Sayfadaki görseller
PDF
ePub

CAPUT IV

DE ROMANI PONTIFICIS INFALLIBILI MAGISTERIO.

Ipso autem Apostolico primatu, quem Romanus Pontifex tanquam Petri principis Apostolorum successor in universam Ecclesiam obtinet, supremam quoque magisterii potestatem comprehendi, hæc Sancta Sedes semper tenuit perpetuus Ecclesiæ usus comprobat, ipsaque ecumenica Concilia, ea imprimis, in quibus Oriens cum Occidente in fidei charitatisque unionem conveniebat, declaraverunt. Patres enim Concilii Constantinopolitani quarti, majorum vestigiis inhærendo, hanc solemnem ediderunt professionem: Prima salus est, rectæ fidei regulam custodire. Et quia non potest Domini nostri Jesu Christi prætermitti sententia dicentis: Tu es Petrus, et super hanc petram ædificabo Ecclesiam meam (14), hæc, quæ dicta sunt, rerum probantur effectibus, quia in Sede Apostolica immaculata est semper catholica reservata religio, et sancta celebrata doctrina. Ab hujus ergo fide et doctrina separari minime cupientes, speramus, ut in una communione, quam Sedes Apostolica prædicat, esse mereamur, in qua est integra et vera Christianæ religionis soliditas (15). Approbante vero Lugdunensi Concilio secundo, Græci professi sunt: Sanctam Romanam Ecclesiam summum et plenum primatum et principatum super universam Ecclesiam catholicam obtinere, quem se ab ipso Domino in beato Petro Apostolorum principe sive vertice, cujus Romanus Pontifex est successor,

(14) Matth. XVI, 18.

(15) Ex formula S. Hormisdæ Papæ, prout ab Hadriano II. Patribus Concilii OEcumenici VIII., Constantinopolitani IV., proposita et ab iisdem subscripta est.

cum potestatis plenitudine recepisse veraciter et humiliter recognoscit; et sicut præ cæteris tenetur fide, veritatem defendere, sic et, si qua de fide subortæ fuerint quæstiones, suo debent judicio definiri. Florentinum denique concilium definivit Pontificem Romanum, verum Christi Vicarium, totiusque Ecclesiæ caput et omnium Christianorum patrem ac doctorem existere; et ipsi in beato Petro pascendi, regendi ac gubernandi universalem Ecclesiam a Domino nostro Jesu Christo plenam potestatem traditam esse (16).

Huic pastorali muneri ut satisfacerent, Prædecessores Nostri indefessam semper operam dederunt, ut salutaris Christi doctrina apud omnes terræ populos propagaretur, parique cura vigilarunt, ut, ubi recepta esset, sincera et pura conservaretur. Quocirca totius orbis Antistites nunc singuli, nunc in Synodis congregati, longam Ecclesiarum consuetudinem (17) et antiquæ regulæ formam sequentes (18), ea præsertim pericula, quæ in negotiis fidei emergebant ad hanc Sedem Apostolicam retulerunt, ut ibi potissimum resarcirentur damna fidei, ubi fides non potest sentire defectum (19). Romani autem Pontifices, prout temporum et rerum conditio suadebat, nunc convocatis œcumenicis Conciliis aut rogata Ecclesiæ per orbem dispersæ sententia, nunc per Synodos particulares, nunc aliis, quæ divina suppeditabat providentia, adhibitis auxiliis, ea tenenda definiverunt, quæ sacris Scripturis et apostolicis Traditionibus consentanea Deo adjutore cognoverant. Neque enim Petri successoribus Spiritus Sanctus promissus est ut eo revelante novam doctrinam patefacerent, sed ut eo assistente traditam per Apostolos revelationem seu fidei depositum sancte custodirent et fideliter exponerent. Quorum quidem apostolicam doctrinam omnes venerabiles Patres amplexi et sancti Doctores orthodoxi venerati atque secuti sunt; plenissime

(16) Cf. Joan. XXI, 15-17.

(17) S. Cyr. Alex. ad S. Coelest. P.

(18) S. Innoc. I. ad Conc. Carth. et Milevit. (19) Cf. S. Bern. Epist. 190.

scientes, hanc sancti Petri Sedem ab omni semper errore illibatam permanere, secundum Domini Salvatoris nostri divinam pollicitationem discipulorum suorum principi factam Ego rogavi pro te, ut non deficiat fides tua, et tu aliquando conversus confirma fratres tuos (20).

