fratrum nostrorum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium negotiis Propagandae Fidei praepositorum consilio erectionem seu restitutionem provinciae Huquang Imperii Sinarum in distinctum vicariatum apostolicum, ut antea, decernendam statuerimus, cessante administratione Antistiti Xansiensi ab anno MDCCLXII. credita, nos eiusdem vicariatus institutioni ac regimini consultius prospicere cupientes, de eorumdem venn. fratrum nostrorum consilio, te, venerabilis frater, eximia pietate, prudentia, doctrina, religionis studio ac perlonga Missionum Sinensium experientia probatissimum eidem vicariatui praeficiendum censuimus, praevia dimissione ac translatione a vicariatu apostolico Sutchuensi, et facta tuo Coadiutori venerabili fratri Episcopo Maxubensi in eodem dimisso vicariatu succedendi facultate. Quocirca peculiari te beneficientia prosequi volentes, et a quibusvis excommunicationis, suspensionis et interdicti, aliisque ecclesiasticis censuris, sententiis et poenis quovis modo et quacumque de causa latis, si quas forte incurristi, huius tantum rei gratia absolventes et absolutum fore censentes, te hisce litteris auctoritate nostra apostolica a vicariatu apotolico Sutchuensi transferimus ac in Vicarium Apostolicum provinciae Huquang Imperii Sinorum cum omnibus et singulis iuribus, facultatibus, quae huiusmodi propriae sunt muneris, ad nostrum et huius Apostolicae Sedis beneplacitum eligimus, constituimus et deputamus, salva tamen semper in praemissis auctoritate Congregationis eorumdem Cardinalium; ac simul venerabili fratri Episcopo Maxulensi facultatem facimus, ut tibi in Vicariatu Sutchuensi succedere possit. Mandamus propterea omnibus et singulis ad quos spectat seu spectabit, ut te ad munus Vicarii Apostolici supradictae missionis recipiant. et admittant, tibique in omnibus, quae

ad huiusmodi munus pertinent, faveant, pareant et praesto sint, tuaque monita et mandata reverenter suscipiant et efficaciter adimpleant, secus sententiam seu poenam, quam rite tuleris seu statueris in rebelles, ratam habebimus ac faciemus, auctorante Domino, usque ad satisfactionem condignam inviolabiliter observari. Non obstantibus apostolicis constitutionibus et ordinationibus, caeterisque contrariis quibuscumque.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem sub annulo Piscat. die XIV. augusti MDCCCXXXVIII., pontific. nostri anno VIII.

CXXXIX.

Vicariatum Apostolicum erigit in provinciâ Leao-tung, eum separans ab episcopatu Pekinensi, ac novo Vicario Apostolico eligendo tradendam decernit iurisdictionem in eas Mongoliae et Mantchuriae partes, quae ereptae Episcopo Pekinensi nulli Vicario Apostolico commissae sunt.

GREGORIUS PP. XVI.

ad perpetuam rei memoriam.

Ex debito pastoralis officii superna Dei providentia humeris nostris impositi non leve sane totius gregis dominici onus ferentes, illis praecipue ovibus, quae regiones a Sede hac Apostolica, ubi catholicae. centrum est unitatis, longe dissitas incolunt, maiori consulendum sedulitate censemus, ut in adventu pastoris aeterni repertae, sicut oportet, per apostolicam curam intra verum ovile, ad pascua coelestia possint vocari, feliciterque valeant perduci.

