1. Monachus e cellà egressurus proprium habitum induat, neque sine eo a quopiam se conspici permittat.

11. Memineritque inclinare caput abbatibus et sacerdotibus senioribus, circumstantiis loci atque temporis id exigentibus, iuxta traditionem et ordinem atque morem fratrum.

III. Fratri manum omnino non admoveat, nisi salutationis causâ peregre abeunti aut de longinquo redeunti, et in causâ aegritudinis necessitate cogente.

IV. Abiturus, aut cellam subiturus, aut fores patefacturus, aut clausurus, aut pulsaturus, modestiae atque silentii memor esto.

v. Caritatem hilaritatemque cum timore Dei coniunctam in familiari cum fratribus colloquio praeseferat.

Iur. Pont. de Prop. Fide Partis I. Vol. V.

Habitatio.

cinii.

III. Habitent novitii in loco a ceteris separato; et curabit abbas generalis, ut pro novitiatu designetur monasterium determinatum, et in eo locus separatus. IV. Novitiatus ad biennium producatur, Tempus tyroneque quispiam ante expletum hoc spatium ad habitum admittatur, nisi ex causâ a congregatione hegumenorum probatâ, idque non ante expletum annum. Si vero novitius expleto biennio ad hoc minus idoneus reperiatur, omnino dimittendus est.

v. Novitius ante expletum aetatis annum sextumdecimum non suscipiatur ; neque maior sit quadragesimoquinto. Pertinet autem ad congregationem hegumenorum in hoc casu, si aliunde noverit illum Ordini profuturum, sive in defectu aetatis sive in excessu dispensare, modo non sit minor annis quatuordecim.

VI. Novitium primo oportet esse christianis parentibus natum, atque orthodoxum; quare, si ipse, aut alteruter eiusdem parentum, christianus non est, aut christianam fidem negavit, vel neophytus ad illam accessit, aut a catholicâ fide ad sectam haereticorum transiit, absque licentiâ congregationis generalis a nemine.

49

Aetas admittendorum.

Conditiones.

suscipiatur; qui vero haereticis aut schismaticis parentibus natus est, ab abbate monasterii suscipiendus non est, nisi de licentiâ abbatis generalis;

Secundo, si excommunicatus, interdictus, suspensusve ab exercitio sui ordinis fuerit, ante absolutionem atque benedictionem proprii Episcopi non recipiatur ;

Tertio, non recipiatur novitius publice suspectus, vel delatus de criminibus spectantibus ad negotium fidei orthodoxae, vel de homicidio, aut enormi in re turpi delicto, neque notorie infamis, nisi certa sincerae poenitentiae signa antea ostenderit et obtinuerit absolutionem aut dispensationem a legitimo superiore, prout de iure;

Quarto, nec recipiatur alieno aere obstrictus, neque reddendis de administratione rei alienae rationibus obnoxius, neque iudicis sententiâ exilio mulctatus, nisi creditoribus et magistratibus satisfecerit;

Quinto, nec coniugio ligatus, nisi de consensu coniugis, et factà coram Episcopo separatione;

Sexto, nec in ecclesiasticà dignitate constitutus, cui cura animarum annexa sit, nisi in manu sui praelati illam abdicaverit ;

Septimo, nec nothus, neque alio vitio. laborans irregularitatem inducente et processum ad sacros ordines impediente, nisi obtentâ ab habente facultatem absolutione seu dispensatione;

Octavo, nec aeger corpore, nec morbo cuiusvis obnoxius, nec insanus, aut mentis minus compos suae; sed corpore sanus et integer sit, et interno externove vitio careat, quo ab ordinibus suscipiendis, aut exhibendo fratribus ministerio impediatur ;

Nono, nec qui in alio monasterio aut ordine professionem emisit, nisi petità a proprio praelato venià, et nostrâ generali congregatione annuente. Monachi vero, qui sua nobis monasteria superiorum permissu tradiderint, si Congregationem nostram optaverint, ad annum dumtaxat sunt probandi; quo peracto, rogatis congregationis monachorum de more suffragiis, ad professionem admittantur, locum vero post monachos, quos invenerunt, obtineant. Qui vero novitius in alio monasterio aut ordine fuerit, non recipiatur nisi de licentià abbatis generalis.

