Sayfadaki görseller
PDF
ePub

IV.

DE DISCESSU AB AMICA

(Numerorum, Lib. III.)

Hoc ego discessu, fateor, sum factus ut amens;
Nam fleo quod domina cogor abire mea;
Rideo: me dominae faciunt promissa superbum;
Ardeo: sollicitum cor fera flamma coquit;
Frigeo, namque meus sol linquitur orbe remoto;
Spero mihi incerto est certa in amore fides.
Et timeo infelix, quoniam timor instat et inquit:
Rara in amore diu femina pondus habet.

V.

AD AMICAM

(Numerorum, Lib. 11.)

Ille semel qui te, rerum pulcherrima, vidit,
Ille suis totum optavit inesse oculis:
Verba semel qui te sensit mellita loquentem,
Totum aures petiit se bibulas fieri.

At qui saevitiemque et inexorabile pectus
Teque implacatum nôrit habere animum,

(Pace tua dictum) se se oderit ille, voletque

Nunquam habuisse aures, nunquam habuisse oculos.

G. GREGORIO GIRALDI.

Nacque a Ferrara nel 1479, secondo ogni probabilità (sebbene non manchi chi, come il cronista Ricciolio, lo dica nato l'anno innanzi). Studiò in patria insieme col Calcagnini, poi si recò a Napoli, ove conobbe il Sannazzaro. Fu a Roma alla corte di Leone X, e vi si trovò durante il sacco del 1527; dopo il quale si portò a Mirandola presso il Pico, amicissimo suo; morto costui, si ridusse a Ferrara, ove usci di vita nel 1552.

GADDI. De script. rara d'oro; p. 155.

non eccles.; P. 1, p. 211. LIBANORI. FerBORSETTI. Historia almi Ferrariae gym

nasii; P. II, p. 139. · BAROTTI. Memorie istoriche di letterati ferraresi; vol. 1, p. 265-93.

I.

AD AMOREM

(Carminum Lib.)

Spernes puellam plus nive candidam?
Spernes Lycorae gratiam amabilem?
Clarosque ocellos et labella haec,
Quae Paphiamsuperant Diomen?

Nectunt catenas brachia mollia,

Mittunt faces heu lumina fervidas;
Jam jam manus do supplices, jam
Castra, Cupido, tua et tuum jus
Sequor lubens. O grata protervitas!
Amat Lycoris me face mutua,
O ter beatum me, quaterque
Nec Superum ambrosiae invidentem!

II.

AD AURAS

(Carminum Lib.)

Aurae, quae miseri mei furoris
Tot suspiria, tot gravesque questus,
Hinc inde accipitis fugaciores,
Gratum, et quae legitis meae puellae
Quod spirat melos, ore dulciori
Sirenum modulis suaviores

Cycni cui merito invidere possunt:
Vos suspiria haec gravesque questus
Ad surdas dominae adferatis aures,
Mitem his reddite jam mihi Lycoram,
Dulces illius aut modos amanti

Portetis, requiem mei doloris.

7 COSTA. Ant. della lirica latina.

GIOVANNI COTTA.

Nacque a Vangadizza, villaggio presso Legnago, nel 1479. Insegnò a Lodi, viaggiò buona parte dell' Itaiia e strinse amicizia coi più famosi letterati de' suoi tempi. Segui poi il generale veneto Bartolomeo d'Alviano, il quale, rimasto prigioniero dei Francesi, nel 1510, mandò il Cotta a Viterbo, oratore al Pontefice Giulio II. Ivi il poeta morì di peste in quell'anno medesimo.

GIOVIO. Elog. vir. litt. ill.; p. 68. GIRALDI. Dial. de poet. suor. temp.; col. 538.- GADDI. De script. non eccl.; P.o 1, p. 146. MAFFEI. Verona illustrata; vol. 1, p. 376. GIULIARI. Vita del Cotta; (inserita nella Protomoteca veronese del Sartori. Verona, 1881).

I.

AD LYCORIM

(Carminum Lib.)

Amo, quod fateor, meam Lycorim,
Ut pulcras juvenes amant puellas.
Amat me mea, quod reor, Lycoris,
Ut bonae juvenes amant puellae.

Huic ego, ut semel hanc videre visus
Se se ostendere fixiore ocello,

Quando, inquam, mea lux, mei laboris
Das mi premiolum? meique cordis.
Tot incendia mitigas, Lycori?
Hic illa erubuit, simulque risit.
Ride bat simul, et simul pudebat.
Dumque molliculos colens amores
Colit virgineum simul pudorem,
Quid negem tibi? dixit, et capillum,
Qui pendens levibus vibratur auris,
Et formosa vagus per ora ludit,

Hunc secans trepidans, implicansque in auro,
Haec fila aurea, et aureum capillum
Pignus, inquit, habe meique amoris
Meique ipsius: hoc tuum puellae
Tuae pignore lenias calorem.
Eheu quid facis? ehi mihi, Lycori,
Haec sunt flammea texta, non capilli:
Sunt haec ignea vincla: ni relaxes,
Qui tanto valeam valere ab aestu?
Anne ignem juvat ignibus perire?
Comae flammeolae, subite flammas:
Crines igneoli, venite in ignes:
Sat me, flammea vincla, nexuistis:
Nunc vos solvimini et subite flammas:

Ussistis nimis, ignei capilli,

Nunc vos urimini et valete in ignes.

Hos meos age laetus ignis ignes

Perge exstinguere, tuque flamma, flammam Exedas, mea corda quae exedebat.

At tu, sic reliqui tui capilli

Vernent perpetuum tibi, Lycori:
Quod tuos ferus usserim capillos,

Parce: nam volo amare, non pe ruri,

« ÖncekiDevam »