9o An immediate ante meditationem animum paulisper ad Deum elevavi? 10' An in meditatione servavi decentem corporis situm ? 11o An totum tempus in meditatione explevi? 12o An serio et constanter animum applicavi? 13o An in colloquiis præsertim reverentiam et fervorem adhibui? 14o An attente, feci reflexionem post meditationem ? 15 An lumina et proposita breviter notavi? 16 An non legi res non pertinentes ad meditationem ? 6. De recollectione hebdomadaria et menstrua. Ad fervorem spiritus conservandum et augendum plurimum confert serius usus recollectionis hebdomadariæ et menstruæ. Utriusque praxis pene eadem est et quidem perfacilis, quæ etiam ab occupatissimo quoque absque ulla fere temporis jactura usurpari potest. Recollectio hebdomadaria brevior est, et institui potest vel die Sabbatino, vel Dominico; in eaque discutitur profectus examinis particularis; præsens hebdomas cum præterita confertur; deinde examinatur, quomodo te gesseris erga Deum in caritate et devotionis exercitiis, erga superiores et coalumnos quoad caritatem et benevolentiam, erga te ipsum quoad temperantiam, humilitatem, patientiam, resignationem, et operum ordinariorum perfectionem; denique excitatur dolor de defectibus, cum emendationis proposito et petitione gratiæ. Recollectio menstrua paulo prolixior est, et plusculum temporis requirit; ideoque institui potest ultimo aut primo die mensis, vel primo Dominico, aut festivo die minus impedito, atque hæc ante eam præmitti solent: 1o) Pridie vel ipso die recollectionis assumenda materia aliqua recollectioni aut necessitati spirituali accomodata, v. g. de stimulis proficiendi, de brevitate et pretio temporis, de æternitate, de beneficiis divinis, de virtutibus et vitiis, de industriis cavendi peccata, et quævis alia meditatio facile huc trahi potest. 2) Lectio aliqua aut consideratio renovationi spiritus apta, ut de modo ferventer progrediendi in via perfectionis, ejusque mediis efficacibus ac motivis 3) Ante et post Ss. Communionem ferventius institutam, desideria Christo offerenda, gratia æque et benedictio enixe petenda. Ut cum fructu majore hæc recollectio fiat, per modum meditationis vel considerationis ejus finis serio expendendus, qui est: 1o) Continuus progressus in via perfectionis, securior migratio ex hac vita, et major gloria in altera. 2) Major proximorum ædificatio, incrementum gratiæ et gloriæ eorumdem. 3o) Major inde emergens Dei gloria. 4") Expendi quoque potest recollectionis hujus dignitas ob fines adeo excellentes, necessitas, ob fragilitatem nostram semper deorsum vergentem, utilitas et suavitas ob fructus copiosos serenitatis conscientiæ, gratiæ in vita, solatii in morte, lætitiæ et gloriæ in æternitate; denique modus adeo facilis, simulque tam efficax, quia sine temporis dispendio, et tanto spiritus compendio instituitur. In ipsa recollectione I. expende, quem mense elapso profectum facere debueris, tanto Dei amore, beneficiisque præventus; quem vero feceris? Ac 1o) quomodo te gesseris erga Deum; utrum magis eum diligas, quam præterito mense? majore reverentia in ejus præsentia ambules in omni actione, in conversatione, in recreatione? 2o) num majore pietate, devotione, accuratione, et fervore meditationem, Missam, officium, preces, aliaque exercitia obiveris? 3o) quo modo creveris in profectus desiderio, in fervore et resignatione? Si defectus inveneris, contritionem elice et meliora propone. II. Expende, quomodo te mense elapso gesseris cum proximo tuo, cum externis et coalumnis, etiam cum illis, a quibus aversionem sentis, vel offensus es; num eos sincero et dulci amore prosequaris, eumque ore, vultu, signo, et re ipsa demonstraveris, amice illos alloquendo, consolando, compatiendo, opera caritatis, velut ipsi Christo, exhibendo, bene de illis loquendo, defectus excusando, bona eorum laudando. III. Expende, qua ratione te habueris erga Superiores; num præstiteris iis: 1o) debitum amorem, reverentiam et honorem; 2°) promptam obedientiam absque excusatione. IV. Expende et inspice teipsum, an melior sis 1o) quoad minuendum peccatorum numerum, et gravitatem. Unico id intuitu videbis, si in tabella menses duodecim lineis totidem distinxeris, atque in ea lapsus examinis particularis, aliosque notabiliores, vel indies, vel saltem in fine hebdomadis