Dispensatio genera

Castropalaus, Salmant. aliique, tunc delictum non censeri occultum, quando innotuit majori parti oppidi vel viciniae vel collegii; dummodo ibi decem saltem commorentur personae. Vide Lib. VI, n. 593, v. Not. 3.

Et card. Lambertinus cum Tiburtio Navarro d), Syro e), etc., (loquendo de impedimentis occultis matrimonii, ubi currit eadem regula) asserit, haberi pro occulto impedimentum illud quod innotuit septem vel octo in aliqua civitate, et sex in aliquo oppido. Et idem Fagnanus 2 testatur S. Poenitentiariam habere pro impedimento occulto, illud quod quatuor aut quinque tantum personis sit notum. Immo mihi constat, S. Poenitentiariam dispensasse in quodam impedimento, quod decem circa personis innotuerat. (Vide Lib. VI, n. 1111).- Praeterquamquod idem Fagnanus affirmat, tunc delictum vel impedimentum non censeri occultum, quamvis duobus [tantum] testibus notum, quando in concessione absolvendi aut dispensandi extat clausula: dummodo sit omnino occultum f), [et plane ignoretur].

34. Dubitatur hic 1°. Utrum episcopus possit generaliter delegare aliis sacerdotibus hanc Tridentini facultatem?

Quoad dispensationem irregularitaliter delega- tum, sufficit (ut dicunt Suarez, Barbosa, Sanchez aliique) quod episcopus simplici

tur.

Castrop., tr. 29, disp. 6, punct. 7, n. 10. - 1 Notific. 87, num. 45. - In cap. Vestra 7, de cohabitat. clericor., Fagnan., loc. cit., n. 120.

n. 118.

ter aliis suam facultatem committat, sine ulla speciali deputatione; quoniam praefata dispensandi facultas vigore concilii competit hodie episcopis de potestate ordinaria: cum ea adnexa sit officio episcopi, non vero industriae personae.

Item absolutio ca

diversimo

Quantum autem ad absolutionem casuum, quidam affirmant requiri specialem deputationem pro quocumque casu particulari, attentis verbis Tridentini: per se ipsos aut vicarium ad id specialiter deputandum. - Verum, hoc non obstante, communissima sententia est et probabilior, suum, sed cum Suarez, Sanchez, Barbosa, Navarro, de Laymann "), Lacroix, Salmant., etc., posse episcopum etiam generaliter delegare alicui sacerdoti hanc facultatem cap. Liceat, dummodo expresse illam specificet; quoniam specificando, jam habetur pro facta specialis deputatio, quae recte quidem poterit inde generalis esse pro cunctis casibus occurrentibus: nam, ut diximus, haec facultas hodie competit episcopis de jure ordinario, utpote adnexa dignitati episcopali. Vide Lib. VI, n. 594, Dubit. 10. 35. Dubitatur 2. Utrum episcopus absolvere possit aut delegare, vigore capitis Liceat, facultatem absolvendi etiam a casibus reservatis cum censuris ab aliis episcopis, quando sunt occulti?

Bonacina et alii affirmant, ob particulam etiam, quae in eodem capite legitur:

disp. 41, sect. 2, n. 8. - Barbosa, in Trid., sess. 24, cap. 6, n. 45, i. f. - Sanch., Decal., lib. 2, cap. 11, n. 25. Suar.,

c) Salmanticenses, tr. 10, cap. 2, n. 59, occultum in hoc decreto accipiendnm esse dicunt, ita ut, nisi sciatur a majori parte viciniae, parochiae, collegii vel monasterii, ita quod ex viginti vicinis undecim ad minus sciant, illud occultum existimetur.

d) Tiburt. Navarrus, Manuduct. ad prax., introduct.,cap.3, hanc sententiam sub hac conditione tradit: « modo scilicet ab illis jam non fuerit [res] divulgata, aut ex circumstantiis non appareat rem quidem nunc occultam, tamen facile publicandam » .

e) Syrus, Dilucidat. facultat. minor. poenitentiar., part. 2, cap. 4, v. Sexto, de ipsa irregularitate loquitur; quod jure merito Lambertinus ad occulta matrimonii impedimenta transfert.

f) Hic de irregularitate occulta aliquid ex

S. C. C. declarationibus addendum est: scilicet occultam non censeri irregularitatem, proindeque episcopum ab ea dispensare non posse, quando delictum ex quo provenit irregularitas est publicum, quamvis actus ille, quo interveniente irregularitas incurritur, occultus sit; veluti si sacerdos publice excommunicatus vel notorie simoniacus, occulte missam celebraverit. Contra vero, si delictum occultum est, utputa excommunicatio, actus vero missam celebrandi, ex quo irregularitas incurritur, publicus, irregularitatem eo casu occultam reputari, et episcopum ab ea posse dispensare. Vide Pallottini, v. Episcopus, § 14, n. 23 et seqq.

