EPISTOLA ENCYCLICA DE ROSARIO MARIALI. O - 22 SEPT. 1891. Publicam recitatio Pontifex commenda vit, hoc an no com mendat calamitati ****CTOBRI mense adventante, qui sacer Virgini beatissimae a Rosario dicatusque habetur, gratissima Nobis recordatione succurrit, quantopere hoc vobis, Venerabiles Fratres, superioribus annis Sacratissi commendaverimus, ut fidelium ubique greges, auctoritate sol- mi Rosarii lertiaque vestra excitati, pietatem intenderent et augerent nem, suam erga magnam Dei Matrem, potentem christiani populi quam superioribus adiutricem, ad eam toto ipso mense adirent suppliciter, eam- annisenixe que invocarent sanctissimo Rosarii ritu,quem Ecclesia, in du- commer biis praesertim rebus difficillimisque temporibus, adhibere et celebrare, optato semper exitu, consuevit. — Eamdem voluntatem Nostram, hoc rursus anno, curae est patefacere, instantius, ingraveeasdemque ad vos mittere atque etiam duplicare hortationes; scentibus id quod suadet urgetque Ecclesiae caritas, cuius labores, bus Ecclepotius quam levamentum acceperint, et numero in dies et siae, acerbitate ingravescunt. Mala omnibus cognita deploramus: quae custodit Ecclesia et tradit dogmata sacrosancta, oppugnata confixa; integritas quam tuetur christianae virtutis, derisui habita; in sacrorum Antistitum ordinem, maxime autem in romanum Pontificem, multis modis obtrectatio instructa, invidia conflata; in ipsumque Christum Deum, per impudentissimam audaciam et nefarium scelus, impetus factus, quasi conantium redemptionis eius divinum opus, quod numquam vis ulla tollat et deleat, tollere funditus et delere. — Ista quidem haud nova accidunt militanti Ecclesiae: quae, praemonente Apostolos Iesu, ut homines veritatem edoceat atque ad salutem provehat sempiternam, in aciem quotidie dimicationemque venire debet; quaeque reapse per saeculorum tractus animosa ad martyrium depugnat, nulla re laetata et gloriata magis, quam quod suum possit mus. cum Auctoris sui sanguine consecrare in quo sibi promissae victoriae spes exploratissima continetur. - Neque tamen cui quidem labor proveritate omni sae culo frequens fuit atque glo riosissi tamine rire oves Assiduo diffitendum, quam gravi tristitia optimum quemque afficiat tamen cer haec assidua dimicandi contentio.Magnae nimirum tristitiae multas pe caussa, tam esse multos, quos pravitates errorum et in Deum Pastor do protervia longe abducant agantque praecipites; tam multos, let, qui ad quamlibet religionis formam se aeque habentes, divinam iam iam exuere fidem videantur ; neque ita paucos esse homines catholicos, qui religionem nomine tenus retineant, non re debitisque colant officiis. Id praeterea multo praesen gravius angit et vexat animum, reputare, tam luctuosam tisque tem malorum perniciem inde potissimum ortam, quod in temex eo orta peratione civitatum vel nullo iam loco Ecclesia censetur, vel quod Socie. saluberrimae virtuti eius deditâ opera repugnatur; qua in tas civilis re apparet magna quidem et iusta vindicis Dei animadvernihil cu sio, qui recedentes a se nationes miserrima mentium caecitate sinat hebescere. esse dicit Ecclesiam rat. libertate et tium. Multum Quapropter res ipsa clamat, vehementius clamat in dies, proin orandum pro necesse omnino catholicos homines precibus ad Deum et Ecclesiae obsecrationibus uti alacres perseverantes, sine intermissalute gen- sione (1): idque non apud se quisque tantum, sed eo magis publice faciant oportet, sacris in aedibus congregati, enixe flagitantes, ut Ecclesiam providentissimus Deus ab importunis et malis hominibus (2) liberet, pertubatasque gentes ad sanitatem et mentem luce et caritate Christi reducat. Discrimen Res enimvero supra hominum fidem mirabilis ! Viam suam proponit viam inter laboris plenam saeculum quidem insistit, fretum opibus, vi, saeculi et armis, ingenio: securo Ecclesia plenoque gradu aetates haec Deo, decurrit, confisa unice Deo, ad quem diurna et nocturna saeculum