§ 1. Hinc quum nobis relatum fuerit, in quibusdam regionibus Imperii Sinarum Pekinensi dioecesi subiectis, in amplissimà

missis auctoritate eorumdem Cardinalium. Praeterea ut memoratus Vicarius Apostolicus Hu-quang a te eligendus charactere et titulo episcopali insignitus evadat, ex nunc pro tunc illum in Episcopum ecclesiae Benden. sub Archiepiscopo Dyrrachien. vulgo Bonda in praesentia vacan. per obitum ultimi Episcopi, quae in partibus infidelium existit, eadem auctoritate nostra apostolica eligas atque declares, illique ad ecclesiam praefatam, quamdiu ab infidelibus detinebitur, accedere et apud eam personaliter residere minime teneatur, dicta auctoritate nostra concedas, indulgeas. Tibi praeterea et eidem Vicario a te eligendo, ac postea in Episcopum Benden. auctoritate et tenore praesentis re

nuntiando, postquam ab eo professionem catholicae fidei iuxta articulos a sede nostra propositos, ac nostro et Romanae Ecclesiae nomine fidelitatis debitae iuramentum solitum acceperis, munus consecrationis auctoritate nostra apostolica impendere licite valeas, accitis, et in hoc tibi assistentibus duobus, loco Episcoporum, presbyteris saecularibus sive regularibus, praefatae huius sedis gratiam et communionem habentibus, dicta auctoritate plenam et liberam tribuimus facultatem. Volumus tamen etc.

Datum Romae, apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die XIV. aug. MDCCCXXXVIII., pontificatus nostri anno VIII.

CXL.

praesertim provinciâ, Leao-tung nuncupatâ, in Tartariâ, rem christianam permagno in discrimine iamdiu versari, ac maius in dies imminere periculum ne, sublatis omnino religionis adiumentis, evangelicum semen ibi penitus depereat, neque ven. fratrem Pekinensem Antistitem hisce temporum adiunctis earumdem regionum curam, ut par est, gerere posse, de ven. fratrum nostrorum consilio, peculiari et provisoriâ aliquâ ratione religionis. utilitati et catholicae fidei incolumitati in praedictis regionibus pro nostro munere et universali animarum solicitudine consulendum esse censuimus.

§ 2. Quare omnibus mature perpensis, motu proprio, atque ex certà scientià deque apostolicae potestatis plenitudine, constitutioni fel. rec. Innocentii XII. praedecessoris nostri diei xv. octobris anni MDCXCVI. E sublimi derogantes, qua limites Pekinensis dioecesis traditi fuerant, memoratam provinciam Leao-tung a dioecesi Pekinensi distrahimus vel dismembramus; itemque facultates delegatas in Episcopo Pekinensi anno MDCCI. quoad Tartariam cessatas omnino esse declaramus. Eamdem vero provinciam Leao-tung in Vicariatum Apostolicum eâdem auctoritate nostra erigimus, ab Episcopo Vicario Apostolico ab hac S. Sede eligendo et deputando et ab ipso immediate dependente gubernandum, cum omnibus et singulis facultatibus, quae ceteris Vicariis Apostolicis in Sinis a Romanis Pontificibus. praedecessoribus nostris concessae fuerunt, addità insuper eidem Vicario Apostolico iurisdictione in eas omnes Tartariae seu Mongoliae et Mantchuriae regiones, quae Pekinensi Episcopo huc usque subiectae et nunc ab eius auctoritate exemptae, nulli hactenus Vicario Apostolico traditae fuerant.

§ 3. Haec statuimus, atque decernimus volumus etc. contigerit attentari. Non obstan. etc. contrariis quibuscumque.

Datum Romae apud S. Mariam Maiorem sub annulo Piscatoris die XIV. augusti MDCCCXXXVIII., pontificatus nostri an. vIII.

Facultates matrimoniales a Bened. XIV. concessas Ordinariis, Vic. Ap. Sinarum et regnorum finitimorum ac presbyteris ab eis deputandis renovat ad viginti quinque annos (1).

Venerabilibus fratribus ordinariis et apostolicis Vicariis Imperii Sinensis et regnorum finitimorum,

GREGORIUS PP. XVI. Venerabiles fratres. salutem et apostolicam benedictionem.

