Sayfadaki görseller
PDF
ePub

and the kindness of friends could do for him was done. But it was not the will of God that he should be spared to us. He died on October 22, 1855, in the house of his brother-in-law, Mr. Skidmore Ashby, of Staines. He was attended during his illness by the Very Rev. Dr. Robert Whitty, then Vicar-General of Cardinal Wiseman, now Father Whitty, S.J., and by Father Tracy Clarke, the Master of Novices at Beaumont Lodge.

When I consider the great qualities which Lucas had, his wonderful Catholic instincts, his firm and simple faith, his devotion to the Church and to the Holy Father, his sterling English character and strong common-sense, his love of truth and hatred of hypocrisy, his plain-speaking and entire freedom from all inordinate human respect, his indomitable courage, and willingness to suffer anything in the cause of his country and religion; that pleasing gaiety which never deserted him even in his last hours, and which, in a man of his unwavering belief, was a sign of an innocent conscience and of lively hope; when to this character, which certainly was his, I add all that he did by his writings, in his short term as a member of the Legislature, and in Rome, I deliberately think that if it had pleased God not to call him away in the midst of his days, but to allow him five-andtwenty years' more work, he would have gone down to posterity as the greatest English Catholic layman since the day of Sir Thomas More. When I was thinking over the character of Lucas preparatory to commencing this article, before I had read the second volume, and when I was trying to discover a man with whom to measure him, I could find no one till the martyred Chancellor occurred to me. It was, therefore, with surprise and joy that, in reading Father Whitty's account of the last days of our hero, I came suddenly upon the following words: "No one, I think, could have known him intimately without seeing a certain resemblance between him and Sir Thomas More." Can I be wrong in supposing that there must have been some resemblance when the likeness struck, quite independently of each other, two men who both knew Lucas well?

In concluding this article, I would suggest to the author, who has written his brother's Life, that, should the volumes see a second edition, it would be a very great improvement if he would add to them an index or at least a much more elaborate table of contents, and make in the body of the work more frequent allusions to dates. One other thing, too, I would propose that some of the writings of Lucas should be collected under different headings, and published. We should then possess -and it would be a boon-a complete guide to Catholic political action; an easily accessible expression of sound Catholic

opinion, upon almost every kind of question that exists now or may arise amongst us, in Lucas's plain and sterling English.

For the rest, I do not wish to conceal that for many reasons the writing of this article has been a labour of love. The "editorial veil" has been drawn up; and if any reader should smile at what he may term "egotism," I can only say that, if such a supposed weakness has in any way helped to magnify the character of one whom I believe to have been very great, and whom, when living, I admired as a valued friend, I shall rejoice in any blame that may be imputed.

WM. J. AMHERST, S.J.

The old Catholic Institute did a great deal of good by printing and publishing many small works, one of which (Dr. Baines sermon on Faith, Hope, and Charity"), it used to be said, had caused more conversions than any other work except Dr. Milner's "End of Religious Controversy." Why should not the "Catholic Union" apply for leave from those who have the copyright of what Lucas wrote, and employ some of its surplus money in giving such a manual to the public?

BRIEF OF POPE LEO XIII. IN FAVOUR OF THE SOCIETY OF JESUS.

LEO PP. XIII.

AD FUTURAM REI MEMORIAM.

OLEMUS inter alia, quibus cor nostrum in tanta rerum perturbatione angitur, iniurias et damna illata religiosis Regularium Ordinum familiis, quae a sanctissimis institutae viris, magno usui et ornamento tum catholicae Ecclesiae, tum civili etiam societati commodo et utilitati sunt, quaeque omni tempore de religione ac bonis artibus, deque animarum salute optime meruerunt. Propterea Nobis est gratum, oblata occasione, laudem quae iisdem religiosis familiis iure meritoque debetur, tribuere, et benevolentiam qua eas, uti et Praedecessores Nostri, complectimur, publice et palam testari.

