Sayfadaki görseller
PDF
ePub

Statuta per Conc. Trid. aetate annorum

paupertatis et obedientiae conceptis verbis emittuntur, quae in constitutionibus ordinis, in quo quis se velle vivere profitetur, praescripta sunt: tacita autem in eo posita est, cum quis ea exercet et operatur, ex quibus arguitur, ad vivendum in aliqua religione se obligare voluisse, etsi solemniter et expresse eam professus non fuerit.

§ 10. Tacita professio a sacro Tridentino Concilio iuxta communiorem sententiam XVI. ad expres- sublata non est, ut late testantur Navarnem valide e- rus Concil. 35 de Regul. num. 5, Azorius

sam professio

mittendam, a

etus, per quos Instit. part. 1, lib. 12, cap. 4, quaest. 6,

tacita induci

tur, ante eam Sanch. de Matrim. lib. 7, disp. 37, n. 2, acti, pro nihilo Fagnanus in cap. Perlatum de iis, quae

aetatem per

reputantur.

Cum itaque

prioribus de

aetate interro

velint in ordi

ne perseverare,

vi etc. num. 46. Sed cum in eodem concilio decretum fuerit, nullas ac irritas esse professiones, quae in quacumque religione fiunt ante annum decimum sextum aetatis profitenti, et antequam integer annus probationis expletus fuerit, hinc recte deducitur, etiamsi a concilio tacita professio sublata non sit, eam tamen locum non habere, si actus, ex quibus illa inducitur, peracti non fuerint post annum decimum sextum aetatis profitentis, et postquam annus probationis completus est; ita ut a Concilio Tridentino magna ex parte temperata sit dispositio: Cap. Is, qui de Regularibus, in sexto, et Clementina 2 eodem titulo, de Regularibus.

§ 11. Ad instar conciliaris dispositionis dd. Diaconi, ex a nobis constitutum est, ut Diaconi Cophti cretis, eadem in infantili aetate ordinati, ubi ad annum gandi sint, an decimum sextum aetatis suae pervenerint, a Praefecto missionum interrogentur, num eiusque onera velint, necne, perseverare in ordine suscesubire, pto et obligationes omnes ordini annexas implere, ut inde statui possit, quid in futurum in reliqua eorum vita ab ipsis servandum sit, sicut quisque videre potest in pluries laudata instructione nostra anni MDCCXLV. Itaque quemadmodum stabilita per concilium aetate anni decimisexti ad professionem regularem emittendam, tacital locum non habet, etiamsi ante praedictam aetatem actus illi expleantur, ex quibus secundum canonicas dispositiones tacita professio indicitur, sed omnes illi nullo in numero et pro nihilo habentur ad tacitam professionem regularem inducendam, nisi expleti fuerint post annum aetatis decimumsextum, et postquam anno, probationis evoluto, expressa professio emissa non est; ita constituto a nobis anno aetatis decimosexto, quo, ut dictum est, praefectus mis

Sequitur, ut

per actus antea ad perseveran

sionum Diaconos in puerili aetate ordinatos interrogare debet, velint ne, an secus, exercitos nee perseverare in ordine suscepto, et obliga- tiam nec ad otionibus ordini coniunctis satisfacere, ex nera ordini adnexa se valide ordinis exercitio ante annum decimumsex- obligasse censeantur. tum eorum aetatis peracto nulla tacita ratihabitio argui debet: cum ad summum huiusmodi actus tacitam ratihabitionem importare possint, si gesti fuerint post annum. decimumsextum, eo casu, quo praefectus missionum anno decimosexto eorum aetatis ipsos interrogare, quemadmodum ab illo fieri debere saepius monitum est, neglexerit.

tionibus. quae

matrimon. con

dinem sacrum.