prece oculos et manus attollit. Ipsa enim, quamquam cetera, sibimetipsi in laboran- quaecumque ex Dei cura tempus affert humana praesidia, do confidit. prudens non negligit, non in iis tamen sed potius in orando, comprecando, obsecrandoque Deo, praecipuam sui spem reponit. Inde habet quo vitalem spiritum alat et roboret, quia sibi assiduitate precandi contingit feliciter, ut, ab humanarum rerum vicissitudine intacta et in perpetua divini Numinis coniunctione, vitam ipsam Christi Domini hauriat ac tranquille placideque traducat; fere ad Christi ipsius similitudinem, cui cruciatuum diritas, quos in commune Ecclesiae: 1. I Thes., V, 17. - 2. 11 Ibid., III, 2. est bonum perpessus, nihil admodum de proprio sibi beatissimo lumine et gaudio neque minuit neque ademit. 22 SEPT. 1891. stiani sem Summi Petrum memorat e liberatum, Quae quidem magna christianae sapientiae documenta Polentissitenuere semper religioseque coluerunt quotquot christianum mam opem Dei implonomen digna sunt virtute professi: quorum ad Deum pre- rare Chrices maiores crebrioresque esse solebant, siqua Ecclesiae per studuesanctae vel summo eius rectori calamitas ab nequissimorum runt, exorto praeserhominum fraudibus et violentia incidisset. Extat huius tim Ecclerei exemplum insigne in fidelibus exorientis Ecclesiae, di- siae vel gnum plane quod omnibus deinceps futuris ad imitandum Pastoris proponeretur. Petrus, vicarius Christi Domini, summus Ec- periculo. clesiae antistes, in vincula, Herodis scelesti iussu, traditus erat certaeque destinatus morti; illinc ut evaderet nihil in vinculis ab Angelo, quoquam erat opis, nihil auxilii. At illud vero auxilii non orantibus deerat quod precatio sancta a Deo conciliat: scilicet Eccle- fidelibus, sia, quod divina refert historia, impensissimas pro illo preces fundebat: Oratio autem fiebat sine intermissione ab Ecclesia ad Deum pro eo (1): agebatque omnes eo ardentius precandi studium, quo acrior aerumnae tantae sollicitudo mordebat. Ut vero orantibus vota successerint, comperta res est: Petrum mirifice liberatum christianus populus memori semper laetitia concelebrat. Insignius autem exemplumexemplum divinumque edidit Christus, quo Ecclesiam que proposuam non solum praeceptis, verum etiam de se ipse ad toris proomnem erudiret et formaret sanctitatem. Qui namque in Gethsemaomni vita tam frequentem et effusam precando operam ni horto dederat, ipsemet sub horas extremas, quum in Gethsemani horto, perfuso immensa amaritie animo, oblangueret ad mortem, tum vero Patrem, non orabat modo, sed prolixius orabat (2). Neque sibi profecto id fecit, nihil timenti nihil egenti, Deo; sed fecit nobis, fecit Ecclesiae suae; cuius futuras preces et lacrimas iam tum libens volensque in se recipiens fecundas gratiae efficiebat. Ubi vero per mysterium Crucis generis nostri salus peracta, atque eiusdem administra salutis, Ecclesia, triumphante Christo, condita in terris riteque constituta est, novus ex eo tempore in populum novum ordo providentis Dei 1. Act., XII, 5. - 2. Luc., XXII, 43. nit Salva lixius in orantis. Ad B. Ma riam virginem per preces re currendum suadet, si Deus, om illam con consulens nostrae, quidem incepit valuitque. Divina consilia addecet magna cum nes gratias religione intueri. Filius Dei aeternus, quum, ad hominis nobis per redemptionem et decus, hominis naturam vellet suscipere, cedit, eaque re mysticum quoddam cum universo humano genere initurus esset connubium, non id ante perfecit quam liberrima consensio accessisset designatae Matris, quae ipsius generis humani personam quodammodo agebat, ad eam illustrem verissimamque Aquinatis sententiam: Per annuntiationem expectabatur consensus Virginis, loco totius humanae naturae (1). Ex quo non minus vere proprieque affirmare licet, nihil prorsus de permagno illo omnis gratiae thesauro, quem attulit Dominus, siquidem gratia et veritas per Iesum Christum facta est (2), nihil nobis, nisi per Mariam, Deo