Iamvero, quum noverimus pluribus abhinc annis novam inchoatam esse editionem operis, cui titulus "Institutum Societatis Iesu eamque a dilecto filio Antonio Maria Anderledy Vicario generali eiusdem Societatis Iesu assiduo studio absolvendam curari, eiusdemque operis adhuc desiderari librum, in quo Apostolicae litterae praefatae Societati, eiusque institutori sancto Ignatio de Loyola aliisque Praepositis generalibus datae habentur, hanc arripiendam censuimus occasionem exhibendi Nostrae erga Societatem Iesu, egregie de re catholica et civili meritam, voluntatis testimonium. Quare incoeptam operis praedicti editionem in decus utilitatemque eiusdem Societatis cessuram probamus, laudamus, eamque continuari et ad finem perduci cupimus. Utque vel magis Nostra in Societatem Iesu voluntas perspecta sit, omnes et singulas litteras Apostolicas, quae respiciunt erectionem et confirmationem Societatis Iesu, per Praedecessores Nostros Romanos Pontifices a felicis recordationis Paulo III. ad haec usque tempora datas, tam sub plumbo quam in forma Brevis confectas, et in iis contenta atque inde sequuta quaecumque, necnon omnia et singula vel directe vel per communicationem cum aliis Ordinibus Regularibus eidem Societati impertita, quae tamen dictae Societati non adversentur, neque a Tridentina Synodo aut ab aliis Apostolicae Sedis Constitutionibus in parte vel in toto abrogata sint et revocata, privilegia, immunitates, exemptiones, indulta hisce litteris confirmamus et Apostolicae auctoritatis robore munimus, iterumque concedimus.

Idcirco decernimus has litteras Nostras firmas, validas et efficaces existere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri atque obtinere, et iis ad quos spectat et spectare poterit plenissime suffragari. Non obstantibus Apostolicis litteris Clementis PP. XIV., incipientibus "Dominus ac Redemptor" in forma Brevis die xxI. Iulii anno MDCCLXXIII. expeditis, aliisque quibuscumque, licet

speciali et individua mentione ac derogatione dignis, in contrarium facientibus; quibus omnibus ac singulis ad praemissorum effectum tantum specialiter et expresse derogamus.

Sint hae litterae Nostrae testes amoris, quo iugiter prosecuti sumus et prosequimur inclytam Societatem Iesu, Praedecessoribus Nostris ac Nobis ipsis devotissimam, fecundam tum sanctimoniae tum sapientiae laude praestantium virorum nutricem, solidae sanaeque altricem doctrinae; quae graves licet propter iustitiam persecutiones perpessa, numquam in excolenda vinea Domini alacri invictoque animo adlaborare desistit. Pergat igitur bene merita Societas Iesu, ab ipso Concilio Tridentino commendata et a Praedecessoribus Nostris praeconio laudum cumulata, pergat, in tanta hominum perversitate contra Iesu Christi Ecclesiam, suum persequi institutum ad maiorem Dei gloriam sempiternamque animarum salutem; pergat suo ministerio in sacris expeditionibus infideles et haereticos ad veritatis lucem traducere et revocare, iuventutem christianis virtutibus bonisque artibus imbuere, philosophicas ac theologicas disciplinas ad mentem Angelici Doctoris tradere. Interea dilectissimam Nobis Societatem Iesu peramanter complectentes, Societatis eiusdem Praeposito Generali et eius Vicario singulisque alumnis Apostolicam impertimus benedictionem.

Datum Romae, apud S. Petrum, sub annulo Piscatoris, die XIII. Iulii MDCCCLXXXVI., Pontificatus Nostri anno nono.

M. CARD. LEDOCHOWSKI.

LETTER OF POPE LEO XIII. TO THE BISHOPS OF HUNGARY.

Venerabilibus Fratribus Primati Archiepiscopis Episcopis Aliisque Locorum Ordinariis in Hungaria Gratiam et Communionem cum Apostolica Sede Habentibus.

QUOD

LEO. PP. XIII.

