EPISTOLA APOSTOLICA Principibus populisque universis. 20 JUNII 1894. Laeto animo recolit Pon P RAECLARA gratulationis publicae testimonia, quae toto superiore anno, ob memoriam primordiorum episcopatus Nostri, undique accepimus, quaeque proximo tempore insignis Hispanorum pietas cumulavit, hunc imprimis attulere Nobis laetitiae tifex quae ob memo- fructum, quod in illa similitudine concordiaque voluntatum riam pri- eluxit Ecclesiae unitas, eiusque cum Pontifice maximo rum epis mira coniunctio. Videbatur per eos dies orbis catholicus, copatus sui accepit quasi rerum ceterarum cepisset oblivio, in aedibus Vaticanis gratulati obtutum oculorum animique cogitationem defixisse. Prinonis publi cae testimo- cipum legationes, peregrinorum frequentia, plenae amoris nia. mordio Catholi epistolae, caeremoniae sanctissimae id aperte significabant, in obsequio Apostolicae Sedis cor unum esse omnium catholicorum et animam unam. Quae res hoc etiam accidit corum cor iucundior et gratior, quia cum consiliis coeptisque Nostris in S. Sedis admodum congruens. Siquidem gnari temporum et memores obsequio eo officii, in omni pontificatus Nostri cursu, hoc constanter unum esse magis ga Sos secum visus est spectavimus, atque hoc, quantum docendo agendoque poquod stuuit sem tuimus, conati sumus, colligare Nobiscum arctius omnes per univer- gentes omnesque populos, atque in conspicuo ponere vim colligare pontificatus romani, salutarem in omnes partes. Maximas populos. igitur et agimus et habemus gratias primum quidem benigGratum nitati divinae, cuius munere beneficioque id aetatis attigianimum mus incolumes: deinde viris principibus, episcopis, clero, ob pietatem privatisque universis, quotquot multiplici testificatione sibi exhi- pietatis et obsequii dedere operam ut personam ac dignitatem Nostram honore, Nosque privatim opportuno solatio afficerent. testatur et obsequia bita: Laetitia tamen mi nor fuit conside ranti hominum Quamquam ad plenum solidumque solatium, multum sane defuit. Nam inter ipsas popularis laetitiae studiique significationes, obversabatur animo multitudo ingens, in illo gestientium catholicorum consensu aliena, partim quod 20 IUNII 1894. multitudi nem aut omnino tiae, aut tium a ca Fide. Omnes homines evangelicae sapientiae est omnino expers, partim quod, licet christiano initiata nomini, a fide catholica dissidet. Qua re graviter commovebamur, commovemur: neque enim fas est ingentem sine intimo doloris sensu cogitationem intendere in tantam generis humani partem longe a Nobis, velut itinere expertium devio, digredientem. Iamvero, cum Dei omnipotentis evangelivices in terris geramus, qui vult omnes homines salvos cae sapienfieri et ad agnitionem veritatis venire, cumque Nos et dissidensera aetas et amara curarum ad humanum urgeant exitum, a visum est redemptoris magistrique nostri IESU CHRISTI in eo imitari exemplum, quod proxime ad caelestia rediturus summis precibus a Deo Patre flagitavit, ut alumni sectatoresque sui et mente et animo unum fierent: Rogo.... ut omnes unum sint, sicut tu Pater in me, et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint (1). Quae quidem precatio obsecratioque imitatus divina quoniam non eos tantum complectitur qui tunc in IESUM CHRISTUM crederent, sed etiam quotquot credituri reliquo tempore essent, idcirco dat illa Nobis caussam non ineptam aperiendi fidenter vota Nostra, conandique, quoad possumus, ut homines, nullo generis locorumve discrimine, ad fidei divinae unitatem vocentur atque incitentur universi. Urgente propositum caritate, quae illuc accurrit celerius, ubi opitulandi necessitas maior, primum quidem provolat animus ad gentes omnium miserrimas, quae Evangelii lumen vel nullo modo acceperunt, vel acceptum, incuria seu longinquitate, restinxerunt : proptereaque Deum ignorant, et in summo errore versantur. Quoniam salus omnis a IESU CHRISTO proficiscitur, nec enim aliud nomen est sub caelo datum hominibus, in quo nos oporteat salvos fieri (2), votorum Nostrorum hoc est maximum, posse sacrosancto IESU nomine cunctas terrarum plagas celeriter imbui atque