1 liquet Liturgiam, seu Missam, magna rit Canonem Missæ errores continere, ex parte constare Scripturarum excer- ideoque abrogandum esse; anathema ptis, cæteris plerisque ex antiquissima sit. »> traditione derivatis. Solemniorem ejus partem, precem a Cypriano, Canonem a nobis dictam, ad Apostolos referendam esse auctores, saltem quoad substantiam, ex omnium Liturgiarum concordia in rebus præcipuis merito censent eruditi. Eum idcirco vindicavit Concilium Tridentinum contra novatorum temeritatem : « Si quis dixe Qui hæc fusius explicata et vindicata videre velit, consulat eruditissimum opus Benedicti XIV. de Sacrificio Missæ, ex quo pleraque desumpsimus :. vel dissertationem ab Episcopo Carolopolitano jam laudato, Anglicæ, quam edidit, Missalis versioni præfixam, in qua omnia dilucide exposuit, et illustravit. (4) Sess. xxii. Can. vi. << Pœnitet: 0! si quid miserorum Græca μrave sic redderetur a vulgato creditur ulli, Pœnitet; et facto torqueor ipse meo. Cumque sit exilium, magis est mihi culpa, dolori; 2 interprete, cujus versionem nemo idcirco carpere jure potest. Equidem in vernaculis versionibus voces majorem habent vim, sed quæ contextu plane ful majorum nostrorum agendi rationi om Estque pati pœnam, quam meruisse citur, et sensui christiano et constanti minus. >> Ausonius, Græci et Latini vocabulo- nino congruit. Juxta sanioris critices rum vim explicat: leges vocis etymologia usui recepto << Sum Dea, quæ facti, non factique cedit; ideoque qui hujus immemores exigo pœnas, vim voci insitam spectant, ipso con Nempe ut pœniteat, sic Metanoa textu sacro neglecto, haud optimam 2. Pœnitentiæ virtus in eo sita est ut quis delictis doleat, ob Dei offensam, et efficax foveat propositum ea in posterum vitandi, et quæ ad ea expianda necessaria sint faciendi. Recte dicit Tertullianus: « Ubi emendatio nulla, pœnitentia necessario vana, quia caret fructu suo, cui Deus eam sevit, id est, hominis saluti. » 1 Pœnitentiæ Sacramentum est ritus a Christo institutus quo peccatorum post Baptismum admissorum obtinetur venia sacerdotum ministerio vel cum Perrone dicamus: << Est Sacramentum a Christo Domino institutum quo per juridicam sacerdotis absolutionem homini contrito et confesso remittuntur peccala post Baptismum commissa. » Ut ordine quodam procedamus, remittendi peccata potestatem a Christo Apostolis concessam, et ad sacerdotes omnes transmissam primum ostendere juvat. CAPUT I. DE POTESTATE REMITTENDI PECCATA. 3. Constat Apostolos Christi nomine prædicasse pœnitentiam et remissionem peccatorum; et inter primarios fidei articulos a primordiis Ecclesiæ remissionem peccatorum recensitam esse reperitur enim in Apostolorum Symbolo. Quo autem sensu ea prædicetur et credatur, controvertitur. Nemo quidem dubitat veniam promitti pœnitenti, Christi intuitu et auctoritate; sed disceptatur utrum Evangelii præcones potestate divinitus præditi sint eam Christi nomine largiendi. Nemo etiam censet hominem, sua veluti auctorilate vel pro arbitrio posse peccata dimittere: apud omnes enim in confesso est nonnisi Deum, vel hominem divino mandato obsequentem posse veniam largiri, et iis tantum quos peccatorum vere pœnitet. 4. In apologia Confessionis Augustanæ «<tria Sacramenta numerantur, scilicet Baptismus, Coena Domini, et. Absolutio, quæ sit Sacramentum Pœnitentiæ, atque expresse adseritur quod vere sint Sacramenta. » 2 << Absolutio proprie dici potest Sacramentum Pœnitentiæ. » In ipsa Confessione Augustana, privatæ confessionis atque absolutionis utilitatem agnoverunt Lutherani. Calvinus animadvertit : « Videmus tamen ministros ipsos, ut de remissione peccatorum certiores reddant conscientias, testes ejus ac sponsores constitui, adeo ut ipsi dicantur remittere peccata et animas solvere. » 3 (1) L. de pæn. c. ii. (2) Art. vii. de numero et usu Sacramentorum p. 200 apud Walchium Introduct. 