Sayfadaki görseller
PDF
ePub
[blocks in formation]

dos los negocios, se habia elegido nuestra solicitud y vi-
gilancia Pastoral; deseábamos por cierto aplicar remedio
à los males que tanto tiempo hace han afligido, y casi
oprimido la república cristiana: mas Nos, poseidos tam-
bien, como hombres, de nuestra propia debilidad, com-
prehendiamos que nuestras fuerzas eran insuficientes
para sostener tan grave peso. Pues como entendiése-
mos que se necesitaba de paz, para libertar y con-
servar la república de tantos peligros como la amenaza-
ban; veiamos por el contrario, que todo estaba lleno
de ódios y disensiones, y en especial, opuestos entre
sí aquellos Príncipes à quienes Dios ha encomenda-
do casi todo el gobierno de las cosas. Porque tenien-
do
por necesario que fuese uno solo el redil, y uno so-
lo el pastor de la grey del Señor, para mantener la
unidad de la religion cristiana, y para confirmar entre
los hombres la esperanza de los bienes celestiales; se
hallaba casi rota y despedazada la unidad del nombre
cristiano con cismas, disensiones y heregías. Y desean-
do Nos tambien que estuviese prevenida y asegurada
la república contra las armas y asechanzas de los in-

fie

nium nostra Pastoralis solicitudo, et vigilia esset vocata; cupiebamus quidem mederi Christianæ Reipubl. malis, quibus illa jamdudum vexata, et propemodum oppressa est (1); sed ipsi etiam, ut homines, circumdati infirmitate, ad tantum onus tollendum impares vires nostras esse sentiebamus. Nam cùm pace opus esse intelligeremus ad liberandam, et conservandam à plurimis impendentibus periculis Rempubl. omnia invenimus odiis, et dissensionibus plena, dissentientibus præsertim Principibus iis inter se, quibus summa rerum penè omnis à Deo permissa est (2). Cùm unum ovile, et unum Pastorem Dominici esse gregis, ad integritatem Christianæ religionis, et ad cælestium bonorum spem in nobis confirmandam, necessarium duceremus; schismatis, dissidiis, hæresibus erat Christiani nominis divulsa jam penè, et lacerata unitas. Cùm tutanı, atque munitam ab infidelium armis, atque insidiis Rempublicam optaremus; nos

fieles; por los yerros y culpas de todos nosotros, ya al descargar la ira divina sobre nuestros pecados, se perdió la isla de Rodas, fue debastada la Ungria, y concebida y proyectada la guerra por mar y tierra contra la Italia, contra la Austria y contra la Esclavonia: porque no sosegando en tiempo alguno nuestro impio, y feroz enemigo el Turco; juzgaba que los ódios y disensiones que fomentaban los cristianos entre sí, era la ocasion mas oportuna para executar felizmente sus designios. Siendo pues llamados, como decíamos, en medio de tantas turbulencias de heregías, disensiones y guerras, y de tormentas tan revueltas como se han levantado, para regir y gobernar la navecilla de san Pedro; y desconfiando de nuestras propias fuerzas, volvimos ante todas cosas nuestros pensamientos á Dios, para que él mismo nos vigorizase, y armase nuestro ánimo de fortaleza y constancia, y nuestro entendimiento del dón de consejo y sabiduría. Despues de esto, considerando que nuestros antepasados, que tanto se distinguieron por su admirable prudencia y santidad, se valieron muchas veces en los mas inminentes

pe

tris erratis, nostraque cunctorum culpa, Dei videlicet ira peccatis nostris imminente, Rhodus fuerat amissa, Hungaria vexata, conceptum, et meditatum contra Italiam, contraque Austriam, et Illyricum terra, marique bellum: cùm impius, immitis hostis noster Turca nullo tempore requiesceret, nostrorumque inter se odia, et dissensiones, suam bene gerendæ rei occasionem duceret. Igitur, ut dicebamus, in tanta hæresum, dissensionum, bellorumque tempestate, tantisque excitatis fluctibus, cum essemus ad moderandam, et gubernandam Petri naviculam vocati, nec viribus ipsi nostris satis fideremus (1); primùm conjecimus in Domino cogitatus nostros, ut ipse nos nutriret, animumque nostrum firmitate, et robore, mentem consilio, sapientiaque instrueret. Deinde animo repetentes majores nostros, sapientia admirabili, et sanctitate præditos, sæpè in summis Christianæ Reipublicæ periculis reme

A 2

dium

(1) Psalm. 34.

[blocks in formation]

peligros de la república cristiana, de los concilios ecuménicos, y de las juntas generales de los Obispos, como del mejor y mas oportuno remedio; tomamos tambien la resolucion de celebrar un concilio general: y averiguados los pareceres de los Príncipes, cuyo consentimiento en particular nos parecia util y conducente para celebrarlo; hallándoles entonces inclinados á tan santa obra, indicamos el concilio ecuménico y general de aquellos Obispos, y la junta de otros Padres à quienes tocase concurrir, para la ciudad de Mantua, en el año de la Encarnacion del Señor 1537, tercero de nuestro Pontificado, como consta en nuestras letras y monumentos; asignando su abertura para el dia 23 de mayo, con esperanzas casi ciertas de que quando estuviesemos alli congregados en nombre del Señor, asistiria su Magestad en medio de nosotros, como prometió, y disiparia facilmente por su bondad y misericordia todas las tempestades de nuestro tiempo, y todos los peligros con el aliento de su inspiracion. Pero como siempre arma lazos el enemigo del humano lina