Permulta singularis indulgentiae ac benignitatis Romani Pontifices praedecessores nostri istarum regionum praesulibus dederunt argumenta, ut pios illorum conatus in excolenda Domini vinea pro viribus iuvarent, atque, ut fidelium saluti et religionis incremento prospicerent, sacrorum Ecclesiae canonum legumque severitatem aliquando de potestatis plenitudine cum iis temperari voluerunt.

§ 1. Hic fel. rec. Benedictus XIV. celebri sua constitutione Gravissima omnium Ecclesiarum, lata anno MDCCXLVIII. die XII. novembris, Pii PP. IV. et Clementis XII. vestigiis inhaerens, ordinariis et Apostolicis Vicariis in regnis Sinarum Tunchini, Siami et Cocincinae potestatem fecit ad annos vigintiquinque dispensandi cum neophytis Indiarum, aliorumque orientalium regnorum, super matrimoniis intra quosvis, a iure divino non prohibitos, consanguinitatis et affinitatis gradus, easdemque facultates sanct. mem. successores eius Clemens XIV., Pius VI. et Pius VII. unius vel alterius eorum precibus annuentes ad praefinitum quoque tempus renovarunt. Cum autem nobis a ven. fratre Episcopo Isauropolitano, Apostolico Vicario Cocincinensi, eadem postulatio facta fuerit, nos quoque maximum salutis animarum negotium, quas tanto marium terrarumque spatio disiunctas paternae caritatis vinculum nobis coniungit, promovere, et solicitudinem nostram caeteris etiam Imperii Sinensis ac finitimorum regnorum praesulibus ostendere cupientes, de consilio venn. fratrum nostro

(1) Ex Reg epist. ad principes etc. Vide Colleccion de Bulas, Breves etc. relativos a la Iglesia de America y Filippinas etc. par el P. Francesco lan

vier Hernaez d. la C. de I. Tit. II. pag. 820, Bruselas 1879. Appendice de la Iglesia de las Indias Orientales.

rum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium negotiis Propagandae Fidei praepositorum, supradictas facultates illorum singulis ad annos pariter vigintiquinque ab hac die computandos impertiri statuimus atque decernimus, ad tramites laudatae constitutionis, quae ita se habet:

Venn. fratribus Antistibus Ordinariis et Ap. Vic. in regnis Sinarum, Tunkini, Siami et Concincinae existentibus,

BENEDICTUS PP. XIV.

Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. •

Gravissima etc. (Reliqua vide vol. III. Iuris pag. 392).

Datum Romae, apud S. Mariae Maiorem, sub annulo Piscatoris, die XII. novembris MDCCXLVIII., pontificatus nostri anno IX.

§ 2. Praedictas itaque facultates omnibus et singulis Ordinariis et Vicariis Apostolicis Imperii Sinensis et regnorum finitimorum per nos attributas, in suis quisque assignatis provinciis ad statutum vigintiquinque annorum tempus exercere possit, motu, scientia, deliberatione nostra et potestatis plenitudine harum serie decernimus atque mandamus. Vobis autem, venn. fratres, qui gravissimas inter et multiplices nostras curas in commisso nobis divinitus apostolici ministerii officio strenue nobiscum adlaborantes, haud modicum nobis affertis levamen, apostolicam benedictionem peramanter impertimur.

Datum Romae apud S. Mariam Maiorem, sub annulo Piscatoris, die xvII. augusti MDCCCXXXVIII., pont. nostri an. VIII.

CXLI.

De sedis episcopalis in Algeria erectione deque vulneribus in regno Borussiae Catholicae Ecclesiae inflictis etc.

ALLOCUTIO

HABITA IN CONSISTORIO SECRETO IDIB. SEPTEMBRIS ANNI MDCCCXXXVIII.

Venerabiles fratres.

