506 TRACT. XVI. DE EXTR. UNCT. CAP. H. DE SACRAM. MINISTRAT.

sciplinam spectans, quæ ex consuetudine et lege pendet.

48. Forma Sacramenti, in Rituali Romano tradita, est : « Per istam sanclam unctionem et suam piissimam misericordiam indulgeat tibi Deus quidquid per visum deliquisti ; » et sic per singulos sensus organa eorum inungendo. Græcorum forma aliquanto prolixior est. Apud Latinos variatum est; nam in Sacramentario Gregorii M. dicitur: « Ungo te de oleo sancto, etc.» et sic in Ecclesia Mediolanensi ætate S. Bonaventuræ. Liquet igitur verba specialia, quibus constat forma, ad disciplinam pertinere, quamvis adhibenda sint necessario quæ unctionem ad sacrum effectum determinent.

49. « Minister hujus Sacramenti est sacerdos,» prout declaratur in decreto Eugeniano toties citato. Id constat ex Jacobi verbis, tota suffragante traditione. Crucem aliquibus figunt Innocentii I. verba de olco unctionis : «< Quo ab Episcopo confecto, non solum sacerdotibus, sed omn bus uti Christianis licet, in sua aut suorum necessitate inungendo. »> De unctione suscipienda loqui censendus est Pontifex; nam adeo constabat sacerdotem esse ministrum Sacramenti, ut quæstio orla sit, utrum Episcopis id liceret conferre, cui satisfacit postea in eadem epistola. Fuit quidem ritus apud veteres quo oleum benedictum a fidelibus quibuscumque adhibebatur ad usus quosdam, sicut aqua benedicta adhuc usurpatur. De

hoc placuit quibusdam Innocentii verba interpretari. Quidquid sit, de sacerdote ministro adeo constat ex Scriptura et traditione, ut sententia illa ambigui sensus non possit officere. Porro unum sacerdotem sufficere declaravit Alexauder III.

50. Hoc Sacramentum nisi infirmo, de cujus morte timetur, dari non debet, » juxta decretum pro Armenis, quod nititur verbis Apostoli, quæ de infirmo in discrimine intelligenda esse ostendimus. Cæterum non est expectandus ipse mortis articulus; sed præstat illud ministrare, dum ægrotus valet animo se parare, uti beneficio ejus gaudeat. In eodem morbo ministrari iterum potest, si ægrotus evaserit mortis periculum, et deinceps in illud relabatur: qua in re saccrdotem non debere nimis angi monet Benedictus XIV, quum vetus Ecclesiæ consuetudo iterationi faveat, variato periculo. 5

51. Effectus Sacramenti sunt gratiæ augmentum, abstersio reliquiarum peccati, anime alleviatio, delictorum, si quæ adhuc sint expianda, ablatio, sanitatisque, si expedierit ad salutem, restitutio. Hæc tamen fit adjuvando remedia juxta ordinem constitutum a Deo, ideoque absque miraculo.

Breviter de hoc ultimo subsidio egimus. Jam vero Tractatui finis sit : ut de Ordinis Sacramento, quod tanti momenti est toti reipublicæ christianæ, agamus.

(1) In iv. Sent. Dist. 25. art. 1. qu. 4. (2) Ep. ad Decentium Eugubinum, Gerundium illud inungendo, posse intelligi de unctione suscipienda censent plurimi. Exemplum haud absimile ex Virgilio adducit Perrone : « Alitur

vitium, vivitque tegendo. Georgic. iii. v. 454.
(3) Vide apud Ruffinum 1. ii. hist. Eccl. c. iv.
Palladium hist. Lausianæ c. xx.

(4) Cap Quæsivit, Extra de Verb signif.
(5) De Synodo Diœces. 1. viii.

TRACTATUS XVII.

DE SACRIS ORDINIBUS.

