« oleum et unctio) dicitur materia: et qui- « dem oleum et aqua, materia remota; actio « vero illa, materia proxima : verba autem, « aut quod eorum loco ponitur (ut in ma- trimonio, signum consensus), dicuntur - 2°. Per modum compositi arti <<ficialis: et tunc dicta materia et forma, conjunctio, ut, secundum moralem ho- « minum aestimationem, spectata natura cujuscumque sacramenti, una alteram afficiat; hoc est, ut verba censeantur «< nacina 4, Suarez, Coninck, etc. ». Quaeritur: quaenam simultas requi Praeter Eucharistiam, quae omnino requirit simultatem physicam (cum pro- simultatem nomen demonstrativum hoc et hic non possit verificari nisi materia sit praesens), « Hic quaeritur de materia et forma, commune est non esse opus simul formam « validum, debet inter materiam et for- 1 Qu. 62, art. 1 et seqq. - cap. 3, art. 1, sect. 3, concl. 2 et 3. Vasq., disp. 132, Lugo, de Sacramentis in gen., disp. 4, sect. 4, num. 35 et seqq. 8 Tr. 1, cap. 2, num. 21. Suar., in et materiam incipi nec simul finiri; suf- lib. 2, cap. 11, v. Secundo posset, et v. Tertio igitur. S. Joan., cap. 1, 5. — Disp. 1 de Sacrament., qu. 2. punct. 2, n. 1 et 2. Suar., disp. 2, sect. 2, v. Sed super- est, et v. Hinc refellitur. Coninck, qu. 60, n. 40. 5 Tr. 2, de Baptismo, cap. 3, n. 41 et 44. In ceteris non posse dubitari; cum in Rituali Ro- mano, in administratione Baptismi sic habeatur: Et cum ea (scilicet aqua) sub trina infusione.... baptiset..., sic dicens: Ego te baptizo in nomine Patris †, fundat primo, et Filii †, fundat secundo, et Spi- ritus † Sancti, fundat tertio. Ergo, cum aqua non infundatur in verbo baptizo, non est certe opus ut a principio materia Quaeritur autem: an in aliis sacra- mentis (praeter Eucharistiam, ut diximus) sufficiat simullas moralis, ita ut satis sit formam incipere statim post applicationem Negat Cajetanus 1, ubi loquens de Ba- ptismo", requirit ad validitatem sacra- menti quod verba inchoentur priusquam ablutio perficiatur vel e converso. Et hoc videtur indicare etiam Scotus apud Sed communiter affirmant Suarez3, qui requiritur. sententiam Cajetani omnino refellit; Lu- go4, qui illam improbabilem vocat; Holz- mann 5, [Contin.] Tournely 6, Laymann", Soto, Toleto c), Sà, Hurtado, Dicastillo, 1 Opusc. tom. 1, tr. 26, ad 2. 4 Resp. mor., lib. 1, dub. 33. 6 De Sa- Poenitentiae..., quia in morali aestimatione verba non censentur cadere supra materiam in Baptismo, nisi quadantenus coexistant; non enim vere dicitur abluere, qui non abluit b) Et idem tenet de Ordine, in quo requirit corporalem contactum fieri cum prolatione verborum, in quibus consistit forma, simul tempore in toto vel in parte » . C) Toletus a Salmant. ex Granado ita pro- fecto citatur; sed revera potius tenet senten- tiam Cajetani et Scoti: « Est autem in omni verbum baptizo, ablutio non verificatur nisi per unionem moralem: haec autem unio tam erit moralis, si fiat ablutio im- mediate antequam forma absolvatur, quam Haec tamen unio diversa esse debet pro diversitate sacramentorum; ut recte dicunt Suarez 11, [Contin.] Tournely 12 et Antoine 13. Major enim unio certe re- quiritur in Baptismo, ubi mora unius Pater noster d) invalidaret sacramentum; ut bene ajunt [Contin.] Tournely et Diana 14, qui contrariam opinionem Fernandez merito laxam vocat. — Et idem praefati auctores dicunt de Confirmatione, Extrema Un- In Poenitentia autem sufficit illa unio quam exigit actus judicialis, cum inter accusationem et sententiam soleat inter- cedere aliqua distantia temporis: quamvis in hoc sacramento talis distantia non tanta debet esse, quanta fit in judicio forensi. Dicit autem Croix 15 cum Tamburinio, quod valide absolvitur poenitens post ho- ram a confessione. In Matrimonio tan-* dem sufficit ea distantia quae ordinarie sufficit in contractibus, ubi satis est ut con- sensus unius ponatur, dum adhuc consen- sus alterius moraliter perseverat. — Haec Quoad alia vero sacramenta, secunda diff. 8. Dicast., tr. 2, de Bapt., disp. 2, dub. 4, n. 48 et 49. Henriq., de Sacram., lib. 1, cap. 9, n. 10. - Villlal., part. 1, tr. 4, diff. 2, n. 6. Jacob. de Granado, in 3 P., controv. 