[ocr errors]

ge

dium optimum, atque opportunissimum, œcumenica concilia et Episcoporum generales conventus adhibuisse ; ipsi quoque animum ad generale habendum concilium adjecimus: exquisitisque Principum sententiis, quorum nobis videbatur utilis in primis, ef opportuna ad hanc rem esse consensio ; cùm cos tunc non alienos ab hoc tam sancto opere invenissemus; œcumenicum concilium, et generalem corum Episcoporum, aliorumque Patrum, ad quos pertineret, conventum in civitate Mantuæ indiximus, anno Incarnationis Domini, sicut litteris, et monumentis nostris testatum est, millesimo quingentesimo trigesimo septimo, Pontificatus nostri tertio, ad x. Ka lend. Jun. inchoandum; spem propè certam habentes fore, ut, cùm illic in nomine Domini essemus congregati, ipse, sicut promisit (1), Dominus in medio nostrum affuturus, et bonitate, ac misericordia sua omnes temporum procellas, omniaque pericula spiritu oris sui facilè depulsurus esset. Sed, ut semper

ge contra todas la obras piadosas; se nos denegó primeramente contra toda nuestra esperanza y expectacion, la ciudad de Mantua, á no admitir algunas condiciones muy agenas de la conducta de nuestros mayores, de las circunstancias del tiempo, de nuestra dignidad y libertad, de la de esta santa Sede, y del nombre y honor Eclesiástico, las que hemos expresado en otras letras Apostólicas. Nos vimos en conseqüencia necesitados á buscar otro lugar, y señalar otra ciudad, que no ocurriéndonos por el pronto oportuna ni proporcionada, nos hallamos en la precision de prorrogar la celebracion del concilio hasta el primer dia de noviembre. Entretanto nuestro cruel y perpetuo enemigo el Turco, invadió la Italia con una grande y numerosa esquadra; tomó, destruyó y saqueó algunos lugares en las costas de la Pulla, y se llevó cautivas muchas personas. Nos estuvimos ocupados, en medio del grande temor y peligro de todos, en fortificar nuestras costas, y ayudar con nuestros socorros á los comarcanos, sin dexar no obstante de aconsejar entretanto, ni de exôr

tar

insidiatur piis actionibus humani generis hostis; primùm contrá omnem spem, et expectationem nostram denegata fuit nobis Mantuana civitas, nisi aliquas conditiones subiremus ab institutis majorum nostrorum et conditione temporum, nostraque, ac hujus saucte Sedis, ac nominis ecclesiastici dignitate, libertateque prorsus alienas; quas in aliis nostris litteris expressimus. Quapropter alium invenire locum, aliamque deligere civitatem necessè habuimus: quæ cùm non statim nobis occurreret idonea, et apta; ad sequentes Kal. Nov. prorogare concilii celebrationem fuimus coacti, Interim sævus, et perpetuus hostis noster Turca, ingenti classe Italiam adortus, aliquot oppida in littoribus Apuliæ cepit, vastavit, diripuit, prædas hominum abegit: nos in maximo timore, et periculo omnium, ma niendis littoribus nostris, finitimisque auxilio juvandis fuimus occupati: nec tamen intereà destitimus consulere, et hor

[blocks in formation]

tar los Principes cristianos á que nos manifestasen sus dictámenes acerca del lugar que tuviesen por oportuno para celebrar el concilio. Mas siendo varios y dudosos sus pareceres, y creyendo Nos que se dilataba el tiempo mas de lo que pedian las circunstancias; con muy buen deseo, y á nuestro parecer tambien con muy prudente resolucion, eligimos á Vincencia, ciudad abundante, y que ademas de tener la entrada franca, gozaba de una situacion enteramente libre y segura para todos, mediante la probidad, crédito y poder de los Venecianos, que nos la concedian. Pero habiéndose adelantado el tiempo mucho, y siendo necesario avisar á todos la eleccion de la nueva ciudad; y no siendo posible por la proximidad del primer dia de noviembre, que se divulgase la noticia de la que se habia asignado, y estando tambien cerca del invierno; nos vimos otra vez necesitados á diferir con nueva prorroga el tiempo del concilio hasta la primavera próxîma, y dia primero del siguiente mes de mayo. Tomada y resuelta firmemente esta determinacion,

ha

tari Christianos Principes, ut de idoneo ad habendum concilium loco quid sentirent, nobis exponerent. Quorum cùm essent incertæ, variæque sententiæ; tempusque diutius, quam erat opus, videretur extrahi; nos optimo animo, atque, ut arbitramur, etiam consilio, Vincentiam elegimus, urbem copiosam, et Venetorum, qui eam nobis concedebant, virtute, auctoritate, potentia, cùm aditum patentem, tùm stationem omnibus liberam, atque tutam in primis in se habentem. Sed cùm jam tempus longius progressum esset; novæque urbis electionem omnibus significari conveniret; jamque Kalendæ Nov. appetentes facultatem hujus divulgationis excluderent; hyemsque esset propinqua; rursus altera prorogatione tempus concilii differre in proximum sequens ver, Majique futuras Kalendas, compulsi fuimus. Qua re firmiter constituta, atque decreta, cùm et nos ipsos, et cætera omnia ad eum benè agendum, Deo juvante, celebrandumque conventum pararemus; plurimùm re

pu

« ÖncekiDevam »