XXIII. DE VIRIS RELIGIOSIS.1 Quo magis magisque religiosi ordines in Hibernia floreant et feliciori fructu Ecclesiam nostram ditent et ornent, enixe hortamur ut superiores Regularium sequentes ordinationes a suis subditis observari diligenter curent. 224. Ut Regularibus visitationes otiosae in domibus privatis interdicantur. 225. Ut dum iidem quaestuando circumeant, Summorum Pontificum constitutiones accurate servent. 226. Ut nullae novae Collectae pecuniariae ad ecclesias aedificandas vel alia hujusmodi opera promovenda a Religiosis instituantur sine Ordinarii licentia. 227. Ut Regulares non quaestuent extra dioecesim in qua est eorum conventus nisi cum licentia Episcopi loci. 228. Ut ante horam decimam pomeridianam singuli in suos conventus se recipiant. 229. Ut stricte servetur Instructio S. Congregationis de Propaganda Fide2 a Clemente XIII. adprobata die 16 Januarii 1763 de non admittendis Tertiariis ad habitum, nisi servatis servandis et de Episcopi licentia. Nemini autem liceat habitum Tertii Ordinis publice gestare sine venia ejusdem Ordinarii. 230. Insuper quoad Fratres Ordinum Mendicantium vehementer cupimus quod dum quaestuam faciunt, nisi necessitas exigat, extra aedes conventuales non pernoctent. 231. Regularis non subditus Episcopo, qui intra claustra monasterii degit, et extra ea ita notorie deliquerit, ut populo scandalo sit, Episcopo instante, a suo superiore intra tempus ab Episcopo praefigendum, severe puniatur ac de punitione Episcopum certiorem faciat: sin minus, a suo superiore officio privetur, et delinquens ab Episcopo puniri possit. (Conc. Trid. sess. xxv. c. 14 de Reg.) 'Vide Append. XIX. pag. 301. 2 Vide Append. XX. pag. 304. XXIV. DE MONIALIBUS. 232. Uberrimas imprimis gratias agendas censemus esse Deo, qui Ecclesiam in hac regione plurimis monasteriis, ad varias religiosarum feminarum familias spectantibus, ditare dignatus est. Ab hujusmodi piissimis feminis pauperes nostri sublevantur, puellae non solum in litteris sed, quod longe majoris est momenti, in fide et omnibus virtutibus erudiuntur: aegroti in corpore et spiritu juvantur: moribundi in spem beatae vitae eriguntur et consolatione replentur. Eximios vero hosce fructus in Ecclesiam et Societatem, pro magna parte, ex Constitutionibus et Regulis praedictarum familiarum accurate observatis dimanare persuasum habemus. Vehementer itaque optamus, ut ipsa monasteria numero concrescant, et iisdem ab Episcopis omnia praesidia sedulo subministrentur, quorum ope dicatae Deo virgines in instituti cujusque primitivo vigore perpetuo perseverent, servatis monasteriorum exemptorum, si quae sint, legitimis privilegiis. 233. Magnopere propterea desideramus, ut quisque Episcopus per se, vel saltem per discretum aliquem sacerdotem ad id specialiter deputandum visitationem omnium sibi subditarum monialium quotannis accurate peragat. Nemini tamen liceat constitutiones et regulas, quae a Sede Apostolica approbatae sunt, ullatenus immutare. 234. Diligenter inquirat Episcopus an memoratae constitutiones et regulae rite ac adamussim, tum in littera tum in spiritu, sint in quolibet conventu aut monasterio observatae unde caveri possit, ne ulla relaxatio sensim sine sensu irrepat. : 235. Nunquam exeant Moniales e septis monasterii nisi juxta praescriptum regulae aut ex causa gravi cum licentia Episcopi. 236. Nullibi erigatur novum monasterium sine congruis redditibus, qui pro magna parte ex bonis jam acquisitis provenire debent. 237. Ordinarius semper consulatur de ratione agendi in rebus gravibus sive spiritualibus sive temporalibus. 238. Ne mendicent de domo ad domum moniales, sive spectent ad monasterium aliquod dioecesis in qua id fiat, sive ex alia dioecesi vel alia regione veniant, nisi cum licentia Ordinarii loci in scriptis tradenda, et injunctis necessariis opportunisque cautionibus ad omne abusus vel scandali periculum amovendum. 239. Mulieres saeculares non permittantur pernoctare in conventu sine licentia Episcopi. 240. Sedulo curent Ordinarii ut regula de visitationibus otiosis externorum seu externarum ad monasterium accedentium statuatur, nisi jam existat, et stricte observetur. 