1. i. c. iv. p. 457. (3) Art. v. de pœnitentia p. 167. retained. >> The Ordering of Priests. (7) « Our Lord Jesus Christ who hath left power to his Church to absolve all sinners who truly repent and believe in him, of his great mercy for (4) Art. xi. apud Walchium l. i. c. iii. § xxxiv. give thee thine offences. And by his authority p. 295. committed to me I absolve thee from all thy sins, in the name of the Father, etc. » The Order of the Visitation of the Sick.. strum verbi accedant, ministerio ejusdem verbi absolutionis beneficium recepturi. Episcopales nostrates formulam verborum in Ordinatione retinent; erga ægrotos potestatem exercendam non tradunt, quæ apud Anglicanos de confessione et absolutione præscripta sunt penitus prætermittentes. In precibus mane dicendis, generalioribus verbis se peccasse omissione et actione profitentur, precantes ut juxta promissiones suas Deus pœnitentibus ignoscat postea presbyter, solus stans, dicit Deum ministris suis potestatem el mandatum dedisse, ut absolutionem et remissionem peccatorum declarent et enuntient populo suo pœnitenti. Absolutionis auctoritate Christi datæ, qualem profitetur Rituale Anglicanum, nec vola nec vestigium in Americano Rituali, quod in ipso titulo formulæ matutinæ cavet, ne quis eam aliud quam meram declarationem remissionis pœnitentibus dandæ existimet, et in hortatione ante communionem omnem absolutionis mentionem omittit. Cæterum nec Anglicani articulis suis, vel fidei decretis aliquid de potestate peccata remittendi inserere ausi sunt, quod fatentur Oxonienses, spiritalia beneficia absolutionis nonnisi ex traditione orali ministrorum nosci affirmantes. Fearsonius tamen hæresim esse Novatianam plane docet Ecclesiæ 3 denegare auctoritatem remittendi peccata. Wilsonus dicit Ecclesiam Anglicanam ministris vindicare potestatem absolutionem declarandi auctoritate; et effectum asserit consequi ex Christi promissione, si potestas rite exerceatur. Kettlewellus dicit sacerdotali absolutione remissionem peccatorum pœnitentibus donari. 7 White dicit ministerio divinitus instituto, et declarationibus eo nixis, esse testimonium de peccato condonato, quod tamen e conscientia cujusque pendeat, et absolutiones conditionales in precibus matutinis et vespertinis fieri vere, et auctoritate asserit; 8 ipsa verborum formula haud suffragante. Benjaminus Onderdonk, Neo-Eboracenus, in concione Baltimori habita, et in lucem edita, potestatem dimittendi peccata verbis amplissimis vindicavit, quin explicuerit quo pacto apud suos exerceatur. Sectarii plerique omnem notionem hujus potestatis exsibilare solent. I tamen qui Anna Lee matre el magistra gloriantur, Shakers vulgo dicti, pote statem peccata dimittendi Sanctis datam dicunt. 9 6. Inter veteres hæreticos fuerunt qui potestatem Ecclesiæ in peccatis dimittendis vel negarent, vel arctioribus includerent limitibus. Montanus graviora peccata, præsertim mochiam, condonari non posse ab Ecclesia do (1) That by the ministry of God's holy word he may receive the benefit of absolution. » The Communion. (2) The declaration of Absolution. (3) The Communion, (4) Vol. iv. tract 81. (5) Exposition of Creed. (6) « She asserts, what is most true, that CHRIST' ministers have a special commission, which other believers have not, authoritatively to declare this absolution for the comfort of true penitents; and which absolution, if duly dispensed, will have a real