34. a) Laymann, lib. 1, tr. 5, part. 2, cap. 5, n. 2, de absolutione ab haeresi tantummodo loquitur; et dicit nihil obstare quin epi

scopo loci.

In quibuscumque casibus occultis ETIAM Sedi Apostolicae reservatis. Unde ajunt, ne particula etiam inutiliter videatur apposita, intelligendum esse concessam episcopis facultatem absolvendi etiam censuras occultas ab aliis episcopis sibi reservatas. Ita Bonacina 1; ibique addit, hoc videri receptum consuetudine, quae conferre solet jurisdictionem"). Item addit hoc intelligendum, modo illa censura lata sit per statutum vel sententiam generalem; nam, si lata sit per sententiam particularem, existimat absolutionem impendendam esse a praelato qui eam tulit, vel ejus superiore, vel successore. Ratio, quia eo casu, cum censura lata sit per sententiam particularem, crimen non est amplius occultum, sed publicum; citatque Suarez3, Avilam, Coninckium et alios.

Peregrini Idem tenet Barbosa 3, qui inter subditos absolvuntur ab epi- numerat etiam advenas et peregrinos et etiam vagabundos: quia isti subduntur episcopo loci, ratione fori sacramenti Poenitentiae ; citatque Suarez, Sanchez, Novarium, Bossium, Trullench, etc. Idem tradit Barbosa cum aliis. Et referunt decisum Nicolaus Garcia 5, Armendariz et Stephanus Dalvin ".

Limitatio. Id tamen videtur intelligendum juxta limitationem Clementis X, qui bulla Superna, edita 21 Junii 1670, ait posse... regularem confessorem, in ea dioecesi in qua est approbatus, confluentes ex alia

1 Disp. 1, de Censur., qu. 3, punct. 2, n. 6. 2 De Censur., disp. 7, sect. 2, n. 27, v. In secundo. - Avila, de Censur., part. 2, cap. 7, disp. 1, dub. 14, concl. 3. Coninck, de Excom., disp. 14, n. 258. 3 In Trid., sess. 24, cap. 6, n. 43, - Suar., de Poenit., disp. 30, sect. 2, n. 3. Sanch., Decal., lib. 2, cap. 11, n. 8 et 9. - Novar., Singu larium et pract. jur. can. conclus., concl. 2, n. 2.- Boss., de Jubil., sect. 1, cas. 10, n. 155. Trull., Decal., lib. 1, cap. 3, dub. 4, n. 6. De Off, et Potest. episcopi, alleg. 39, n. 4 et 5. - De Benef., part. 11, cap. 10, n. 139. Armendar., Addit. ad recopil. legum Navar., ad lib. 1, tit. 18, 1.7 de Irregular., n. 18. De Potest., episcopor., cap. 27,

in fraudem

dioecesi, a peccatis in ipsa reservatis... absolvere; nisi eosdem poenitentes noverit, in fraudem reservationis ad alienam dioecesim pro absolutione obtinenda migrasse. Quomodo autem intelligi de- Migratio beat illud in fraudem, vide dicenda Lib. VI, reservatio n. 589, v. Quomodo, etc.; ubi probabilius nis, quid. censemus cum Roncaglia et aliis, illud in fraudem intelligendum esse, cum quis alienam petit dioecesim, ob principalem finem obtinendi absolutionem, vitandique judicium proprii pastoris. E contra, auctor Theologiae moralis in usum seminarii Petrocorensis, relatus a Benedicto XIV 8, scribit: Receptissima... consuetudo est, ut viatores, mercatores aliique, qui propter negotiorum necessitatem vel ob pium alium finem, in alienas dioeceses transeunt, ibi possint sacramentaliter absolvi.

