Confessarii Monialium aetate sint provecti, prudentes, doctrina et vita spirituali conspicui, ab Episcopo singillatim pro Monialibus approbati, quique non sint alterius Monasterii Confessarii. Exemtis Monasteriis deputantur Confessarii a Superioribus Regularibus, ab Episcopo ad Triennium approbati. Non exemtis dare confessarios regulares non licet nisi ex defectu idoneorum Sacerdotum secularium. Post triennium confessarius mutetur, nisi episcopo facultas sit, consentiente majori parte vel toto coetu, priorem secunda vel etiam tertia vice approbandi iis in locis, ubi sacerdotes idonei deficiunt. Qui cessavit, ne permittatur accedere ad Sanctimoniales. Verendum etiam est, ne praeposterus in confessione metus et pudor aliquando in monialibus efficiant, ne illae coram ordinario suo confessario conscientiam suam plane exonerent. Unde a Concilio Tridentino 1) in hae parte indultum, ut alius extraordinarius confessarius illis bis aut ter in anno offeratur; id ne a confessariis monialium ordinariis tanquam suae potestatis derogatorium negetur aut constringatur, cum expediat etiam saepius hanc potestatem cum Superiorum licentia facere, et libertatem aliquam salutarem ad alia mala praecavenda hac in parte permittere, si perspicuis argumentis angi conscientias animadvertant. Haec oblatio confessarii extraordinarii bis vel ter in anno (juxta praxin communem omni trimestri) praestari debet etiam aliis mulieribus, sive regularibus sive secularibus, collegialiter degentibus, quae unicum habent confessarium 2). Confessionalia debent amoveri a Sacristia aliisque locis occultis et ita constitui, ut evitetur omnis aspectus Confessarii et Monialis. Confessarius monialium tam ordinarius quam extraordinarius minime ingrediatur septa monasterii, nisi ad Sacramenta Poenitentiae, Eucharistiae et extremae Unctionis ministranda monialibus vel aliis personis infirmis ibi degentibus, nec non ad commendandam animam agonizantium 3). Omnes confessarii in monasteriis monialium non excipiant confessiones sacramentales monialium aegrotantium, nisi janua cellae, in qua morantur, aperta; assistant etiam aliquae moniales, ita tamen, ut videre quidem possint tam aegrotam quam confessarium, non autem audire loquentes 4). Monita generalia pro perfectione monialium. §. 276. 1. Collocare omnem fiduciam suam in Deo et omnino diffidere de se suisque bonis propositis. Masculum propositum se vincendi et vim sibi datis occasionibus inferendi. Ait S. Theresia: „Si defectus non procedit a nobis, ne timeamus, quod Deus se abstineat ab impertiendo nobis auxilio ad nostram sanctificationem." 2. Cavere a quocunque minimo defectu deliberato, sive apertis oculis commisso. "A peccato deliberato, inquit eadem Sancta, quantumvis parvo, Deus vos liberet." Subditque: "Daemon enim per opera minimarum rerum aliqua facit foramina, per quae res magnae ingrediuntur." 1) Sess. XXV. cap. 10. de Regular. 2) Bened. XIV. Const.: Pastoralis curae. 5. Aug. 1748. 3) Alex. VII. Const. Felici 5. 9. 4) Epist. circularis S. Cong. Episcoporum de modo in excipiendis confess. monialium aegrotantium. Romae. 21. Mart. 1682. 3. Non tristari post admissos defectus, sed cito se humiliare, et ad Deum confugiendo cum brevi actu contritionis, et proposito se in pace remittere; et ita semper se gerere, etiamsi pluries in die quis caderet. Et in hoc monet S. Theresia, ne communicentur propriae tentationes animabus imperfectis, quia ita et sibi et aliis damnum affertur. 