sic volente, impertiri: ut, quo modo ad summum Patrem, nisi per Filium, nemo potest accedere, ita fere, nisi per Matrem, accedere nemo possit ad Christum. — Quaninfirmitati tum in hoc Dei consilio et sapientiae et misericordiae elucet! quanta ad imbecillitatem fragilitatemque hominis condum apud venientia! Cuius namque bonitatem credimus laudamusque justum ju dicem ad infinitam, eiusdem infinitam credimus et veremur iustitiam; nobis proet quem amantissimum Servatorem, sanguinis animaeque vidit non prodigum, redamamus, eumdem non exorabilem iudicem minori pollentem gra- pertimescimus: quare factorum conscientia trepidis opus tia apud omnino deprecatore ac patrono, qui et magna ad Deum polIpsum, quam in leat gratia, et benignitate sit animi tanta, nullius ut recuset genus hu- desperatissimi patrocinium, afflictosque iacentesque in spem misericor- erigat clementiae divinae. Ipsa praeclarissime Maria: potens ea quidem, Dei parens omnipotentis, sed, quod sapit dulcius, facilis, perbenigna, indulgentissima. Talem nobis praestitit Deus, cui, hoc ipso quod Unigenae sui matrem elegit, maternos plane indidit sensus, aliud nihil spirantes nisi amorem et veniam; talem facto suo Iesus Christus ostendit, quum Mariae subesse et obtemperare ut matri filius sponte voluit: talem de cruce praedicavit, quum universitatem humani generis, in Ioanne discipulo, curandam ei fovendamque commisit; talem denique se dedit ipsa, quae eam immensi laboris hereditatem, a moriente Filio 1. HI, q. XXX, a. 1. — 2. Joan., 1, 17. vocatam manum dia. 22 SEPT hominum que Ma siae Patres indeque ab initio Fideles filiali affectu sunt prose cuti; intima nimirum voce ani relictam, magno complexa animo, materna in omnes officia confestim coepit impendere. Tam carae misericordiae 1891. consilium in Maria divinitus institutum et Christi testa- Ipsam Dei mento ratum, inde ab initio sancti Apostoli priscique fideles summa cum laetitia senserunt; senserunt item et do- trem Apocuerunt venerabiles Ecclesiae Patres, omnesque in omni aetate christianae gentes unanimae consensere: idque ipsum, vel memoria omni litterisque silentibus, vox quaedam e cuiusque christiani nominis pectore erumpens, loquitur disertissima. Non aliunde est sane quam ex divina fide, quod nos praepotenti quodam impulsu agimur blandissimeque rapimur ad Mariam ; quod nihil est antiquius vel optatius, quam ut nos in eius tutelam fidemque recipiamus, mae, fideicui consilia et opera, integritatem et poenitentiam, angores impulsu ad que divinae et gaudia, preces et vota, nostra omnia plene credamus; Mariam rapimur. quod omnes iucunda spes et fiducia tenet, fore ut, quae Deo minus grata a nobis exhiberentur indignis, ea, Matri sanctissimae commendata, sint grata quam maxime et accepta. Quarum veritate et suavitate rerum quantam animus capit consolationem, tanta eos aegritudine dolet qui, divina fide carentes, Mariam neque salutant neque habent matrem : eorumque amplius dolet miseriam qui, fidei san- Pontifex ctae quum sint participes, bonos tamen nimii in Mariam qui salutaprofusique cultus audent arguere: qua re pietatem, quae tui aliquid liberorum est, magnopere laedunt. Illos re prehendit ri huic cul detrahunt. Per hanc igitur, qua Ecclesia asperrime conflictatur, malorum procellam, omnes filii eius pii facile vident quam sancto officio adstringantur supplicandi vehementius Deo, et qua praecipue ratione niti debeant, ut eaedem supplicationes maximam efficacitatem sint habiturae. Religiosissimorum patrum et maiorum persecuti exempla, ad Mariam sanctam Dominam nostram perfugiamus; Mariam Matrem Christi et nostram appellemus concordesque obtestemur: Monstra te esse matrem, sumat per te preces, qui pro nobis natus, tulit esse tuus (1). - Iamvero, de variis divinae Matris colendae formulis et rationibus, quum eae sint praeoptandae, quas et per se ipsas potiores et illi lit,iis prae." 1. Ex sacr. liturg. Rosarii recitationem extol |