non admitten

VII. Abbas monasterii, antequam novi- Poenae contra tium admittat, exploret circa omnia prae- do-recipientes dicta, et examen fiat in congregatione monachorum. Si abbas novitium post praemissum examen admiserit, deinde vitium in eo deprehenderit, aut impedimentum quodlibet, continuo illum e monasterio dimittat. Si vero praedictum examen neglexerit, ab abbate generali graviter erit puniendus. Qui autem novitium susceperit, sciens impedimentum aliquod ex praedictis obstare, ex gradu suo excidat: qui id ausus fuerit, sine morà, nec ad ullum deinceps in religione gradum idoneus dignusve censeatur ipse, et omnes monachi, qui in Congregatione unà cum illo interfuerint, ad triennium, quo expleto a congregatione hegumenorum restitutionem obtineant. Novitius vero, eum in modum receptus, si necdum professionem emiserit, monasterio expellatur; sin autem professus fuerit, res ad congregationem hegumenorum devoluta censeatur, quae cum reverendissimo domino patriarcha aut legitimo superiore causam definient.

VIII. Debet insuper abbas de novitii aetate, indole, scientiâ, valetudine, causâ vocationis ad statum religiosum, et ceteris huiusmodi cognoscere; idque fiat in congregatione monachorum.

IX. Postquam ergo abbas cum monachorum congregatione admissionem novitii probavit, tum vero locum a fratribus separatum illi assignabit, ibique ad octo saltem dies citra habitus mutationem maneat, atque interea regulas Ordinis, statuta et consuetudines examinet. Et primum quidem novitius generalem peccatorum confessionem apud sacerdotem ad excipiendas saecularium confessiones ab Episcopo approbatum obeat, atque sacram communionem percipiat. Postea, convocatis monachis, sive matutino sive vespertino tempore, abbas novitium induat tyronum habitu iuxta ritum Syriacum.

x. In quolibet monasterio habeatur liber, in quo abbas describat nomen novitii, cognomen, patriam, diem, mensem et annum quo habitum novitii suscepit. Similiter in codice adnotetur dies in quo professus est monasticum habitum suscipiendo. Et praedictus liber in archivio monasterii reponatur.

XI. Tyrocinii annus supputandus erit a die, quo habitum novitii induerit; et prior tempore, potior sit in gradu. At sacerdos

De examine

Ceter-que praemittendis.

Admissionis dies notanda.

Nihil ab admittendis recipiendum.

vestes servan

eum, qui sacerdos non est, praecedit, et diaconus non diaconum.

XII. Non liceat abbati, neque aliis, exigere aut accipere a novitiis quidquam pro ipsorum receptione ad probationem; sed nec pretium vestis ad probationem necessariae. Si vero novitius sponte quidpiam monasterio obtulerit, id porro palam et in publico conventu fiat, cedatque in communem monasterii usum.

Novitiorum XIII. Novitiorum vestes resque omnes dae usque ad certo in loco reponantur, postquam in diem professiocodicem singula relata fuerint, ipso novitio praesente unà cum fratribus. Nec ulli liceat, inconsulto domino, quidpiam ex illis sibi usurpare aut monasterio applicare. Sed nec ipse novitius de rebus suis disponere valeat, probatione durante, aut aliter eorum usum cedere absque abbatis consensu. Si novitius ad saeculum redierit, res suas auferre non prohibetur; illas tamen repetere non poterit, quas sponte et expresse monasterio donaverit, aut si professio secuta fuerit.

XIV. Novitius ante professionem, quovis etiam brevissimo temporis spatio, potest de rebus et bonis suis pro arbitrio disponere: post factam vero professionem nullum illi remanet in eà dominium, nec item abbatis, sed illud ad Ordinem statim transire censetur.