n. 23. Cfr. Pallottini, v. Episcopus, § 14, n. 51 et 52. Bulla Superna, § 7. - Roncagl., tr. 19, qu. 7, cap. 2, qu. 1, resp. 2. — 8 De Synod., lib. 5, cap. 5, n. 8. Petrocor., de Poenit., cap. 7, qu. 6, i. f. - Garcia, de Benef., part. 11, cap. 10, n. 122 et 123. Floron., de Casib. reserv., part. 1, cap. 4, § 22, n. 4. - Diana, part. 7, tr. 2, resol. 20. Sanch., Decal., lib. 6, cap. 15, n. 76; cfr. lib. 2, cap. 11, n. 27. Bonac., de Clausur., qu. 1, punct. 5, n. 1; ct disp. 1, de Censur., qu. 3, punct. 2, n. 1, v. An vero. Suar., de Poenit., disp. 30, sect. 2, n. 12 et seqq. Boss., de Jubil., sect. 1, cap. 10, n. 149. Diana, part. 7, tr. 2, resol. 20. Vega, Sum. nuev., part. 2, cap. 15, cas. 2.

scopus « vicario suo vel alteri idoneae personae talem facultatem specialiter committat». Quod sane potiori ratione valebit pro absolutione ceterorum casuum.

35. a) Sed postea S. Alphonsus hanc opinionem expresse rejecit, et sententiam negativam secutus est, uti liquet ex lib. VI, n. 594, dub. 8.

b) Quaecumque hic ex Barbosa auctoribusque ab ipso allegatis afferuntur; pariterque

quod a Garcia aliisque decisum asseritur, referenda sunt, non ad facultatem qua polleret episcopus absolvendi a casibus quos alii episcopi sibi reservassent; sed ad id dumtaxat, quod peregrini Tridentino decreto comprehendantur, ita ut ab episcopo loci in quo reperiuntur, a casibus papalibus occultis possint absolvi.

36. a) Duae declarationes afferuntur a Garcia: una scilicet, qua declaratur casus post

Casus absolventis

mat; in capite enim Liceat conceditur facultas indefinite; et secundum axioma generale: Ubi lex non distinguit, nec nos distinguere debemus. Neque obstat laudata declaratio; quia in bulla S. Pii extabat clausula: a quo [vinculo], praeterquam a Romano Pontifice, nisi in mortis articulo absolvi nequeant. Unde prorsus non dubitamus cum Diana), quod per illas bullas, in quibus extat aliqua clausula derogatoria, ut est illa: nisi in mortis articulo, intelligitur ablata episcopis facultas. Vide Lib. VI, n. 594, Dubit. 7 et 8.

37. - Dubitatur 4°. Utrum episcopus, vigore capitis Liceat, possit absolvere ab excommunicatione papali, quam per bullam Benedicti XIV Sacramentum, incurrunt confessarii, absolventes suos complices in peccato turpi?

Ex parte una, videtur quod non poscomplicem. sit; quia, cum casus iste per se sit occultus, si episcopi possent ab illo absolvere,

Navar., Manual,, cap. 27, n. 260, v. Septimo, et n. 275.

evaderet inutilis Pontificis reservatio; et jam diximus n. 17, quod intelligitur tacite revocatum omne privilegium, quando aliter lex emanata post privilegii concessionem non posset suum effectum sortiri. Ex alia, posset quis respondere quod, salva episcopis jam dicta facultate, memorata reservatio non remaneret prorsus inutilis: tum quia evenire potest quod casus aliquando publicus fiat; tum quia reservatio ista, saltem Romae, suum semper sortietur effectum, et in omnibus aliis locis in quibus Tridentinum non est receptum, et in quibus (ut diximus n. 30) nequeunt episcopi hoc privilegio gaudere a). 38. Dubitatur 5°. Utrum episcopis, vigore bullae Coenae, ablata fuerit praefata Tridentini facultas respectu haeresis occultae, et respectu aliorum casuum per ipsam reservatorum?

Negant Navarrus, Coninck a) aliique, a quibus non dissentiunt Milante, Concina ")

Milante, Exercit. 3, in propos. 3 damnat. ab Alex. VII.

