LITTERAE apostolicae Leonis Papae XIII, per quas iis quae a Pio IX consulto sunt de ratione studiorum in Seminario Romano, nonnulla adiiciuntur ad disciplinam litterariam in Clericis promovendam.

LEO PP. XIII.

AD PERPETUAṀ REI MEMORIAM

Validis firmisque doctrinae praesidiis Cleri institutioni iuvandae, inclitus Decessor Noster fel. rec. Pius IX, Apostolicis litteris sub plumbo datis Iv calendas Iulii anno MDCCCLII, sacrum Seminarium, de suo nomine Pium appellatum, delectis Clericis excipiendis ex omnibus Dioecesibus Provinciarum Pontificiae ditionis ad S. Apollinaris in Urbe excitavit, aliisque litteris sub annulo Piscatoris die in Octobris eodem anno editis, rationem studiorum constituit, quae in scholis Pontificii utriusque Seminarii, Romani et Pii, in perpetuum servaretur.

In hoc magno ac salutari opere perficiendo augustus Conditor id potissimum spectans, ut iuvenes Clerici ad. pietatis graviorumque doctrinarum laudem solide accurateque informarentur, quo in Dominico agro excolendo christiani populi utilitati et bono naviter servire possent, suis Apostolicis litteris sanxit, ut qui Seminarii Pii locum peterent, ii, emensis in suis quisque Dioecesibus Rethoricae studiis, suâque in humanioribus litteris peritiâ legitimo experimento probatâ, ad peragendum in Urbe integrum Philosophiae ac Theologiae curriculum in Seminarium adlegerentur, in eoque iurisprudentiae etiam studiis ita vacarent, ut ad integrum eorum cursum explendum haudquaquam obstricti, iuris tamen Pontificii, civilis et criminalis institutionibus operam dare omnino adigerentur. Has illustris Decessoris Nostri de accurata Cleri institutione curas Nos omni studio prosequentes, ac praecipua voluntate adducti humaniorum litterarum fortunae consulendi, quas a veteri dignitate collapsas temporum conditione moleste ferebamus, eorum studiorum rationi instaurandae, et ad pristinum revocandae decus, animum adiiciendum putavimus; ac propterea, superiore anno, litteris die xx Maii datis ad dilectum Filium Nostrum Lucidum Mariam S. R. E. Presbyterum Cardinalem Parocchi, vicaria Nostra potestate in Urbe fungentem, novas in Seminarii Romani aedibus scholas italicis, latinis et graecis litteris tradendis constituimus, opportunitatem praebentes utriusque Seminarii alumnis aliisque clericis Philosophiae, Theologiae et Iurisprudentiae cursu perfun

ctis, ut oblata a Nobis ope, ad penitiorem et cumulatiorem in litteraria palaestra et disciplina eruditionem ac laudem eniti atque assurgere possent. Nobiscum enim reputavimus quantopere disciplinae, usus et facultas litterarum necessaria sit iis, qui pietatis ac veritatis catholicae tuendae ac propagandae munere iunguntur, et quantum ornamenti ac praesidii ad doctrinae laudem accedat, ubi ea cum litterarum laude apte eoniuncta reperiatur. Magisteriis itaque litterarum, quae diximus, iam Deo favente feliciter cura Nostra constitutis, illud Nobis agendum esse intelligimus, ut quam fieri potest ad plurimos, eorum utilitates ac fructus manare cu

remus.

Quamobrem hisce Nostris litteris, firmis atque integris permanentibus ceteris omnibus, quae ab inclito Decessore Nostro in iis, quas memoravimus, Apostolicis litteris de utroque Seminario sancita fuere, Nos decernimus ac statuimus, eos omnes qui inter alumnos Seminarii Pii cooptari cupiunt, in iis experimentis quae ab ipsis edenda sunt ad Seminarii locum obtinendum, praeter ea quae in Apostolicis Decessoris Nostri litteris decreta fuere, suam quoque peritiam in litterarum graecarum rudimentis probare debere; itemque decernimus ac mandamus ab utriusque Seminarii Romani et Pii alumnis, Philosophiae ac Theologiae studiis peractis, italicarum, latinarum et graecarum litterarum disciplinis a Nobis in Seminarii Romani sede constitutis, in annum integrum, omni aliorum studiorum cura intermissa, operam esse navandam, earumdemque litterarum scholas ab iis celebrari volumus primo etiam iurisprudentiae anno, quo sacri, civilis et criminalis iuris Institutionum Magistros audient; atque ad Nostram Nostrorumque Successorum auctoritatem revocamus de alumnis decernere si quando aliquem hac lege solvi, graves iustaeque caussae postulaverint.

Haec uti a Nobis praescripta sunt, firmiter servari iubemus praecipimus et mandamus, decernentes has Litteras esse perpetuo valituras, contrariis non obstantibus, individua etiam et peculiari mentione dignis quibuscumque.

Datum Romae apud S. Petrum sub annulo Piscatoris, die xxx Iulii MDCCCLXXXVI, Pontificatus Nostri anno nono.

M. CARD. LEDOCHOWSKI

EX S. CONGREGATIONE CONCILII

DINIEN.

REMOTIONIS PAROCHI SEU TRANSLATIONIS

Die 27 Martii 1886.

Sess. 21 cap. 6 de reform.

