Sayfadaki görseller
PDF
ePub

Katholische, Griechische, Socinianische, Arminianische u. Mennonitische Symbole.

δὲ καὶ μόνου χρήζομεν, τῆς παρὰ θεοῦ tumaciam.
δηλαδὴ βοηθείας, ἵνα τὸ ἀγαθὸν κατορ-
Jwowμev xai owdwμer, is zweis ovdiv
ἀνύσαι ἰσχύομεν.

[ocr errors]
[ocr errors]

Die erste Stelle aus der Conf. orthod. redet blos im Allgemeinen von einem göttlichen Beistande bei der Besserung, die zweite aber des Jeremias scheint auszusprechen, dass der Mensch freiwillig sich zum Guten wenden (die Besserung anfangen) könne, zur Vollendung der Besserung aber des göttlichen Beistandes bedürfe. Dagegen führt Plato im Catech. p. 107 f. Alles auf die Gnade zurück und bezeichnet sie als zuvorkommende, erweckende, rechtfertigende und mitwirkende (nämlich in den Gerechtfertigten!). Hinwiederum ganz katholisch erklärt sich Dosithei Confess. 3., eine χάρις προκαθαρτική пoоxudαρτixй (grat. praeveniens) und ein ovvɛgyɛiv der Gnade und des menschlichen autεgovorov statuirend.

Ergo liberum arbitrium cooperatur cum Kominis locum habet. Dices: An cooperatio liberi arbitri gratia? Fatemur, alias nulla obedientia aut inobedientia non est bonum salutare? Resp. omnino. Dices: Ergo gratia non est primaria causa salutis. Resp. non est solitaria, sed tamen primaria, ipsa enim liberi arbitrii cooperatio est a gratia tanquam primaria causa; nisi enim a praeveniente gratia liberum arbitrium excitatum esset, gratiae cooperari non posset.

Hiernach denken sich die Arminianer eine stete Coolens mit der göttlichen Gnade; die Einwirkung der letztern peration des von der Gnade geweckten menschlichen Wilerscheint ihnen aber keineswegs blos als eine moralische 1), es ist die mit dem göttlichen Worte verbundene Kraft des heil. Geistes Conf. Remonstr. 17, 2. 5., welche auf das Gemüth influirt, dem Wesen nach also etwas Uebernatürliches, obschon der Wirkungs art nach analog der natürlichen Kraft aller Wahrheit (s. unt. No. 13.).

Die Mennoniten legen dem natürl. Menschen die Freiheit bei, das von Gott dargebotene Gute anzunehmen oder zurückzuweisen (s. No. 5, 1.). Wie schon, hierdurch ausgesprochen ist, dass der Mensch aus sich selbst das Gute nicht wollen oder erzeugen kann, so auch durch die Beschreibung der Concupiscenz, welche Schyn plen. deduct. p. 240. gegeben wird. Schyn stellt daher als mennonit. Glauben p. 251. fest: ista facultas NB. oblatam dei gratiam accipiendi vel reiiciendi ex gratia (dei) in omnibus remansit (Adami) posteris. Mennonitae non dicunt, per se et ex propriis sibi innatis viribus bonum posse praestari, sed non nisi primo a deo oblatum, qui hoc ex mera sua gratia largitur per verbum et suum spiritum

ita ut sit gratia in principio, gratia in medio et mera gratia in fine ipsius salutis. Hiermit harmonirt auch, was Ris Confess. art. 22. über Wiedergeburt enthält.

Auch die Quäker halten den natürlichen Menschen für ganz unfähig, sich durch eigne Kraft vom Bösen loszumachen (aus der Gewalt des bösen Samens s. No. 5, 1. zu befreien) und schreiben daher die ganze Wiedergeburt der Kraft Christi zu, welche erst berufend auf das Gemüth einwirkt, dann das innere Licht selbst denen gewährt, welche dieser Kraft nicht widerstreben.

