Sayfadaki görseller
PDF
ePub

terrenaque coelestibus ac divinis humana praeferentes, in diversis curiis vagantur, aut in negotiorum temporalium sollicitudine, ovili derelicto atque ovium sibi commissarum cura neglecta, se detinent occupatos: placuit sacrosanctae synodo, antiquos canones1), qui temporum atque hominum iniuria paene in desuetudinem abierunt, adversus non residentes promulgatos innovare, quemadmodum virtute praesentis decreti innovat; ac ulterius, pro firmiori eorundem residentia et reformandis in ecclesia moribus, in hunc, qui sequitur, modum statuere atque sancire. Si quis a patriarchali, primatiali, metropolitana seu cathedrali ecclesia, sibi quocunque titulo, causa, nomine seu iure commissa, quacunque ille dignitate, gradu et praeeminentia praefulgeat, legitimo impedimento seu iustis et rationabilibus causis 2) cessantibus, sex mensibus 3) continuis extra suam dioecesim morando abfuerit, quartae partis fructuum unius anni, fabricae ecclesiae et pauperibus loci per superiorem ecclesiasticum applicandorum, poenam ipso iure incurrat. Quod si per alios sex4) menses in huiusmodi absentia perseveraverit, aliam quartam partem fructuum similiter applicandam eo ipso amittat. Crescente vero contumacia, ut 57 severiori sacrorum canonum censurae subiiciatur, metropolitanus suffraganeos episcopos absentes, metropolitanum vero absentem suffraganeus episcopus antiquior residens, sub poena interdicti ingressus ecclesiae eo ipso incurrenda, infra tres menses per literas seu nuncium Romano Pontifici denunciare teneatur, qui in ipsos absentes, prout cuiusque maior aut minor contumacia exegerit, suae supremae sedis auctoritate animadvertere, et ecclesiis ipsis de pastoribus utilioribus providere poterit, sicut in Domino noverit salubriter expedire.

C. II. Nulli beneficium exigens personalem residentiam obtinenti abesse licet, nisi iusta de causa ab episcopo approbanda, qui tum etiam vicarium subducta parte fructuum substituat ob curam animarum.

Episcopis inferiores, quaevis beneficia ecclesiastica personalem residentiam de iure sive consuetudine exigentia in titulum sive commendam obtinentes, ab eorum ordinariis, quemadmodum eis pro bono ecclesiarum regimine et divini cultus augmento, locorum et personarum qualitate pensata, expediens videbitur, opportunis iuris remediis residere cogantur, nullique privilegia seu indulta perpetua de non residendo

Sess. VI. I.) cf. c. 20. C. VII. qu. 1. (Gregor. I.) et seqq.; tot. tit. X. de cler. non res. III. 4. et in Vito III. 3. — 2) ef. infr. Sess. XXIII. de ref. c. 1.— 3) c. 11. X. de cler. non resid. (Innoc. III.) 4) cf. Sess. XXIII. de ref. c. 1.

[ocr errors]

aut de fructibus in absentia percipiendis suffragentur 1); indulgentiis vero et dispensationibus temporalibus, ex veris et rationalibus causis tantum concessis, et coram ordinario legitime probandis, in suo robore permansuris; quibus casibus nihilominus officium sit episcoporum, tanquam in hac parte a sede apostolica delegatorum, providere, ut per deputationem idoneorum vicariorum 2), et congruae portionis fructuum as- 58 signationem cura animarum nullatenus negligatur; nemini quoad hoc privilegio seu exemptione quacunque suffragante. C. III. Excessus saecularium clericorum et regularium degentium extra monasteria ab ordinario loci corrigantur.

Ecclesiarum praelati ad corrigendum subditorum excessus prudenter ac diligenter intendant, et nemo saecularis clericus cuiusvis personalis, vel regularis extra monasterium degens etiam sui ordinis privilegii praetextu tutus censeatur 3), quo minus, si deliquerit, ab ordinario loci, tanquam super hoc a sede apostolica delegato, secundum canonicas sanctiones visitari, puniri et corrigi valeat.

C. IV.

Ecclesias quascunque episcopi et alii maiores praelati, quoties opus fuerit, visitent, omnibus, quae huic decreto obstare possent,

sublatis.