compleri. Qua in re munus efficere sibi demandatum a Deo Ecclesia quidem nullo tempore praetermisit. Quid enim undeviginti saecula laboravit, quid egit studio constantiaque maiore, quam ut ad veritatem atque instituta christiana gentes adduceret? Hodieque frequenter maria transmittunt, 1. Ioan., XVII, 20-21. — 2. Act., IV, 12. Acta Leonis XIII. V. 18. cum velit Deus salvos fieri, Pontifex, exemplum Christi ut omnes unum sint Patrem ro gantis, statuit ad Fitem omnes dei unita incitare gentes. I PARS: Gentium ad Fidei cohortatio unitatem. exoptat In primis Pontifex ut populi, Evangelicae veritatis expertes, sacroillustrensancto Jesu tur nomi ne. siae hac in Eccle- ad ultima loca progressuri, ex auctoritate Nostra praecones re labores Evangelii : quotidieque a Deo contendimus ut multiplicare exponit, benigne velit sacrorum administros, dignos munere apostolico,qui scilicet commoda sua et incolumitatem et vitam ipsam, si res postulaverit, pro Christi regno amplificando non dubitent devovere. et Jesum deprecatur ut ad seip. sum trahat omnia. Alias ve veritatis Tu vero propera, humani generis servator et parens IESU CHRISTE: exequi ne differas quod olim te dixisti facturum, ut cum exaltatus esses a terra, omnia traheres ad te ipsum. Ergo illabere aliquando, atque ostende te multitudini infinitae, benificiorum maximorum, quae cruore tuo peperisti mortalibus, adhuc experti: excita sedentes in tenebris et umbra mortis, ut radiis illustrati sapientiae virtutisque tuae, in te et per te sint consummati in unum. Cuius quidem unitatis sacramentum cogitantibus, occurrit ro gentes, Nobis universitas populorum, quos ab erroribus diuturnis olim perfu ad evangelicam sapientiam divina pietas iamdiu traduxit. sas lumine, Nihil profecto ad recordationem iucundius, neque ad laudem providentissimi numinis praeclarius veterum memoriâ temporum, cum fides divinitus accepta patrimonium commune atque individuum vulgo habebatur: cum excultas humanitate gentes, locis, ingenio, moribus dissitas, licet aliis de rebus saepe dissiderent, dimicarent, nihilominus in eo, quod ad religionem pertinet, fides christiana universas dolet de si coniugabat. Ad huius recordationem memoriae, nimis aegre nu Eccle- fert animus, quod successu aetatum, suspicionibus inimisiae fuisse postea ab citiisque commotis, magnas ac florentes nationes de sinu stractas; Ecclesiae romanae male auspicata tempora abstraxeDeo confisus, horta- rint. Utcumque sit, Nos quidem gratiâ confisi misead unita- ricordiaque omnipotentis Dei, qui novit unus opitulandi maturitates, et cuius in potestate est eo, quo vult, voluntates hominum flectere, ad eas ipsas nationes adiicimus animum, easdemque caritate paterna hortamur atque obsecramus, ut redire compositis dissidiis, velint ad unita tur eas ut tem rede ant. Orientales tem. Ac primo peramanter respicimus ad Orientem, unde in Ecclesiae orbem universum initio profecta salus. Videlicet expectatio non ingenti ab Ecclesia desiderii Nostri iucundam spem inchoare iubet, non longe 20 IUNII 1894. discrimi Prima tum roma ni Pontificis, Christi sunt, ex pauci in cum numerum fuerunt ad abfore ut redeant, unde discessere, fide avita gloriaque vetere illustres, Ecclesiae orientales. Eo vel magis quod non ingenti discrimine seiunguntur : imo, si pauca excipias, sic romana se cetera consentimus, ut in ipsis catholici nominis vindiciis junguntur non raro ex doctrina, ex more, ex ritibus, quibus orientales e. utuntur, testimonia atque argumenta promamus. Praecipuum dissidii caput, de romani Pontificis primatu. Verum respiciant ad initia, videant quid maiores senserint sui, verbis proquid proxima originibus aetas tradiderit. Inde enimvero illud mulgatum, ipsi olim Christi divinum testimonium, Tu es Petrus et super hanc Orientales petram aedificabo Ecclesiam meam, luculenter extat de roma- professi nis Pontificibus comprobatum. Atque in Pontificum numero iisque non lectos ex Oriente ipso non paucos prisca vidit aetas, imPontifi primisque Anacletum, Evaristum, Anicetum, Eleutherium, Zosimum, Agathonem: quorum plerisque contigit,ut