Barclaii Apol. thes. 7, 3. Omnem vim naturalem et potestatem a nobismetipsis renunciamus, repudiamus et abdicamus ad redimendos nos s. liberandos a statu nostro perdito et lapso et a primae nostrae naturae iniquitate, et confitemur, quod ex nobismetipsis ne vel minimum bonum agere possu

1) Canones Dordrac. 3, 12. Regeneratio neutiquam fit per solam forinsecus insonantem doctrinam, moralem suasionem vel talem operandi rationem, ut post dei operationem in hominis potestate maneat, regenerari vel non regenerari; sed est plane supernaturalis, potentissima simul et suavissima, mirabilis, arcana et ineffabilis operatio, adeo ut omnes illi, in quorum cordibus admirando hoc modo deus operatur, certo, infallibiliter et efficaciter regenerentur et actu credant. Was Conf. Rem. 6, 2. steht, handelt von der allgemeinen Einwirkung Gottes, abgesehen vom Christenthum u. die hortationes, suasiones, signa, prodigia sind die das Gute fördernden Lebenserfahrungen, welche die operatio sp. s. nicht ausschliessen oder gar entbehrlich machen sollen.

mus cet.

[ocr errors]

Redemtionem nostram duplici respectu consideramus. - Prima est redemtio a Chr. peracta in corpore suo crucifixo extra nos; altera est red., quam Ch. in nobis operatur. Prior illa est, qua homo, prout in lapsu stat, in salutis capacitate ponitur et in se transmissam habet mensuram aliquam efficaciae, virtutis spiritus vitae et gratiae istius, quae in Ch. J. erat, quae quasi donum dei potens est superare et eradicare malum illud semen, quo naturaliter, ut in lapsu stamus, fermentamur. Secunda illa est, qua possidemus et cognoscimus puram et perfectam hanc redemtionem in nobis ipsis, nos purificantem cet. Priore illa redemtione nos, qui in Adamo perditi eramus, in amaro et corrupto semine immersi et non solum ex nobismetipsis ad omne bonum agendum incapaces, sed etiam naturaliter malo adhaerentes et ad omnem iniquitatem proclives, et nihilominus hucusque deo reconciliati sumus filii eius morte, ut in salutis capacitate positi simus -; et deus quasi nobis in Chr. reconciliatus invitat et vocat nos ad se. Secunda red. cognoscimus potentiam hanc in actum reductam, qua non resistentes sed recipientes mortis eius fructum, videlicet lumen, obtinemus et possidemus veram, realem et inter

nam redemt. a potestate et praevalentia iniquitatis cet.

mus,

Ib. thes. 5. u. 6. p. 89. Lumen et semen dei nemo potest, quando vult, suscitare, sed movet, afflat et disceptat cum homine, sicut domino videtur bonum; nam licet omnibus possibilitas salutis sit per diem visitationis eius, non potest tamen homo, quando vult vel aliquem miseriae suae sensum habet, ita hoc lumen et semen excitare, ut sibimet cordis mollitiem et teneritatem procuret cet. p. 90. Dicigratiam dei in et super naturam humanam operari, quae licet ex se totaliter corrupta, polluta et ad omne malum prona sit, capax tamen est, in qua gratia div. operari potest. Und p. 80. wird der quäker. Lehre nachgerühmt: naturalem hominem a vel minima in salute sua parte excludit, ullo opere, actu vel motu suo, quoad primo vivificetur, suscitetur et actuetur spiritu dei. Von den operibus gratiae, die der Gerechtfertigte thut, heisst es thes. 7, 10. p. 145. Haec opera sunt spiritus gratiae in corde, quae secundum internam et spiritualem legem facta sunt, quae nec in hominis voluntate nec viribus eius fiunt, sed per vim spir. Chr. in nobis.

Ueber den für Jeden kommenden Tag der Heimsuchung s. p. 82.: Per diem et tempus visitationis, quod deum omnibus impertire dicimus, quo servari unusquisque possit, non intelligimus totam uniuscuiusque hominis vitam, licet quibusdam extendatur etiam ad ipsam mortis horam, ut in exemplo poenitentis furis in cruce conversi apparet: sed tale tempus duntaxat, quo satis exoneratur deus a singulorum condemnatione; quibusdam diuturnius, quibusdam brevius esse potest, sicut deo secundum sapientiam suam videtur, ita ut multi ultra hunc diem vivere possint, post quem nulla illis est salutis possibilitas. Die Natur der auf den Menschen wirkenden Gnade wird p. 84. näher dahin bestimmt: Non intelligimus hanc gratiam, hoc lumen et semen esse accidens, ut pleriqué inepte. faciunt, sed credimus, esse realem, spiritualem substantiam, quam anima hominis apprehendere et sentire potest, et ex qua realis ille et spiritualis partus, in fidelibus vocatus nova creatura, novus homo in corde provenit et oritur. Die Wirkungen dieser Gnade beschreibt thes. 7. Quotquot non obstant huius lucis illuminationi, sed religiose eam recipiunt, fit in illis sanctus, purus et spiritualis partus, pietatem, iustitiam, puritatem ceterosque praeclaros illos fructus deo gratissimos producens, per quem sanctum partum, videl. Christum intus formatum opera sua in nobis producentem, ut sanctificamur ita et iustificamur cet.