Capitula cathedralium 4) et aliarum maiorum ecclesiarum illorumque personae nullis exemptionibus, consuetudinibus, sententiis, iuramentis, concordiis, quae tantum suos obligent auctores, non etiam successores, tueri se possint, quo minus a suis episcopis et aliis maioribus praelatis per se ipsos solos, vel illis, quibus sibi videbitur, adiunctis, iuxta canonicas sanctiones 5) toties, quoties opus fuerit, visitari, corrigi et emendari etiam auctoritate apostolica possint et valeant.

C. V. Episcopi in aliena dioecesi nec pontificalia exerceant, nec ordines 59 conferant.

Nulli episcopo liceat cuiusvis privilegii praetextu pontificalia in alterius dioecesi exercere 6), nisi de ordinarii loci expressa licentia, et in personas eidem ordinario subiectas tantum. Si secus factum fuerit, episcopus ab exercitio pontificalium, et sic ordinati ab exsecutione ordinum sint ipso iure suspensi.

[ocr errors]

Sess. Vl. 1) cf. c. 15. de rescr. in VIto I. 3. (Bonif. VIII.)
elect. in Vito I. 6. (Bonif. VIII.) · 3) cf. Sess. XIV. de ref. c. 4. seq.
Sess. XIV. 1. c. Sess. XXV. de ref. c. 6. 5) cf. Sess. XXV. 1. c.
Sess XIV de ref. c 2. 3. 9.

2) c. 34. de

4) cf.

6) cf.

Indictio futurae sessionis.

Placetne vobis, proximam futuram sessionem celebrari die Iovis feria quinta post primam dominicam subsequentis Quadragesimae, quae erit dies tertia mensis Martii? Responderunt: Placet.

[blocks in formation]

Ad consummationem salutaris de iustificatione doctrinae, quae in praecedenti proxima sessione uno omnium Patrum consensu promulgata fuit, consentaneum visum est de sanctis60 simis ecclesiae sacramentis agere, per quae omnis vera iustitia vel incipit, vel coepta augetur, vel amissa reparatur. Propterea sacrosancta oecumenica et generalis Tridentina synodus, in Spiritu sancto legitime congregata, praesidentibus in ea eisdem apostolicae sedis legatis, ad errores eliminandos, et exstirpandas haereses, quae circa sanctissima ipsa sacramenta hac nostra tempestate tum de damnatis olim a Patribus nostris haeresibus suscitatae, tum etiam de novo adinventae sunt, quae catholicae ecclesiae puritati et animarum saluti magnopere officiunt, sanctarum scripturarum doctrinae, apostolicis traditionibus atque aliorum conciliorum et Patrum consensui inhaerendo, hos praesentes canones statuendos et decernendos censuit, reliquos, qui supersunt, ad coepti operis perfectionem deinceps divino Spiritu adiuvante editura.

DE SACRAMENTIS IN GENERE.

CAN. I. Si quis dixerit, sacramenta novae legis non fuisse omnia a Iesu Christo 1) Domino nostro instituta; aut esse plura vel pauciora quam septem, videlicet: baptismum, confirmationem, eucharistiam 2), poenitentiam, extremam unctionem, ordinem et matrimonium; aut etiam aliquod horum septem non esse vere et proprie sacramentum: anathema sit.

Sess. VII. 1) conc. Flor. in decr. Eugen. IV. ad Armenos. de haeret. V. 7. (Luc. III.)

[ocr errors][merged small]

CAN. II. Si quis dixerit, ea ipsa novae legis sacramenta a sacramentis antiquae legis non differre, nisi quia ceremoniae sunt aliae, et alii ritus externi: anathema sit.

CAN. III. Si quis dixerit, haec septem sacramenta ita 61 esse inter se paria, ut nulla ratione aliud sit alio dignius: | a anathema sit.

CAN. IV. Si quis dixerit, sacramenta novae legis non esse ad salutem necessaria, sed superflua, et sine eis aut eorum voto per solam fidem homines a Deo gratiam iustifica- || tionis adipisci1), licet omnia singulis necessaria non sint: anathema sit.

CAN. V. Si quis dixerit, haec sacramenta propter solanı fidem nutriendam instituta fuisse: anathema sit.

CAN. VI. Si quis dixerit, sacramenta novae legis non continere gratiam 2), quam significant, aut gratiam ipsam non ponentibus obicem non conferre, quasi signa tantum externa sint acceptae per fidem gratiae vel iustitiae, et notae quaedam Christianae professionis, quibus apud homines discernuntur fideles ab infidelibus: anathema sit.