Durante proxv. Currente probationis tempore, ter bationis tempore ter fratrum de novitio fratrum suffragia rogentur: et admittendo nec primum quidem expleto tyrocinii anno: ne roganda. iterum vero post decimum octavum men

suffragia de eo

Tyrocinii tempore in mani

sem postremo post vigesimum quartum, hoc est elapso probationis biennio. Si in postrema congregatione fuerit approbatus, habitum suscipiat, quamvis in geminis prioribus congregationibus reprobatus fuisset; et e contrario, si in tertiâ reprobatus fuerit, dimittatur, nec priorum duarum congregationum ulla ratio habenda erit. Qui per annum dumtaxat, ut supra, probatur, de eo monachorum suffragia rogentur post sextum, nonum et duodecimum mensem. Qui per annum cum dimidio, post duodecimum, decimumquintum et decimumoctavum mensem.

XVI. Suffragiis monachorum approbatus censetur qui vel unum pro receptione supra medietatem suffragium habet. Si vero suffragia fuerint paria pro receptione et pro reprobatione, iterum rogentur: sique adhuc paria fuerint, reprobatus censeatur.

XVII. Si forte novitius tyrocinii tempore festum crimen in grave crimen publicum et manifestum

dus.

prolapsus fuerit, re prius cum congrega- lapsus eiicientione monachorum communicatâ, abbas illum sine morâ eiiciat; ita tamen ut eius famae apud saeculares, quoad fieri poterit, consulatur.

XVIII. Novitius postquam ad suscipiendum habitum in tertià congregatione approbatus fuerit, abbas illi habitus susceptionem ad triduum differat, quo intervallo iubeat eumdem de statu suo deliberare: utrum scilicet illi placeat vota emittere, aut contra ad saeculum redire. Si evoluto triduo novitius statuerit religiosam professionem emittere et monachus fieri, ad ecclesiam adducatur fratrum coetu deducente, atque coram abbate ad altaris latus assidente genua flectat, duobus saltem monachis professis praesentibus; et abbas de ipsius proposito ac mente illum interroget: sique habitum petierit, induatur iuxta ritum Syriacum, postquam pronunciaverit hanc votorum formulam:

menti ante su

di.

<< Ego N. N、 promitto ac voveo Deo o- Forma iuramnipotenti et reverendissimo abbati gene- sceptionem harali N. N. eiusque successoribus obedien- bitus emittentiam, castitatem et paupertatem voluntariam usque ad mortem, iuxta regulam et constitutiones congregationis nostrae monasticae. Item promitto ac voveo, me nullam dignitatem quaesiturum sive in nostrâ Congregatione sive extra, nec ambiturum. per me ipsum, nec per alios procuraturum, neque subdole aucupaturum, neque etiam acceptaturum, nisi ad id me coëgerit imperium superioris mei, cui teneor obedire >>.

XIX. Si novitius Ordinem deseruerit, atque ad saeculum fuerit reversus, seu sponte suâ, seu congregationis monachorum suffragio dimissus, non erit iterum recipiendus, nisi annuente congregatione hegumenorum; sique horum permissu receptus, sponte suà, aut a congregatione monachorum dimissus fuerit, nunquam deinceps recipiatur. Qui vero post primam discessionem receptus fuerit, probationis eius anni a die reditus supputentur, nec prioris tyrocinii ulla ratio habeatur.

XX. Si novitius a proposito resilierit et ad saeculum fuerit reversus, atque ibi ad sacros ordines eumdem promoveri contigerit, sine congregationis generalis permissu recipiendus non est.

XXI. Nec abbas nec congregatio mona- Ante emittendam professiochorum suffragia ferre potest pro admis- nem abbatis sione novitii ad professionem absque ab- gen. consensus batis generalis consensu vel expresso vel

requirendus.

De frequentià sacramento

rum.

De silentio.