9. Allgemeinheit der Gnade, Prädestination.
Differenz punkt.

Die Einwirkung der göttlichen Gnade, welche nach dem gemeinsamen protestantischen Lehrbegriffe zur Besserung (und Beseligung) durchaus nothwendig ist, wird nach den lutherischen und arminianischen Confessionen allen Menschen ohne Unterschied angeboten, kann jedoch von ihnen verschmäht werden (gratia_resistibilis), und dann tragen sie selbst die Schuld ihrer ewigen Verdammniss; - nach den (meisten) reformirten, auf Calvinische Grundsätze basirten Symbolen aber u. den Dordrechter Synodalbeschlüssen, so wie der Form. Cons. Helv. gewährt Gott seine bessernde Gnade blos denen, welche er vermöge eines ewi

gen, unbedingten Rathschlusses (decretum absolutum) aus Gnaden selig machen will, und in solchen wirkt die Gnade auch unabweisbar die Besserung (gratia irresistibilis); alle übri gen, welchen sie nicht angetragen wird, sind von Gott zur ewigen Verdammniss bestimmt, erleiden diese aber in Folge eigner Verschuldung, also mit Recht, denn der ungebesserte Mensch hat vor Gott Nichts, als ewige Strafe verdient. Denselben Particularismus bekennen in der katholischen Kirche die Jansenisten. Universalistisch dagegen lehren die (orthodox.) Katholiken, Griechen, Mennoniten und Quäker.

Obschon Zwingli dem Prädestinationsdogma nicht fremd gewesen war, so wurde dasselbe doch in der reform. Kirche zuerst mit aller particularistischen Consequenz u. Strenge (1535) von Calvin institut. 3, 2124. verkündigt u. er wusste es, nach vielen Zerwürfnissen, dahin zu bringen, dass die in dem Consensus pastorum eccl. Genev. de aeterna dei praedestinatione 1551, von Neuem vorgetragene Lehre auch in andern Cantonen der Schweiz, in Deutschland u. den Niederlanden unter den Reformirten Beifall fand. Am längsten widerstand jedoch die Zürcher Kirche s. Escher in der Hall. Encyklop. II. V. 240 ff. In den Niederlanden theilten sich gegen Ende des 16. Jahrh. die Prädestinatianer in zwei Parteien: die Einen, dem Calvin (und Beza) anhängig, setzten das decretum absol. de praedestinatione dem Sündenfalle so voraus, dass dieser selbst u. somit das ewige Verderben der reprobi bei Erschaffung des Menschengeschlechts von Gott beschlossen worden sei (Supralapsarii); die Andern, milder gesinnt, liessen das decretum de praedestin. von Gott in Beziehung auf den von ihm zugelassenen Sündenfall gefasst werden (Infralapsarii). Letztere Ansicht trug auf der Dordrechter Synode den Sieg davon Wyttenbach theol. dogm. I. 381 sqq. S. überh. Walch Religionsstr. ausser d. luth, K. III. 341 ff. Schrockh KG. nach der Reform. II. 192. V. 177 ft. 222 ff. Durch die Formula Consens Helv. wurden die Calvinisch - Dordrechter Satzungen als Glaube der schweizerischen Kirche proclamirt, aber bald wieder verleugnet s. oben. p. 21 f. Der Verf. jener Formel giebt auch in s. Corpus theol. chr. loc. 21. eine sehr bündige Darstellung des fraglichen Dogma.

[merged small][ocr errors][merged small][merged small][ocr errors]

1. Reformirte Symbole.

a. Solche, welche die Prädestination in aller Strenge lehren.

