bus occupatus, par ingenio studium subtraheret, neque habitu, vel incessu, ullove nobili commercio carminum famam tueretur. Fœde prodigus, honestique nescius pudoris, neglectum rerum omnium ad innoxiæ libertatis nomen revocabat usque adeo supine, ut summæ laudis et clarioris fortunæ certissimam spem facile corruperit. His moribus, quum Venerem quam Minervam impensius coleret, tamen ab hac nihilo secius sempiternam ingenii laudem retulit, non a jucundo tantum carmine, quo lascivisse videtur, sed pedestri etiam gravique facundia, qua Laurentium Medicem, nefaria libidine antiquis statuis noctu illustria capita detrahentem, apud Romanos ab ea injuria percitos accusavit. (P. Jovius in Mols. Elog.) Ejus immaturum obitum, anno scilicet 1544, omnes Itali eruditi, tanquam fratris ac socii, fleverunt. Toscanus in Pepl. Ital. VID A. Marcus Hieronymus Vida Cremonensis annum circiter 1490 natus est. Ubi primum adolevit, Canonicorum regularium Lateranensium familiæ nomen dedit; tantosque in divinarum humanarumque rerum studiis progressus fecit, ut non minus pietate et religione, quam ingenio ac doctrina, MOLSA. Franciscus Marius Molsa Mutinæ natus est anno 1489. Hippolyti primum Medicei, deinde Alexandri Farnesii Cardinalium familiaris fuit. Roma Latinis, Græcis, Hebraicisque literis eruditus, tantum in artium optimarum studiis profecit, ut et disertissimus orator, et poeta elegantissimus evaserit. Sed ut doctrina eloquentiæque laude eluxit, sic vitiis est obrutus. Nam et liberius justo vixit, et rem familiarem adeo neglexit, ut a patre exhæredari meruerit, et mulierum amoribus nimium indulgendo, in extremum vitæ discrimen non semel adductus est. Adolescens enim, dum a muliercula quadam rediret, ferro prope septum transversum percussus, licet ex gravissimo vulnere Lælii Maximi opera sanatus esset, haud tamen maturiore ætate ab instituta vivendi ratione recedere voluit. (Vincent. Alex. Constantius.) Eximium atque habile ad poeticam ingeniutn consecutus, Latinis Elegis et Etruscis rhythmis pari gratia ludendo Musas exercuit; tanta quidem omnium commendatione, ut per triginta annos, qui Roma Mecœnatis nomen tulere, insigni liberalitate studioque adjutum adipiscendis honoribus efferre contenderint; prægravante semper ejus genio, quum redivivis toties amori bus occupatus, par ingenio studium subtraheret, neque habitu, vel incessu, ullove nobili commercio carminum famam tueretur. Fœde prodigus, honestique nescius pudoris, neglectum rerum omnium ad innoxiæ libertatis nomen revocabat usque adeo supine, ut summæ laudis et clarioris fortunæ certissimam spem facile corruperit. His moribus, quum Venerem quam Minervam impensius coleret, tamen ab hac nihilo secius sempiternam ingenii laudem retulit, non a jucundo tantum carmine, quo lascivisse videtur, sed pedestri etiam gravique facundia, qua Laurentium Medicem, nefaria libidine antiquis statuis noctu illustria capita detrahentem, apud Romanos ab ea injuria percitos accusavit. (P. Jovius in Mols. Elog.) Ejus immaturum obitum, anno scilicet 1544, omnes Itali eruditi, tanquam fratris ac socii, fleverunt. Toscanus in Pepl. Ital. VID A. Marcus Hieronymus Vida Cremonensis annum circiter 1490 natus est. Ubi primum adolevit, Canonicorum regularium Lateranensium familiæ nomen dedit; tantosque in divinarum humanarumque rerum studiis progressus fecit, ut non minus pietate et religione, quam ingenio ac doctrina, unus omnium maxime floreret. Quum igitur Leo X. in literatos singulari amore afficeretur, tanti viri amicitia carere noluit; et cœnobii eum e tenebris ad Romanam curiam evocatum, adprime habuit in deliciis, et muneribus auxit. At hic loci debitæ laudes nequaquam denegandæ sunt Joanni Matthæo Giberto, cui Vida noster acceptum videtur referre, quod tanta apud Leonem valeret gratia, præsertim quod Prioratum Divi Silvestri Tusculanum, in loco peramæno situm, adeptus esset. Ad Alba Pompeia episcopatum evectus fuit a Clemente VII. quocum duos annos post dignitatem acceptam Romæ vixit. Sed noluit in urbe vel ignavus diutius morari, vel ambitiosus, prout hodie quorundam mos est, ulterioribus titulis et honoribus inhiare. Albam igitur se contulit, ut populo sibi commisso fidelius invigilaret. Cumque ampliorem agendi campum adeptus esset, spem de eo conceptam minime fefellit. Et sincera in Deum pietate, et simplici vitæ innocentia spectabilis, non minus exemplar morum, quam censorem se exhibuit. Ita annos triginta quinque populo Albensi felicibus auspiciis gubernato, ad Deum placide migravit anno 1566. Er Vide Vita in Edit. Oxon. et V. A. Constant. ARCHI U S. Nicolaus Archius Comes, e nobili stirpe oriundus, natus est anno 1479. Arcum in regione Tirolensi, qui haud procul a Benaco lacu abest, majores ejus usque a duodecimo sæculo in ditione sua tenuerant. M. A. Flaminio, Fracastorio, Paulo Jovio, aliisque eruditis viris familiariter usus est. Ineunte adolescentia, in aula Imperatoris aliquamdiu habitavit; rei etiam militari operam dedit. Sed cum literarum artiumque liberalium cognitio bellica gloria et armorum strepitu ei longe jucundior esset, in otium tranquillum et honestum se contulit, honoribus cunctis, quæ tum veteri ejus et illustri familiæ, tum ingenio præclaro convenirent, pro nihilo habitis, et æquo animo relictis. Itaque studiis elegantioribus totum se tradidit. Paulus Jovius in Dialogo de viris literis illustribus eum collaudat. Nicolao Archio nobili regulo, qui nunc domi procul a strepitu corruentis Italiæ in subalpinis silvis supra Benacum tranquille cum Musis exercetur, jampridem enituit indoles exactissimi vatis, quum me Ticini æstuantem juveniliter, ac irate obiter Anterotica conscribentem, ut sævas amici flammas pie miseratus, salutaribus elegis delinivit." Ad vitam meliorem migravit anno 1546. Tirabosc. T. 7. p. 1370, 1600. 66 In |