Sayfadaki görseller
PDF
ePub

BIBLIA

ŁACIŃSKO - POLSKA

CZYLI

PISMO ŚWIĘTE

STAREGO I NOWEGO TESTAMENTU

TOM III

[ocr errors]
[ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small]

Obejmujący Księgi: Izaiasza, Jeremiasza, Barucha, Ezechiela, Daniela, Ozeasza,
Joela, Amosa, Abdiasza, Micheasza, Jonasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza,
Aggeusza, Zacharyasza, Malachiasza i dwie Machabejskie.

WILNO

Nakladem i drukiem Józefa Zawadzkiego

1907

B5272
1907
V. 3

Servatis conditionibus in impressione Sacrorum Bibliorum servandis,, licentiam per praesentes dedimus S-am Scripturam utriusque Testamenti cum Commentariis Ménochii S. J., editionis Excellentissimi. Illustrissimi ac Reverendissimi Simonis Kozłowski, Archiepiscopi Mohiloviensis, imprimendi, impressamque absque ullis mendis, diligenti prius revisione et collatione facta, evulgandi.

No 632.

Datum Vilnae die 29 mensis Aprilis 1895 anno.

Antonius Franciscus Eppus mpr.

Franciscus Wołodźko.

In spiritualibus Secretarius.

BIBLIA
ŁACIŃSKO-POLSKA.

Z OBJAŚNIENIAMI X. J. WUJKA, I KOMENTARZEM MENOCHIUSZA,

przełożonym na język polski.
Tom III.

Wprowadzenie do Ksiąg Proroczych.

Szesnaście ksiąg kanonicznych zowią się Proroczemi, już to dla głównego swojego przedmiotu, już przez wzgląd na swych autorów, których noszą tytuł.

Prorokami zowią się ludzie święci, którzy z natchnienia, to jest z nadprzyrodzonego objawienia Bożego poznawali rzeczy tajemne i przyszłe, i z rozkazu Boga ogłaszali je z największą pewnością i prawdą.

Pismo święte często Proroków mianuje ludźmi Bożymi, albo Widzącymi, dla tego, że od samego Boga w sposób nadzwyczajny byli oświecanymi, i pospolicie odbierali Boskie wyroki i objawienia za pośrednictwem snów i nocnych widzeń. (Num. 12, 6).

Ponieważ żaden człowiek przyrodzonem światłem swojego rozumu nie może przenikać przyszłości; dokładne przeto spełnienie się proroctw iest jednym z niezaprzeczonych dowodów boskości Religii, na korzyść której zostały wyrzeczone. Jakoż Pan Bóg we wszystkich wiekach niektórym z wiernych swoich wyznawców, stosownie do potrzeb kościoła, udzielał daru proroctwa. Ztąd Apostoł narodów powiada: „I tenże (Bóg) dał niektóre Apostoly, a niektóre Proroki, a drugie Ewangelisty, a inne Pasterze i Doktory: ku wykonaniu świętych, ku robocie posługowania; ku budowaniu ciała Chrystusowego: ażby się wszyscy zeszli w jedności wiary i poznania Syna Bożego“.

Prorocy zaczęli się razem ze światem. Tak, byli uczczeni duchem proroczym: Adam (Gen. 2, 21); Abel (Hebr. 11, 4); Henoch (Jud. w. 14); Abraham, Izaak, Jakób (Gen. rr: 12. 26, 27, 49); Mojżesz, Aaron, Jozue, Samuel, Dawid, Gad, Natan, Achiasz, Eliasz, Elizeusz, i w i.

Wyjąwszy Dawida króla, wszyscy Prorocy, którzy się okazali w Judei, od Samuela aż do czasów Ozyasza króla Judzkiego, i króla Izraelskiego Jeroboama II., nic na pismie nie zostawili. Odtąd zas, w ciągu lat przeszło 300, nowy powstał szereg Proroków, którzy przepowiednie swoje i nauki, imieniem Boga ogłaszane, przekazali potomności w napisanych przez siebie księgach. Czterech z nich: Izaiasza, Jeremiasza z Baruchem, Ezechiela i Daniela nazwano Prorokami Większymi, dla tego, że więcej spisanych proroctw i nauk po nich zostało. Dwónastu zaś innym, dla szczupłości pism po nich pozostałych, nadano imię Proroków Mniejszych, którymi są: Ozeasz, Joel, Amos, Abdiasz, Micheasz, Jonasz, Nahum, Habakuk, Sofoniasz, Aggeusz, Zacharyasz i Malachiasz.

Wszyscy ci nadzwyczajni posłańcy Boga, z dziwną zgodnością i stałością, jako powolne narzędzie jednego i tegoż Ducha Ś., pocieszali wiernych jego wyznawców, gromili grzeszników, nauczali prawd jego, i objawiali przyszłe tajemnice Chrystusowej Religii.

Proroctwa ich najczęściej mają dwojaki przedmiot: jeden blizki i bezpośredni, który się odnosi do stanu doczesnego Izraelitów lub innych narodów; drugi daleko znakomitszy i wznioślejszy, ściągający się do przyszłego Messyasza i założenia przezeń powszechnego Kościoła. Ztąd to u Proroków często napotykają się nagłe i nieprzewidziane przejścia z jednego przedmiotu do drugiego, z rozumienia dosłównego do sensu przenośnego i tajemniczego -co nieraz bywa jedną z przyczyn niejasności stylu pism proroczych.

Jezus Chrystus i tajemnice jego Religii są najpierwszym i głównym przedmiotem wszystkich proroctw. Sama dzielność i dobór wyrazów używanych przez proroków zniewalają czytelnika do szukania w nich innego, wyższego nad sens bezpośredni znaczenia, któreby odsłoniło całą ich po

« ÖncekiDevam »