3, de Sacram. i. g., tr. 1, disp. 4, n. 4 et seqq. -11 Loc. cit. 12 Loc. cit. 13 Loc. cit., qu. 3. tin. Tourn., loc. cit., punct. 1, v. f. resol. 6, i. f. - Fernand. de Heredia, de Sacram, in gen., enim prius verba quam materia adhibeatur << 2°. In Poenitentia absolutio satis diu « potest differri, sicut in judiciis, sententia << post examen causae ». [Vide dicta mox, n. 9]. « 3°. In Matrimonio unius consensus << potest alterius consensum tamdiu sequi, quamdiu hic moraliter permanere cen<< setur: sicut in aliis contractibus. Vide Coninck Mutatio 11. «< substantia. lis invali dat sacramentum. 2 Resp. II. Ut valeat sacramen<< tum, non debet fieri substantialis, seu « essentialis mutatio materiae vel formae; accidentalis vero mutatio, etsi saepe illi«< cita sit, non tamen invalidum facit sa« cramentum. Porro substantialis mu<< tatio materiae dicitur, quando secundum « communem usum et aestimationem hominum, differt nomine et re ab ea quam « Christus praescripsit. Accidentalis dici<< tur, quando cum ea eumdem retinet « usum et nomen. Formae mutatio es« sentialis est, quando non manet idem « sensus; accidentalis, quando manet. 3 << Laymann 3 ex communi. << Unde resolves: « 1°. Nullum est sacramentum >> [Eucha» Consecta ristiae], ria pro mu« si materia cruda consecretur, tatione masive haec differat specie substantiali a teriae. « pane sive non; quia communiter non «< censetur aut dicitur panis. - Item, si << aquae artificiales adhibeantur in Bapti« smo; quia non habent communem usum « et nomen aquae elementaris, esto phy« sice specie non discrepent. Vide infra « de Baptismo. « Pro mutatione for << 2°. Valet sacramentum, etsi aqua << Baptismi sit calida, etc. Item, si panis << eucharisticus sit ater, fermentatus, etc. « 3o. Defectu formae, sacramentum est « nullum: 1o. Si litterae aliquae mutentur mae. « variantes sensum, quod facile fit in initialibus, v. gr. In nomine matris, « milii, etc. — 2°. Si magna fiat interruptio «< verborum, ita ut moraliter non videan<< tur cohaerere «). 3o. Si forma divisim << pronuntietur, v. gr. unus dicat: Ego te baptizo; alter: in nomine Patris, etc.; quia erunt duae formae imperfectae et « sensus falsus. Filliuccius ; vide Bo« nacina 5 » 4 de Euch., qu. 3, punct. 1, n. 9 et 10; cfr. disp. 2, de Bapt., qu. 2, punct. 4, num. 11 et 16. Suar., disp. 21, sect. 2, v. Dico 2, et disp. 59, sect. 1, v. Dico 3. completa jam omnino ablutione, forma pronuntietur, vel contra, absoluta prolatione formae, ad ablutionem procedatur. Praecipitque Baptismum esse sub conditione iterandum ubicumque materia et forma fuerint distincte et perfecte una post alteram adhibitae. e) Doctrina haec (quamvis in Examine Ordinandorum, n. 6, et in Confessore diretto, cap. 13, n. 3, S. Alphonsus contrariam tenuerit), confirmata est pro Ordinis sacramento a S. R. et U. I., quae pluries, et signanter die 12 Sept. 1877, 17 Mart. 1897, 30 Novembr. et 14 Decembr. 1898, validas declaravit quasdam ordinationes, in quibus moralis dumtaxat simultas inter materiam et formam adfuerat. II. a) S. Alphonsus, in Exam. ordinandor., cap. 1, n. 8, scribit: « Interruptio formae, si est modica, non officit valori sacramenti. Secus, si talis sit, ut verba non constituant unum sensum ». b) Quidquid dicat Busenbaum, nullum est peccatum omittere vocem Amen; plane enim deest in Rituali Romano, Ordo Baptismi, ubi habetur forma hujus sacramenti; et S. R. C. de hoc interrogata, respondit strictim servandum esse Rituale Romanum. Vide decreta Authent., S. R. C., n. 3014, ad 2. Fatendum tamen est reperiri in pluribus antiquis Ritualibus hanc vocem Amen; ita apud me sunt: Agenda S. Coloniensis Ecclesiac Coloniae 1614), fol. 32, ubi habetur forma << Patris, qui te creavit, etc. - 3o. Si substi« tuas synonyma, v. g. abluo, pro baptizo». [Ita S. Thomas c) ]. « Si tantum trans<< ponas, ut: Hoc meum est corpus; Te ego « baptizo. -5°. Si verba corrumpas ob praecipitantiam et balbutiem, v. gr.: « Hoc_est_corpus meus, vel: Hic est « enim calis meus. 6o. Si interruptio « fiat parva, v. gr. Ego te baptizo, et in<< terponat: Ista aqua est nimis frigida, << vel: Custos, verte folium. In nomine « Patris, etc. — Filliuccius 1; vide Bona<< cina [Idem docent Lugo, Roncaglia cum Tamburinio]. 