§ 12. Remanet ultimum ex iis, quae re- De Dispensasponso nostro definiri posse diximus; illud postulari conautem est huiusmodi: An plus commodi tingant super et utilitatis, vel potius scandali et detri- tractis post ormenti allatura sit rei catholicae dispensatio super matrimonio inito post Ordines sacros, libratis in utramque partem omnium rationum et circumstantiarum momentis. Praemissa in praecedenti instructione Ecclesiae Orientalis consuetudine retinendi cum Ordine sacro uxorem, quae tamen ante ordinis susceptionem accepta sit, atque indicata etiam controversia, an matrimonium ab Orientalibus initum post Ordinem sacrum irritum sit, an potius dumtaxat illicitum; transitus factus est ad aliam quaestionem: an rectum, probe factum, ac utile videretur, an potius scandalo esse posset, aliquem dispensare, qui uxorem post Ordinem sacrum duxerit, ut eam retinere, ac simul sacro Ordine perfungi et sacra munia exercere possit, quia huiusmodi dispensationes interdum a Sede Apostolica concessae fuerunt. Cum autem, quae ad quaestionem definiendam necessaria videbantur, non satis nota ac perspecta essent, placuit rem differre et interim exquirere, quae opus erant, ut plenius de re tota instrueremur. Cum autem ad nostram cognitionem, quae expectabamus, relata sint; auditis Congregatorum suffragiis, in ea fuimus sententia, ut nemini facultas dispensandi concederetur, sed Sedi Aposto- servatur. licae reservaretur; ut, cum casus contigerit, et dispensatio postuletur, mature expendantur, quae necesse est considerare, ut vel concedatur vel denegetur dispensatio, cum de re gravissima ac magni momenti agatur. Decretum autem conditum est in haec verba: Recurrant ad Apostolicam Sedem in casibus particularibus: in quibus, si ob graves causas dispensatio super matrimonio inito, post Ordines

Earum concecultas Apostolicae Sedi re

dendarum fa

Si concedantur, decretum

tio

exigatur.

sacros concedenda videbitur, tunc nullum verbum fiat de renovatione consensus. § 13. Haud ignotum est, quanta diffiest, ne renova- cultas occurrat, quoties super matrimonio consensus ex impedimento dirimenti nullo dispensatio conceditur solita conditione, ut inter coniuges consensus renovetur: cum accidere possit, et nonnunquam contigerit, ut mulier haud contenta viro, vel vir uxorem fastidiens, ut se in libertatem vindicet, eorum alter, vel uterque, novum consensum praebere renuat. In decreto mox relato haud mens nostra fuit, renovationem conId enim pru- sensus excludere, cum matrimonium extra dum visum est, dubitationem nullum est; sed, cum gravis dum nihil defi- illa controversia, ut dictum est, adhuc visuper nullitate geat, an matrimonium in Ecclesia Orienptiarum apud tali post Ordinem sacrum contractum, perillas nationes.

denter omitten

nitum habetur

huiusmodi nu

inde nullum sit, ac in Ecclesia Occidentali, an potius sit solummodo illicitum; et cum huiusmodi controversia (exceptis ItaloGraecis, quorum matrimonia post Ordinem sacrum inita, statutum est, nulla et irrita esse, ut in nostra constitutione, quae incipit: Etsi Pastoralis, § 7, num. 28, quae est quinquagesima septima in ordine Bullarii nostri Tom. I.), quoad caeteros Orientales Graecos nullo adhuc decreto apostolico definita fuerit, licet tribunalia huius almae urbis opinioni eorum adhaereant, qui haec matrimonia nulla existimant; nihilominus satius visum est, ut adveniente casu concedendi dispensationem, conditio

(1) Ex Reg. ep. desumimus, pro historia, literas S. P. ad ducem et nobiles viros Reipublicae Venetae de malis spiritualibus in ea parte Patriarchatus Aquilejensis posita intra ditionem Austriacam, ad quam ne accedere quidem poterant Patriarchae.

Dilectis filiis, nobilibus viris duci et Reipublicae Venetae,

BENEDICTUS PAPA XIV.

Dilecti filii nobiles riri,

salutem et apostolicam benedictionem.

In questo luogo in cui ci troviamo per prendere un poco d'aria, volendo però essere a Dio piacendo l'antivigilia di S. Pietro in Roma, e riceviamo la loro lettera speditaci dal nostro Monsignor Nunzio e non avendo qui pronto quanto sarebbe necessario per rispondere colle dovute formalità, prendiamo il partito di scrivere a drittura, acciò sia più sollecita la risposta prevalendoci dell' uso con cui più volte ci siamo regolati, e ci regoleremo, scrivendo ai Rè e Maggiori Potentati, che hanno mostrato maggior gradimento di leggere le nostre lettere confidenziali scritte loro a dirittura, che di leggere le altre, che per nostra commissione si scrivono da ministri, che ne hanno l'incombenza.