Tridentinum Papae reservatos non comprehendi in cap. Liceat (et hanc solam Floronus affert); altera, quam memorat S. Alphonsus. Quae declarationes habentur apud Pallottini, v. Episcopus, § 14, n. 10 et seqq.; et v. Sacramentum Poenitentiae, n. 102.

b) Diana utique, loc. cit., resol. 20, negat episcopum posse ab hujusmodi casibus absolvere, quando in constitutione « adest clausula sufficienter derogans huic decreto concilii ». Non tamen loquitur de clausula: nisi in mortis articulo; quin imo videtur eam pro insufficienti habere, scribens, resol. 21: « Ad revocandam dictam facultatem requiritur ut specialis mentio fiat de illo » concilio. — Praeterea sedulo notandum est S. Alphonsum a sententia, quam hic tenet juxta priores editiones, postea recessisse, uti constat ex 7a editione Theologiae moralis, lib. 6, n. 594, dub. 8. Patet etiam ex quodam monito, quod in calce 3ae editionis Hominis apostolici (1770), post indicem materiarum inserendum curavit, tamquam de re magni momenti, utpote quae spectet ad jurisdictionem omnium episcoporum. (Vide epist. 8 Aprilis 1770, ad Remondinium; Corrispond. speciale, lett. 236). In hoc monito, S. Doctor refert se, tract. 20, cap. 3, n. 36, negasse episcopum posse, virtute cap. Liceat, absolvere ab excommunicatione occulta Pontifici reservata, si in bulla reservationis adsit clausula: a qua praeterquam a Romano Pontifice, nisi in mortis articulo, absolvi nequeant. Sed re maturius perpensa, ait S. Do

«

ctor, inveni id communius ab aliis non approbari. Quapropter hic expono ambas sententias, quae adsunt super hoc punctum ». Et haec quidem, in quarta et quinta editione Hominis apostolici (Bassani 1777 et 1782), quae vivente S. Alphonso editae sunt, in ipso textu operis reperiuntur, tr. 20, cap. 3, n. 36. Haec ultima opinio videtur conformior constitutioni Apostolicae Sedis, quae confirmat facultatem episcopis concessam per cap. Liceat, absolvendi a quibuscumque censuris Romano Pontifici reservatis, exceptis iis quae speciali modo reservantur. Vide num. seq., notam a.

37. a) Dubium istud solvitur in constitutione Apostolicae Sedis, in qua negatur episcopis facultas absolvendi a casibus speciali modo reservatis Romano Pontifici: ejusmodi sunt absolutio complicis in peccato turpi et haeresis (de qua S. Alphonsus tractat num. seq.): << Firmam tamen esse volumus (sunt verba Pianae constitutionis) absolvendi facultatem a Tridentina synodo episcopis concessam, sess. 24, cap. 6, de Reform., in quibuscumque censuris Apostolicae Sedi hac nostra constitutione reservatis, iis tantum exceptis, quas eidem Apostolicae Sedi speciali modo reservatas declaravimus ».

38. a) Coninck, de Excom. disp. 14, n. 243, ait ablatam esse episcoporum facultatem quoad haeresim, non autem quoad alios

casus.

b) Concina sibi ipsi non consentit; nam de Sacr. Poenit., lib. 2, diss. 2, cap. 6, § 2,

Facultas Tridentini

dam.

et Salmant."); dicentes, quod in bulla non fuerit expresse revocata concessio Tridentini quemadmodum oportebat 1.

Sed nos cum sententia communiori revocatur affirmamus, et ob plures S. Congregatiocara quae- nis declarationes, tam vigore clausulae derogatoriae: Nisi in mortis articulo, quae in bulla jam legitur (ut diximus antecedenti n. 36), quam vigore alterius clausulae, qua prohibetur ab illis absolvere praetextu quorumvis indultorum, per Nos, ac cujusvis concilii decreta concessorum. Hac de re, plures a Fagnano et card. Lambertino afferuntur declarationes, etiam S. Pii V et Gregorii XIII. — InsuInsuper ab Alexandro VII damnata fuit proposito 3a, quae dicebat, quod prior sententia a S. Congregatione fuerat visa et tolerata. Quae damnatio, ut recte dicunt Viva d), Holzmann, Elbel, praelaudatus cardinalis Lambertinus 3, certe reddidit improbabilem contrariorum sententiam; nam, cum Pontifex declaraverit nunquam illam fuisse toleratam, implicite quoque declaravit non esse tolerandam. Unde Lambertinus concludit, quod non sine temeritatis nota, quis ea hodie uti possit.