4. Alienare se ab omnibus propinquis, rebus, voluptatibus; etenim inquit S. Theresia: „Anima non recedendo a voluptatibus mundanis, non post multum, denuo recedit a via Dei." Effugere familiaritatem personarum diversi sexus, quantumcumque fuerint religiosae; saepe enim hac ratione affectiones non purae obtruduntur pro spiritualibus. Oportet ante omnia renuntiare propriae aestimationi et propriae voluntati, imo et rebus spiritualibus, ut Orationi, Communioni, et mortificationibus, quando haec obedientia non permittit. Verbo, oportet expellere a corde omne, quod non est Deus, et quod non est secundum majus Dei beneplacitum. 5. Laetari cum spiritu, quoties se cernit contemni, aut minus reputari. O quam pulchre orat anima illa, quae vilipendia libenter amplectitur praecipue in communitatibus, in quibus haec virtus est omnium longe maxime necessaria; consequenter oportet fovere affectionem specialem erga eos, qui ita se gerunt in nos, illis serviendo, benefaciendo, honorando, saltem benedicendò et commendando specialiter Deo, quemadmodum Saneti facere consueverunt. 6. Alere ardentissimum desiderium amandi Deum, illique placendi. Ait S. Theresia: "Dominus adeo desideriis delectatur, ac si fuissent exsecutioni demandata. Ordinarie Deus non impertitur favo- ́ res multum singulares, nisi iis, qui diu desideraverunt ejus amorem." Hoc desiderium amandi Deum complectitur affectum erga orationem, quae est fornax, in qua accenditur amor divinus. 7. Habere magnum studium se conformandi divinae voluntati in omnibus rebus appetitui nostro contrariis, et se pluries in die Deo offerre: "Non consistit, ait S. Theresia, progressus in sibi procuranda fruitione Dei, sed in adimplenda illius voluntate." Vera unio est unire nostram cum divina voluntate. Fiat, laudetur et superexaltetur in omnibus semper altissima, sapientissima et amabilissima Voluntas Dei! 8. Praestare exactam obedientiam Regulis, Superioribus et Patri spirituali. Dicebat V. P. -Vincentius Caraffa: „Obedientia est Regina Omnium virtutum; omnes enim virtutes obediunt obedientiae." Et S. Theresia: „Deus ab anima, quae sibi proposuit illum amare, nihil aliud exigit, quam obedientiam." Perfecta vero obedientia consistit in eo, ut cito, fideliter, alacriter obediamus, nullam exquirendo rationem, quoties res jussa non sit certe peccatum. Hoc est illud „Vince te ipsum" toties inculcatum a S. Francisco Xaver. et S. Ignatio, qui solitus erat dicere, longe pluris proficere animam mortificationis amicam unico horae quadrante, quam alias non mortificatas per plurimas horas. 9. Attendere semper divinae praesentiae. Inquit S. Theresia: Omne malum provenit ex eo, quod non consideremus Deum praesentem." Qui vere amat, nunquam obliviscitur objecti amali. Ad hanc Dei praesentiam fovendam juvat saepius in die repetere actus amoris in Deum et petere divinum amorem; quem in finem multum proderunt preces jaculatoriae. 10. Quotannis exercitia spiritualia peragere per octo vel decem dies; alienando se, quantum fieri potest, ab omni conversatione et officio, quod distractiones afferat, ut solum cum Deo versetur. Similiter singulis mensibus aliquam diem ad eui collectionem destinare. Devote celebrare Novenas Nativitatis Domini, Paschatis, Pentecostes, SS. Corporis Christi, Festivitatum Beatae Virginis Mariae, S. Josephi, S. Angeli custodis, S. Fundatoris Ordinis, Sancti Tutelaris etc. 1). Quoad directionem scilicet, ad religiosam perfectionem, cum ipsi seculares alii quam ordinario confessario se committere possint, multo magis Moniales vel extraordinario, vel etiam integre et unice si voluerint, Superiorissae se poterunt submittere. Ea enim Ecclesiae voluntas et vitae religiosae natura est, ut Moniales a Superiorissa, sicut Novitiae a sua Magistra juventur, dirigantur, stimulentur