Agitur de com- Fatta questa premessa, e passando a risponderli ponendis rebus alla lettera della quale ci hanno favorito non posPatriarchatus siamo, nè dobbiamo astenerci dal render loro di

renovationis consensus non exprimatur. Decretum autem, de quo agitur, nunc etiam a nobis solemniter confirmatur.

§ 14. Haec autem sunt, quae a nobis constituta fuerunt, quaeque pro recta Cophtorum disciplina, dirigendisque moribus opportunum esse duximus, ut huic nostrae secundae instructioni insererentur. Hinc autem inclyta illa natio, quae etiam antiquis temporibus suae unionis cum Apostolica Sede, quae centrum est unitatis, illustria praebuit argumenta, satis intelligere poterit, quam eximio caritatis affectu eam in Domino prosequamur; eique interea, veluti dilectionis nostrae pignus, apostolicam benedictionem impertimur.

Datum ex Arce Castri Gandulphi, die XIX. iunii MDCCL. pontificatus nostri an. x.

[blocks in formation]

Reipublicae

Codesta inclita Repubblica può con giusta ragione vantarsi del suo fedel attacco alla santa cattolica laudes. religione, ed ai Successori di S. Pietro, e crediamo altresì, che possono i Sommi Pontefici aver mai sempre fatto quanto hanno potuto per vantaggio d'una Repubblica, che è l'onore dell'Italia, e l'antemurale contro la potenza Ottomana, d'averla anche teneramente amata, e sebbene con tutta buona fede ci riconosciamo di gran lunga inferiori al merito de' medesimi, possiamo però con ogni verità asserire d'averla sempre amata, e d'averne sempre avuta ogni maggior stima, ed essere così disposti a continuare fino, che piacerà al Signore di mantenerci in vita avendo sempre avanti gl' occhi l'accomodamento seguito nel nostro tempo nella materia de' confini fra lo stato Ecclesiastico e lo stato Veneto.

Entrato poi nel grand' affare d'Aquileja diremo, Pluries curache l'affare non è incamminato nel nostro pontifi- runt Pontifices cato, essendosene a lungo discorso nel pontificato providere anid'Urbano VIII., e dei tre Clementi X., XI. e XII.; di- mabus sub Diremo che senza veruna conclusione; e che di qui è degentibus. derivato, che tutto il peso, tutta l'unione delle con

tione Austriaca

quarum initium est: Omnium ecclesiarum: statuimus atque decrevimus, eam partem Dioecesis Aquileiensis, quae temporali Austriacae familiae principum dictioni subiecta est, per unum Vicarium apostolicum episcopali charactere insignitum,

troversie è caduta sopra le nostre spalle; dal qual penoso e quasi intollerabil peso, ci saressimo ben volentieri liberati, se alzando gl'occhi al cielo non avessimo veduta nell'altro mondo piombare l'ira di Dio sopra di noi, come rei d'avere trascurata l'occasione di giovare all'anime, per le quali siamo obbligati a spargere il nostro sangue, e che sappiamo essere in un attuale bisogno, anzi in una positiva necessità di soccorso.

Vetitum erat Nè per carità si creda, che queste siano esagePatriarchis ad razioni, non essendo noi entrati in ballo, che dopo illas accedere; esserci ben informati del pericolo dell' anime degli et inde gravis- abitanti nella parte della diocesi d' Aquileja, sotto sima scandala, et mala.

Plures excogitatae viae ac initae tracta tiones etiam cum Austria.