Hoc igitur veritatis et fidei non deficientis charisma Petro ejusque in hac Cathedra successoribus divinitus collatum est, ut excelso suo munere in omnium salutem fungerentur, ut universus Christi grex per eos ab erroris venenosa esca aversus, cœlestis doctrinæ pabulo nutriretur, ut sublata schismatis occasione Ecclesia tota una conservaretur atque suo fundamento innixa firma adversus inferi portas consisteret.

Atvero cum hac ipsa ætate, qua salutifera Apostolici muneris efficacia vel maxime requiritur, non pauci inveniantur, qui illius auctoritati obtrectant; necessarium omnino esse censemus, prærogativam, quam unigenitus Dei Filius cum summo pastorali officio conjungere dignatus est, solemniter asserere.

Itaque Nos traditioni a fidei Christianæ exordio perceptæ fideliter inhærendo, ad Dei Salvatoris nostri gloriam, religionis Catholicæ exaltationem et Christianorum populorum salutem, sacro approbante Concilio, docemus et divinitus revelatum dogma esse definimus: Romanum Pontificem, cum ex Cathedra loquitur, id est, cum omnium Christianorum Pastoris et Doctoris munere fungens, pro suprema sua Apostolica auctoritate doctrinam de fide vel moribus ab universa Ecclesia tenendam definit, per assistentiam divinam, ipsi in beato Petro promissam, ea infallibilitate pollere, qua divinus Redemptor Ecclesiam suam in definienda doctrina de fide vel moribus instructam esse voluit; ideoque ejusmodi Romani Pontificis definitiones ex sese, non autem ex consensu Ecclesiæ, irreformabiles esse.

Si quis autem huic Nostræ definitioni contradicere, quod Deus avertat, præ sumpserit; anathema sit.

(20) Cf. S. Agathon. epist. ad Imp. a Conc. œcum. VI. approbata.

V

J'ai dù dans cet ouvrage prononcer si souvent le nom du P. Gratry que je regarde comme un devoir d'y recueillir les pièces suivantes publiées au moment où la dernière feuille va être mise sous presse.

Montreux, canton de Vaud, Suisse,
ce 25 novembre 1871.

Monseigneur,

Si je n'étais fort malade et incapable d'écrire une lettre, je vous aurais déjà, depuis bien des jours, adressé mon hommage de bienvenue.

Je veux du moins aujourd'hui, Monseigneur, vous dire simplement ce qui, ce me semble, n'avait même pas besoin d'être dit, savoir que j'accepte, comme tous mes frères dans le sacerdoce, les décrets du concile du Vatican. Tout ce que, sur ce sujet, avant la décision, j'ai pu écrire de contraire aux décrets, je l'efface.

Veuillez, Monseigneur, m'envoyer votre bénédiction.

A. GRATRY,

prêtre du diocèse de Paris.

ARCHEVÊCHÉ

DE PARIS,

Mon cher abbé,

Paris, le 8 décembre.

La lettre, brève mais significative, que vous m'adressez de votre lit de souffrance, m'édifie beaucoup et me console. Je vous connaissais assez pour n'avoir jamais douté de votre entière docilité envers les décisions de l'Église. Cette soumission

est la gloire et la véritable grandeur du prêtre et de l'évêque ; c'est aussi la seule sécurité de conscience.

Vous avez beaucoup écrit pour la défense de la vérité; mais vous rendez à l'Eglise un plus grand service en effaçant les dernières pages tracées par votre main, que lorsque de la même main vous écriviez ces livres si utiles et si éloquents qui ont affermi la foi dans un si grand nombre d'âmes.

Par ces nobles et généreux exemples, nous mettons notre conduite d'accord avec nos convictions, et nous prouvons au monde que nous sommes sincères lorsque nous soutenons que la lumière de la foi est supérieure à la lumière de notre faible et vacillante raison.

Je fais des vœux bien ardents pour le rétablissement de votre santé, afin que vous puissiez continuer à défendre la cause de la religion avec le talent qui vous distingue et la nouvelle autorité que vous donne l'acte si honorable de soumission que vous venez d'accomplir.

Je vous bénis de tout mon cœur, mon cher abbé, et vous renouvelle l'assurance de mes sentiments les plus affectueux.

J. HIPP., archevêque de Paris.

« ÖncekiDevam »