II. DE MARTIA (Elegiae Jocosae) A me juravit nunquam cessare Cupido, Sed bene cum juro, tunc bene colla ligo. Ut nondum extinctus, sed adhuc in stipite vivos Ut si quis vulnus bene non sanaverit aeger, Illeque non poterit gravidi non velle furoris Arboris interdum ponebam membra sub umbra, Forte tamen dubio dum sic errore trahebar Per nemora, et nemorum per loca sola vagus; Mota tamen paullum canna palustris erat. Sed tamen hinc salices placidi tendamus ad amnis, Haec ait, et tenerae juncta est mea dextera dextrae. Et iuncti ad salices tendimus et f.... GIOVANNI PONTANO. Nacque a Cerretto presso Spoleto nel 1426. Fece in Perugia i primi studi; fu poi a Napoli alla corte di Ferdinando d'Aragona, ove conobbe ed ebbe a maestro il Panormita. Al Pontano dovè il suo rifiorire l'Accademia Napoletana, che vantò poi eletto e ragguardevole numero di accademici. Il Re diede al Pontano l'incarico d'istruire il figliuolo Alfonso II: ebbe ancora il poeta dal Re onorevoli uffici; ma, fallitagli la speranza di maggiori onori, il Pontano scrisse un dialogo, l'Asinus, contro gli Aragonesi. Entrato più tardi Carlo VIII in Napoli, lo esaltò con un'orazione e ne prese le insegne. Morì il Pontano nel 1503. Dalla moglie Adriana Sassonia, mortagli nel 1491, ebbe quattro figli. Si uni poi maritalmente ad altra donna, Stella, della quale ignorasi il casato, non sappiamo se sposandola in seconde nozze, o vivendo con lei in concubinato. GIOVIO. El. vir. litt. ill.; p. 60. GIRALDI. Dial. de poet. suor. temp.; col. 528. GADDI. De script. non eccl.; P.o 1, p. 164. Voss. De historicis Latinis; Vol. 11, p. 607. ZENO. Dissertazioni Vossiane; Vol. 11, p. 173. DE SARNO. Vita di G. Pontano. - Napoli, 1761. TALLARIGO. Giovanni Pontano e i suoi tempi. - Napoli, 1874. I. AD FANNIAM (Amorum, Lib. 1.) Puella, molli delicatior rosa, Quam vernus aer parturit, Dulcique rore Memnonis nigri parens Quae mane primo roscidis cinctos foliis Ubi rubentem gemmeos scandens equos Tunc languidi floris breve et moriens decus Mox prona nudo decidit cacumine Sic forma primis floret annis, indecens Ubi senectus advenit, Heu languet oris aurei nitens color, Perit comarum fulgor, et frontis decus, Pectus papillis invenustum languidis Quod nunc eois lucidum gemmis nitet Nullas amantis audies moesti preces, Non serta lentis fixa cernes postibus Sed sola noctis frigido cubas toro Quin hoc juventae floridum atque dulce ver Brevemque florem carpimus, Post lustra quinque iam senectus incipit Latensque surrepit modo. Quare meorum, o aura suavis, ignium, Noctesque divae conteramus integras II. HYMNUS IN NOCTEM (Amorum, Lib. 1.) Nox amoris conscia, quae furenti Quam colunt unam Geniusque, Hymenque O voluptatis comes et ministra Quae bona ex te fert thalamus torusque, Quas sopor fert illecebras, jocosque Delitïasque ! Quas simul juncti faciunt amantes Dum furit ardor! Dum micant linguis, animaeque florem Tu quies rerumque, hominum sola |