4

2

vel

virtutem divinam agnoscunt. Oxonien- sanctum. » Unitarii ordinationis ritum ses tamen, antiquas repetentes semitas, oratione incipiunt; sequitur sermo, jam prædicant vim magnam huic ritui ordinationis oratio, mandatum quo inesse, eoque dari Spiritum sanctum, præco aliquis ordinato sua munera et divinæ esse originis. Presbyteriani explicat, datur dextera in consorti eos quos vocant Ruling Elders, seniores ministerii indicium, et oratione alia scilicet regimine fungentes, oratione terminatur Cæterum nullum certum ministri in id muneris delegant, quo ritum agnoscunt, sed Ecclesiis, cœtibus pacto etiam et diaconis dant auctori- scilicet singulis, tribuunt auctoritatem tatem; electos autem in munus pasto- formam statuendi et conditiones ordirale seu episcopale, (idem enim apud nationis. Quakeri omnem ordinationis eos habetur) impositione manuum a ritum respuunt; cuilibet, quem Spipresbyterio, cœtu nempe seniorum, ritus excitaverit, absque sexus 3 ordinaut. Baptistæ, electo aliquo in ministerium, eum ordinandum dicunt impositione manuum presbyterii illius Ecclesiæ cui præficiendus est, vel vicinæ Ecclesiæ, jejunio et oratione injunctis, et tota Ecclesia, (ita vocant quemlibet cœtum) adstante. Anglicani impositionem quoque manuum adhibent, Episcopo una cum presbyteris qui adsunt eas imponentibus. Hunc ritum imitantur Methodista episcopales, variata tamen verborum formula: Episcopus enim Anglicanus dicit : « Accipe Spiritum sanctum; » Methodista autem:<«< Dominus tibi infundat Spiritum

ætatis discrimine, jus prædicandi vindicantes. Dicunt quemquam ministrum, pastorem, et doctorem in Ecclesia Christi constitui interiori Spiritus Dei virtute munera autem illa non æstimant esse perpetua, sed a quibuslibet pro Spiritus instinctu exercenda; quamvis non negent aliquos aliquando vocari a Spiritu ad continuos ministerii labores. Irrident autem et damnant totam illam studiorum rationem, qua homines sacris muneribus suscipiendis idonei effici censentur, et ritus quibus sacra donantur potestate, in ordinem specialem cooptati. Plurimi ex sectis,

6

(1) « Ordination, or as it is called in the case of Bishops, consecration, though it does not precisely come within our definition of a sacrament, is nevertheless a rite partaking in a high degree, of the sacramental character. » Tract. N. 5. Vide etiam jam citata testimonia, n. 9. P. 3.

(2) Form of Government ch. xiii. et xiv.

(3) The presiding minister shall by prayer, and with the laying on of the hands of the pres bytery, according to the apostolic example solemnly ordain him to the holy office of the Gospel ministry. » lbidem ch. xv.

(4) After having taken all due care to choose one for the work of the ministry, they are, by and with the unanimous consent or suffrage of the church to proceed to his ordination; which is a solemn setting apart of such a person for the sacred function in this wise, by setting apart a day of fasting and prayer, Acts 13. 2. 3. the whole church being present, he is to have the hands of the presbytery of that church, or of neighbouring elders called and authorized by that church,

whereof such a person is a member, solemnly laid upon him. Church discipline concerning Ministers, etc.

(5) Bishops and Ministers ought to be consecrated according to such form, and on such principles, as the Churches they are appointed to serve, judge most agreeable to Scripture and propriety. Unitarian Miscellany, vol. v. p. 221. (6) « When they assemble together to wait upon God, and to worship and adore him; then such as the Spirit sets apart for the Ministry, by its divine power and influence opening their mouths, and giving them to exhort, reprove, and instruct with virtue and power; these are thus ordained of God, and admitted into the Ministry, and their brethren cannot but hear them, receive them, and also honor them for their work's sake. And so this is not monopolized by a certain kind of men, as the Clergy, (who are to that purpose educated and brought up as other carnal artists), and the rest to be despised as laics: but it is left to the free gift of God to choose any whom he seeth meet thereunto, whether rich or poor

quæ ordinationis quemdam ritum retinent, præconum officium suscipiunt, ex sola Spiritus quam jactant vocatione: quod et haud raro deponunt, ut munera civilia suscipiant, quæ in quibusdam provinciis cum ministerio sacro conjungi nequeunt.