il dominio Austriaco, ancorché ci avesse dovuto bastare per l'effetto di cui si tratta il sapere, che senza veruna colpa de' Patriarchi, essendosi frapposti impedimenti insuperabili, le pecore non hanno per tanti, e tanti anni veduto la faccia del loro pastore, nè provato il peso della sua verga pastorale: pecore che certamente ne hanno più bisogno dell'altre. Nel tempo del nostro predecessore Clemente VIII. essendo giunte alle di lui orecchie le notizie degli scandali vigenti in quei paesi, avvegnacchè ne meno allora visitati per molto più d'un secolo dal Patriarca, e non essendo per anche giunti i dissapori a quel segno, in cui ora si trovano, gli riuscì d'ottenere col consenso del padrone territoriale, che il Patriarca Francesco Barbaro facesse la visita, con autorità però non ordinaria, ma delegata. Fu fatta la visita, e furono ritrovati i parrochi ammogliati con le loro concubine, tinti malamente delli dogmi di Lutero, e che amministravano al popolo il sagramento dell' Eucaristia sotto l'una e l'altra specie, e che l'audacia del Clero s'era tanto avanzata, che aveva osato di fare un Sinodo contrario a quello tanto rinomato, celebrato in Udine dal predetto insigne Patriarca; cose tutte, che sono registrate nella visita trasmessa a questo santo officio, che da noi, non senza nostro orrore è stata letta. Questa è la lana di quelle pecore, che in quella visita, senza dubbio, sarà stata curata, ma che non essendo stata curata in avvenire, per non aver potuto il pastore accostarsi, per raderla ed esaminarla, rinascendo, se non è rinata, con tutte le antiche imperfezioni, è molto verisimile, che sia rinata in un modo, che se non è pessima, almeno non sia buona.

Unicamente per riparare in seguito del nostro apostolico universal ministero ad una strage delle conscienze, e per recare giovamento a tante anime abbandonate, siamo entrati nel mar burascoso: in questo per alcuni anni abbiamo navigato soli, sempre chiedendo ajuto, ma indarno. Abbiamo navigato poi trattando con un ministro spedito a Roma da codesta Repubblica per il precedente importantissimo affare, ed ora proseguiamo il viaggio alla vista di tre ministri surrogati nella stessa incombenza, dopo che di qui parti l'altro per ritornare alla patria. In tutta questa navigazione abbiamo bensì sempre pensato alla cura dell'anime, ma non abbiamo mai perduto di vista l'idee di non recar verun pregiudizio a qual si sia diritto di codesta inclita Repubblica, nè tampoco al patriarcato, ed al Patriarca, come speriamo, che ciascheduno non prevenuto, potrà restare appagato, dando un'occhiata all'annesso foglio in cui si contiene quanto abbiamo operato nel primo tempo della nostra navigazione, quando navigavamo soli, come si è detto, e si domandava ajuto, nè si dava risposta. Ciò fac

ad nostrum et Sedis Apostolicae beneplacitum per nos deputandum, nostro nomine, nostraque apostolica auctoritate, in spiritualibus regendam et gubernandam fore; adiecta declaratione, quod per nullum praeiudicium tam unius, quam alterius dissen

ciamo, temendo, che non sia mai arrivato alla notizia di codesta inclita Repubblica la serie delle predette nostre operazioni, ancorché con ogni puntualità da noi sia stata sempre participata a' suoi rappresentanti, che quantunque pieni d'onore, e da noi sempre riguardati con ogni più distinta parzialità, non è temerario il sospettare, che seguendo le instruzioni del loro principe, siccome sempre si sono astenuti d'entrare nella faccenda così si siano ancora astenuti dal rappresentarli le occorrenti circostanze della medesima. Simil timore non abbiamo del secondo tempo, essendo nel secondo tempo stato qui sempre un ministro incaricato del negozio, cioè il nobile Foscari, che da noi è stato sempre considerato come gentiluomo d'alto merito, di molta capacità e virtù. Diremo lo stesso ancora del terzo, ed ultimo tempo, essendosi sempre ritrovati, e ritrovandosi anche qui presenti, e colla stessa incumbenza due Cardinali della S. Chiesa, e l'ambasciatore Cappello, il di cui nome non meno è celebre qui che in tutte l'altre corti d'Europa per la sua grande esperienza ne' publici affari.

