Sayfadaki görseller
PDF
ePub

ticolari il restituire quello, in che si fossero utilizati sotto il presente e passato governo.

4o. Che tutte le privazioni di dignità o benefizii ecclesiastici, o di qualunque grado, officio o prerogativa, in cui sono stati dichiarati rispettivamente incorsi dalla S. Sede o in esecuzione degli ordini della medesima varii ecclesiastici e regolari, abbiano il loro effetto sin tanto, che non vengano reintegrati dalla somma pietà di N. Signore, il quale per grazia speciale reintegrerà tutti quelli, che daranno veri segni di pentimento; a sola riserva di que' pochi, li benefizii 'o gradi de' quali saranno stati già legittimamente disposti in altri soggetti, a' quali non si doverà impedirne il pacifico possesso, e se qualcheduno si stimasse gravato, N. Signore gli farà amministrare tutta la giustizia.

5o. Che essendo nulli tutti li capitoli regolari celebrati contro la forma de' sacri canoni, o delle costituzioni particolari di ciascun' ordine, o contro il divieto della Sede Apostolica, e per conseguenza essendo di niun valore tutti gl' atti fatti in essi capitoli, doveranno li superiori generali degl' ordini dare il necessario riparo, e rimediare agl' inconvenienti seguiti. Quanto poi alle elezioni fatte in essi capitoli, essendo similamente di niun valore, rimossi li superiori intrusi, saranno riconosciuti per legittimi quelli, che sono stati eletti per Breve, o che hanno avuto la facoltà di governare dalla Congregazione o da' loro legitimi superiori generali; sin' a tanto, che spiri per li primi il tempo del Breve, e per gli altri, che si celebri il nuovo legittimo capitolo convocato dal vero superiore.

6o. Che tutti gli scomunicati dichiarati per le cause sopra espresse debbano riputarsi e portarsi come tali, e domandare l'assoluzione dando le dovute soddisfazioni alla Chiesa.

70. Che li cadaveri di Msgr. patriarca vescovo di Catania e di Msgr. vescovo di Girgenti si trasportino nelle loro Catedrali, con esservi ricevuti con quelle dimostrazioni, che si convengono e nella forma concertata per il trasporto del vescovo dell' Aquila.

8o. Che li due vicarii apostolici di Catania e di Girgenti, ritornati che sieno al governo di quelle diocesi, possano liberamente senz' alcuna opposizione esercitarvi il loro officio, finchè quelle chiese non sieno proviste d' un nuovo pastore, o che Sua Santità permetta à que' capitoli, assoluti che saranno li canonici, di procedere all' elezione d' un vicario capitolare.

9o. Ch' essendo nulli tutti li atti spettanti sì al foro di coscienza, che al contentioso, fatti da' vicarii intrusi o da qualunque altro superiore non legittimo ecclesiastico, darà Sua Santità le

sufficienti facoltà a' vicarii apostolici di Catania e di Girgenti ed al vicario generale de Msgr. vescovo di Lipari, perchè possano provedere alli innumerabili disordini seguiti per nullità de' suddetti atti, con dar loro le opportune istruzzioni ad effetto d'evitare al possibile ogni disturbo e scandalo; e lo stesso a proporzione si farà co' regolari dando le facolta a' superiori generali.

10o. Adempite che sieno le suddette soddisfazioni e costando a N. Signore del loro intiero adempimento, darà Sua Santità le facoltà necessarie a' vicarii apostolici di Catania e di Girgenti ed al vicario generale di Lipari, tornati che sieno al governo delle loro diocesi, per rimuovere l' Interdetto.

VIII.

Litterae Apostolicae Benedicti PP. XIII. circa usum iurisdictionis ecclesiasticae in Sicilia.

Benedictus Episcopus, servus servorum Dei, ad perpetuam rei memoriam. Fideli ac prudenti dispensatori, quem in supremo Apostolatus apice constituit Dominus super familiam suam, maxime convenit, tradita sibi coelitus uti potestate, ut, si quae sint inter pontificalem auctoritatem et regiam potestatem contentiones, quantum fieri potest, amoveantur, utque nedum fidelium populorum pericula arceantur, sed etiam incommoda leniantur, prout locorum et temporum ratione habita magis in Domino videbitur expedire.

