3 Dimadvertendis nas. cinus aliquod, propter quod delinquens militer adimplent et signa emendationis 1. Quando in nostris constitutionibus poDe nonnullis a nitur poena suspensionis vel privationis erga diclas poe- (etiamsi inibi dicatur ipso facto) non intelligatur ante, sed post sententiam iudicis super facto. Et quando absolute dicitur, quod aliquis careat voce, intelligatur de utrâque, activâ nimirum et passivâ. 11. Si in capitulo dominicali praesens fuerit aliquis sacerdos privatus voce, postquam egressi sint ab illo omnes fratres laici et choristae, praeses corrigat eum, si vel ipse vel zelator aliquam notavit culpam, et statim praefatus e capitulo exeat. Privatus sede seu loco, si sacerdos sit, sedeat post omnes alios sacerdotes, nisi iudex alium inferiorem locum illi designaverit; et, proportione servatâ, similiter fiat cum non sa cerdotibus. III. Quando in nostris constitutionibus designatur poena privationis officii et vocis, si delinquens officium et vocem non habeat, infligatur illi alia proportionata poenitentia. IV. Suspensi ab officio remaneant in suis. propriis domibus, nisi suspendens vel superior generalis alios conventus illis assignet pro tempore suspensionis. v. Quando pro poenitentiâ imponitur ieiunium in pane et aquâ, poenitens adimpleat in refectorio ad primam mensam pronus in terram, absque mapulâ et capitio. vi. Volumus quod illi, qui de more habuerint committere culpas leves, puniantur augendo poenam proportionatam culpae, iuxta continuationem in eâ, itaut, dum non resipiscant, semper poena augeatur: et contra vero superior, qui poenitentiam imposuit, poterit prudenter, et attentis circumstantiis, minuere illam eis qui hu 1 Videtur legendum et pro ut (R. T.). VII. Culpis illis, quibus constitutiones nostrae poenas non statuunt, superiores pro suo arbitrio imponant proportionatas semper cum delictis et circumstantiis, et ad similitudinem hic designatarum. VIII. Ad puniendum delicta semper attendantur personae et circumstantiae, ut sic vel augeatur vel minuatur poena. IX. Praelatus inferior obligatus sit fidem. facere superiori, qualiter poenitentia ab ipso imposita executioni mandetur. $4. De carcere Do ventuum. 1. In omnibus nostris conventibus et collegiis sit locus securus ac deputatus ad strorum CODcustodiam reorum, non tamen adeo rigorosus ut in discrimen veniat salus religiosorum inibi inclusorum, et sint in eo compedes, vincula, aliaque necessaria ad poenam et maiorem custodiam delinquentium. 11. Si aliquis, propter sufficientem alicuius gravis delicti probationem, iussus fuerit a iudice incarcerari, exuatur in ipso carcere habitu albo, et induatur vestimento fusci coloris; poteritque, si reus fuerit ad chorum deputatus, in eodem carcere coronae circulus ei radi. III. Si propter negligentiam vel malitiam custodis carceris reus aufugerit, custos in carcere coniiciatur, et iuxta gravitatem culpae puniatur. IV. Si quis quoquo modo opem tulerit incarcerato ut aufugiat, si effectus non fuerit secutus, incarceretur per viginti dies; si effectus secutus, sit in carcere toto tempore quod delinquens debebat esse. Carcerem autem confringentibus, tempus incarcerationis duplicetur. v. Si quis sine licentiâ superioris visitaverit vel alloqutus fuerit incarceratos, poenae culpae gravis per unum diem subiaceat. VI. Praelatus per se vel per alium curet de solatio incarceratorum et de exhortatione ad tolerantiam. Libros spirituales illis concedat, sed non atramentum nec alia ad scribendum requisita, nisi raro, pensatis circumstantiis, et cum scientiâ eorum quae scribunt. et fugitivis. REGULAE CAPUT XXXII. Nullus fratrum fratrem suum in publico accuset, eto. CAPUT XXXII. De poenâ contra laedentes famam aliorum. 