Appartengono a quest' ultimo tempo le osservaAgitur de erizioni fatte in Venezia sopra il piano del vicariato gendo Vicariain specie, precedentemente communicato ad ambe- tu. due le parti, appartengono le risposte alle dette osservazioni da noi ideate unicamente per incontrare il genio di codesta Republica; appartengono finalmente le non ordinarie fatiche assunte acciò quando le moderazioni s'inserissero nel breve da farsi sopra il vicariato in specie non fosse il breve rigettato essendo duopo che s'abbia sempre avanti gl'occhi da chi parla, e tratta del negozio d' Aquileja, che esso non è negozio che possa spedirsi colla sola intelligenza fra la S. Sede e la Repubblica, ma che ci è di mezzo ancora un altro principe assai rispettabile, nel di cui dominio si debbono eseguire gl'ordini Apostolici. Avevamo pure le mire per condurre al porto la nave, con probabilità di non incontrare procella, ma essendo in questo mentre insorto fuori di tempo, e di misura una gran burasca che non descriviamo per non rinnovare a noi l'afflizione, che per essa abbiamo provato, ed ancor proviamo, siamo stati strascinati a mutar strada. Quanto sin'ora nel negozio d' Aquileja s'è fatto da noi soli, noi soli abbiamo fatigato, e per degni riguardi abbiam creduto di non aver a fare che cosi, senza però aver tralasciato di dare nel Concistoro al Sacro Collegio parte di quanto avevamo fatto, ed avendone anche riscosso ringraziamento e lodi dal Cardinal Decano in nome di tutto il Collegio. Fra le zizanie, e semi di sedizione contro di noi, si è sino arrivato a spargere, che le risoluzioni in un caso di tanta importanza debbono prendersi, se non dal consiglio del pieno Concistoro, almeno d'alcuni scelti Cardinali; potevamo francamente rispondere, non aver il Papa altro che un obbligo di semplice onestà di richiedere in quelle cose ch'esso crede ardue, il consiglio de' Cardinali, senza obbligo però di dover poscia eseguirlo, che avendo noi soli a dirittura date nel negozio d'Aquileja varie repulse alle petizioni degli Austriaci, come si può raccogliere dal foglio annesso, intendiamo di proseguire cosi fino alla fine, per non dare ansa ad altri di rivangare le cose supite; nulla di meno per quieto vivere, e perché siamo sicuri della nostra retta intenzione non abbiamo avuta difficoltà d'avventurare in una carta in tal qual maniera la nostra convenienza.

tientis partis iuribus, sive quae ad petitorium, sive quae ad possessorium pertinent, irrogari censeatur; additoque decreto, ut apostolicus vicariatus huiusmodi tamdiu in illis partibus perdurare debeat, donec vel primariae vigenti controversiae finis impositus fuerit, vel, ea etiam minime sublata, alterius generis ratio, communi partium consensu, ac nostra vel successorum nostrorum approbatione, iniri valeat, per quam animarum fidelium in iis locis existentium regimini ac spiritualibus necessitatibus consulatur; quod unum nempe nobis et praedecessoribus nostris propositum fuit, in huius gravissimi negotii tractatione, tot annorum decursu et tam studiosa maturitate discussa, ut latius in dictis nostris literis continetur: quum illud quoque in iisdem edixerimus, nos aliis deinde literis super deputatione huiusmodi Vicarii Apostolici ad praedictam dioecesis Aquileien. partem in spiritualibus gubernandam edendis, distinctius expressuros esse facultates, quas eidem Vicario impertiri intendebamus, et reipsa ab eodem exerceri volebamus; ideo, quum nos nuper dilectum filium Carolum de Attembs Canonicum et Thesaurarium Ecclesiae Basilaeensis, de cuius vitae ac morum honestate, aliisque laudabilibus virtutum meritis, nec non de idoneitate ad Vicarii huiusmodi munus obeundum, per diligentem inquisitionem certiores facti sumus et cuius personam carissimae in Christo filiae nostrae Mariae Theresiae Hungariae et Bohemiae nec non Romanorum Reginae, carissimi in Christo filii no

Deputata conAbbiamo dunque eletti dieci Cardinali, uomini gregatio decem che abbiamo creduto, e che, assolutamente, sono imCardinalium parziali, abbiamo consegnata a ciaschedun di loro ad rem expen- una copia delle Venete osservazioni, una copia delle dendam.

risposte fatte da noi, non per entrare in veruna contestazione con chi che sia, ma perché non era possibile senza esse il conoscere la rilevanza delle moderazioni che eravamo per frapporre; una copia finalmente delle nostre ideate moderazioni. Abbiamo ordinato che ci diano il loro voto in carta dopo aver letto il tutto, ci avvisino di quanto essi crederebbero che si dovesse nelle moderazioni aggiungere, o levare, e che fra le altre cose rispondino strettamente al quesito, se dopo d'aver noi communicato il piano del breve, ed aver aspettate le risposte dobbiamo spedire a dirittura il breve colle moderazioni, o pure communicare prima le risposte, e le moderazioni, aspettando le repliche. Si vanno unendo i voti, e questi saranno attentamente considerati da noi, intendendo di regolarci con i Nihil interim lumi, che in essi ci saranno somministrati. Dal che super re decre- poi deriva, che senza colpa nostra non siamo ora vit Pontifex. in grado di poter dare categorica risposta all'istanza espressa nella ducale, circa la previa comunicazione delle moderazioni, e di aspettare le repli