Conf. Gall. art. 12. Credimus ex corruptione et damnatione universali, in qua omnes homines natura sunt submersi, deum alios quidem eripere, quos videlicet aeterno et immutabili suo consilio, sola sua bonitate et misericordia nulloque operum ipsorum respectu in Jesu Christo elegit; alios vero in ea corruptione et damnatione relinquere, in quibus nimirum iuste suo tempore damnandis iustitiam suam demonstret, sicut in aliis divitias misericordiae suae declarat. Nec enim alii aliis sunt meliores, donec illos deus discernat ex immutabili illo consilio, quod ante seculorum creationem in Jesu Christo determinavit: neque posset quisquam sua vi sibi ad bonum illud aditum patefacere, quum ex natura nostra ne unum quidem rectum motum vel affectum seu cogitationem habere possimus, donec nos deus gratis praeveniat et ad rectitudinem formet.

Die andere Conf. Gall. p. 8. Gott sieht uns mit Gnaden an, erbarmet sich unser, und hat keine andere Ursach, seine Gnad und Barmhertzigkeit gegen uns zu brauchen und zu erzeigen, als allein unsern Jammer und Elend. Darzu so halten wir, dass die gütigkeit, so

er gegen uns erzeigt, daher kommt, dass er uns vor Erschöpffung der Welt erwehlet hat und ausserhalb sein selber und seines guten willens keine andere Ursach solches zu thun nicht gehabt, und das ist nun unser erstes Fundament und Grundfeste, darum wir Gott angenehm sein, nemlich, dass seinem Göttlichen Willen wolgefellig gewesen, uns zu seinen Kinderen auff- und anzunehmen, ehe und dass wir geboren waren, und hat uns also, durch eine sonderliche Freiheit abgesondert von der allgemeinen Verdammnüss, darinnen alle Menschen stecketen.

Conf. Belg. art. 16. Credimus, deum, posteaquam tota Adami progenies sic in perditionem et exitium primi hominis culpa praecipitata fuit, deum se talem demonstrasse, qualis est, nimirum misericordem et iustum, misericordem quidem, eos ab hac perditione liberando et servando, quos aeterno et immutabili suo consilio pro gratuita sua bonitate in Jesu Christo elegit et selegit, absque ullo operum ipsorum respectu; iustum vero, reliquos in lapsu et perditione, in quam sese ipsi praecipitaverant, relinquendo 1).

[ocr errors]

1) Die Ausgabe von F. Homm hat am Ende des Art, noch den in Klammern eingeschlossenen Zusatz: Hac

[ocr errors]

Canon. Dordr. cap. 1. art. 1. Cum omnes homines in Adamo peccaverint et rei sint facti maledictionis et mortis aeternae, deus nemini fecisset iniuriam, si universum genus humanum in peccato et maledictione relinquere ac propter peccatum damnare voluisset. Art. 3. Ut autem homines ad fidem adducantur, deus clementer laetissimi huius nuntii praecones mittit ad quos vult et quando vult, quorum ministerio homines ad resipiscentiam et fidem in Ch. vocantur.

[ocr errors]

Ib. art. 6. Quod aliqui in tempore fide a deo donantur, aliqui non donantur, id ab aeterno ipsius decreto provenit; secundum quod decretum electorum corda, quantumvis dura, gratiose emollit et ad credendum inflectit, non- electos autem iusto iudicio suae malitiae et duritiae relinquit. Atque hic potissimum sese nobis aperit profunda, misericors pariter et iusta hominum aequaliter perditorum discretio, sive decretum illud electionis et reprobationis in verbo dei revelatum.

Ib. art. 7. Est autem electio immutabile dei propositum, quo ante iacta mundi fundamenta ex universo genere humano, ex primaeva integritate in peccatum et exitium sua culpa prolapso, secundum liberrimum voluntatis suae beneplacitum, ex mera gratia, certam quorundam hominum multitudinem aliis nec meliorum nec digniorum, sed in communi miseria, cum aliis iacentium, ad salutem elegit in Christo, quem etiam ab aeterno mediatorem et omnium electorum caput salutisque fundamentum constituit, atque ita eos ipsi salvandos dare et ad eius communionem per verbum et spiritum suum efficaciter vocare ac trahere, seu vera in ipsum fide donare, iustificare, sanctificare et potenter in filii sui communione custoditos tandem glorificare decrevit, ad demonstrationem suae misericordiae et laudem divitiarum gloriosae suae gratiae (Eph. 1, 4. 5. 6. Rom. 8, 30.).