1. Si quis alterius famam apud religiosos nostri Ordinis laeserit, et convictus fuerit, poena talionis puniatur, sicut praecipit regula, et ante omnia famam restituat. Si vero nostrae religionis decorem et suorum religiosorum existimationem infamiae labe denigraverit apud saeculares vel religiosos alterius Ordinis, praeter poenam supradictam, careat voce activâ per triennium, et inhabilis sit ad omnia Ordinis officia. II. Si quis falsum testimonium in re gravi contra alium dixerit, et convictus fuerit, praeter poenam talionis, nunquam in testem produci valeat. REGULAE CAPUT XXXIII. Si quis scandalum vel aliquid huiusmodi fecerit, etc. De apostatis et fugitivis, incorrigibilibus, et manus violentas in alios iniicientibus. 1. Ille reputandus habendusque est ut De apostatis apostata (quantum ad poenam), qui absque licentiâ superiorum vagatur extra conventum sine habitu, habeat, vel non, intentionem redeundi ad claustra, aut etiam cum habitu, si per octo dies extra claustra permanserit. Iste ergo ipso facto sit excommunicatus, et pro tali promulgetur a superiore coram communitate. Item qui de nocte sine licentiâ e conventu exierit, eodem modo sit excommunicatus, et velut apostata puniatur. 11. Si quis absque licentiâ exierit e suo conventu, vel a confinio et iurisdictione sui praelati immediati, statim ac domum redeat, incarceretur; et1 si constiterit confugisse ad superiorem praelatum, non habeatur pro excommunicato poterit tamen arbitrio superioris puniri, si iustam causam recursus non reddiderit. Si vero aliorsum divertit, et viâ rectâ superiorem non adivit, severe puniatur. giosi exitu a conventu sine licentiâ, quamvis recurrat ad superiores, praelatus illius processum formet de fugâ, et certiores faciat superiores generalem et provincialem de illâ, et de die et causâ ipsius fugae. Superior vero generalis fugam denuntiet procuratori generali pro suâ familiâ existenti in Curiâ Romanâ. IV. Et quia felicis recordationis Urbanus VIII per suas litteras in formâ Brevis sub die aprilis MDCXXXVII incipientes Alias a nobis (post alteras quoque ab eodem et a felicis recordationis Paulo Papa V emanatas) praecipit ut nullus nostri Ordinis. religiosus ad alium quemquam Ordinem, religionem sive congregationem (excepto Ordine Carthusianorum, petitâ et obtenta licentiâ a superioribus nostri Ordinis), sub apostasiae et infamiae perpetuae notâ, atque excommunicationis latae sententiae poenâ, etiam emissionis quarti voti seu perfectioris et humilioris vitae praesumptione, aut strictioris regulae seu observantiae praetextu vel contemplatione, vel quavis iustâ, probabili aut legitimâ causâ se transferre audeat; ideo litterae praefatae inviolabiliter serventur. v. Apostatae et fugitivi pro primâ vice et fugâ puniantur iuxta qualitatem culpae, et ipso facto amittant antiquitatem sedis et loci, et in futurum illorum antiquitas incipiat a die regressus ad Ordinem post dictam primam fugam, nisi capitulum generale illis antiquitatem restituat. Qui secundam fecerit, eâdem poenâ afficiatur, et insuper per unum annum incarceretur. Pro tertiâ vero fugâ (vel per unum annum, si per annum duraverit), si tales non expelluntur, poenis impositis pro primâ et secundâ fugâ plectantur, et praeterea inhabiles sint ad praelaturas Ordinis, et voce activâ careant, nisi a capitulo generale restituatur eis. Si quis vero apostasiae ratione excommunicatus celebraverit, gravioribus poenis severiusque mulctetur. VI. Denique non solum patribus ministris, 1. Statim ac sit notitia de alicuius reli- verum etiam omnibus religiosis facultatem 1 Videtur potius legendum at pro et (R. T.). 