stri Francisci eorumdem Romanorum Regis in Imperatorem electi coniugi, acceptam esse novimus, ecclesiae episcopali Menniten. in partibus infidelium sitae praeficere proposuerimus, nunc ipsum Carolum per praesentes nostras apostolicas literas, in ea parte Dioecesis Patriarchae Aquileien., quae temporali Austriacorum Principum ditioni subest, apostolicum in spiritualibus vicarium, officialem et commissarium, ad nostrum et ipsius Sedis Apostolicae beneplacitum, constituimus et deputamus, sine praeiudicio iurium tam unius, quam alterius partis, sive in petitorio, sive in possessorio; atque ea lege, ut tamdiu vicariatus huiusmodi perdurare debeat, donec vel primaria nunc vigens controversia sublata fuerit, vel, ea etiam permanente, alia aliqua ratio inveniatur, de utriusque partis consensu, a nobis, seu a successoribus nostris Romanis Pontificibus, approbanda, per quam animarum fidelium inibi commorantium spirituali regimini provideatur; iuxta ea, quae in dictis aliis nostris apostolicis literis incipien. Omnium ecclesiarum, quarum tenorem praesentibus haberi volumus pro inserto, declaravimus atque decrevimus. Eidemque vicario sic deputato iniungimus et mandamus, ut, simul ac episcopalis consecrationis munus susceperit, ab eo Antistite, quem nos ad illud, cum aliorum duorum Antistitum assistentia, ipsi conferendum delegabimus, praedictae partis Dioecesis Aquileien., quae Austriacae familiae dominio paret, spirituale regimen et gubernium assumat. Pro ipsius autem

che, prima di stabilire la finale risoluzione, e spedire il breve.

Teniamo per certo fra consultori non vi sarà veruno, che voglia o possa insinuare che da noi s'abbandoni il pensiero della cura dell' anime, ponendo l'affare in oblio, o che si rechi verun pregiudizio ai diritti altrui, o che da noi si stabilisca, come rimedio perpetuo il Vicario Apostolico, chiudendo per sempre la strada ad ogni altro temperamento. Sono i consultori troppo savj, e ben intesi della nostra fermezza nei sopradetti punti. Sarà la loro indagazione sopra le moderazioni da noi ideate, ed il quando della loro communicazione. Ed ecco quanto con ingenuità abbiamo creduto di dover esporre.

Preghiamo il grand'Iddio che tenga la sua mano onnipotente sopra le nostre intraprese, speriamo, che lo sarà vedendo Esso il nostro cuore, e le nostre intenzioni, e quando per i peccati nostri l'esito fosse diverso, ci protestiamo, che mai ci spoglieremo dell'affetto, con cui riguardiamo l' inclita Repubblica di Venezia. Ed in tanto con pienezza di cuore diamo a tutti loro diletti nostri figli uomini nobili l'apostolica benedizione.

Datum ex Arce Castri Gandulphi die xvI. iulii MDCCL., pontificatus nostri anno x. (*)

(*) Extat etiam in cod. mss. bibl. Card. Valenti n. 11, lit. Q, circa finem exist. in domo professa S. I., Rom.

Iur. Pont. de Prop. Fide Partis I. Vol. III.