4 2 ptismo et tum est Christum in specie determinasse Euchari stia, a Chri- materiam et formam Baptismi et Eucharistiae. sto specifi catae. 1 Tr. 1, cap. 4, num. 65, v. Dico 2. 9 Disp. 1, de Sacram., qu. 2, punct. 1, num. 23. 3 De Sacram. i. g., disp. 2, n. 111. - 4 Tr. 16, cap. 3, qu. 4, resp. 1. Tamb., lib. 1, de Sacram. in gen., cap. 1, § 1, n. 10. 5 Loc. cit. Tambur., loc. cit., n. 15. - Lib. 6, part. 1, n. 33, (ubi de consecratione loquitur, sicut et auctores allegati). - Tambur., loc. cit., num. 10. - Spor., part. 1, cap. 2, num. 93. 'Controv. de Sacr. Ordinis, cap. 9, i. f. 8 Tr. 1, cap. 4, n. 48. Loc. cit., n. 86. 10 De Sacram. i. g., Dubium igitur vertit quoad alia sacramenta a). Probabiliter, non in mentis. Prima sententia probabilis negat. Et hanc tenent Bellarminus, Salmant. 8, Lu- aliis sacrago 9, Holzmann 10, Croix 11; item S. Bonaventura, Alensis et Morinus, apud Juenin 12. 13 Ratio unica hujus sententiae est diversitas Ecclesiae graecae et latinae in administratione aliorum sacramentorum, praesertim in Ordine. In Ecclesia enim graeca presbyteratus et diaconatus conferuntur per solam manuum impositionem; in latina vero, praeter manuum impositionem requiritur traditio rerum; ut habetur in decreto Eugenii IV ad Armenos (relato apud Croix 13), ubi sic habetur: Sextum sacramentum est Ordinis, cujus materia est illud per cujus traditionem confertur Ordo; sicut presbyteratus traditur per calicis cum vino, et patenae cum pane porrectionem; diaconatus vero, per libri Evangeliorum dationem; subdiaconatus vero, per calicis vacui cum patena vacua superposita traditionem; et similiter de aliis, per rerum ad ministeria sua pertinentium assignationem. Probabi lius, etiam cramentis. Secunda vero sententia probabilior affirmat omnes materias, et quoad sub- in aliis sastantiam etiam formas sacramentorum fuisse in specie a Christo determinatas. Hanc tenent Juenin 14, Concina 15, Auctor n. 11. 11 Lib. 6, part. 2, n. 2135. S. Bonav., in 4, dist. 7, art. 1, qu. 1 et 2. Alens., Sum., part. 4, qu. 9, membr. 1, resol.; et qu. 5, membr. 3, art. 2. Morin., de Administr. Poenit., lib. 8, cap. 17. 12 Instit. theol., part. 8, dissert. 1, qu. 4, cap. 2, not. 3. n. 2128. (Cfr. apud Labbe, tom. 18, col. 550 Decretum ad Armenos. 14 Instit. theol., part. 8, dissert. 1, qu. 4, cap. 2, conclusio. 15 Lib. 1, de Sacram. in genere, cap. 5, num. 7 et 10. 18 Loc. cit., Baptismi absoluta; Rituale Romanum (Venetiis, apud Juntas 1651), fol. 32 et 33, ubi habetur forma conditionata; Sacerdotale ad consuetudinem S. Romanae Ecclesiae, etc. (Venetiis ap. Juntas 1579), in quo ubique, scilicet quatuor vicibus, repetitur forma Baptismi cum additione verbi Amen. c) S. Thomas loquitur in universum de mutationibus in forma sacramentorum, negans confici sacramentum, si debitus sensus tollatur; affirmans vero illud confici, si debitus sensus remaneat. d) Leander a SS. Sacramento citatur a Croix, lib. 6, part. 1, n. 33, ut qui, de Bapt., disp. 3, qu. 38, simpliciter dicat interruptio Difficultatibus satisfit. 