1 Edit. Main. legit emanata (R. T.). § 2. bilibus et eo et auctoritatem concedimus, ut in casu necessitatis possint capere et comprehendere apostatas et fugitivos, cuiuscumque provinciae aut domus sint. Hortamurque in Domino superiores et eorum conscientias oneramus, ut curent diligenter et caute compellere et revocare fugitivos, sub poenâ gravis culpae per tres dies. 1. Ille religiosus iudicandus est incorrigiDe incorrigi- bilis, qui, audens committere et repetere rum expulsione. graves culpas, admittere non vult poenitentiam legitime a superiore pro illis impositam. Similiter ille qui tribus diversis vicibus punitus pro culpis gravibus, ad meliorem vitae rationem non reddit. Etiam ille cuius emendatio desperatur propter ipsius obstinationem et pravos mores. II. Incorrigibiles, vel ergastulo sunt mancipandi, vel a religione expellendi, observando in omnibus decreta sacrae Congregationis Concilii publicata de mandato felicis recordationis Urbani VIII anno MDCXXIV die xx septembris, et Innocentii X die XXIV iunii anno MDCXCIV. Quando autem expulsio alicuius fuerit executioni mandanda, prius in capitulo conventuali sententia legatur, et flagris caesus, a communitate coram ipsâ expolietur habitu. III. Nullus superior nec pater minister generalis expulsis litteras testimoniales concedat, illos ad Sedem Apostolicam reiiciens, vel iubens aliam ingredi religionem, sed tantum tradat litteras fidem facientes de expulsione factâ, iuxta dicta decreta sacrae Congregationis, et in quibus etiam exprimantur poenae expulso impositae a iudicibus in sententiâ expulsionis. IV. Sententiae in causis criminalibus prolatae, et reis intimatae, non statim executioni mandentur, quin prius revideantur, et iterum examinentur causae, si rei ipsi erga hoc supplicationem fecerint, et humiliter id postulaverint. v. Appellare a correctione et poenitentiâ regulari ad externum iudicem prohibitum est per felicis recordationis Sixtum V, Gregorium XIII et Clementem VIII. Quare si quis ab illâ appellaverit, severe puniatur ad arbitrium definitoris sui. De ibiiciesti 1. Si quis minatus fuerit, vel manus vio- $3. lentas in aliquem iniecerit, vel eum per- bas manus viocusserit, arbitrio ministri puniatur, attentâ leutas in alios, gravitate culpae; quod si ea commiserit contra aliquem praelatum inferiorem provinciali, incarceretur, et aliis poenis afficiatur ab ipso provinciali, consideratâ prudenter qualitate delicti; si vero contra provincialem vel definitorem generalem, a suo priore generali delinquens puniatur, attentâ semper qualitate culpae; si autem contra superiorem generalem, a suo definitorio generali. At si irâ ductus aliquis praelatus in subditum suum violenter manus iniecerit, praedictis poenis afficiatur a suo immediato superiore. 1. Religiosus, qui alteri iniuriam fecerit, sive praesenti sive absenti, iuxta arbitrium ministri puniatur, attentâ culpae gravitate. 11. Si quis scit alium commisisse aliquod peccatum, si occultum est et speratur emendatio, corripiat eum secreto, iuxta Evangelium, et nulli, neque superiori per praeceptum adhuc intra visitationem inquirenti, id revelet, sub poenâ carceris per tres menses, si ex tali revelatione scandalum sequatur; si vero non sequatur, afficiatur poenâ culpae gravis per sex dies, et semper ante omnia honorem restituat: mens enim religionis non est scrutari occulta ante correctionem fraternam. Si vero correctio facta non prodesset, vel si, antequam illam faciat, prudenter iudicet quod nihil proderit, revelet superiori pio et cordato, ut suo consilio et efficaciori documento, vel aliis convenientibus mediis, reus ad meliorem se frugem recipiat. III. Si quis contra bonum commune et honorem nostrae religionis aliquod delictum. patraverit, qui de illo notitiam habuerit, denuntiet superiori, ut patri; et, si culpae qualitas et circumstantiae exigunt, etiam ut iudici deferat, qui lapsi salutem procuret, et decorem religionis recuperet. REGULAE CAPUT XXXV. 81 pro necessitate domus debitum aliquod CAPUT XXXV. De modo contrahendi debita et de curâ in eis solvendis. 