CAN. VII. Si quis dixerit, non dari gratiam per huiusmodi sacramenta semper et omnibus, quantum est ex parte Dei, etiam si rite ea suscipiant, sed aliquando et aliquibus: anathema sit.

CAN. VIII. Si quis dixerit, per ipsa novae legis sacramenta ex opere operato non conferri gratiam, sed solam 62 || fidem divinae promissionis ad gratiam consequendam sufficere: anathema sit.

CAN. IX. Si quis dixerit, in tribus sacramentis 3), baptismo scilicet, confirmatione, et ordine, non imprimi characterem in anima, hoc est, signum quoddam spirituale et indelebile, unde ea iterari non possunt: anathema sit.

CAN. X. Si quis dixerit, Christianos omnes in verbo 4) et omnibus sacramentis administrandis habere potestatem: anathema sit.

CAN. XI. Si quis dixerit, in ministris 5), dum sacramenta conficiunt et conferunt, non requiri intentionem saltem faciendi quod facit ecclesia: anathema sit.

CAN. XII. Si quis dixerit, ministrum in peccato mortali exsistentem, modo omnia essentialia, quae ad sacramentum

Sess. VII. 1) cf. supra Sess. VI. de iustif. c. 7. et can. 9. 2) conc. Flor. in deer. Eugen. IV. ad Armenos. 3) cf. infr. Sess. XXIII. can. 4. ex cit. decr. ad Armen. 4) cf. Sess. XIV. de poen. c. 6. de sacr. unct. c. 3. - 5) conc. Flor. in decr. Eugen.

a

conficiendum aut conferendum pertinent, servaverit, non conficere aut conferre sacramentum: anathema sit.

CAN. XIII. Si quis dixerit, receptos et approbatos ecclesiae catholicae ritus in solemni sacramentorum administratione adhiberi consuetos aut contemni, aut sine peccato a 63 ministris pro libito omitti, aut in novos alios per quemcunque ecclesiarum pastorem mutari posse: anathema sit.

64

DE BAPTISMO.

CAN. I. Si quis dixerit, baptismum Ioannis habuisse eandem vim cum baptismo Christi 1): anathema sit.

CAN. II. Si quis dixerit, aquam veram et naturalem non esse de necessitate baptismi 2), atque ideo verba illa Domini nostri Iesu Christi 3): Nisi quis renatus fuerit ex aqua et Spiritu sancto, ad metaphoram aliquam detorserit:

thema sit.

ana

CAN. III. Si quis dixerit, in ecclesia Romana, quae omnium ecclesiarum mater est 4) et magistra, non esse veram de baptismi sacramento doctrinam: anathema sit.

CAN. IV. Si quis dixerit, baptismum 5), qui etiam datur ab haereticis in nomine Patris, et Filii et Spiritus sancti, cum intentione faciendi quod facit ecclesia, non esse verum baptismum: anathema sit.

CAN. V. Si quis dixerit, baptismum liberum esse 6), hoc est, non necessarium ad salutem: anathema sit.

CAN. VI. Si quis dixerit, baptizatum non posse, etiam si velit, gratiam amittere, quantumcunque peccet, nisi nolit credere: anathema sit.

CAN. VII. Si quis dixerit, baptizatos per baptismum ipsum solius tantum fidei debitores fieri, non autem universae legis Christi servandae: anathema sit. CAN. VIII. Si quis

dixerit, baptizatos liberos esse ab omnibus sanctae ecclesiae praeceptis, quae vel scripta vel tradita sunt, ita ut ea observare non teneantur, nisi se sua sponte illis submittere voluerint: anathema sit.

CAN. IX. Si quis dixerit, ita revocandos esse homines ad baptismi suscepti memoriam, ut vota omnia, quae post baptismum fiunt, vi promissionis in baptismo ipso iam factae ir

Sess. VII. 1) cf. c. 39. D. IV. de cons. (Aug.) c. 149. ib. (Ang.) c. 5. X. de bapt. III. 45. (Innoc. III.)

3) Ioan. III. 5.

2) cf. 4) cf. c. 9. X. de

haer. V. 7. (Luc. III.) - 5) cf. c. 97. seq. C. I. qu. 1. (Aug.)-6) Ioan. III. 5.

- c. 142. D. IV. de cons. (Aug.)

« ÖncekiDevam »