Sayfadaki görseller
PDF
ePub

II.

DE MARTIA

(Elegiae Jocosae)

A me juravit nunquam cessare Cupido,
Tunc ego cum moriar, saevus abibit amor.
Juravi quoties collo removere catenas?

Sed bene cum juro, tunc bene colla ligo.
Saepe fui strictum conatus solvere nodum,
Cum conor nodum solvere, jungo duos.
Sic minimo revocatur amor, crescitque resumptus
Et vires gemina fortius auget ope.

Ut nondum extinctus, sed adhuc in stipite vivos
Ignis ab accepto flamine major erit.

Ut si quis vulnus bene non sanaverit aeger,
A male sanato vulnere pejus habet.
Credideram dempsisse jugum, superasse furorem,
Quodque uno fuerat corde fugasse malum.
Heu gravius recidi, graviori absumor ab igne;
Inque meo gravior pectore flamma sedet
Qui semel effraeno sese subjecit amori,
Ille sui poterit juris habere nihil.

Illeque non poterit gravidi non velle furoris
Servitium, nulla tempore liber erit.
Saepeque differtur, sed non extinguitur ardor,
Sopitur potius, quam cadat ullus amor.
Montibus interdum vacuus venabar in altis,
Urgebantque Canes in mea lina feras.

Arboris interdum ponebam membra sub umbra,
Qua daret exiguae murmura rivus aquae.
Et nunc per latos campos, et prata regebam
In longos cursus ora ferocis Equi.
Saepe vagis tota spatiabar lentus in urbe
Passibus, in nullo limine certus eram.

Forte tamen dubio dum sic errore trahebar

Per nemora, et nemorum per loca sola vagus;
Nescio quid sensi, vel me sensisse putavi,

Mota tamen paullum canna palustris erat.
Accessi, propiorque fui: quis crederet unquam,
Lilia stringebat lux mea summa manu.
Visa dedit risum, risus revocavit amorem,
Sopito major venit ab igne focus.
Risit, et ex imo suspiria pectore traxit,
Et sic est misero molliter orsa loqui:
Ad te, si nescis, venio, cape gaudia longae
Desidiae, et collo brachia necte meo.
Insere blanda meis tua basia mille labellis,
Totaque sim toto corpore juncta tuo.

Sed tamen hinc salices placidi tendamus ad amnis,
Divulget nostros ne mala lingua jocos.

Haec ait, et tenerae juncta est mea dextera dextrae. Et iuncti ad salices tendimus et f....

GIOVANNI PONTANO.

Nacque a Cerretto presso Spoleto nel 1426. Fece in Perugia i primi studi; fu poi a Napoli alla corte di Ferdinando d'Aragona, ove conobbe ed ebbe a maestro il Panormita. Al Pontano dovè il suo rifiorire l'Accademia Napoletana, che vantò poi eletto e ragguardevole numero di accademici.

Il Re diede al Pontano l'incarico d'istruire il figliuolo Alfonso II: ebbe ancora il poeta dal Re onorevoli uffici; ma, fallitagli la speranza di maggiori onori, il Pontano scrisse un dialogo, l'Asinus, contro gli Aragonesi. Entrato più tardi Carlo VIII in Napoli, lo esaltò con un'orazione e ne prese le insegne. Morì il Pontano nel 1503. Dalla moglie Adriana Sassonia, mortagli nel 1491, ebbe quattro figli. Si uni poi maritalmente ad altra donna, Stella, della quale ignorasi il casato, non sappiamo se sposandola in seconde nozze, o vivendo con lei in concubinato.

GIOVIO. El. vir. litt. ill.; p. 60. GIRALDI. Dial. de poet. suor. temp.; col. 528. GADDI. De script. non eccl.; P.o 1, p. 164. Voss. De historicis Latinis; Vol. 11, p. 607. ZENO. Dissertazioni Vossiane; Vol. 11, p. 173. DE SARNO. Vita di G. Pontano. - Napoli, 1761. TALLARIGO. Giovanni Pontano e i suoi tempi.

- Napoli, 1874.

[ocr errors]

I.

AD FANNIAM

(Amorum, Lib. 1.)

Puella, molli delicatior rosa,

Quam vernus aer parturit,

Dulcique rore Memnonis nigri parens
Rigat suavi in hortulo;

Quae mane primo roscidis cinctos foliis
Ornat nitentis ramulos,

Ubi rubentem gemmeos scandens equos
Phoebus peragrat aethera.

Tunc languidi floris breve et moriens decus
Comas reflectit lassulas.

Mox prona nudo decidit cacumine
Honorque tam brevis perit.

Sic forma primis floret annis, indecens

Ubi senectus advenit,

Heu languet oris aurei nitens color,
Quod ruga turpis exarat.

Perit comarum fulgor, et frontis decus,
Dentesque flavent candidi,

Pectus papillis invenustum languidis
Sinis recondet sordidus.

Quod nunc eois lucidum gemmis nitet
Tenuisque vestit fascia,

Nullas amantis audies moesti preces,
Duram querentis januam.

Non serta lentis fixa cernes postibus
Exclusi amantis munera,

Sed sola noctis frigido cubas toro
Nulli petita conteres.

Quin hoc juventae floridum atque dulce ver

Brevemque florem carpimus,

Post lustra quinque iam senectus incipit Latensque surrepit modo.

Quare meorum, o aura suavis, ignium,
Dies agamus candidos,

Noctesque divae conteramus integras
Quae mane lucet hesperus.

II.

HYMNUS IN NOCTEM

(Amorum, Lib. 1.)

Nox amoris conscia, quae furenti
Ducis optatam juveni puellam,
Grata Dîs magnis, et amica blandae
Nox bona Lunae.

Quam colunt unam Geniusque, Hymenque
Et suo gaudens Erycina nato,
Cum ferus diras acuit sagittas,
Tendit et arcum.

O voluptatis comes et ministra

Quae bona ex te fert thalamus torusque, Quas sopor fert illecebras, jocosque

Delitïasque !

Quas simul juncti faciunt amantes
Inter amplexus trepidumque murmur,
Inter et ludos tenerasque rixas,

Dum furit ardor!

Dum micant linguis, animaeque florem
Ore deducunt querulo, parique
Concidunt motu, resoluta postquam
Grata libido est.

Tu quies rerumque, hominum sola
Tu graveis curas et amara fessae
Amoves menti, et refoves benigno
Pectora somno.

« ÖncekiDevam »