1. Nullus, sive minister, sive praeses, sive procurator, sive particularis quilibet religiosus, audeat, imo nec valeat debitum aliquod contrahere, sine consilio et assensu capituli conventualis, ut praecipit regula. II. Nullus minister in fine sui officii relinquat domum suam oneratam debitis excedentibus quantitatem centum ducatorum, absque licentia sui provincialis, sub poenâ inhabilitatis perpetuae ad ulteriora Ordinis officia definitorium autem provinciale, attentis rationibus statuum, conventuum et collegiorum, quae ante suum capitulum mitti. debent ad ipsum, praedictam inhabilitatem declarare tenebitur, eamdemque declarationem et merita ipsius tradere praesidi capituli ante primam eius sessionem, ut praeses ipse curet quod in archivio generali custodiatur in futurum. Si autem aliquâ viâ nobis authenticâ constiterit, ministrum et consiliarios subscripsisse huiusmodi rationem status suae domus subticendo debita, consiliarii priventur officio, et voce careant deinceps in capitulo conventuali, minister vero renuntiare debeat officium tamquam qui antea fuerat inhabilis, nisi attento rerum statu per ministrum generalem dispensetur. Et praecipimus in virtute sanctae obedientiae, et sub praecepto formali, ministro successori, ut curet solvere confestim debita sui antecessoris, et ante illorum solutionem nullas expensas faciat, nisi praecise pro victu et vestitu religiosorum, sub poenâ suspensionis ab officio et1 infligendâ a definitorio post puram informationem de non solutione debitorum et expensis factis in fabricâ aliisve praeter dicta. REGULAE CAPUT XXXVI. Si quisquam de substantiâ domus violentiam fecerit, eto. CAPUT XXXVI. De modo servando in litibus et negotiis. 1. Nullus, sive praelatus sive procurator, incipiat causam et litem, quin observet circumstantias, quas regula nostra disponit, et praeterea a suo provinciali vel immediato superiore prius obtineat licentiam. Quod si hoc facile haberi non possit, et causa urgeat, lis inchoari poterit de consensu capituli conventualis, et statim provincialis vel superior certior fiat. 11. Stricte praecipimus omnibus religiosis, ne ipsimet, nequidem extraiudicialiter, adeant tribunalia saecularia pro negociis mere temporalibus agendis, nisi urgente causâ nostrae religionis ; neque inconsulto suo immediato superiore iudices alloquantur, intercedendo vel instando, sub poena reclusionis intra claustra, vel suspensionis a suo officio per annum. III. Nullus ex nostris, sine sui praelati superioris facultate, officium exerceat testamentarii, sub poenâ suspensionis a suo of ficio, voce et loco per tres menses. Si vero aliquis executor testamenti fuerit nominatus, et commode absque morà praedictâ licentia haberi non possit, et iudicio ministri et consiliariorum expediens videatur statim exercere dictum officium, illud exerceat, ita tamen ut ad prosecutionem et perfectionem illius obtineat intra duos primos menses praefatam facultatem. Copia item testamenti subscripta a ministro et consiliariis mittatur suo superiori immediato, ut iudicet, an expediat, vel non, et pro quo tempore ac quibus circumstantiis, concedere facultatem. IV. Nulli superiori liceat iudicis conservatoris munus exercere absque speciali Summi Pontificis licentiâ. v. Nullus item religiosus sit patronus piae alicuius memoriae, vel administrator III. Inhibemus conventibus omnibus et bonorum quae non sint nostrae religionis, collegiis nostris ne accipiant pecuniam ad sine expressâ licentiâ sui definitoris genecensum sine requisitis solemnitatibus ac li- ralis, nisi casu quo patronatus et adminicentiâ in scriptis sui definitorii provincialis.stratio annexa sint officio quo quis fungitur in religione. 1 Videtur legendum ei pro et (R. T.). Bull. Rom. Vol. XXIV. 54 riis 1. REGULAE CAPUT XXXVII. Sollicite vero minister provideat, eto. CAPUT XXXVII. De diligentia adhibendâ a praelutis erga observantiam regulae. 