effect from the promise of Christ. (John xx. 23.) Pull. Moderat. apud Cxonienses vol. ii. tract 62. (7) « Is it (forgiveness) in any signs and tokens VOL. III. outwardly dispensed? Ans. Yes, both in the Holy Sacraments and the sacerdotal Absolution. » Kettlewell, on the Creed, apud Oxonienses. Tract 76. (8) We need not hesitate to consider the conditional absolutions in our morning and evening prayer, as made not only truly, but authoritatively. White's Lecture II. on the Apostles Creed, p. 43. (9) As the son of man had power on earth to forgive sins; so he gave the same power unto his followers. . . the same power and greater was to be restored and given unto the saints in the latter day. The Testimony of Christ's second appearing, 2d edit. Albany, 1810. p. viii. ch. iv n. 29. 30. 20 cuit; qua de causa Zephyrini Pontificis decretum, veniam pœnitentibus pollicentis, carpit Tertullianus. Sæculo tertio Novatianus, presbyter Romanus, una cum Novato Carthaginiensi, schismate facto, invidiam legitimo Pontifici Cornelio conflare studuit, eo quod idololatriæ reos reciperet pœnitentes. Moechos deinceps contendit venia nunquam donandos: imo ipsam potestatem peccata quælibet dimittendi videtur aliquando impugnasse; nam quosdam ejus sectatores, qui leviorum culparum indulgentiam dari posse concedebant, ab auctoris sui placitis recedere dixit Ambrosius. 2 7. Concilium Tridentinum, ut novatorum errores evelleret, plures hac de re edidit Canones : « Si quis dixerit, verba illa Domini Salvatoris : « Accipite » Spiritum sanctum : quorum remiseritis peccata, remittuntur eis et 3 » quorum retinueritis, retenta sunt, non esse intelligenda de potestate remittendi et retinendi peccata in Sacramento Pœnitentiæ, sicut Ecclesia Ca-' tholica ab initio semper intellexit; detorserit autem contra institutionem hujus Sacramenti ad auctoritatem prædicandi Evangelium; anathema sit. »> « Si quis dixerit, absolutionem sacramentalem sacerdotis non esse actum judicialem, sed nudum ministerium pronunciandi et declarandi remissa esse peccata confitenti, modo tantum credat se esse absolutum .. anathema sit. »>«Si quis dixerit, sacerdotes qui in peccato mortali sunt, potestatem ligandi et solvendi non habere, aut non solos sacerdotes esse ministros absolutionis, sed omnibus et singulis Christifidelibus esse dictum: « Quæcumque ligaveritis super terram, 8. Probatur 1. ex Scripturis. Petro promisit Christus claves regni cœlorum, et ligandi et solvendi potestatem, cujus exercitium ratum haberetur in cœlis. « Tibi dabo claves regni cœlorum. » Metaphora hæc potestatem aperiendi cœli januas, quæ adversus peccatorem clausæ sunt, enuntiat, ideoque dimittendi peccata facultatem, ut peccator, repagulo ablato, cœlos possit ingredi. Quæ de ligandi et solvendi auctoritate subjunxit, id plane confirmant. Apostolis omnibus ligandi et solvendi potestatem etiam pollicitus est: Amen dico vobis, quæcumque alligaveritis super terram, erunt ligata et in cœlo: et quæcumque solveritis super terram, crunt soluta et in cœlo.»>7 Aptissima imago peccatorum in vinculis habetur peccatis enim captivus quis fit et servus solutio ergo vinculorum est peccatorum indulgentia, quæ ab Apostolis concessa in cœlo rata habetur. 9. Promissioni respondet eventus; nam Apostolis Christus se redivivum exhibuit, et postquam plagas quas acceperat ostenderat, dixit : « Sicut misit (1) Vide Eusebium l. vii. hist. Eccl. c. vii. Socraten. I. iv. hist. Eccl. c. xxiii. et 1. vii. c. xxv. Epiphanium hær. lix. (2) L. 1. de pænit. c. ii. (3) Sess. xiv. can. iii. de Pœnitentia. (4) Can. ix. (5) Can. x. (6) Matt. xvi. 19. (7) Ibidem xviii. 18. |