1 Ex cap. Nonnulli 28, de rescript. - S. Congr. Conc., vide apud Pallottini, v. Episcopus, § 14, n. 8 et 9; et v. Sacramentum Poenitentiae, n. 104. Fagnan., in cap. Quoniam, de constitut., n. 29, et cap. Dilectus, de temporib, ordinat., n. 31. 2 De Synodo, lib. 4, cap. 1, n. 5; et lib. 9, cap. 4. - Holzm., de Poen. Eccl., n. 218, § Contra secundum et § Quibus mature. - Elbel, de Censur., n. 253,

39. - Advertendum tamen hic est quod, licet episcopus in foro interno nequeat ab haeresi occulta absolvere; potest nihilominus, tamquam delegatus apostolicus, dispensare in irregularitate incursa ob dictam haeresim occultam: ut dicunt Salmant. a) et Felix Potestas. Vide Lib. VII, n. 76. Insuper bene potest episcopus, ut delegatus apostolicus, absolvere haereticum, etiam notorium, quoad forum externum, facta prius abjuratione coram notario et testibus: et postquam absolutus fuerit ab episcopo delinquens, tunc poterit ipse absolvi a peccato haeresis a quolibet confessario. Ita affirmant communiter doctores, Roncaglia cum Farinacio, et Castropalao 5 cum Sanchez b), Navarro), Bañez, Gutierez ), Comitolo d), Vivaldo d), etc.; ex bulla Cum sicut Clementis VII, edita anno 1530.

4

40. Dubitatur 6°. Utrum episcopus absolvere possit ab haeresi, et ab aliis casibus bullae Coenae, impeditos ire Romam?

Alii absolute negant; alii negant tantum in haeresi. Sed nos affirmamus communiter posse, cum communi senten

v. f.

- De Synodo, lib. 9, cap. 4, n. 10; et cap. 5, n. 4. Potestas, Exam. confess., tom. 1, num. 3338. 4 Tr. 4, de Censur., qu. 1, cap. 6, quaer. 4, resp. 1, i. f. Farinac., de Haeresi, qu. 192, num. 52. - Tract. 4, disp. 4, punct. 3, § 1, num. 23. Bañes, in 2am 2ae, qu. 11, art. 4, concl. 2, vers. Praeterea advertendum (loquens de inquisitoribus).

n. 8, affirmat derogatum esse Tridentino quoad haeresim; ad cujus probationem allegat propositionem 3am ab Alexandro VII damnatam, quae loquitur de quibuscumque casibus bullae Coenae. Postea vero, tr. de Censur., lib. 3, diss. 1, cap. 7, n. 8 et seqq., de eadem quaestione disserens, varias opiniones affert, sed a judicio ferendo abstinet, his verbis concludens, n. 10: « Quare hanc controversiam illis quorum interest dirimendam relinquo ».

c) Salmant. tr. 10, cap. 2, n. 56, hanc sententiam probabilem vocant (si excipiatur haeresis). Verum, n. 58, sese revocant propter propositionem ab Alexandro VII damnatam; et patrocinantur sententiae quam ipse S. Alphonsus propugnat.

d) Viva, in propos. 3 Alex. VII, n. 4, dicit ex damnatione: Si prius tenuem [illa sententia] habebat probabilitatem..., nunc habet tenuissimam...; si vero prius erat solide probabilis, nunc ab ea solida probabilitate multum est deturbata; et a doctoribus exa

minandum esset, num ad tenuem probabilitatem declinasset insufficientem ad prudenter operandum... Praescindendo an, dum ea sententia a Pontifice ex cathedra dicitur non esse tolerata, implicite etiam dicatur non esse digna quae toleretur ».

39. a) Salmanticenses contra, negant irregularitatem incurri ob haeresim occultam, tr. 10, cap. 8, n. 79.

b) Sanchez, Decal., lib. 2, cap. 12, n. 3, dicit inquisitores in solo foro externo constitutos esse judices.

c) Navarrus et Gutierrez id non habent, quod reperire potuerim.

d) Comitolus, Resp. moral., lib. 4, qu. 2, n. 2, loquitur tantum de modo quo facienda est ab episcopo haeretici reconciliatio in foro externo. - Vivaldus pariter in Candelab. aur., de Absolut., n. 12, asserit episcopum ex officio esse inquisitorem ordinarium contra haereticos; et n. 15, dicit quomodo facienda sit ab inquisitore reconciliatio.

Impediti quinam sint.

tia theologorum et canonistarum, quam tenent Lugo, Laymann, Concina, Roncaglia, Castropalaus, Milante, Salmant., Coninckius, Avila, Potestas, Viva, Pellizzarius, etc. Quia, stante impedimento, restituitur episcopis potestas ordinaria, quam prius habebant super dictis casibus, vigore cap. 13, 29 et 58, de sent. exc., ubi, quamvis sermo habeatur tantum de censura ex percussione clerici, tamen communiter doctores extendunt ad omnes alias censuras; et specialiter ex cap. Eos qui 22, eod. tit. in 6o, ubi generaliter sermo habetur de omni censura canonis vel hominis, et dicitur, cum ad illum, a quo fuerant absolvendi, nequeunt, propter impedimentum, habere recursum, ab alio absolvantur a). Vide Lib. VII, n. 84.