3 1 Petrocorensis 1, Habert "), Merbesius, Continuator Tournely 2, et alii plures cum D. Thoma 3, qui non potest negari esse pro hac sententia; siquidem hanc tradit rationem: Quia ergo sanctificatio hominis est in potestate Dei sanctificantis, non pertinet ad hominem suo judicio assumere res quibus sanctificetur; sed hoc debet esse ex divina institutione determi natum. Et ideo in sacramentis novae legis, quibus homines sanctificantur, secundum illud I. Cor. vi: Abluti estis..., sanctificati estis, oportet uti rebus ex divina institutione determinatis. Nec S. Doctor explicari potest de determinatione in genere quae possit per diversa signa significari; nam expresse docet oppositum, dicens: Etsi idem potest per diversa signa significari (en qualis esset determinatio in genere), determinare tamen quo signo sit utendum (en determinatio in specie).., pertinet ad significantem; Deus autem est qui nobis significat spiritualia. 4 Circa autem diversitatem Ecclesiae graecae et latinae, praesertim (ut diximus) in sacramento Ordinis, respondetur, traditionem instrumentorum non esse materiam essentialem, sed tantum accidentalem, etsi integralem. Ad decretum vero Eugenii respondet Habert illud editum fuisse soluto concilio; sed haec responsio nihil valet: jam enim satis probavimus Lib. I, ex n. 110, decreta Pontificum esse per se infallibilia. Congruentius itaque respondetur cum Mer 1 Lib. 1, tr. 1, de Sacram. i. g., cap. 3, qu. 3. Merbes., Sum., de Ordine, qu. 52, v. Respondeo. - 2 De Sacram. i. g., cap. 2, art. 2, sect. 1, punct. 2, concl. 2. 8 3 P., qu. 60, art. 5. 4 Loc. cit., ad 1. Habert, loc. cit., resp. 4, besio c), Concina et Tournely, quod Eugenius non quidem determinavit materiam essentialem Ordinis, sed solum voluit Armenos instruere de omni ritu Ecclesiae Romanae, cujus unionem illi ambiebant. Dices: Eugenius non loquitur de ritu, sed expresse de materia; et sicut in aliis sacramentis materiam essentialem assignat, sic in isto de Ordine, dicens: Sextum sacramentum est Ordinis, cujus materia est illud per cujus traditionem confertur Ordo. Respondeo: Si hoc esset verum, sequeretur quod etiam esset certum quemlibet minorum ordinum esse sacramentum; sed ipsi Salmant. cum Soto, Navarro, Vasquez, dicunt oppositum esse probabile d): idque probabilius esse probabimus infra n. 737, cum ordines minores etiam ab abbatibus conferantur. Nec valet dicere cum Vasquez, Majore et aliis, apud Palaume), quod in eodem. decreto Eugenii episcopus vocatur minister ordinarius sacramenti Ordinis: ergo (ut ajunt) possunt ex privilegio etiam alii quam episcopi esse ministri hujus sacramenti. Nam respondetur quod si hoc esset, etiam presbyteratus posset aliquando conferri a non episcopo: sed hoc communiter rejicitur, quidquid dicat Vasquez e). Unde dicendum quod Eugenius, cum nominavit ministrum ordinarium, utique intellexit loqui in subjecta materia secundum sensum doctorum et constantem Ecclesiae traditionem, ut ait Tournely 5, nempe quod privative ad episcopum tentiae, Ordinis et Matrimonii, formam vero Ordinis et Matrimonii, quoad genus tantum a Christo fuisse determinatas. b) Habert de materia sacramentorum plane concordat, de Sacram. i. g., cap. 7, resp. 4; de forma autem non sic: « Certum est, inquit, loc. cit., resp. 3, aliorum quinque sacramentorum [praeter Baptismum et Eucharistiam] non ita determinatas fuisse, sed Christum reliquisse Ecclesiae determinandum..., modo per ea [verba] sufficienter exprimerentur effectus illorum sacramentorum » . c) Merbesius, loc. cit., qu. 52, v. f., negat quidem concilium definiisse tamquam dogma catholicum porrectionem instrumentorum esse veram, essentialem et unicam materiam; sed ait locutum fuisse juxta communem consuetudinem et modum quo passim omnes vocant sacramentorum materiam, sive accidentalis, sive essentialis sit. d) Seu rectius: Salmant., tr. 8, de Ordine, cap. 1, n. 12 et 13, pro sententia quae negat ordines minores esse sacramenta, adducunt Sotum, in 4, dist. 24, qu. 1, art. 4, concl. 7; Navar., Man., cap. 22, n. 18, v. Quare; Vasq., disp. 237, cap. 2; qui revera ita tenent. Sed ipsi Salmant., n. 14, absolute tenent omnes ordines tam majores quam minores habere veram rationem sacramenti. e) Vasquez, disp. 243, cap. 4, ita sane |