MARCO ANTONIO FLAMINIO.

Nacque a Serravalle, su quel di Treviso nel 1498 di famiglia romagnola, il cui vero nome era Zarrabini. Gli fu maestro dapprima il padre Giannantonio, che ebbe fama di elegante poeta (n. 1464, m. 1536). Sedicenne, si recò a Roma, ove ebbe da Leone X lodi e favori. Passò poi nel 1515 a Bologna, di lì a poco si portò ad Urbino, ove conobbe il Castiglione; a Verona, più tardi, strinse amicizia col Fracastoro, col Fumani e col Torriani e a Venezia col Navagero, col Bembo e col Manuzio. Nel 1527 tornò a Roma e vi rimase fino al 1538, nel quale anno si portò a Napoli, ove par certo che aderisse alle idee dei novatori. Nel 1545, offertogli l'ufficio di segretario del concilio di Trento, rinunciò, adducendo a scusa la malferma salute. Mori in Roma nel 1550.

GIOVIO. Dial. de vir. ill. GIRALDI. De poet. suor. temp.; GADDI. De script. non eccl.; P. 1, p. 187.

- MAN

col. 535. CURZIO. M. A. Flaminii Vita (premessa all'edizione cominiana del 1743 dei Carmina). — SCHLÜTER. M. A. Flaminius unde seine Freunde. Magonza, 1847.

I.

HYMNUS IN BONAM VALETUDINEM

(Carminum, Lib. 1.)

Diva funestis inimica morbis,

Cui vigor mentis, solidumque robur
Et joci dulces, animique semper

Gaudia cordi :

Te voluptatis canimus parentem,
Candidam blandae Veneris sodalem,
Unicum vitae decus et malorum

Dulce levamen;

Quam colunt sancte juvenes senesque,
Quam sibi cuncti cupiunt suisque;
Nam simul coetus hominum caducos
Alma revisis,

Ilicet morbi fugiunt protervi,

Occidit Febris truculenta, dirus
Occidit Pallor, fera Mors profundo

Exulat Orco:

At domus florent pueris, senesque
Induunt fortem virides juventam,
Et Venus terras colit et Lyaeus

Et bonus Hymen.

O quies rerum, o hominum benigna
Mater, o cunctis veneranda; namque
Quid potest gratum sine te, quid ullis
Dulce videri?

Huc ades nostrum miserans laborem,

Sive te caeli tenet aula, sive

Insulis molles chore as beatis

Laeta frequentas.

Huc ades tandem, bona Diva, et artus

Languidos aura refove salubri,
Ne meam tabes edat immerentis

Atra juventam.

ÌÌ.

HYMNUS IN AURORAM

(Carminum, Lib. 1.)

Ecce ab extremo veniens Eoo

Roscidas Aurora refert quadrigas,
Et sinu luce roseo nitentem

Candida portat.

Ite, pallentes tenebrae, sub Orcum,
Ite, quae tota mihi nocte diros
Manium vultus, mihi dira semper
Somnia fertis.

Da lyram vati, puer; ipse flores

Sparge, dum canto. Bona Diva, salve, Quae tuo furvas radiante terras

Lumine lustras.

En tibi suaves violas, crocumque,
En odorati calathos amomi:
Surgit, et nostros tibi dulcis aura

Portat odores.

Deferat laudes utinam precesque,
Quas tibi supplex mea Musa fundit,
Jam pio sanctos bene docta Divos

Tollere cantu.

Quis tuam digne celebrare lucem
Possit, o almae genitrix diei?
Quis tuam formam, o Dea, ante Divas

Pulchrior omnes?

Ut genas coelo roseas, comamque

Auream profers, tibi fulva cedunt
Astra, decedit rutilante victa

Luna decore.

Te sine aeterna jaceant sepulti
Nocte mortales; sine te nec ullus
Sit color rebus, neque vita doctas
Culta per artes.

Tu gravem pigris oculis soporem
Excutis; (leti sopor est imago)

Evocans tectis sua quemque laetum ad
Munia mittis.

Exsilit stratis rapidus viator

Ad jugum fortes redeunt juvenci,
Laetus in silvas properat citato

Cum grege pastor.

Ast amans carae thalamum puellae
Deserit flens, et tibi verba dicit
Aspera, amplexu tenerae cupito a-

-vulsus amicae.

Ipse amet noctis latebras dolosae

Me juvet semper bona lux. Nitentem
Da mihi lucem, Dea magna, longos

Cernere in annos.

III.

DE DELIA

(Carminum, Lib. 1.)

O fons Melioli sacer,
Lympha splendide vitrea,
In quo virgineum mea

Lavit Delia corpus;

Tuque lenibus enitens

Arbor florida ramulis,

Qua latus niveum et caput

Fulsit illa decorum;

Et vos, prata recentia,

Quae vestem nitidam et sinum

Fovistis tenerum uvida

Laeti graminis herba;

Vosque aurae liquidi aetheris,
Nostri consciae amoris ad-
este, dum queror, atque vos
Suprema alloquor hora.
Si sic fata volunt fera,
Si sic est placitum Deis,
Ut nobis amor impia
Morte lumina condat,
Saltem pro pietate mea
Hoc concedite, frigidum
Ut corpus liceat mihi
Vestra ponere terra.
Sic satis moriar libens,

Si spes haec veniat simul;
Quod nullo melius loco hos
Linquet spiritus artus.

O si tempus erit modo,

Cum suetum huc aditum ferat,
Quae nos ante diem nigros
Cogit visere manes,

Et locum aspiciens, ubi
Illo purpureo die
Me vidit, miserum suis
Multum quaerat ocellis!
Seu jam frigida pulverem
Inter saxa videns,. statim
Pectore ardeat intimo et
Me sic fata reposcat,
Ut vitae veniam impetret,
Et cogat Superos suum
In votum, humida candido
Tergens lumina velo.
Pulcris undique ramulis

Instar imbris in aureum
Manabant dominae sinum
Flores suave rubentes.