41. Et notandum hic 1°. Quod, in tali casu impedimenti, episcopus non solum absolvere potest haeresim per se ipsum, sed etiam per alios generaliter delegatos.

Nec obstat Tridentinum, in quo dicitur: Eis tantum, non vicariis sit permissum, quia tunc episcopus non absolvit in virtute concilii, sed juris communis, juxta quod ex potestate ordinaria conceditur episcopis absolvere et delegare, ut in aliis casibus. Vide Lib. VII, n. 90. 42. Notetur 2°. Quod respectu eorum qui sunt impediti, veniunt senes, mulieres, infirmi, impuberes, pauperes et illi qui aliquam habent inimicitiam, et omnes alii qui habent alias justas excusationes, quibus ab itinere rationabiliter excusenImpedimen- tur 1. In hoc autem advertatur, quod si rale. impedimentum sit temporale, et est notabile (duraturum, exempli causa, sex vel

tum tempo

Lugo, de Sacram. Poenit., disp. 20, n. 218. Laym., lib. 1, tr. 5, part. 2, cap. 6, n. 5. Concina, de Censur., diss. 1, cap. 7, n. 13. - Roncaglia, loc. cit., resp. 2. Castrop., tr. 29, disp. 1, punct. 11, § 5, n. 6. - Milante, Exer. cit. 3, in propos. 3 damn. ab Alex. VII, v. f. - Salmant., tr. 10, cap. 2, n. 63; et tr. 18, cap. 4, n. 164. - Con., disp. 14, de Excom., n. 240 et 241.- Avila, de Censur., part. 2, cap. 7,

septem mensibus); tunc impediti possunt bene absolvi. Sed ipsi, exceptis mulieribus et pueris, debent juramentum praestare se praesentandi, cessante impedimento, Sedi Apostolicae, saltem per procuratorem, ut ab illa directe absolvantur; et non se praesentantes reincident in eamdem censuram 2. Et hoc currit, etiamsi emendati sint, et partibus offensis satisfecerint. Vide Lib. VII, a n. 85 ad 87. 43. Si vero impedimentum sit per- Impedimenpetuum (id est, duraturum sit per decem tuum. annos vel saltem quinque, ut dicunt Roncaglia, Viva et Tamburinius) absoluti remanerent penitus liberi ab obligatione se praesentandi.

Sed, generaliter loquendo, impediti in perpetuum dicuntur: 1°. Filiifamilias. 2o. Religiosi, etiamsi incurrerint censuram ante ingressum. 3°. Senes septuagenarii. 4°. Servi. 5°o. Pauperes. 6o. Damnati in vita ad triremes vel carceres. 7°. Infirmi morbo gravi et diuturno, ut quartana, et simili. 8°. Qui alere tenentur, vel ministrare bona familiae. 9o. Omnes mulieres, etiamsi non moniales (excepta excommunicatione quae incurritur a monialibus ob fractionem clausurae, quamvis occultam, quae semper reservatur Papae a), ex declaratione Gregorii XIII, ut diximus n. 36). — 10°. Impuberes, etiamsi peterent absolvi post pubertatem. 11°. Qui convivunt in loco aliquo, unde egredi nequeant, ut milites, seminaristae. Et tandem caeteri omnes, qui nequeunt Romam ire sine. gravi damno, vel spirituali, vel temporali. Vide Lib. VII, n. 88.

2

disp. 1, dub. 6, concl. 3. Potestas, loc. cit., n. 3347. - Viva, in propos. 3 Alex. VII, n. 5. Pellizzar., de Monial., cap. 9, n. 26. 1 Cap. De caetero 11; cap. Ea noscitur 13; cap. Quamvis 58, de sent. excom. Cap. Eos qui 22, de sent, excom., in 6°. - Roncaglia, tr. 4, de Censur., qu. 1, cap. 6, quaer. 4, resp. 2, vers. Demum. Viva, de Poenit., qu. 9, art. 2, n. 8. Tambur., Decal., lib. 2, cap. 1, § 8, n. 9.

tum perpc

Perpetuo impediti quinam

sint.