Cuncta provide moderantis Dei hoc est consilium, ut dum Ecclesiam suam adversitate vult crescere, ipsius labores blande

identidem consoletur, moestisque rebus laeta quaedam clementissime admisceat. Ita nimirum et virtutem brachii sui in ea iugiter tuenda manifestat, et nostram roborat infirmitatem, ne malorum metu perculsi vel impetu fracti deficiamus. Huiusce divinae bonitatis tum alia pridem tum recens modo, venerabiles fratres, cepimus argumentum, quod communis quidem laetitiae causam afferens ad animi praesertim nostri solatium pertinere sentimus. Qui enim, cum adhuc in amplissimo collegio vestro essemus, propriam muneris operam christiano nomini propagando impenderamus, vix inscrutabili superna voluntate universae Ecclesiae praepositi sumus, plane intelleximus una simul nobis praecipuam in id sollicitudinem fuisse demandatam. Ex hoc igitur sublimi loco ad omnem, quae sub coelo est, gentium multitudinem respicientes et in singulos quantumvis a nobis dissitos populos aeque caritatis viscera dilatantes, nullam apostolici officii industriam praetermisimus, quo vera apud illos fide vel primum illata, vel restituta et firmius stabilita, latius in dies nomen Domini laudaretur. Inter haec nostis quae rerum conversio, favente gallicis armis victoria, paucis ab hinc annis Algeriae contigerit. Opportunam inde nacti occasionem, piisque etiam votis carissimi in Christo filii nostri Ludovici Philippi Francorum Regis allecti, impensiori usque studio incubuimus ad religionis incrementa ibidem promovenda. Quos porro curis nostris auspicabamur fructus, licet iam, Deo adiuvante, colligere. In ea namque urbe cathedralis mox ecclesia consurget regenda cum adiuncta dioecesi per insignem pietate, scientia prudentiaque virum, quem ad episcopalem illam Sedem hac ipsa die sumus evecturi. Haec scilicet causa est, cur merito repleatur gaudio cor nostrum, et lingua nostra exsultatione. Postulat id religionis gloria, postulat amor salutis animarum, postulat non inanis qua ducimur spes, fore ut dives in misericordia Dominus, cuius opus perfectio, vineam suam in illa Africae parte denuo plantatam caelesti rore foecundet, eiusque propagines feliciter extendat ad uberrimam fidei segetem in vastissimis iis regionibus excitandam, ubi tot olim Ecclesiae originis nobilitate, christianae plebis frequentia, sanctissimorum Antistitum fortitudine ac doctrina floruerunt.

Haec, venerabiles fratres, vobiscum hodierna die communicantes exemplo facimus Patris misericordiarum, qui adversa temperat secundis; ut vos nempe nostrarum curarum consortes in partem vocemus et consolationis, adeoque inter calamitosas vices erigamus ac confirmemus. Siquidem ad tristia iam transire nos cogit malorum asperitas, quibus aliunde Ecclesia oppressa ingemiscit. Multa quidem illa sunt satisque iam inveterata: licet ceteroquin nihil intermiserimus illius sollicitudinis, quae iamdiu nos urget ad diuturnam abominationem de domo Israel, quantum in nobis est, auferendam. Quae autem pervulgata nimium sunt vobisque exploratissima, hic silentio praetereuntes, non possumus quin haerentem cordi nostro amaritudinem ob infelicem usque catholicae rei in Borussiae Regno conditionem explicemus.

Meministis, quemadmodum alias ex hoc ipso loco maximam conquesti simus iniuriam illatam episcopali ordini, Ecclesiae auctoritati ac libertati, nostroque ex divino iure in illam primatui, per violentam venn. fratris Clementis Augusti Archiepiscopi Coloniensis e sua sede eiectionem. Scitis praeterea nos gravi, qua decebat, reclamatione confestim ipsius reditum a serenissimo Rege postulasse. Molestissimum certe est, voces nostras pronis auribus minime exceptas eo plane effectu caruisse, quem nihilominus iustissima in causa ab regia aequitate oportebat expectare. At illud acerbitati cumulum addit, quod nova indesinenter Christi Ecclesiae vulnera fuerint per laicam potestatem inflicta. Iam enim a die Ix. aprilis proximi regium prodiit decretum omnem praecludens aditum pontificiis de re ecclesiastica praescriptionibus et ordinationibus in Borussiae Regnum, inaudita civili auctoritate, utcumque inferendis; simulque carceri addicens eos, qui qualemcumque in id operam praestarent, clerici forent vel laici, Borussicae aut exterae dominationi subiecti. Mittimus declaratum deinceps fuisse, quamlibet inter Coloniense capitulum et Apostolicam Sedem communicationis viam, non adhibita regii ministerii opera, futuram penitus illegitimam: quod quidem eo manifeste spectat ut Gubernii inspectioni, examini et veniae singulae res communicandae subiiciantur Mittimus ita pariter actum cum nonnullis ex Doctoribus Decurialibus, quibus neque