ad integerrimam regulae observantiam. Equidem nulla in quocunque Monasterio unquam cogitur Superiorissae vulnera sua occulta manifestare, quae dum absconduntur, Confessarius utique melius ac illa intelligere potest, quid ad poenitentis salutem pertineat. Ast ipse poenitentem ex iis solis novit, quae haec illi pandit, saepe nimis mutila vel etiam fallacia quia per amorem proprium decepta vel omnino malitiosa deceptrix est: quam e contrario Superiorissa ex quotidianis ejus sermonibus moribusque plene perspectam habet. Ideo prudens Confessarius hanc sibi legem inviolabilem scribet, ut auctoritatem Superiorissae non modo non labefactet, sed pro viribus sustineat: nihil suae poenitenti concedat vel injungat, quod illa non approbet (e. g. dispensationes, jejunia, communiones) omnemque inobedientiam, duplicitatem, murmurationem contra Superiorissam severe corrigat. Et si Monialis Superiorissae, licet minime obligetur, liberrima tamen sponte, quo perfectius ab ea dirigi possit, voluerit intima quaeque sua arcana pandere, Confessarius id minime prohibeat, nec aegre ferat. Clerici sacris Ordinibus initiandi. §. 277. Paucis hanc materiam absolvere licet, quandoquidem provincia hujus muneris viri probatae scientiae et pietatis, quos experientia magistra jam docuit, funguntur; hos vero uberius instruere modestia vetat. Quare nonnisi operis complementi gratia brevi compendio quaedam dicere fas sit. Profecto gravissimum omnium munus aggreditur ille, qui clericis ad pietatem et perfectionem sacerdotalem informandis se impendit, cum ob ipsorum poeniten. tium, tum Ecclesiae, cujus divino famulatui in aeternum mancipati exsistunt, salutem. Licet enim universim conversio peccatoris ejusque in virtute profectus non humanae solum industriae, sed praeprimis divinae gratiae opus sit, tamen multum ex confessarii, quo clerici utuntur, industria et directione spirituali pendet. "Confessarius Seminarii illud secum reputet, ex se rectaque sui muneris administratione pendere eorum, qui in Seminario vivunt, in omni virtute progressum" 1). Non est nobis hic propositum, officia enarrare, quibus clerici stringuntur et in quae peccari soleat, sed unum illud monere sufficiat: ut Clerici per confessiones quoque continuo memores reddantur, quod sint futuri, ut SS. Patres loquuntur, Dei militia, murus Ecclesiae, vitae lumina, fidei columnae, duces et pastores gregis dominici, amici et domestici Dei, coadjutores Domini pro ipso legatione fungentes, dispensatores domus regiae, mediatores denique inter Deum et homines 2). Quamobrem confessarius illis adhortationes et admonitiones suggeret, quae praeprimis rationem praeparationis ad sacros Ordines suscipiendos habent, atque subsidia virtutis talia subministrabit, quae viam sternunt ad perfectionem sacerdotalem. Inter omnia autem virtutis media prae ceteris illud ceu saluberrimum et aptissimum jure merito commendare oportet, quod in frequenti Sacramentorum usu reponitur. Decet sane, ut silentio premam insignes frequentis Confessionis et Communionis fructus, ut, qui quotidie aliquando sacris operaturi sint, nunc jam frequenti S. Synaxi se Deo et Domino suo uniant consecrentque 3)! Quod vero obligationes confessarii attinet in dirigendis Clericis, multa sane opus est scientia sanctorum, multa prudentia, et, quod minimum non est, multa spirituum discretione. Etenim fingamus rem ita esse, ut ex prudenti confessarii non scrupulosi judicio poenitenti clerico necessaria respectu ad sublimitatem status, in quem immitti supplicat, desit vitae probitas; puta, si vix egressus sit ex statu peccati lethalis, cujus prava consuetudine hucusque