ост. 1893. tui: tempore Apostolica Sedes, animumque studiose adiecit, 25 civili potestate consentiente, ad res ecclesiasticas componendas, quas praegressa tempestas afflixerat; potissima runt omvero eius cura fuit de Seminariis dioecesanis, quae quidem nino restiquasi domicilia pietatis atque eruditionis in statum pristinum restitui, privatim ac publice intererat. Vobis tamen exploratum est, rem non omnino cessisse ex sententia. Neque enim sat amplae suppetebant opes: neque ratio studiorum poterat in spem gloriae reflorescere, quia Lyceorum veterum interitus penuriam idoneorum magistrorum genuerat. Convenit quidem inter duas supremas potestates, ut quibusdam in provinciis Seminaria conderentur generalia, potestate facta ut ex eorum alumnis, qui plenius theologica arripuissent, ii ad gradus academicos more maiorum admitterentur. Id tamen quominus reapse perficeretur, multa impedimento fuere, hodieque sunt. Erepto igitur Lyceoindeque rum veterum praesidio, multa desiderantur ex adiumentis manca raiis, sine quibus ad expletam cumulatamque eruditionis tio studiolaudem aspirare Clerus difficile potest, ita ut una sit pru- sit. dentium vox et sententia, accedere ad rationem studiorum rum man Complu ra olim collegia exterorum in Urbe bus. in Seminariis perfectius quiddam et cumulatius oportere. Atqui id maxime Nobis curae est, praesertim exempla decessorum Nostrorum intuentibus, qui nullum praetermisere locum favendi studiis optimis. In eo autem vel clericorum maxime eluxit Pontificum excellens providentia, quod in hanc ipsam Urbem, principem catholici nominis, adole- fundata fuere a Roscentes clericos peregre arcessere atque in Collegia congre- manis gare studuerint, idque maiore cura quoties aut adiumenta Pontifici studiorum ipsis in patria deessent, aut sanitas institutionis, publice repudiata Ecclesiae vigilantia, periclitaretur. Hac de caussa complura Romae condita Ephebea, quo confluere solent ad sacra instituendi adolescentes exteri, eo videlicet proposito ut quas in Urbe collegerint ingenii animique opes, eas aliquando, sacerdotio initiati, in communem conferant popularium suorum utilitatem. Qua ex re cum abunde sa- Nonnullutares fructus extiterint, existant, omnino Nosmetipsos la ipse operae pretium iudicavimus facturos, si eiusmodi domici- erexit. liorum numerum augeremus: proptereaque suum Armeniis Pontifex Quaedam sta tuuntur ditur ; Collegium, suum Bohemis in Urbe aperuimus: Maroniticum vero ut ad pristinam dignitatem revocaretur, curavi mus. In hac peregrinorum adolescentium frequentia id aegre ferebamus, quod alumni non ita multi numerarentur e civicollegio bus vestris. Quamobrem speratae utilitatis cogitatione, conHispanorum pro- silium cepimus efficere, ut urbanum clericorum hispanienfutura; sium collegium, quod non ita pridem piorum sacerdotum sapiens industria fundavit, non modo stabile permanere, sed ad incrementa properare queat. Placet igitur ut, quotquot ex Peninsula Iberica proximisve insulis in ditione sitis Regis catholici, in illud convenerint, sint in tutela Nostra: communique utentes convictu, lectorum moderatorum disciplina, eis studiis operentur, quae exquisitius animum nova sedes ingeniumque perficiunt. Opportunam operi sedem domumilli conce- que praebituras arbitramur aedes urbanas, a Ducibus Altemps, prioribus dominis, nuncupatas, proprio nunc iure Nostras et Apostolicae Sedis : eo vel magis quod illae a sacrario Aniceti Pontificis Martyris, cuius ibidem sacri ceneres quiescunt, itemque a memoria commorationis Caroli Borromei nobilitantur. Earum igitur aedium usum atque usumfructum concedimus et attribuimus Collegio Episcoporum Hispaniae, hac lege ut iis utantur ad accipiendos tuendosque suarum Dioeceseon clericos, si quos studiorum caussa, uti diximus, huc mittendos decreverint. Quo vero cogitata citius efficiantur, pariterque tempus instruendis aedibus ceterisque rebus apparandis necessarium suppetat, coeant interea clerici in certam idoneamque partem aedium eique re- illustris familiae Altieriae. Archiepiscopos autem Tolegendo pro- tanum et Hispalensem designamus, qui Nobiscum et cum successoribus Nostris de negotiis Collegii gravioribus agant; ob eamque caussam praecipimus, ut is qui Collegio praeest, de re familiari, de disciplina moribusque alumnorum quotannis cum ad sacrum Consilium Nostrum studiis regundis, tum ad Archiepiscopos supra dictos scripto referat, iique Pontifi ad Collegas suos, Hispaniae Episcopos,referendum curabunt. videtur. cis incepta Modo vestrum est, Venerabiles Fratres, Nostra haec adjuvent Episcopi. incepta adiuvare, exequi : idque alacritate et industria tanta, quantam et res flagitat, et episcopales virtutes vestrae pollicentur. Interea Apostolicam benedictionem, praecipuae benevolentiae testem, vobis, Venerabiles Fratres, itemque Clero et fidelibus vigilantiae vestrae concreditis, peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die XXV Octobris anno MDCCCXCIII, Pontificatus Nostri decimo sexto. LEO PP. XIII. LITTERAE ENCYCLICAE DE STUDIIS SCRIPTURAE SACRAE. 