illud datum fuisse cognovimus, ut omnimodam suam apostolico iudicio de Hermesii libris subiectionem perlato ad nos scripto testarentur. Mittimus alia id genus non minus improbanda. Verum, quae in parte orientali Borussici Regni gesta perperam sunt post acrem diu cum ven. fratre Martino Archiepiscopo Gnesnensi et Posnaniensi contentionem, attendite.

Dolebat vehementer praeclarus Antistes, vi civilium legum inolevisse per eas regiones praxim circa mixta connubia catholicae Ecclesiae doctrinae ac disciplinae omnino repugnantem. Ratus non posse se absque gravi piaculo illam amplius tolerare, primum pluries regium ministrum, dein regem ipsum per epistolam officii plenam adiit et, rationum momentis animique sui angoribus expositis, id demum petit ut in re unius ecclesiasticae auctoritatis propria sibi fas esset vel eam regulam servandam curare, quae litteris Benedicti XIV. praedecessoris nostri missis die XXIX. iunii MDCCXLVIII. ad Poloniae Antistites tradita fuerat, vel huius Apostolicae Sedis sententiam sciscitari. Atqui tamen neutrum, utut aequissimum, concessum est. In quas proinde anxietates vir pientissimus necessario fuerit coniectus, non est cur pluribus significemus. Novit interim ille, nos, quod privatim iam egeramus, publice in Coetu Vestro die x. decembris superioris anni reprobasse quamlibet praxim circa mixtas nuptias in Borussiae Regno illegitime inductam. Hinc minime cunctandum existimans, encyclicam ad universum suae archidioeceseos clerum dedit epistolam, qua sub censurae interminatione graviter indixit, ne quis sacerdos nuptias istiusmodi sacro ritu honestaret, nisi ante cautum esset conditionibus quae ab Sancta hac Sede praescribi consueverunt. Mox iterato ad serenissimum regem scripto, non sine amplissima, ut par erat, subiectionis et obsequii, in iis quae civilis ordinis sunt, testificatione, cum praememorasset datam solemniter regiam fidem de catholicae religionis iuribus sartis tectisque servandis; ingenue professus est, post annuntiatum palam Apostolicae Sedis oraculum nefas esse sibi inde ullatenus discedere, quin violatae turpiter ecclesiasticae unitatis crimine argueretur.

Iam vero huiusmodi sensus religioni fideique catholici Antistitis apprime consentanei eum, venn. fratres, consequuti

sunt exitum, ut die xxvII. eiusdem mensis aprilis in urgenda apud Posnaniensis provinciae incolas regii decreti, quod superius indicavimus, exequutione monitum expresse fuerit, per illud omnem cum Romana Sede eiusque legatis communicationem prorsus interdici. Quid? Denunciatum etiam, semel ac de habita a quopiam huiusmodi communicatione constaret, illico fore locum ipsius comprehensioni, quaecumque demum communication ista respiceret, de quibus esset deinceps speciatim inquirendum. Neque id satis. Die namque xxv. subsequentis Iunii per regii ministerii edictum tamquam irrita nulliusque roboris declarata est encyclica Archiepiscopi ad clerum epistola, de qua nuper loquebamur; indicta praeterea poena, si quis illa quomodocumque uteretur, sponsoque simul praesidio per civile gubernium ei, qui ob neglectas ipsius epistolae praescriptiones apud ecclesiasticam auctoritatem offenderet. Ecquis porro crederet haec omnia fuisse decreta cum paulo ante, die nempe XII. supradicti mensis aprilis, praecessisset publica ad catholicos Posnanienses regiae voluntatis confirmatio de tuenda iis conscientiae ac religionis, cui ipsorum maiores constanter inhaeserant, libertate?

