Sayfadaki görseller
PDF
ePub

X.

Remarques sur ce Mémoire, et ce qu'il semble qu'on doit éviter dans cette occasion.

On a tâché de ne rien dire jusqu'ici (sauf le meilleur jugement de Sa Majesté) qui ne paroisse pouvoir être porté au Pape de vive voix et par écrit, par ceux qui sont chargés à Rome des affaires de Sa Majesté, en ajoutant ou retranchant ce que le Roi trouveroit à propos par sa prudence, et selon les conjonctures présentes. On se croit après cela obligé de dire plus expressément ce qu'il semble qu'on doit éviter dans cette occasion.

On doit éviter, premièrement, de faire faire une censure de Sorbonne, pour deux raisons: la première, parce qu'il y en a déjà plusieurs sur tous ces sujets : la seconde, parce que ce seroit donner à Rome sans nécessité, une occasion de querelle; ce qui semble ne convenir pas à la conjoncture présente.

Secondement, il semble encore, pour cette dernière raison, qu'on doit éviter dans l'arrêt qui se donnera, les termes injurieux de lacérer ou de brûler par main de bourreau. Pour repousser les injures, de simples défenses du débit suffisent; et le Pape ne peut s'en offenser, à cause des invectives et outrages dont le livre est plein.

Troisièmement, on suppose que MM. les gens du Roi, en disant ce qui sera essentiel à l'affaire, sauront éviter par leur prudence les termes qui pourroient causer de l'aigreur.

M. Roccaberti s'étend beaucoup sur des faits par

678 MÉMOIRE SUR LE LIVRE DE ROCCABERTI. ticuliers, comme sont celui de la procédure de feu M. l'archevêque de Toulouse, et celui de la condamnation et exécution en effigie du frère Jean Cerle (*), et autres de cette nature. On les a omis dans ce mémoire, et on croit, pour de très-bonnes raisons, qu'il n'est pas besoin d'en parler.

Pour ceux qu'on a relevés, comme il pourroit y avoir de l'inconvénient à dissimuler tout-à-fait des outrages et des invectives publiés avec tant d'apparat, il n'y en auroit pas moins à pousser les choses si loin, que le cours des négociations nécessaires avec le saint Siége en fût retardé.

(*) Le frère Jean Cerle, chanoine régulier de la cathédrale de Pamiers, et précenteur de cette Eglise, avoit été élu par le Chapitre, vicaire-général du diocèse, le siége vacant par la mort de M. Caulet. La Cour étoit alors irritée contre ce chapitre, à cause de son opposition aux droits de Régale que le Roi prétendoit avoir sur tous les archevêchés et évêchés de son royaume. Ce fut ce qui engagea M. Joseph de Monpezat de Carbon, archevêque de Toulouse, à procéder contre les frères Cerle et Charlas, vicaires-généraux : il déclara nulle leur nomination, et nomma en leur place un autre grand-vicaire. Le frère Cerle en appela au saint Siége, qui .confirma sa nomination. Le Parlement de Toulouse, sur les ordres du Roi, le condamna à avoir la tête tranchée; ce qui fut exécuté en effigie dans les villes de Toulouse et de Pamiers. (Edit. de Paris.)

FIN DU TOME TRENTE-TROISIÈME.

INDEX

TOMI TRIGESIMI-TERTII.

DEFENSIO DECLARATIONIS

CONVENTUS CLERI GALLICANI ANNI M. DC. LXXXII,
DE ECCLESIASTICA POTESTATE.

LIBER NONUS. De quæstionibus præsertim fidei, extra
Concilia generalia, per consensum Ecclesiæ definitis.

CAPUT PRIMUM. Consensionis universalis vis et auctoritas ante omne
judicium ecclesiasticum: multò major, cùm Romani Pontificis
decreta, nullo reclamante, obtinent.
Pag. 3
CAP. II. Locus Augustini de Pelagianis, CAUSA FINITA EST : quænam
illæ causæ sint, quæ sine Synodis finite intelligantur : duo Acto-
rum loci comparantur: causæ Pelagianæ status ex Augustino :
sufficiens judicium eidem Augustino quid sit : Capreoli Cartha-
ginensis locus: Concilii Ephesini de Pelagianis decretum.
CAP. III. Quæ causæ sine Synodo finiri possint, quæ finiri non pos-
sint, ex sancto Augustino, et quæstione rebaptizationis, osten-
ditur.

7

16

CAP. IV. Sancti Stephani Papæ contra rebaptizationem decretum,
totâ Sedis apostolicæ auctoritate factum, et tamen Concilii ge-
neralis sententiam meritò expectatam: sancti Augustini loci. 19
CAP. V. Non tantùm pertinaces, sed Sancti post papale decretum,
aliud quid desiderant.

20

CAP. VI. Quæstionem rebaptizationis à Cypriano et asseclis inter
adiaphora non fuisse repositam.

21

CAP. VII. An Augustinus aliique Patres cam quæstionem inter adia-
phora habuerint.

24

CAP. VIII. Quid objiciant qui hæc referunt inter adiaphora : Firmi-
liani et Basilii locus.

28

CAP. IX. Quæ sit illa Synodus universalis, quam in hac quæstione
Augustinus memoret : Nicænam eam esse; sed, utcumque sit,
nostra immota esse.