1. Hortamur in Domino omnes praelatos, sint valde solliciti in observantiâ sanctae nostrae regulae, sicut ipsa disponit, ut ipsorum exempti1 subditi perfectius adimpleant illius praecepta. Ipsosque praelatos de docendo monemus, ne se iudicent legum arbitros quando poenae non reservantur arbitrio illorum; et ut penitus sublato praetextu pietatis in matrem religionem exutiles ipsi vigiles et pastores pro viribus tueantur observantiam, praecipimus in virtute sanctae obedientiae, et sub praecepto formali, omnibus et singulis quantumvis superioribus nostrae religionis praelatis, quibus per has constitutiones nulla fuerit commissa facultas, quod minime dispensare praesumant, nec audeant dissimulare, quando culpis in eisdem statuitur poena suspensionis, privationis, aut inhabilitatis. Quod quidem praecipimus sub eâdem poenâ, reo non applicatâ, quam solum minister generalis poterit dispensare, attentis circumstantiis quae oc currant. II. Nullus praelatus ita se occupet in negoliis, etiam causarum piarum, quod a 3 gubernio domus et vitâ communi sequendâ impediatur. Nec subditis id ipsum ullo modo permitti debeat. III. Ministri a suis conventibus seu collegiis absentiam ultra octo dies non faciant sine licentiâ sui provincialis. REGULAE CAPUT XXXVIII. tem visitationem, in qua, factà designatione, cesset praeterita, etiamsi concessa fuerit a praelato superiori illi qui tunc visitat. Et nullus, sive hospes, sive conventualis, nisi antea fuerit praelatus superior illius domus, vel definitor generalis, vel minister illius, audeat confessiones religiosorum audire sine praedictâ designatione pro illo conventu vel collegio, in quo existit, quamvis ad munus istud deputatus sit pro alio conventu vel collegio etiam eiusdem provinciae. II. Patres tamen definitores generales actuales Ordinis in toto Ordine, familiae in suâ familia, et definitores provinciales actuales intra suam provinciam poterunt absque limitatione audire confessiones cuiuslibet religiosi nostri Ordinis, et similiter cuicumqne sacerdoti idoneo peccata sua confiteri. Eodem modo patres ministri absque limitatione excipere possunt confessiones suorum subditorum, in casibus a regulâ dispositis, et ipsemet confiteri peccata sua cuilibet subdito suo idoneo. III. Magister novitiorum confessiones eorum audiat: semel tamen in quolibet mense (die a patre ministro assignandâ) permittatur illis confiteri alteri confessario approbato pro religiosis, designando etiam ab eodem ministro. Recenter professi semper confiteantur suo magistro, et alteri confessario ex approbatis, deputando etiam a ministro. Idemque intelligatur de collegis artibus studentibus. IV. Si in aliquo conventů vel collegio deficiant sacerdotes approbati a superioribus pro excipiendis confessionibus religiosorum, minister deputet idoneos et ad id necessarios, donec sit copia approbatorum. Poleritque tam istis quam illis (quando expedire CAPUT XXXVIII. De confessariis, praedica-nes. Et cuilibet ex sibi subditis poterit dare iudicaverit) impedire ne audiant confessiotoribus, lectoribus, studentibus, collegiis et bibliothecis. Non liceat superioribus subditorum confessiones audire, etc. 1. Visitatores in qualibet visitatione deDe confessa- putent in scriptis confessarios pro religiosis; illorumque facultas durabit usque ad sequen rum. religioso 1 Forsan exemplo vel exemplis (R. T.). 2 An recta lectio iudicet quisque scius (R. T.). 3 Praeposit. a redundat (R. T.). facultatem confitendi cuicumque. sacerdoti idoneo sui conventus, etiam non deputato a superiori praelato, tametsi sit copia approbatorum: id tamen raro fiat. V. Quando religiosi nostri iter faciunt vel sunt in aliquo oppido ubi monasterium nostrum non est, nec habeant confessarium 1 Videtur legendum ipsimet (R. T.), |