annotaveris; 2) quoad passiones refrænandas; 3') quoad modum bene faciendi opera ordinaria; 4) quoad fervorem in operando; 5") quoad minorem fugam adversitatum, et sensum earum; 6') quoad magis proficiendi desiderium ; 7°) quoad observationem domus statutorum; 8') quoad modestiam in vultu, verbis, vestitu, conversatione; 9o) quoad curam corporis, et temperantiam in victu vestitu, habitatione, ludo, studio. Nec omitte dispicere, num proposita in exercitiis annuis, et in recollectione præcedente concepta, exsecutioni data sint. Denique dolorem elice, iterum propone, gratiam pete, ac dispice et patrem spiritualem interroga an materia examinis particularis sit mutanda, et quænam mense sequenti assumenda. (Cfr. instructio 8.) 7. De oratione. a. De oratione in genere. Inter omnia Evangelii præcepta vel consilia nullum est aliud, ad quod toties, ac tot repetitis verbis tantoque affectu adhortatur Apostolos suos Christus, atque ad orandum, nimirum tanquam ad rem permagni momenti, et in qua versatur cardo tranquillæ et veræ christianæ vitæ, atque adeo totius salutis nostræ. Sed quando longum esset, omnes Scripturæ sententias, in quibus exigitur ut oremus, singulatim recensere, suffecerit vel una, et quidem ea, quæ est apud Lucam (18. 1.) ubi Dominus adducturus parabolam de judice iniquo et vidua, dixit discipulis suis, ,,oportet semper orare, et non deficere." Quem secutus Apostolus, discipulus videlicet magistrum, jubet sine intermissione orare. - Nam cum tota vita nostra omnibus horis exposita sit innumeris pene afflictionibus, periculis, adversitatibus, ac tentationibus, cumque nobis quotidie pugna instituenda sit cum infestis, crudelibus ac conjuratis hostibus, nempe mundo, carne, et crudelissimis dæmonibus, qui nos semper circumstant, nosque a dextra et læva, a fronte pariter et a tergo oppugnant, ac mille artibus et imposturis seducere, et in exitium pertrahere moliuntur, (qui sumus jam nostra natura in vitia adeo proclives, adeoque ad resistendum imbecilles), opus est jugi ad Dominum oratione, ut nos respicere, juvare, tueri, ac in omnibus dirigere, et docere dignetur. Quid enim possumus sine auxilio Dei? aut quomodo ille auxiliabitur non invocatus? Invocatus autem quid denegare poterit, qui toties jubet orare, et recte orantibus promittit exauditionem? Petite, inquit, et dabitur vobis, quærite, et invenietis, pulsate, et aperietur vobis. Omnis enim, qui petit, accipit, et qui quærit, invenit, et pulsanti aperietur. Jam ad orandum nos aperte incitant exempla Christi et Sanctorum omnium. Nam Christus Dominus, cujus omnis actio nostra instructio est, quamvis solus absque ullo nævo innocens foret, tamen ut exemplum nobis in se præberet assidue et efficaciter precandi, frequentissime ad orandum secessit pernoctando etiam in oratione, teste S. Luca. Quæ igitur ignavia nostra, quis stupor, aut improbitas, non facere nos, quod ad nostram eruditionem fecit Dominus et Magister noster? nos, inquam, qui in peccatis concepti, vivendo adhuc peccata peccatis cumulantes, quovis momento divino auxilio indigemus ? Quid autem commemorem Sanctos Dei, qui nobis propositi sunt in exempla rerum agendarum? His enim solemne erat, cum in terris vitam agerent, ut in omni necessitate ad orationem, velut ad unicum solatium, remedium, et asylum confugerent, quidvis sperantes se precando posse impetrare. Nam si quid auspicari vellent, quod salutare ac faustum esse cuperent, ab oratione auspicabantur, quo Deo cœptis eorum aspiraret. Si rebus necessariis indigebant, si in negotiis arduis et perplexis, sapientia, judicio, et ingenio opus esset, oratione a Deo impetrabant. Si faciendum erat opus (quod sine gratia et invocatione Domini nequit succedere) oratione impetrabant successum, incrementum et benedictionem. Si periculum adeundum, si rapiebantur ad carceres, ad supplicia, ad mortem, oratione impetrabant spiritum fortem et imperterritum. Si diutius perseverandum erat in adversis, oratione obtinebant constantiam et patientiam imo liberationem frequenter et salutem. Porro si Deum peccatis populi offensum irasci animadvertebant, et proinde fore timebant, ne justo judicio manus Domini sæviret in populum, oratione justam iram Dei avertebant, Dominumque placabant. Breviter in difficilibus periculis, in magnis et gravibus |