53

congrua habitatione, domum in civitate | statuimus, quae a praedicto Vicario Apo

Goritiae sitam, cum adnexo viridario, et cappella publica, nec non pro eiusdem sustentatione totum id, quod bon. mem. Augustinus Codellius pro ipso Vicario, eiusque successoribus, cum praevio plenario assensu dictae carissimae in Christo filiae nostrae Mariae Theresiae Reginae ac Imperatricis electae, ex propriis bonis et iuribus, donavit et cessit: cuius quidem cessionis validitatem, prout etiam fundorum. realitatem et exigibilitatem, a venerabili fratre Hernesto Episcopo Labacensi, de mandato nostro, iuridice diligenterque recognitam et respective admissam et acceptatam, nos ipsi approbavimus et confirmavimus; accepta etiam legali descriptione bonorum omnium a praedicto Codellio, ut supra diximus, elargitorum, quam idem Hernestus Episcopus ad nos transmisit, et cuius authenticum exemplum ipsi Vicario Apostolico traditurum se pollicitus est; repositis in suo episcopali archivio reliquis omnibus monumentis, quaecumque pertinent ad praefatam domum et cappellam, Goritiae sitas, aliosque fundos ab eodem pio benefactore datos ipsi Carolo electo Menniten., quamdiu in officio vicariatus huiusmodi permanserit, concedimus atque assignamus.

§ 2. Quia vero ex multorum fide dignis relationibus edocti sumus, et ex ipsa humanarum rerum consideratione persuasum habemus, postquam Patriarcha Aquileien. tam longo temporis spatio, non sua quidem culpa aut negligentia, sed propter notas dissensiones vigentesque controversias, impeditus fuit ab exercendo regimine illius dioecesis suae tractus, qui ab Austriacae domus imperio pendet, atque huius spirituale gubernium aliquandiu secreto gestum fuit ab Apostolicae Sedis Nuntio Viennae in Austria commorante, cum aliquali ipsius Patriarchae consilio et scientia in iis rebus, quae prompta ac praesenti providentia non indigerent; deinde vero, memoratis dissensionibus magis magisque adauctis, huiusmodi regimen ab eodem Nuntio Apostolico, nobis dumtaxat immediate consultis, administratum fuit; quia, inquam, satis intelligimus, verendum esse, ne, tot annis labentibus, ac spiritalis vineae cultoribus longe constitutis, vepres et spinae in ea nimium excreverint, ita ut sine magno ac diuturno labore ac studio inde eradicari non valeant; hinc est, quod nos praesentibus nostris literis ea primum indicare

stolico a nobis, ut praefertur, deputato eiusque successoribus in futurum forsan deputandis, pro recto iniuncti sibi muneris implemento praestari volumus atque requirimus; mox facultates recensere, quas eidem Vicario ad effectum huiusmodi duximus tribuendas, quaeque pro norma erunt facultatum, quibus instrui debebunt alii Vicarii similes, post ipsum forsan inibi deputandi; ac denique alia quaedam statuere et ordinare, quae ad praecavendas cuiusque generis perturbationes et controversias opportune stabilienda iudicavimus.

§ 3. Hoc igitur primum huiusmodi Vicario Apostolico districte iniungimus et demandamus, ut omni cura ac solicitudine pro conservanda catholicae fidei puritate in populo ipsius speciali regimini concredito, ac propulsandis longeque ab eo removendis quorumcumque errorum aut haeresum tenebris, vigilare non desinat; tum ecclesiasticae disciplinae leges, tam quae ad divinum cultum, quam quae ad vitae et conversationis exempla pertinent, a sacerdotibus ac reliquis inferiorum Ordinum clericis exacte observari curet; christianam pietatem ac morum sanctitatem in omni fidelium gradu promoveat; ideoque omni studio det operam, ut pueri ac puellae catholicae fidei et christianae doctrinae rudimentis diligenter imbuantur, non solum per animarum rectores, sed etiam per patres familias, eosque omnes, quibus adolescentium instructio et educatio commendatur. Universo autem populo, per eos, ad quos pertinet, publice ab altari, vel e suggestu, explicari et inculcari iubeat, quaecumque ad aeternam salutem credenda sunt et agenda. Caveat insuper, ne quis requisitis qualitatibus destitutus ad ecclesiastica ministeria et sacros Ordines admittatur; neve presbyteri ad Sacramentales Confessiones excipiendas deputentur, nisi qui, cum singulari vitae probitate, necessariam quoque scientiam coniunctam habeant, qua valeant lepram a lepra discernere et competentem animarum vulneribus medicinam adhibere. Et quoniam omnibus hisce iniunctis sibi oneribus idem Vicarius Apostolicus plene satisfacere non posset, nisi in locis ipsius regimini commendatis resideret, ac personalem et localem visitationem, iuxta Tridentini Concilii leges, perageret; ideo districtam ipsi obligationem imponimus ibi residendi, et universum dioecesis praedictae tractum Austriacae domus tem

« ÖncekiDevam »