COMPENDIUM FACTI. Plures difficultates, quae in decursu quaestionis exponuntur suaserunt Episcopo translationem sacerdotis Ludovici a Paroecia s. Petri, quam regebat uti Parochus desservant, ad paroeciam Pontis. Decretae translationi parochus obtemperare primum renuit, et ad novam paroeciam, sibi assignatam ire omnino detrectavit; donec tandem, peractis spiritualibus exercitiis, sibi ab Episcopo indictis, paroeciam loci Verdaches acceptavit, et ad eam die 1 Octobris 1881 sese contulit. Attamen die 25 eiusdem mensis ad Sacratissimum Principem confugiens, conquestus est de sua translatione, quam ex necessitate, ut haberet quo viveret, se acceptavisse dicebat, atque imploravit restitutum iri in suam s. Petri paroeciam. Hac autem formula se sussignabat: Ludovicus parochus s. Petri, residens Verdaches, ubi expectat sententiam s. Sedis.

Disceptatio Synoptica.

IURA PAROCHI. Et in primis quod attinet ad parochum, recoli debet quod ii qui apud Gallos .vocantur desservants, ea omnia praeseferunt quae parochorum propria sunt, cepto titulo perpetuae inamovibilitatis; adeoque utique locis suis moveri possunt, quin causae canonicae et leges a iure praescriptae serventur. Aequitatis tamen ratio, et boni regiminis disciplina postulare videntur, ut aliqua iusta et rationabilis causa intercedat, et ut remotiones nec ad purum libitum, nec frequenter, aut prorsus ex improviso, sed pru

denter ac paterne locum habeant. In hoc enim habenda est ratio prudentiae et amovendorum honori consulendum est; Pitonius De controv. patron.. alleg. 198 suppl. 23, ne <ex amotione dedecus vel infamia, seu aliud magnum praeiudicium eiecto censeatur. » Quod si iusta causa requiri solet, ut revocari possint vel ipsi vicarii curati amovibiles, ceu S. C. C. in Asten. 27 lulii 1867, a fortiori profecto talis iusta causa adesse debet, ut licite amoveatur parochus, etsi amovibilis.

Iamvero si haec ad casum applicemus, conqueritur parochus se, quinque annorum decursu, quinquies ab uno loco ad alium translatum fuisse; unde pronum suspicari est, quod in ista dioecesi remotio parochorum, seu translatio inconsulto atque ex mero arbitrio fiat.

At sermonem instituens taxative ad ultimam translationem e paroecia s. Petri, sustinuit parochus nullomodo sufficientes causas adfuisse ad remotionem.. Siquidem omnium difficultatum originem exinde venisse, quod cum quidam Marcellinus Pascal assereret sibi competere ius obtinendi scamnum peculiare ac gratuitum in ecclesia parochiali, huiusmodi praetensum ius a parocho posthabitum fuit. Quod aegre ferens Marcellinus, filiam suam tredecim annos natam impedivit quominus interesset parochiali catechismo, quem frequentare debebat ut ad Sacram Synaxim prima vice admitteretur; simulque plura contra parochum minatus est, certe explenda, postquam filia sua ad primam angelicam mensam accessisset.

Putavit autem tunc sacerdos Ludovicus opportunum fieri, si puellae communio differretur, remque Episcopo signifificavit. Sed hic maluit fidem habere Marcellino, eique permisit, ut filiam suam duceret in aliam paroeciam ad s. Synaxim suscipiendam. Tunc sacerdos Ludovicus litteras Episcopo dedit quibus ait: potest ne Episcopus permittere ut puella, sibi ignota promoveatur ad primam communionem in paroecia alienae Dioecesis? Dum parochus proprius prudenter censuit eamdem non promovere, causis innixus legi

timis? Ordinarius damnare et derelinquere presbyterum nequit ob calumniosa dicta; iustitia exigit ut ambae audiantur partes antequam proferatur damnationis sententia. Ratio haec agendi in discrimine ponit auctoritatem presbyteri, et impossibile reddit illius ministerium. Litteras subsignabant una cum parocho novem municipes.

Litterae eiusmodi Curiae episcopali valde displicuerunt; et exinde remotio presbyteri decreta fuit. Verumtamen, si quaerantur causae quae ad rem sufficerent, non videntur fuisse, aut 1. resistentia erga Marcellinum quoad usum scamni, quia id facere in potestate ac iure parochi erat, dum praesertim ipsemet Episcopus in suis litteris ad S. C. C. datis non audet asserere, quod Marcellino ius gratuiti șcamni certe competeret. Non 2. remotio puellae a s. Synaxi, quae a circumstantiis suaderi videbatur, et ad summum errorem non proprie culpam constituisset. Non 3. irreverentia in Episcopum, quae, si tamen adfuit, levissima apparet. Quapropter nulla sufficiens causa ad effectum allegari videretur.

De cetero parochus ait, se amari a parochianis qui tribus supplicationibus, in quorum una 75 nomina in alia 65, in alia tandem 63 subsignata inveniuntur a Summo Pontifice petierunt, ut parochus remaneret, faventibus ipsis municipibus et Syndico. Nec dici potest factum acceptationis alterius paroeciae nocere Presbytero Ludovico; qui ait, sese minis coactum fuisse a paroecia recedere eoquod eidem alimenta et iurisdictio ab Ordinario subtracta fuerunt.

Renuntiatio autem vi metuque facta nullius est valoris, Pirhing De renunt. 84; c. Ad audientiam IV De his quae vi metusque causa.

IURA ORDINARII. At ex altera parte sui decreti iustitiam sustinuit Episcopus, qui in primis animadvertit, parochum bonam fidem posthabuisse in suo recursu ad S. C. C. Et revera dum asserit se residere in loco Verdaches, ubi s. Sedis sententiam exspectare se dicit, innuere videtur, Episcopum a paroecia s. Petri ipsum removisse, quin aliam pa