3. De sectariis universim verba Tertulliani dici possunt : « Ordinationes eorum temerariæ, leves, inconstantes : nunc neophytos conlocant, nunc sæculo obstrictos, nunc apostatas nostros, ut gloria eos obligent, quia veritate non possunt. Nusquam facilius proficitur quam in castris rebellium, ubi ipsum esse illic promereri est. Itaque alius hodie Episcopus, cras alius : hodie diaconus, qui cras lector: hodie presbyter, qui cras laicus nam et laicis sacerdotalia munia injungunt. »

M.

motheum scripsit Pau.us : « Noli negli
gere gratiam, quæ in te est, quæ data
est tibi per prophetiam cum impost-
tione manuum presbyterii. »
ἀμέλει τού ἐν σοι Χαρίσματος, ὅ ἔδοπη σοί διὰ
προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσ-
Burepov. Donum igitur datum est Ti-
motheo, quod in eo maneret, quando
manus a Paulo ei impositæ sunt ad
munus presbyteratus conferendum.
Prædicta erant de Timotheo egregia
facinora, quibus vaticiniis motus erat
Paulus ut eum in sacrum collegium
cooptaret; quapropter eum alias hor-
tatur ad se gerendum ratione quæ iis
respondeat : « Hoc præceptum com-
mendo tibi, fili Timothee, secundum
præcedentes in te prophetias, ut mi-
lites in illis bonam militiam. »
4 Per
ipsas Pauli manus donum illud com-
municatum fuit; quapropter ait : « Ad-
moneo te, ut resuscites gratiam Dei,
quæ est in te per impositionem manuum
mearum. »> διὰ της ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν

est donum cœleste ad fungendum prcsbyterii muneribus. Hunc effectum huic ritui Paulus ipse dare non potuit: proinde habendus est divinitus insitus, ex Christi, Sacramentorum auctoris, institutione.

4. Ordinem, seu sacram ordinationem, Sacramentum esse definierunt Patres Tridentini : « Si quis dixerit, Ordinem,sive sacram ordinationem,non esse vere et proprie Sacramentum, a Christo. Manuum igitur impositione datum Domino institutum, vel esse figmentum quoddam humanum, excogitatum a viris rerum ecclesiasticarum imperitis, aut esse tantum ritum quemdam eligendi ministros verbi Dei et Sacramentorum; anathema sit.» « Si quis dixerit per sacram ordinationem non dari Spiritum sanctum, ac proinde frustra Episcopos dicere : « Accipe Spi> ritum sanctum; » aut per eam non imprimi characterem ; vel eum qui sacerdos semel fuit, laicum rursus fieri posse; anathema sit >>> 2

Propositio.

Ordo, sive sacra ordinatio, est vere et proprie Sacramentum a Christo Domino institutum.

6. Equidem constat manuum impositione sacram potestatem tribui: nam Saulus et Barnabas, a Spiritu sancto electi in opus ministerii, hac ratione auctoritatem acceperunt : « Ministrantibus autem illis (prophetis et doctoribus, quos mox recensuerat sacer scriptor) Domino, et jejunantibus, dixit illis Spiritus sanctus: Segregate mihi Saulum et Barnabam in opus ad quod assumpsi eos. Tunc jejunantes et oran

3. Probatur 1. ex Scripturis. Ad Ti- tes, imponentesque eis manus, dimi

servant or master, young or old, yea, male or female.» Barclay's Apology, proposition x. § xxiv.

p. 275.

(1) L. de præscript. c. xli.

(2) Sess. xxii. can. iii. iv.

(3) I. Tim. iv. 14.

(4) Ibidem i. 18.

(5) II. Tim. i. 6.

serunt eos. » De Paulo et Barnaba sti instituto, gratiam cum potestate refertur, quod manuum extensione, seu sacra conferens. impositione, presbyteros singulis præfecerint Ecclesiis. Xesperováσarres de aurois πρεσβυτέρους κατ' ἐκκλησίαν, προσευξάμενοι μετὰ νηστειῶν, παρέθεντο αυτοὺς τῷ κυρίῳ, ἐἰς ὃν πεπιστεύκεισαν. « Cum constituissent il