Cum itaque felicis recordationis Clemens Papa XI. praedecessor noster apostolicam regni Siciliae ultra Pharum Legationem, ac Monarchiam nuncupatam ejusque tribunal extinxerit ac suppresserit, et aboleverit, si quae essent privilegia, et indulta a quibuscunque Romanis Pontificibus praedecessoribus quomodolibet concessa revocaverit et abrogaverit, et certum interim modum praescripserit, quo causae ad forum ecclesiasticum pertinentes cognosci et in eodem regno fine debito terminari possent, quemadmodum in ejus apostolicis literis, expeditis anno millesimo septingentesimo decimo quarto, et millesimo septingentesimo decimo. quinto, plenius continetur; cumque charissimus in Christo filius noster Carolus VI. in Romanorum imperatorem electus, Siciliae ultra Pharum rex, exponi nobis nuper fecerit, jura apostolicae Legationis in eodem regno sibi ejusque haeredi legitimo et possessori, ex privilegio signanter Urbani Papae II. praedecessoris nostri, competere, qui quidem jura jam olim Rogerio comiti, ex Norman

[ocr errors]

norum gente, ejusque successoribus, ob eliminatam Saracenorum tyrannidem, catholicam fidem restitutam, ecclesiasque, patriarchatui Constantinopolitano tunc temporis adhaerentes, Romanae Sedi ite-. rum subjectas, concessa, anteactorum sex saeculorum decursu usque ad Caroli II. obitum in suo robore atque usu permanserint: hinc nos, etsi compertum habeamus, hujusmodi rationibus eundem praedecessorem nostrum, praesertim propter abusus, quos irrepsisse constabat, minime acquievisse, nosque ipsi, dum cardinalatus honore fungebamur, eidem constitutioni reverenter subscripserimus, omniumque circumstantiarum opportune reminiscamur; attamen, cum graves inde exortae fuerint contentiones atque mala, non sine animarum pernicie publicaeque tranquillitatis detrimento, serio propterea considerantes, quantum pastoralis sollicitudinis intersit, causas etiam talium contentionum avertere ac prorsus eliminare, ita ut, abusibus e medio sublatis, jus ex aequo universis reddatur, ex voto Congregationis venerabilium fratrum nostrorum sanctae Romanae Ecclesiae cardinalium, pro hujus negotii examine specialiter deputatae, ac etiam motu proprio, et ex certa scientia et matura deliberatione nostra, deque apostolicae potestatis plenitudine, finem huic operoso gravissimoque negotio imponentes, nostra hac perpetuo valitura constitutione, vim et effectum concordiae habente, haec, quae sequuntur, decernimus et sancimus, ac inviolabiliter ab his, ad quos spectat et in futurum spectabit, observari mandamus.

I. Causae omnes, ad forum ecclesiasticum quomodolibet pertinentes, iis exceptis, quae vere maiores sunt, quaeque juxta canonicas sanctiones apud Apostolicam Sedem tractari et a Romano Pontifice vel a judicibus, quos ipse specialiter deputaverit, cognosci debent, non alibi, quam in ipso Siciliae ultra Pharum regno cognoscantur, et fine debito, quem justitia postulaverit, terminentur; ita videlicet, ut non exemptorum causae in prima instantia coram ordinariis locorum dumtaxat cognoscantur, nec ab eorum curiis avocentur, nisi per viam legitimae appellationis a sententia definitiva, aut ab interlocutoria vim definitivae habente, vel ab actu, cujus gravamen appellationem a definitiva reparari nequeat, vel praejudiciale sit, invertendo justum juris et judiciorum ordinem, aut nisi integro biennio, a die motae litis computando, coram ipsis ordinariis remanserint indecisae, quemadmodum a Concilio Tridentino in cap. 20 Causae omnes, Sessione 24, de reformatione decretum est. Sique secus fiat, quaecumque appellatio, inhibitio aut sententia eo ipso nulla et irrita sit, juxta ejusdem Concilii praescriptum. Respectu vero exemptorum ab ordinariis, iudex ecclesiasti

cus, a rege illius regni, ut infra dicendum, nominatus et delegatus, et pro tempore ejus arbitrio nominandus et delegandus, tanquam ordinarius, de causis civilibus et criminalibus illorum, ut postea dicetur, cognoscat, ne aliter hujusmodi personae et iura sine providentia remaneant. A sententia ordinarii ad metropolitanum appelletur, servata itidem in omnibus forma in antedicti Concilii decretis constituta.