XXIV. Novitius cum monachis professis suffragium non ferat, neque de rebus ad Ordinem spectantibus interrogetur: neque ullam dignitatem in Ordine habeat, dum probatur, sed ministeriis tantum monasterii addici potest. Probationis quoque tempore novitius a monasterio, in quo ad tyrocinium admissus fuerit, ad aliud monasterium non transferatur sine iustâ causà, nec sine consilio congregationis monasterii, ubi moratur, et congregationis monasterii, quo transferendus est, et ex permissione abbatis generalis. Sic autem translatus, cum tempus probationis expleverit, pro eius admissione eorum monachorum suffragia rogentur ubi mora

tur.

XXV. Novitius habitum gerat ab habitu monachorum professorum diversum; nec ante professionem habitum illorum induat.

XXVI. Sacramenta Poenitentiae et Eucharistiae novitius quavis hebdomadâ semel saltem frequentet; neque a divinorum mysteriorum participatione prohibendus est sine consilio patris spiritualis ab abbate eidem assignati. Et si quidem sacerdos fuerit, a sacrà oblatione quotidie peragenda suspendendus non est, nisi ex causâ et consulto abbate.

XXVII. Si contingat novitium clericum missae inservire cum altero superioris gradus et loci, sive professus ille sit, sive novitius, epitrachelion, hoc est clericalem stolam, non induat, nisi clericus ille, qui loco graduque superior est, illud pariter induerit.

XXVIII. Novitium decet silentium tenere praesentibus abbate atque magistro, neque loqui nisi interpellatur, aut ex iustà legitimâque causà: neque cum saeculari, nisi abbate et magistro annuentibus, et alio monacho praesente.

XXIX. Novitius mensae non assideat, nisi iussus ab abbate, aut a seniore inter fratres. Si contingat ipso sedente praeterire abbatem aut sacerdotem, statim assurgat, et iunctis in crucis modum supra pectus manibus, submissà cervice, oculisque in terram defixis, perstet, donec ille pertransierit. Pari submissione reverentiâque se gerat, abbate aut alio sacerdote ipsum alloquente; nec, nisi iussus, assideat.

XXX. Novitius ab abbate aut a magistro reprehensus, statim in genua procidat, tacitusque audiat arguentem, nec, nisi iussus, pro se verba faciat, aut sibi obiecta refellat: nec nisi illo iubente assurgat.

1. Magister novitiorum intelligat, rem esse magni momenti sibi commissam; quandoquidem ex primà institutione pendet maiore ex parte eorumdem profectus et spes nostri Ordinis. Curet igitur ut in dies per studium propriae perfectionis instrumentum aptius ad eos iuvandos reddatur.

II. Amabilem se praestet, et vitae integritate ac discretione ita se gerat, ut omnes novitii ad ipsum in suis tentationibus confidenter confugiant, eique res suas libere aperiant et ab eo consolationem et auxilium in omnibus sperent.

III. In domo probationis, monasterio coniunctà, vel in monasterio ipso (nam) locum novitiorum separatum esse magis expediret) refectorium quidem sit commune, sed mensa aliqua novitiis designetur post omnes professos.

IV. Magister novitiorum privatas tantum poenitentias suis novitiis imponere poterit, publicas vero nonnisi consulto abbate.

De reverentiå seniorbus.

Facultates

tiorum.

v. Habeat hic idem magister novitiorum. potestatem ordinariam a praelatis absol- magistri novivendi a casibus reservatis novitios suos; nisi abbati haec facultas aliquâ de causâ restringenda videretur, vel alteri concedenda; sed statutis anni temporibus, saltem bis in anno, extra ordinem confessarius novitiis offerendus est.

VI. Magistrum novitiorum versatum esse oportet in lectione librorum spiritualium, ut deceptiones, quae in spirituali vità accidunt, intelligat; novitiis vero eos tantum legendos tradet, quos ad eorum profectum conducere iudicabit, quique sint orthodoxi et ab Ecclesià Catholicâ non reprobati. Semihorae vero spatio eosdem

Monachi nonnisi post emis

docebit orationem mentalem et vocalem, doctrinam christianam, et regulas atque statuta nostri Ordinis, praesertim qua ratione accedere debeant ad sacramenta confessionis et eucharistiae, et quomodo horis canonicis et sacrae liturgiae interesse eos conveniat; qui autem litteras nesciunt, illos statutas preces recitare docebit.