241. Puellae Ordinem seu Congregationem ingressurae scripto se obligent ad non exigendam mercedem seu compensationem operae sive servitii a se in monasterio praestandi tempore quo fuerint postulantes, ut vocantur, vel novitiae vel professae. 242. Moniales quae jam docent in scholis vel ad docendum in iisdem destinantur, specialem ad hoc munus institutionem accipiant : cui rei, utpote maximi momenti, summa cura invigilare debet ipse Episcopus. 243. Moniales iisdem regulis teneantur quibus tenentur sacerdotes, circa situs scholarum acquirendos et pecunias obtinendas ad earumdem erectionem: item circa scholas normales, ad quas minime mittant puellas instituendas: nec in iis institutas adhibeant ad docendum in suis monasteriis nec ejusmodi puellas in proprium ordinem seu congregationem admittant sine expressa licentia Episcopi. 244. Singula monasteria habeant Confessarium Ordinarium, qui confessiones monialium audiat, et hoc munere non fungatur ultra tres annos nisi habita debita licentia, cum bonum spirituale monasterii Episcopo videatur exigere, ut tempus protrahatur. Confessarius extraordinarius mittatur ad singula monasteria bis aut ter in anno. De iis quae ad confessionem pertinent non agatur cum quolibet ex Confessariis nisi in tribunali poenitentiae. In omnibus monasteriis erigantur confessionalia cratibus instructa. 245. Caveatur ne manifestatio conscientiae superioribus a novitiis aut aliis facienda respiciat materiam confessionis propriam ; ac etiam ne libertatem confessionis ullo modo imminuat. 246. Quando Moniales ab aliquo monasterio proficiscuntur ad aliud fundandum, scripto ab Episcopo probato, conveniant duae superiores, altera scilicet quae praeest monasterio unde exitur, altera quae praeficitur religiosis profecturis, de conditionibus utrinque servandis. Item quando transfertur monialis ab aliquo monasterio ad aliud ut in eo permaneat, duae superiores similiter scripto conveniant de conditionibus servandis. In ambobus hisce casibus utraque superior exemplar scripti, quo mutua conventio contineatur, apud se servet. XXV. DE DISSENSIONIBUS INTER VIROS ECCLESIASTICOS EVITANDIS. 247. Ne dissensiones inter Episcopos aut alios ecclesiasticos viros in Hibernia oriantur, statuimus ut si quae lex in posterum lata aut proposita a Gubernio pro toto regno fuerit, quae ad catholicorum educationem, bona ecclesiastica, et jura Ecclesiae pertineat, aut quacunque ratione Ecclesiam in omnibus et singulis dioecesibus respiciat, nullus Episcopus munus sibi assumere possit hujusmodi legem ad executionem deducendi, neque eam acceptare, nisi antea alii Episcopi legem ad examen vocaverint, et acceptandam esse declaraverint. 248. Quod si sententiarum diversitas sit hac in re inter Episcopos aut si agatur de causis majoribus, quae ab Episcopis dirimi non possunt, tota controversia ad Sedem Apostolicam deferatur, juxta veterem canonem Ecclesiae Hiberniae a S. Patritio latum, "Si quae quaestiones in "hac Insula oriantur, ad Sedem Apostolicam referantur," (Can. S. Patr. apud Wilkins Conc. M. Brit. Tom. 1, pag. 6) et juxta consuetudinem Ecclesiae Universalis. 249. Præterea omnibus hujus regionis sacerdotibus in memoriam revocamus obligationem qua mysteria Fidei, Sacramenta, Dei praecepta et alia ad Religionem spectantia fideli populo diebus festivis exponere tenentur. Cum vero periculum sit ne haec negligantur si de alienis et profanis negotiis in Ecclesiis agatur, districte prohibemus ne inter missarum solemnia, quod plane indecens esset, aut omnino in Ecclesia de rebus mere saecularibus, ut de politicis electionibus aut aliis ejusmodi rebus agatur, quae facile dissidia inter pastorem et populum promovere valeant, et magnam animorum commotionem excitare: quae tamen ita interpretanda non sunt, quasi de largitionibus non recipiendis, de perjurio evitando, de juribus Ecclesiae, et de charitate et cura erga pauperes, sacerdotibus non esset agendum. 250. Quod si quis sacerdos saecularis aut regularis de hujusmodi rebus agat, aut spreto Synodi Thurlesiae praecepto, nominatim in aliquem in Ecclesiis invehatur, is poena suspensionis, aut alia pro arbitrio Ordinarii plectatur. 251. Hortamur vero ut lites et jurgia inter se de rebus politicis in conventibus publicis, et magis adhuc in foliis seu ephemeridibus publicis, non ineant sacerdotes, ne dignitas sacerdotalis aliquid detrimenti capiat, ne cbaritas |