universae christianae reipublicae administrationem sapienter scripti. sancteque gestam, profuso etiam sanguine consecrarent. Plane liquet quo tempore, qua caussa, quibus auctoribus Omnes infelix excitata discordia. Ante illud tempus, quo tempore quondam homo separavit quod Deus coniunxerat, sanctum erat apud pariter at omnes christiani orbis gentes Sedis Apostolicae nomen, que occiromanoque Pontifici, ut beati Petri successori legitimo, ob Ecclesias eamque rem IESU CHRISTI in terris vicario, Oriens pariter atque Occidens consentientibus sententiis sine ulla dubitatione parebant. Hanc ob caussam, si respiciatur ad initia dissidii, Photius ipse oratores de rebus suis Romam destinandos curavit: Nicolaus vero I Pontifex maximus Constantinopolim legatos suos, nullo contra dicente, ab Urbe misit, ut Ignatii Patriarchae caussam diligenter investigarent, et Sedi Apostolicae plenis ac veracibus referrent indiciis: ita ut tota rei gestae historia primatum romanae Sedis, quacum dissensus tum erumpebat, aperte confirmet. Denique in conciliis magnis tum Lugdunensi II, tum Florentino, supremam romanorum Pontificum potestatem nemo ignorat, facili consensione et una omnes voce, latinos graecosque ut dogma sanxisse. Ista quidem ob hanc rem consulto revocavimus, quia ad reconciliandam pacem velut invitamenta sunt: eo vel magis, orientales dentales Romano paruisse Pontifici, ex ipsa probatur his toriaexorti dissidii. In Conciliis Lugd. II et Flor., Graeci cum Latinis de hoc dogmate consensere. Spe gaudens Pontifex futu tis, dissi rae unita quod hoc tempore perspicere in orientalibus videmur multo mitiorem erga catholicos animum, imo propensionem quamdentibus proponit dam benevolentis voluntatis. Id nominatim non multo ante Bessarionis verba, apparuit, cum scilicet nostris, pietatis caussâ in Orientem Orientali advectis, egregia humanitatis amicitiaeque praestita officia diae prae- vidimus. Itaque os Nostrum patet ad vos, quotquot estis, bus concor ceptum inculcantis. Nonnisi caritate di vina move graeco aliove orientali ritu, Ecclesiae catholicae discordes. Magnopere velimus, reputet unusquisque apud se illam Bessarionis ad patres vestros plenam amoris gravitatisque orationem: Quae nobis relinquetur apud Deum responsio,quare a fratribus divisi fuerimus, quos ut uniret et ad unum ovile redigeret, ipse descendit de caelo, incarnatus et crucifixus est? quae nostra defensio erit apud posteros nostros ? non patiamur haec, Patres optimi: non habeamus hanc sententiam, non ita male nobis consulamus et nostris. Quae sint postulata Nostra, probe per se ipsa et coram Deo perpendite. Nullâ quidem humana re, sed caritate divina, communisque salu. tur Pontifex ad suatis studio permoti, reconciliationem coniunctionemque cum dendam Ecclesia romana suademus: coniunctionem intelligimus conjunctionem: quae plenam ac perfectam : talis enim esse nullo modo potest quidem ea, quae nihil amplius inducat, quam certam aliquam dogplena sit oportet, in matum credendorum concordiam fraternaeque caritatis Fidei et commutationem. Vera coniunctio inter christianos est, regiminis unitate quam auctor Ecclesiae IESUS CHRISTUS instituit voluitque, in fidei et regiminis unitate consistens. Neque est cur dubiNullo tetis, quidquam propterea vel Nos vel successores Nostros inde Eccle de iure vestro, de patriarchalibus privilegiis, de rituali cuiustales jure que Ecclesiae consuetudine detracturos. Quippe hoc etiam minuen- fuit, idemque est perpetuo futurum in consilio disciplinaque magna Apostolicae Sedis positum, propriis cuiusque populi origidignitate. nibus moribusque ex aequo et bono non parce tribuere. — At vero redintegrata nobiscum communione,mirum profecto Ipsius liturgiae quanta Ecclesiis vestris dignitas, quantum decus, divino preces pro munere, accedet. Sic igitur vestram ipsorum supplicatiounitate nem Deus perbenigne audiat, Fac cessent schismata Ecclefidei, Deus exaudiat! siarum (1), atque, Congrega dispersos et reduc errantes, et consistens. siae orien tur, ast crescent orientalis τ. Παῦσον τὰ σχίσματα τῶν ἐκκλησιῶν (In liturg. S. Basilii). |