18 NOV 1893. Ad fi naturalem minem evexit, supernatu latione, Р ROVIDENTISSIMUS Deus, qui humanum genus, admirabili caritatis consilio, ad consortium naturae divinae principio evexit, dein a comnem super-muni labe exitioque eductum, in pristinam Deus ho- dignitatem restituit, hoc eidem propterea contulit singulare praesidium, ut arcana divinitatis, sapientiae, misericordiae suae supernaturali via patefaceret. Licet enim in divina revelatione res quoque comprehendantur quae humanae rationi inaccessae non sunt, ideo hominibus revelatae, ut ab omnibus expedite, firma certitudine et nullo admixto errore cognosci possint, non hac tamen de caussa revelatio absolute necessaria dicenda est, sed quia Deus ex infinita bonitate sua ordinavit hominem ad finem supernaturalem (1). Quae superrali reve- naturalis revelatio, secundum universalis Ecclesiae fidem, continetur tum in sine scripto traditionibus, tum etiam in quae gemino fonte libris scriptis, qui appellantur sacri et canonici, eo quod "Sacre Spiritu Sancto inspirante conscripti, Deum habent auctorem, bro atque ut tales ipsi Ecclesiae traditi sunt (2). Hoc sane de ponitur utriusque Testamenti libris perpetuo tenuit palamque professa est Ecclesia: eaque cognita sunt gravissima veterum Ecclesiae documenta, quibus enuntiatur, Deum prius per prophetas, deinde per seipsum, postea per apostolos locutum, etiam Scripturam condidisse, quae canonica nominatur (3), eamdemque esse oracula et eloquia divina (+), litteras esse, humano generi longe a patria peregrinanti a Patre caelesti Eximia datas et per auctores sacros transmissas (5). Iam, tanta giae pars quum sit praestantia et dignitas Scripturarum, ut Deo ipso est quae auctore confectae, altissima eiusdem mysteria, consilia, Scripturas opera complectantur, illud consequitur, eam quoque partem versatur. sacrae theologiae, quae in eisdem divinis Libris tuendis in continetur. rum libro rum pro notio, ex doctrina et Patrum. S. Theolo circa I. Conc. Vat. sess. III. cap. II, de revel. -2. Ibid. 3. S. Aug., De civ. Dei, XI, 3. 4. S. Clem. Rom. I ad Cor. 45 ; S. Polycarp. ad Phil. 7; S. Iren., c. haer., 11, 28, 2. — 5. S. Chrys., In Gen. hom. 2, 2; S. Aug. in Ps. XXX serm. 2, 1; S. Greg. M. ad. Theod. ep. IV, 31. rarum stu gitat Pon w' tutius ipsae et n berius Fi delibus pa intacta novitatis. Landata nonnullo rum in vindican terpretandisque versatur,excellentiae et utilitatis esse quam maximae. Nos igitur, quemadmodum alia quaedam Sacradisciplinarum genera, quippe quae ad incrementa divinae rum Littegloriae humanaeque salutis valere plurimum posse videren- dium com mendare et tur, crebris epistolis et cohortationibus provehenda, non dirigere sine fructu, Deo adiutore, curavimus, ita nobilissimum hoc jamdiu cosacrarum Litterarum studium excitare et commendare,atque tifex etiam ad temporum necessitates congruentius dirigere iamdiu apud Nos cogitamus. Movemur nempe ac prope impellimur sollicitudine Apostolici muneris, non modo ut hunc praeclarum catholicae revelationis fontem tutius atque uberius ad utilitatem dominici gregis patere velimus, tant, et verum etiam ut eumdem ne patiamur ulla in parte violari, serventur ab iis qui in Scripturam sanctam, sive impio ausu invehun- malitia et tur aperte, sive nova quaedam fallaciter imprudenterve audacia moliuntur. Non sumus equidem nescii, Venerabiles Fratres, haud paucos esse e catholicis, viros ingenio doctrinisque abundantes, qui ferantur alacres ad divinorum Scripturis Librorum ve! defensionem agendam vel cognitionem etis et scruintelligentiam parandam ampliorem. At vero, qui eorum tandis di operam atque fructus merito collaudamus, facere tamen non possumus quin ceteros etiam, quorum sollertia et do- exoptat ctrina et pietas optime hac in re pollicentur, ad eamdem sancti propositi laudem vehementer hortemur. Optamus nimirum et cupimus, ut plures patrocinium divinarum Litterarum rite suscipiant teneantque constanter ; utque illi potissime,quos divina gratia in sacrum ordinem vocavit, maiorem in dies diligentiam industriamque iisdem legendis, meditandis, explanandis, quod aequissimum est, impendant. Hoc enimvero studium cur tantopere commendandum videatur, praeter ipsius praestantiam atque obsequium verbo Dei debitum,praecipua caussa inest in multiplici utilitatum genere, quas inde novimus manaturas, sponsore certissimo Spiritu Sancto: Omnis Scriptura divinitus inspirata, utilis stantiam est ad docendum, ad arguendum, ad corripiendum, ad erudiendum in iustitia, ut perfectus sit homo Dei, ad omne opus verbo debonum instructus (1). Tali sane consilio Scripturas a Deo ligentia, Pontifex ut plures hisce vadiis, praesertim ex cent stu sacerdoti us. Pars 1: de S. Scrip litate. turae uti S. Scrip turae stu dium, praeter ip sius prae et obsequium Dei bitum, commen dant exi 1. II Tim., III, 16-17. |