Ib. art. 9. Electio facta est non ex praevisa fide fideique obedientia, sanctitate aut alia aliqua bona qualitate et dispositione, tanquam causa sen conditione in homine eligendo praerequisita, sed ad fidem fideique obedientiam, sanctitatem cet. Ac proinde electio est fons omnis salutaris boni, unde fides, sanctitas et reliqua dona salvifica, ipsa denique vita aeterna ut fructus et effectus eius profluunt, secundum illud apostoli Ephes. 1, 4.

Ib. art. 10. Causa huius gratuitae electionis est solum dei beneplacitum, non in eo consistens, quod certas qualitates seu actiones humanas ex omnibus possibilibus in salutis conditionem elegit; sed in ́eo, quod certas quasdam personas ex communi peccatorum multitudine sibi in peculium adscivit.

Ib. art. 15. Aeternam et gratuitam electionis gratiam eo vel maxime illustrat scriptura sacra, quod porro festatur, non omnes homines esse electos, sed quosdam in aeterna dei electione praeteritos, quos scilicet deus ex liberrimo, iustissimo et immutabili beneplacito decrevit in communi miseria, in quam se sua culpa praecipitarunt, relinquere nec salvifica fide et conversionis gratia donare.

Ib. art. 16. Qui vivam in Christum fidem, studium filialis obedientiae cet. in se nondum efficaciter sentiunt, mediis tamen, per quae deus ista se in nobis operaturum promisit, utuntur, ii ad reprobationis mentionem non consternari, nec (se) reprobis accensere, sed in usu mediorum diligenter pergere ac horam uberioris gratiae ardenter desiderare humiliterque exspectare debent cet.

Cap. 2. art. 8. Fuit hoc dei patris liberrimum consilium et gratiosissima voluntas atque intentio, ut mortis pretiosissimae filii sui vivifica et salvifica efficacia sese exereret in omnibus electis, ad eos solos fide iustificante donandos et per eam ad salutem infallibiliter perducendos, h. e. voluit deus, ut Ch. per sanguinem crucis ex omni populo, tribu, gente et lingua eos omnes et solos, qui ab aeterno ad salutem electi et a patre ipsi dati sunt, efficaciter redimeret, fide donaret, ab omnibus peccatis sanguine suo mundaret, ad finem usque fideliter custodiret cet.

Cap. 3. et 4. art. 11. Quando deus suum beneplacitum in electis exsequitur seu veram in iis con

ratione declarat, se esse misericordem et clementem deum iis, quos salvos facit, quibus nihil debebat, uti quoque se declarat iustum iudicem ostensione iustae severitatis suae erga reliquos. Atque interim illis nullam facit iniuriam. Nam quod nonnullos salvos facit, non propterea fit, quod isti aliis sint meliores, cum omnes in exitium certum prolapsi sint, donec deus eos discernat et liberet secundum aeternum atque immutabile propositum suum, quod in J. C. fundatum est, antequam mundus creatus fuit. Nemo itaque secundum hanc sententiam ad hanc gloriam pervenire per se ipsum potest, quoniam a nobis ipsis non sumus idonei ad cogitandum aliquid boni, nisi deus per gratiam ac meram bonitatem suam nos praeveniat; adeo natura nostra corrupta est.

versionem operatur, non tantum evangelium illis externe praedicari curat, et mentem eorum per spiritum sanctum potenter illuminat, ut recte intelligant et diiudicent, quae sunt spiritus dei; sed eiusdem etiam spiritus regenerantis efficacia ad intima hominis penetrat, cor clausum aperit, durum emollit, praeputiatum circumcidit, voluntati novas qualitates infundit, facitque eam ex mortua vivam, ex mala bonam, ex nolente volentem, ex refractaria morigeram, agitque et roborat eam, ut, ceu arbor bona, fructus bonarum actionum proferre possit. Art. 12. Atque haec est illa tantopere in scripturis praedicata regeneratio, nova creatio, suscitatio e mortuis et vivificatio, quam deus sine nobis in nobis operatur. Ea autem neutiquam fit per solam forinsecus insonantem doctrinam, moralem suasionem, vel talem operandi rationem, ut post dei (quoad ipsum) operationem in hominis potestate maneat regenerari vel non regenerari, converti vel non converti, sed est plane supernaturalis, potentissima simul et suavissima, mirabilis, arcana et ineffabilis operatio virtute sua, secundum scripturam (quae ab auctore huius operationis est inspirata) nec creatione, nec mortuorum resuscitatione minor aut inferior, adeo ut omnes illi, in quorum cordibus admirando hoc modo deus operatur, certo, infallibiliter et efficaciter regenerentur et actu credant. Atque tum voluntas iam renovata non tantum agitur et movetur a deo, sed a deo acta agit et ipsa. Quamobrem etiam homo ipse per gratiam istam acceptam credere et resipiscere recte dicitur.