ex longo detinebatur tempore. Eheu, nonne metuendum instat, ne sacerdotali ordinatione inauguratus idem persistat, ne dicam pejor evadat, et populis et Ecclesiae perniciem afferat magnam? Triste quidem est confessarii negotium, quo ipsum inducat ad statum ecclesiasticum vel deserendum vel differendum, donec indubitata emendationis omnigenae signa dederit. Verum uterque peccaret graviter, et poeni 1) S. Carol. Bor. Instit. Semin. P. II. c. 4. de offic. confess. Cfr. Philipp. Jakob v. Huth's Bildung des Priesters. Bamberg und Würzburg 1784. Traité de saints ordres. Par. M. Oliver. 4. edit. Paris 1835. - Manuel de pieté à l'usage des Seminaires. 7. edit. Paris chez Méquignon junior 1835. Geistlicher Wegweiser für Kleriker besonders in Seminarien. Von Dr. Alois Schlör. Gräz 1842. — 2) Cfr. Lectiones in usum Cleri. Viennae 1834. 3) Conc. Trid. tens, si indignus ascenderet ad Altare Dei ordinem sacrum suscepturus, et confessarius, si ipsum omnibus, quibus valet, suae potestatis mediis, seclusa tamen omni diffamationis specie, non dehortaretur. „Ordines enim sacri, docet S. Thomas, praeexigunt sanetitatem, unde pondus ordinum imponendum parietibus jam per sanetitatem desiccatis, i. e. ab humore vitiorum” 1). Et alibi: ,Sicut illi, qui Ordinem suscipiunt, super plebem constituuntur gradu Ordinis, ita et superiores sint merito sanctitatis“ 2). - Verumtamen ait S. Ligorius ), excipitur casus, quo a Deo donaretur quis tam extraordinaria compunctione, quae ipsum liberaret ab antiqua fragilitate (peccati mortalis); nam, ut ait Angelieus Doctor: "Quandoque tanta commotione convertit Deus cor hominis, ut subito perfecte consequatur sanctitatem spiritualem" *). Rarae quidem sunt hujusmodi conversiones, sed quando vere quis tantam reciperet gratiam a Deo, (cujus admirabiles sunt misericordiae) quae ipsum taliter mutatum redderet. quod, licet adhuc aliquem pravum motum sentiret, magnum tamen concepisset horrorem adversus peccatum, et simul notabiliter diminutum in se eognosceret ardorem concupiscentiae, ita, ut a gratia munitus facile jam inciperet tentationibus obsistere, et insuper firmiter statuisset, in posterum non tantum vitare peccata et occasiones, sed etiam media opportuniora suscipere ad vivendum, ut Sacerdotem decet, et jam simul incepisset ad suam conversionem confirmandam instanter preces fundere pro sua perseverantia, cum magna et tali in Deum fiducia, quae eum redderet moraliter securum de quadam magna vitae mutatione: tunc poterit confessarius in sententiam sui poenitentis descendere, ipsique adsentire pro sacrorum Ordinum susceptione. Haec, quaeso, merito consideranda sunt ab iis non solum, qui novitiorum Magistri et Confessarii munus obeunt, verum etiam ab omnibus, quicunque demum aecenseri cogitant aut volunt statui Ecclesiastico, ne praepropere vel inconsiderate et temere aut alios admittant, aut seipsos introducant. Nisi enim vitae innocentiam servent, dum ad sacerdotales virtutes efformantur, vix ulla spes est, quod illas servabunt in sacerdotio constituti. Unde turpiter se ipsos illi decipiunt, qui arbitrantur, quod in sacerdotii gradu positi emendabunt vitia, in quibus Laici vel clerici sorduerunt. „Nam, ut praeclare ait S. Gregorius M., nequaquam valet in culmine humilitatem. discere, qui in imis positus non desinit superbire: nescit laudem, cum suppetit, fugere, qui hanc didicit, cum deesset, anhelare. Nequaquam vincere avaritiam potest, quando ad multorum sustentationem tendit is, cui sufficere propria nec soli potuerunt. Ex ante 1) Summ. theolog. 2. II. 3) Prax. Conf. n. 79. - q. 189. a. 1. 2) Ibid. Suppl. III. q. 35. a. 1. |