Quanta autem cum Ecclesiae iniuria ac pernicie consilia illa coepta perfectaque fuerint, magis dolore percipimus, quam verbis explicare possimus. Sed ex eo etiam graviora existunt, quod ad divinae eius constitutionis vim essentiamque penitus evertendam, et ad regiones illas a catholicae unitatis centro separandas apertissime referantur. Nonnisi enim laesa planeque perturbata Ecclesiae forma naturaque regiminis fieri potest, ut ulla in eam saeculi dominetur potestas, aut ipsius leges infringat, vel obsistat, ne cum prima sede libere communicetur, ad quam, teste S. Irenaeo, propter potiorem principalitatem necesse est omnem convenire ecclesiam, hoc est eos qui sunt undique fideles: quique aliam vellet eius regiminis rationem inducere, is, ut praeclare dictum est a S. Cypriano, humanam conaretur facere ecclesiam. Quamobrem ut primum ea facta ac decreta ex authenticis documentis innotuere, questus clamoresque nostros ad eos, quorum intererat, mandavimus deferendos. Attamen sanctissimi, quo fungimur, muneris esse intelligimus, ut expostulationes in praecedenti

Jur. Pont. de Prop. Fide Partis I. Vol. V.

ad vos allocutione factas hic iterantes, ea etiam, quae modo recensuimus, publice illata Ecclesiae damna, publica reclamatione persequamur.

Itaque, venn. fratres, rursus in nobilissimo consessu vestro pro religione, pro Ecclesia, pro sacris eius legibus, pro huius B. Petri Cathedrae iuribus et auctoritate, pastoralem vocem apostolica libertate tollentes, testes invocamus hodie coelum et terram, omniaque eorum detrimento in Borussiae regno patrata gravissime expostulamus. Unum vero in tanta acerbitate nos recreat, invictum nempe animi robur, quod Posnaniensis et Gnesnensis Archiepiscopus, fidem aemulatus Coloniensis Antistitis, in doctrina et disciplina Ecclesiae de mixtis connubiis asserenda prae se tulit. Nec profecto dubitandum arbitramur, ceteros omnes in utraque parte Borussici regni Episcopos memores loci quem tenent, dignitatis qua sunt insigniti, sacramenti quo in solemni inauguratione se ipsos obstrinxerunt, ea in officii sui partibus obeundis firmiter praestituros, quae paternorum canonum regulis et apostolicis congruunt institutis. Atque illud etiam futurum confidimus, ut serenissimus Rex, pro excelsa qua pollet mente, aequiora amplexus consilia catholicam Ecclesiam sinat uti legibus suis, nec quemquam eius libertati permittat obsistere. Levantes idcirco oculos in montem, unde veniet auxilium nobis, omnipotentem Deum, in cuius manibus corda sunt regum, communi, venerabiles fratres, prece humiliter exoremus, ut vota haec nostra benigno numine accipiens velit ad optatissimum exitum quantocyus pervenire.

CXLII.

Coadiutorem cum futura successione Patriarchae Babylonensis Chaldaeorum, vel successorem si Patriarcha iam decesserit, deputat Nicolaum Isaiam lacobi Archiep. Hadirbegian eiusdem ritus.

Venerabili fratri Nicolao Isaiae lacobi Archiepiscopo Hadirbegian ritus Chaldaici,

GREGORIUS PP. XVI. Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem.

Cum ven. frater Ioannes de Hormez Patriarcha Babylonensis nationis Chaldaeo

27