VII. Abbatis est unum ex sacerdotibus monasterii, qui sit prae ceteris morum probitate et doctrinà commendatus, magistrum novitiorum designare. Hunc autem, si negligentem in novitiis instituendis, aut minus prudentem in eis corrigendis deprehenderit, pro qualitate culpae puniat; idque coram professis, non coram novitiis fiat. Eum vero ab officio removere non poterit, nisi congregatione monachorum consultà.

1. Postquam novitius professionem emisam professio- sit, aliquandiu, abbatis arbitrio, sive in nem ad statum ministerio fratrum, sive in studiis littelaicorum ad- rarum exerceatur, ut appareat, an ad cle

elericorum vel

mittendi.

ricorum ordinem promovendus sit, an vero in laicorum coetu manere debeat; nemo enim in nostrà congregatione ante novitiatum ad statum clericorum sive laicorum deputatur, sed omnes indifferenter ad quemcumque statum admittuntur; et solum post peractam professionem, postque edita idoneitatis suae signa, ab abbate, consultà monachorum congregatione, ad clericatum sive ad statum laicorum designantur. Hac tamen in re conscientia ipsius abbatis oneratur, ut nimirum et rationem idoneitatis uniuscuiusque habeat et monasterii necessitatibus de conveniente numero sacerdotum, clericorum et laicorum consulat.

II. Antequam vero professus ad statum aliquem determinetur, semper maneat sub custodia et curâ vicarii abbatis, et quantum fieri potest, nullum commercium habeat vel cum novitiis vel cum aliis monachis, nisi cum paribus et aequalibus suis, aut cum iis qui in eodem ministerio aut studiis iisdem versantur.

III. Quamquam autem quis ab abbate ad statum clericorum deputatus sit, et ordinem etiam aliquem ecclesiasticum acceperit, intelligat tamen ad ulteriorem gradum sibi aditum nequaquam patere, nisi illum bonis moribus et comparatâ ex studiis scientià promeruerit. Abbatis igitur

et congregationis monachorum arbitrio. relinquitur, ut ipsum ab ulteriore ordine accipiendo ad tempus, vel etiam perpetuo, arceant; idque potissimum de ordinibus infra diaconatum intelligendum est; nam qui, servatis servandis, ad diaconatum promotus est, is a sacerdotio accipiendo, nisi urgentissimâ de causâ, nequaquam removeatur.

IV. Pari ratione, qui diu in ministerio laicorum deserviit, si idoneus postea repertus fuerit, potest ab abbate et monachorum congregatione ad ordines etiam maiores promoveri; dummodo tamen, postquam ab abbate ad ministerium laicale addictus est, nec litteras didicerit, nec libros legerit, nisi ipso consulto.

1. Nemo ad ordinem ecclesiasticum promoveatur, nisi aetate a sacris Conciliis praescriptà, aut dispensatione a legitimo. superiore obtentâ, et de licentiâ congregationis monachorum atque abbatis, qui ordinandum cum litteris testimonialibus ad Episcopum loci aut reverendissimum dominum Patriarcham mittere debet, tenoris sequentis:

Tenor testimonialium pro

Reverendissime ac religiosissime domine N. Episcope civitatis N., aut Beatissi- promovendis. me Patriarcha noster, domine N. Nos abbas et monachi Ordinis Sancti Antonii Congregationis Montis Libani monasterii N. testamur reverendum patrem N. monachum professum nostri Ordinis in legitimâ aetate constitutum (vel dispensationem aetatis hic annexam habentem) et sufficienti doctrinâ bonisque moribus praeditum, nulloque impedimento irretitum, dignum esse qui ordinem N. a reverendissima dominatione tuâ (vel a beatitudine tua) accipiat. Quamobrem has ei litteras patentes dedimus, sigillo monasterii nostri munitas et subscriptione nostri abbatis firmatas, die N., mense N., anno N. Loco sigilli.

N. abbas monasterii N.

II. In libro monasterii adnotabitur nomen ordinati et Episcopi ordinantis et dies, mensis et annus.