II. Postquam vero metropolitanus in causa pronunciaverit, vel in secunda instantia, quoad sententias suorum suffraganeorum, vel in prima, quoad causas propriae dioecesis, possint partes, vel earum altera, provocare ad eum virum, in jure canonico doctorem seu licentiatum, nobilium universitatum more, diligenti examine praecedente, promotum, et in ecclesiastica dignitate constitutum, a charissimo filio nostro Carolo VI., in Romanorum imperatorem electo et Siciliae rege, ejusque in regno Siciliae ultra Pharum successoribus, aut de eorumdem mandato, ex concessione Sedis Apostolicae deputatum et delegatum, et in posterum ab ipso ejusque in eodem regno successoribus, aut de eorumdem mandato deputandum et delegandum: quem eo ipso delegatum auctoritate Sedis Apostolicae constitutum et pro tempore constituendum recognoscimus et firmamus, ut causas ecclesiasticas antedictarum appellationum in praedicto regno Siciliae ultra Pharum cognoscere, aliaque inferius exprimenda peragere possit, servatis tamen praemissis aliisque inferius explicandis, ita ut quidquid aliter, sive scienter, sive ignoranter fieri contigerit, ipso jure nullum irritumque sit.

III. Si vero antedictus iudex gravamen inferat, vel quomodocumque partes, sive earum altera, gravatas ab ejusdem sententia seu decreto sese senserint, tunc ut appellationis atque extremae provocationis remedio omnibusque legum atque canonicarum sanctionum auxiliis Christifideles praedicti Siciliae regni uti et frui possint, eademque remedia, iuris ordine servato, sicut oportet, experiri, idem charissimus in Christo filius Siciliae rex ejusque successores in perpetuum, vel alter de ejusdem aut de ipsius succes= sorum mandato, sedulo providebunt, ut apertum atque patens sit omni tempore tribunal, seu curia, in qua tamen vir, etiam in dignitate ecclesiastica constitutus, atque, ut supra, in utroque iure licentiatus seu doctor, deputatus et delegatus, cum tribus aliis assessoribus, in utroque iure versatis, eodem pariter modo, uti supra, deputandis et nominandis, jus reddat, atque primum diligenter expendat, an appellatio rejici vel admitti debeat, et quibus clausulis causa committenda sit. Quoties vero causa fuerit visa digna,

ulteriori cognitione, eam primo cognoscat et judicet idem modo dictus iudex, a quo ulteriori cognitione digna decreta est, adhibito eorumdem assessorum consilio. Quod si post haec res adhuc ulteriori discussione opus habeat nec lis finita sit, eadem coram altero idoneo ecclesiastico iudice, ut supra, cum assessoribus vel consiliariis nominando, discutiatur, et ita deinceps; ita tamen, ut causa in quacumque instantia coram iudice ecclesiastico semper pertractetur, et in omnibus, iuris ordine servato, terminetur.

IV. Appellantes in una causa omnino subjecti remaneant, quoad alias causas, iurisdictioni suorum ordinariorum, a qua eximi nec a metropolitano nec a delegato possint, nisi in casibus a iure canonico praescriptis.

V. In causis, in quibus conservatores regularium decretum vel sententiam tulerint, qui se ab illis gravatum existimaverit, recursum similiter habere poterit ad antedictum delegatum: qui quidem, si, inspectis utriusque partis iuribus, appellationem duxerit admittendam, ipse in talis causae cognitione, prout iuris fuerit, procedet: sique partes, vel earum altera, de gravamine ab ejus iudicato, sibi illato, conquereretur, id servetur, quod supra de appellationibus a decreto vel sententia iudicis delegati statutum est. Ceterum praedicti conservatores inviolate servare debeant praescripta in constitutionibus felicis recordationis Innocentii Papae IV., Alexandri IV., Bonifacii VIII., Gregorii XV. aliorumque nostrorum praedecessorum, necnon in Concilii Tridentini decretis sub poenis ibidem contentis.

VI. Appellationes nunquam recipiantur, nisi per publica documenta, realiter exhibenda, prius constiterit, appellationem a sententia definitiva vel habente vim definitivae, aut a gravamine, quod per definitivam sententiam reparari non possit, vel quod praejudiciale sit, in casibus a iure non prohibitis, per legitimam personam et intra statuta tempora fuisse interpositam aut prosecutam; nec praeterquam in casibus a jure permissis, dum causa coram inferioribus iudicibus pendet, ante definitivam sententiam vel vim definitivae habentem, de gravamine, quod asseratur illatum, superiores cognoscere possint, licet citra praeiudicium ordinarii cursus causae sese id facere declarent. Nec ad hunc effectum liceat eis inhibere aut etiam simpliciter mandare, ut ipsis copia processus mittatur, etiam expensis appellantis vel recurrentis, nisi in casibus a iure permissis.

VII. Inhibitiones, post appellationes, sicut praemittitur, admissas, non concedantur, nisi cum insertione tenoris sententiae aut decreti, a qua v ela quo provocatum fuerit; alias inhibitiones et

I

I.

« ÖncekiDevam »