VENERABILES FRATRES, SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM. UOD multum diuque optabamus, ut litteris Nostris opportune liceret affari Vos, quemadmodum Episcopos ex aliis gentibus nonnullis affati sumus, eo videlicet proposito ut vobiscum consilia Nostra de rebus communicaremus, quae ad prosperitatem christiani nominis salutemque Hungarorum pertinere viderentur, id Nobis est per hos ipsos dies optima opportunitate datum, cum liberatam duobus ante saeculis Budam memori laetitia Hungaria concelebret.-In domesticis Hungarorum laudibus haec quidem futura est ad perennitatem insignis, maioribus vestris contigisse ut civitatem principem, quam saeculi unius dimidiatique spatio hostes insederant, virtute et constantia recuperarent. Cuius divini beneficii ut et recordatio maneret et gratia, merito Innocentius XI. P. M. decrevit, ut postridie calendas Septembris, quo die tanta gesta res est, sacra solemnia in honorem sancti Stephani, primi ex regibus vestris apostolicis, toto orbe christiano agerentur. Iamvero satis est cognitum, suas

Apostolicae Sedi, nec sane postremas, fuisse partes in hoc, de quo loquimur, maximo faustissimoque eventu, qui velut sponte consecutus est ex nobilissima tribus ante annis de eodem hoste ad Vindobonam victoria: quae sane magna ex parte apostolicis Innocentii curis iure tribuitur, et qua parta debilitari Maomethanorum opes in Europa coeptae sunt.-Verumtamen et ante illam aetatem in similibus saepe temporibus Decessores Nostri augendas Hungariae vires curaverunt consilio, auxiliis, pecunia, foederibus. A Callisto III. ad Innocentium XI. plures numerantur Pontifices romani, quorum nomen honoris caussa hoc in genere appellari oporteret. Unus sit instar omnium Clemens VIII. cui, cum Strigonium et Vincestgraz e Turcarum essent dominatu vindicata, summa regni Consilia decrevere ut grates publice agerentur, quod derelictis ac prope desperatis rebus suis ille unus opportune et prolixe opitulatus esset.-Itaque sicut Apostolica Sedes Hungarorum generi nunquam defuit, quoties ipsis esset cum hostibus religionis morumque christianorum depugnandum, ita nunc, quando auspicatissimae memoriae permovet animos recordatio, vobiscum libens coniungitur iustae communione laetitiae: habitâque dissimilium temporum ratione, hoc volumus, hoc agimus unice, confirmare in professione catholica multitudinem, pariterque conferre, quoad possumus, operam ad communia pericula propulsanda: quo ipso assequemur, ut a Nobis saluti publicae serviatur.

Ipsa testis est Hungaria, munus a Deo nullum posse vel hominibus singulis vel civitatibus dari maius quam ut eius beneficio et accipiant catholicam veritatem et acceptam cum perseverantia retineant. In eiusmodi munere per se maximo inest aliorum bonorum cumulata complexio, quorum ope non solum homines singuli sempi ternam in caelis felicitatem, sed civitates ipsae magnitudinem veri nominis prosperitatemque adipisci queant. Quod cum princeps regum apostolicorum plane intellexisset, nihil a Deo consuevit vehementius contendere, nihil in omni vita aut laboriosius curavit aut constantius egit, quam ut fidem catholicam toti regno inferret, ac stabilibus fundamentis vel ab initio constitueret. Igitur maturrime coepit inter romanos Pontifices et reges populumque Hungariae illa studiorum officiorumque vicissitudo, quam consequens aetas nulla sustulit. Statuit fundavitque Stephanus regnum sed regium diadema non nisi a romano Pontifice accepit: consecratus auctoritate pontificia rex est, sed regnum suum Apostolicae Sedi oblatum voluit; Episcopales sedes non paucas munifice condidit, complura pie instituit, sed hisce meritis comitata vicissim est summa Apostolicae Sedis benignitas, et indulgentia multis in rebus omnino singularis. A fide, a pietate sua hausit rex sanctissimus consilii lumen, optimasque gubernandae reipublicae normas: neque alia re nisi assiduitate precandi fortitudinem animi adeptus est eam, qua vel nefarias perduellium coniurationes opprimeret, vel oblatos hostium impetus victor refutaret.-Ita, religione auspice, nata civitas vestra: eâdemque custode et duce, non ad maturitatem solum, sed ad firmitudinem imperii gloriamque nominis pleno gradu pervenistis. Fidem a rege ac parente suo, velut hereditate acceptam, sancte inviolateque Hun

« ÖncekiDevam »