes jam erectae vacantes relinquendae. Ad Sanctitatis Vestrae pedes provoluti, in violabilem Sedi Apostolicae ex imo corde profitentur obedientiam, venerationem et obsequium. Sanctitatis Vestrae Obsequentissimi filii Samuel Archiepiscopus Baltimorensis Joannes Baptista Episcopus Cincinnatensis. Simon Episcopus Vincennopolitanus. Antonius Episcopus Neo-Aurelianensis. Baltimori die 22. Aprilis 1837: DECRETA Concilii Baltimorensis Provincialis tertii habiti ab Illustrissimo, ac Reverendissimo Domino Samuele Eccleston, Archiepiscopo Baltimorensi, una cum Episcopis Foederatarum Americae Provinciarum, anno R. S. 1837. mense Aprili. Decretum 1. Cum ex apostolico indulto consueverint plerumque Clerici saeculares ordinari, in his foederatis provinciis, titulo missionis, monemus Episcopos ut eos tantum, eo titulo, ad sacros ordines evehant, qui idonei sacris missionibus videantur, vel alias religionis profectui, Episcopi judicio, inservituri, emisso prius jurejurando se perpetuo Missioni, cui deputantur, operam daturos. 2. Ne sacerdotes, cum sacri ordinis dedecore, mendicare, vel egestatem pati cogantur, Episcopos hortamur, ut fideles moneant muneris quo tenentur, eis praecipue, qui in verbo, et doctrina laborant, congruam sustentationem suppeditare. Quod si aegritudine, vel casu aliquo jam non valeant sacris fungi muneribus, ne afflictis addatur afflictio, curent ut ea subsidia, quae necessaria judicaverint, ipsis, a fidelibus, quibus inservierint, subministrentur. Si autem Congregatio, cui inservierit sacerdos aegrotus, vel alias impeditus, fuerit adeo inops, ut nequeat hujusmodi subsidia suppeditare, Episcopos hortamur ut, ea, qua fieri possit, ratione, aliorum sacerdotum, et fidelium charitatem, ad iis succurrendum, excitent. Cupimus autem maxime ut, in singulis dioecesibus, Episcopi, quamprimum commode potuerint, sacerdotum ipsorum adhibito consilio et opera, certum quemdam modum et stabilem statuant, quo infirmis, vel aetate provectis, vel alias impeditis, provideatur. Indignis autem sacerdotibus, vel qui legitimae suorum Episcoporum auctoritati repugnaverint, vel qui aes ad fundum hujusmodi generalem conferre recusaverint, hoc decretum prodesse nolumus. 3. Caeremoniale editum juxta Concilii Baltimorensis Provincialis primi decretum XXXI., in omnibus provinciis foederatis servandum volumus, ut rituum uniformitas ubique vigeat, et in omnibus S. Romanae Ecclesiae consuetudines aemulemur (a). 4. Ne fidelium pia voluntas suo fraudetur effectu, et quae Deo didicaverint, in Ecclesiae utilitatem, ad alios transferantur usus, monemus Episcopos, sacerdotes et alios omnes penes quos bona sunt mobilia, vel immobilia, ad Ecclesiasticos usus data, ut ea, quae in singulis foederatis provinciis tutissima videbitur ratione, quamprimum curent ea, juxta leges civiles, usibus a donatoribus designatis servanda. Quod si quis Clericorum, vel Laicorum, hujusmodi bona a designatis usibus contra donatorum voluntatem averterit, se in poenas a Concilio Tridentino latas (Sess. XXII., c. XI. de Reform.) incurrere noverit. 5. Placuit ut Rituale edatur Romano conforme, adjectis in appendice quae ad aedificationem fidelium conducere visa fuerint, quod Baltimori edatur, auctoritate Illmi et Revmi Archiepiscopi, et ubique per foederatas provincias servetur : ne autem peculiares ritus cujusque arbitrio inducantur, districte vetamus ne sacerdotes a forma sibi in Rituali praescripta, consuetudinis obtentu, vel alio quocumque praetextu, discedant (b). 6. Cum grave fidelibus oriatur scandalum, (a) N. Caeremoniarum liber, juxta praescriptum S.C. de Propaganda Romam missus, a SS. D. N. Gregorio PP. XVI. approbatus fuit. (b) N. Ut Rituale ab Episcopo S. Ludovici in lucem edi possit concessum fuit a SS. D. N. Gregorio Papa XVI. |