Pag. 30
CAP. X. Non tantùm fidei causa, sed etiam aliæ quæ universalem
spectarent Ecclesiam ab universali Concilio retractandæ, nec
nisi consensione orbis finita esse creduntur: causa Cæciliani :
sancti Augustini locus.

CAP. XI. Causa sancti Joannis Chrysostomi.

33

34

CAP. XII. Decreta adversùs Origenistas: Theophilus Alexandrinus
sanctum Anastasium Papam præit, ac Romam ipsam liberat : in
consensione vis posita: sancti Hieronymi loci.
36
CAP. XIII. Turbæ post Chalcedonensem Synodum : de iis seorsim
per encyclicas epistolas Ecclesiæ consuluntur : responsa mittun-
tur: communi consensione quæstiones finiuntur.
38
CAP. XIV. Sancti Simplicii Papæ locus de decretis apostolicis irre-
fragabilibus Ecclesiæ universalis assensu.
40
CAP. XV. Sancti Gelasii locus, in epistolà ad Episcopos Dardaniæ. 42
CAP. XVI. Propositio, UNUS TRINITATIS CRUCIFIXUs, à Scythis Mo◄
nachis Constantinopoli agitatur : Monachi Hormisdam consul-
turi pergunt: professio Justiniani, eàdem de re Romanum Pon-
tificem consulentis, pro ejus infallibilitate objicitur.
45
CAP. XVII. Viri boni sanctique consulendos docent per orbem ter-
rarum Episcopos : quæstionis finem ab Ecclesiæ universalis auc-
toritate expectandum.

48
CAP. XVIII. Sancti Hormisdæ epistola ad Possessorem, quà Scythæ
Monachi condemnantur; illi Ecclesiæ catholicæ sententiam ex-
pectant: eorum propositio vincit: non nisi Ecclesiæ universalis
consensione quæstioni finis imponitur.

[ocr errors]

51

CAP. XIX. Formula consulendi Romani Pontificis, rei gestæ serie,
ac Patrum traditione explicatur.

56

CAP. XX. Quæstio Elipandi de Christo adoptivo Dei Filio, Romani
Pontificis, et Ecclesiarum consensione finitur: particula FILIO-
QUE per eadem ferè tempora Symbolo addita.

59

CAP. XXI. Tricassina secunda Synodus sub Joanne VIII: professio
obedientiæ Romano Pontifici facta secundùm Canones ab Hinc-
maro Rhemensi: Episcopi conjunctà auctoritate cum Papà judi-
cant ex consensione robur.

62
CAP. XXII. Objecta solvuntur: Turonensis secundi Concilii canon :
statuta Nicolai Papæ : canones Pontigonensis Synodi : quæ Petri
privilegio facta habeantur: sancti Leonis insignis locus. 66

CAP. XXIII., Aggredimur demonstrare viros bonos sanctosque, post
Romanorum Pontificum decreta etiam de fide, suspenso animo
mansisse, quoad universalis consensus accederet : sancti Victo-
ris Papæ decretum de Paschate proponitur: sancti Stephani de
rebaptizatione paucis repetitur.
Pag. 71
CAP. XXIV. Pelagii I piis et orthodoxis suspecta fides propter appro-
batum Synodum V, non ut Doctor privatus, sed ut Papa suspec-
exposità fide, non allegatà infallibilitate, se purgat.

tus,

74

CAP. XXV. Bonifacius III seu IV eâdem causâ sancto Columbano
Presbytero suspectus.

77

CAP. XXVI. Romani Pontifices professi se apostolico officio fungen-
tes esse errori obnoxios, in auctoritate universalis Ecclesiæ ac-
quiescunt: locus Innocentii III.

80

CAP. XXVII. Joannis XXII fidei professio, omnia quæ in apostolico
officio gessit, etiam circa fidem, iterum examinari posse demon-

strat.

82

CAP. XXVIII. Ejusdem Joannis XXII de animarum statu speciatim
publico diplomate declarata fides, à Benedicto XII successore
ad examen revocatur.

CAP. XXIX. Gregorii XI ac Pii IV professio.

84

86

CAP. XXX. Ecclesiæ catholicæ auctoritas multis casibus Ecclesiæ Ro-
manæ laborantis auctoritatem supplet: primum exemplum, sæ-
culi decimi invasores.

89
CAP. XXXI. Alia exempla: turbæ sub Sergio III, ordinationum For-
mosi Papæ gratiâ : Auxilii Presbyteri locus: alia turbæ sub
Joanne XII: turbæ graviores, atque incertior status in diuturno
schismate inter Urbanum VI et Clementem VII.

92

CAP. XXXII. Ex his ostenditur, etsi quis Romanus Pontifex falsa defi-
niat, catholicam tamen Ecclesiam Sedemque apostolicam manere
suo pondere constitutam.
96
CAP. XXXIII. Lapsus Romanorum Pontificum nihil Ecclesiæ, nihil
fidei, nihil Sedi apostolicæ nocuerunt : Liberius ordine tempo-
rum primus recensetur.

100

CAP. XXXIV. Adversariorum effugia præcluduntur : nostra argu-
menta firmantur.
103
CAP. XXXV. Sanctus Zozimus Celestii Pelagiani confessionem apertè
hæreticam probat: ejus epistola ad Africanos Episcopos : sancti
Augustini loci.

108

CAP. XXXVI. Hormisdæ atque Honorii gesta uno verbo repetuntur :

« ÖncekiDevam »