ADAMO FUMANI.

Nacque in Verona sul principio del secolo XVI. Fu discepolo di Romolo Amaseo. Dal 1544 al 1588, anno in cui mori, fu canonico nella cattedrale della sua patria.

GIRALDI. Dial. de poet. suor. temp.; col 568. nale de' letterati d'Italia; anno 1712, vol. 1x. illustrata; vol. 1, Lib. IV.

ADVENTANTE SENECTUTE

SE TOTUM DEO DICAT

I'um Lib. (Carmin.)

Jam cana rugis asperat
Frontem senecta: corporis
Jam membra facta languida,
Sensim recedens in dies
Vitalis ignis deficit.

Sed hoc quid ad me, fervida
Patris supremi charitas
Me continenter si suis

Fovere pergit ignibus?

Ergo, o beata vivida
Caelestis ignis flammula,
Magis magis me tu in dies
Fovere perge singulos
Perge, o beata, perge dum
Mihi usque perge amburere
Mihi usque perge absumere
Cor, ossa, nervos, viscera,
Venas medullas, sanguinem,
Ipsamque mentem ac spiritum,
Ut totus ardeam tibi;

Ut atra quum mors frigidas
Afferre mihi volet manus,
Sic flamma totus flammeis
Alis Amoris lucidi
Hinc expeditus, aetheris
Altas ad oras subvolem;
Cognata ubi inter sidera
Non jam amplius memor mei,
Unum te amem, ac tua omnia.
Immo ardeam perenniter

Factus tui ter maximi

Scintilla parva incendii.

II.

FRETUS DEI CLEMENTIA

SOLATUR ANIMUM SUUM

DIVINI JUDICII PAVORE CONSTERNATUM

(Carminum Lib.)

O qui beatus aetheris sedes colis

Auctor salutis omnium,

Ergo ne semper fluctuare me in salo hoc Mentis videbis anxium,

Nec te mei misere bit unquam, nec mihi

Opem benignus afferes?

En hostis ut me territat minaciter
Antiquus, atque tuae procul
Rata vocat spe maximae clementiae,
Nulloque non pergit loco
Severitatis me tuae formidine

Urgere saeva, et acribus

Fodicare stimulis intimum pectus meum,

Qui mihi cor ulcerant dies

Noctesque, gratae nec quietis munere

Sinunt cupito perfrui:

Quod is me identidem asserit nunquam in tuam

Redire posse gratiam

Tota inquinatum mente, toto corpore,

Ipsi mihi turpissimum.

Ah ah quid hi me tamdiu miserrime

Terroris angunt vortices?

An hoc eo fit, luce quod semel tuae

A veritatis avius,

Perinde quasi tu nullus, aut nusquam fores

Quo plena scimus omnia,

Mearum ago omnia virium, sanctae nihil
Opis tuae fiducia:

Perque usque vanas somniorum imagines
Dum gloriosus ambulo,

Tuis relictis legibus sanctissimis

Foeda obruor caligine,

Opinionum pessimarum et a tui

Amore longe distrahor,

Cujus me oportuisset eheu, jamdiu
Flagrasse sacris ignibus.

Sed, o tuos beare qui solus potes,

Nedum juvare, supplices,

Qui rite sanctum nomen usurpant tuum,
Vereque se dicant tibi,

Te corde toto, mente tota te obsecro,
Totisque viribus meis,

Da, me tibi uni fidere, ac semper tuis
Parere jussis omnibus:

Da, me te amare amore semper maximo,
Amore sincerissimo.

Cruore, da tu, me esse dignum denique
Quem tu redemeris tuo:

Mea facta, dicta, cogitata, fac, tuam
Spectare semper gloriam,

Pavore sic me liberaveris gravi
Sic solveris formidine.

BASILIO ZANCHI.

Pochissimo sappiamo della sua vita. Nè il Giovio, nè il Giraldi, dicon nulla di lui. Nacque a Bergamo nel 1501: ebbe a maestro il Rapicio; si portò giovanissimo a Roma e nel 1524 entrò nell'ordine dei canonici lateranensi. Mori in ancor verde età nel 1558.

SERASSI. Basilii Zanchii Vita, (premessa all'edizione di Bergamo del 1747 dei Poemata).

SOMNIUM

(Carminum Lib.)

Nox erat et tacito spargebat lumina coelo,
Et maria et terras presserat alta quies.
Solus ego insomnis tota suspiria nocte
Dum repeto, lacrimis immaduere genae.
Singula fallacis meditabar dicta puellae

Abstulerant sensus improba verba meos.
Talia dum flemus, coelum splendescere cepit.
Fulgebatque polus, nec tamen orta dies.
Et jam purpureo paulatim Lucifer ortu
Praevius Aurorae coeperat ire suae,