Form. Cons. Helv. art. 4. Deus ante iacta mundi fundamenta in Chr. fecit propositum seculorum (Ephes. 3, 11.), in quo ex mero voluntatis suae beneplacito sine ulla meriti, operum vel fidei praevisione ad laudem gloriosae gratiae suae elegit certum ac definitum hominum, in eadem corruptionis massa iacentium adeoque peccato corruptorum, numerum in tempore per Ch. ad salutem perducendum eiusque merito efficaciter vocandum, regenerandum et fide ac resipiscentia donandum. Atque ita quidem deus gloriam suam illustrare constituit, ut decreverit, primo hominem integrum creare, tum eiusdem lapsum permittere ac demum ex lapsis quorundam misereri adeoque eosdem eligere, alios vero in corrupta massa relinquere aeternoque tandem exitio devovere, - Art. 13. Ch. in tempore novi foederis sponsor factus est pro iis solis, qui per aeternam electionem dati ipsi sunt ut populus peculii cet. Pro solis quippe electis ex decretorio patris consilio propriaque intentione diram mortem oppetiit, solos illos in sinum paternae gratiae restituit, solos deo reconciliavit et a maledictione legis liberavit. Art. 19. Deus nullum universale consilium inivit sine determinatione personarum, Christusque adeo non pro singulis sed pro solis electis sibi datis mortuus est. Quod soli electi credunt, reprobi vero indurantur, id a sola gratia dei discriminante proficiscitur cet. Vergl. hiermit die sententia Helvetiorum de praedestinatione in den Actis Synodi Dordr. p. 537 sqq.

Den Lehrbegriff der Partikular-Baptisten s. in den Confessionen bei Alberti IV. 1271 ff.

Mit dem Dogma von einer absoluten Prädestination hängt es übrigens sehr natürlich zusammen, dass die Partikularisten auch die Möglichkeit eines gänzlichen Verlustes des Gnadenstandes leugnen s. unten No. 12.

b. Solche, welche sich milder ausdrücken oder geradezu den Universalismus vorwalten lassen, oder wenigstens über die Sache schweigen.

Die Conf. Basil. sagt nur: dannenher bekennend wir das Gott vor und ee er die welt erschaffen, alle die erwölt habe, die er mit dem erb ewiger seligkeit begaben will.

Conf. Helv. I. hat gar nichts über die Gnadenwahl, eben so wenig das Zürcher Bekenntniss von 1545.

Helv. II. cap. 10. Deus ab aeterno praedestinavit vel elegit libere et mera sua gratia, nullo hominum respectu, sanctos, quos vult salvos facere in Christo. Ergo non sine medio, licet non propter ullúm meritum nostrum, sed in Ch. et propter Ch. nos elegit deus, ut, qui iam sunt in Christo insiti per fidem, illi ipsi etiam sint electi, reprobi vero, qui sunt extra Christum. Et quamvis deus norit, qui sint sui

et alicubi mentio fiat paucitatis electorum, bene sperandum est tamen de omnibus, neque temere reprobis quisquam est adnumerandus. Es wird ferner dem Missverständnisse, als dürfe Jener an seiner Erwählung verzweifeln, vorgebeugt. Weniger hierin, als in dem doppelten Umstande, dass theils wiederholt versichert wird, Gott wolle die Seligkeit Aller (10, 8. 9.), theils nirgends der Glaube als einseitiges Gnadengeschenk für die electi in Anspruch genommen ist, liegt eine sehr merkbare Ermässigung des Prädestinationsdogma's u. es möchte diese Confession an der Gränze alles 'Prädestinatianismus stehen,

« ÖncekiDevam »